ท่านกรัชกายแขวะดิฉันทำไม ก็ดิฉันเพิ่งบรรลุ มันก็รู้ได้ด้วยปัจจัตตัง เอาเป็นว่าดิฉันจะอธิบายตามความเข้าใจของตัวเองนะ แต่ไม่รู้จะอธิบายได้ดีแค่ไหน ขันธ์ 5 คือ
1.รูปขันธ์ =ดิฉันพิจารณา รูป ที่มีส่วนประกอบคือ อาตนะ หู ตา จมุก ลิ้น กาย ใจ เป็นผัสสะที่ทำให้เกิด จิตปรุงแต่งนะ ดิฉันเห็นความเป็นจริงของร่างกายตัวเองด้วยสัจธรรมเลยละ ความอยากที่บอกไปตั้งแต่ต้น(ขณะนี้ดิฉันละได้แล้ว)
2.เวทนา= ความรู้สึก ผัสสะที่มากระทบ เวลาเราได้ยินดีหรือร้าย เราพอใจ หรือไม่พอใจ=อันนี้ก็ลดได้ในระดับหนึ่ง(แต่ก็ปรุงแต่งเป็นเวทนาอยู่)
3.สัญญา=อันนี้ก็รุ้ได้ด้วยปัจจัตตัง
4.สังขาร=คือ อาการที่จิตปรุงแต่งโดยมีความจำเป็นสัญญา จิตกุศล กับไม่กุศลนะเจ้าค่ะ
5.วิญญาณ=อารมณ์ คือ เป็นการ รับรู้อารมณ์ของอายตนะทั้ง6 นะเจ้าค่ะ
คืออันนี้ดิฉันอธิบายความเข้าใจของดิฉันส่วนกามราคะ คือ รูป รส กลิ่น เสียง ผัสสะ
รูป= ดิฉันหมดความอยากไม่รู้สึกอะไรกับรูปลักษณืภายนอกแล้ว เพราะพิจารณาว่ามันไม่เที่ยง(พุดง่ายๆต่อให้เจอคนหน้าตาหล่อเหลาคารมดี จิตดิฉันก็ไม่แกว่ง เพราะ มันแค่รูปหลักภายนอก คนเราเกิดมา จะหล่อจะสวย พอแก่ก็เสื่อมสภาพไปตามไว ตายก็เอาไปเผาเป็นขี้เถ้าโครงกระดูก จิตดิฉันรับรู้เช่นนี้เลยไม่หวั่นไหว)
2.รส= ดิฉันกินอาหารก็สักแต่ว่ากินเพื่อให้มีชีวิตอยู่ พออิ่มก็เหมือนกัน ต่อให้มันจะอร่อยปานไหน กินเข้าไปก็อุจจาระอกมาเป็นของเน่าเหม็นอยู่ดี คือ กินเพื่อให้มีชีวิตอยู่ โดยไม่พิไรรำพันว่าอยากกินนั่นนะอยากกินนี่นะ และดิฉันก็ไม่ติเตือนถึงแม้อาหารจะมีรสไม่อร่อย
3.กลิ่น=มันเป็นปัจจัตตังอ่ะ อธิบายยาก แบบว่าเอาง่ายๆ ใครใส่น้ำหอม ดิฉันก็ไม่ได้ไปหลงใหลในกลิ่นนั้นแต่
4.เสียง= อันนี้ก็สักแต่ได้ยิน แล้วมองมาที่จิตว่าเราไคว้เขวไปกับมันแค่ไหน (ก็พยายามทำอยู่ คือทำจิตเป็นสมาธิ)
5.ผัสสะ=เวลามีอาไรมากระทบเราไคว้เขวไปกับมันไหม อยากเช่นเราโดน เราโดนด่า หรือโดน ตบ เราหวั่นไหวไปกับมันมากน้อยแค่ไหน อันนี้ก็รู้ได้ด้วยปัจจัตตัง เจ้าค่ะ
แต่โดยรวมคือดิฉันสามารถลดกิเลศให้เบาบางลงได้แล้ว ไม่หวั่นไหวไปกับมันง่ายๆ โดยที่จิตดิฉันมีสมาธิพอในระดับไหนก็ลดได้ในระดับนั้น แล้วท่านกรัชกายมีไรจะชี้แนะเพิ่มเติมอีกไหมเจ้าค่ะ ต้องบอกก่อนดิฉันไม่ค่อยเก่งปริยัติเลยอธิบายไม่ค่อยเก่งคือมันรับรู้ได้ ด้วยกายและใจตนอ่ะ

b9: ว่าเรื่องการบรรลุธรรมต่อนะครับ

เมื่อเราถือพระพุทธองค์เป็นศาสดาแล้วก็คงต้องปฏิบัติตามแนวธรรมที่ทรงวางไว้

คือละอกุศลที่มีแล้ว และไม่สร้างอกุศลใหม่ขึ้นมาอีก

ทำกุศลที่ยังไม่มีให้เกิดมี รักษากุศลที่มีแล้วและเพิ่มพูนให้ถึงพร้อม

เจริญภาวนาทางจิตให้เห็นแจ้ง นี่แหละครับ ผมว่าวงล้อแห่งธรรมย่อมหมุนไปด้วยหลักง่ายๆอย่างนี้

ขอให้ทำจริง ไม่ทอดทิ้ง คงใกล้เข้าไปและถึงได้ในสักวันอันใกล้แน่นอน

ถ้าศรัทธาแรงไป วิริยะก็ทำหน้าที่ยกจิตไม่ได้ สติก็ไม่สามารถดูแลจิต สมาธิก็ไม่สามารถทำจิตให้แน่ว ปัญญาก็ไม่สามารถเห็นตามเป็นจริง

สวัสดีครับคุณ nongkong
ขอยินดีกับผลการปฏิบัติข้างต้นด้วยนะครับที่ได้ผลเป็นที่น่าพอใจเรียกว่าชาตินี้อยู่ได้สบายแล้วครับ...แต่ขออนุญาติแสดงความเห็นสักนิดว่า สภาวะธรรมข้างต้นนี่ยังไม่ใช่การละขันธ์ 5 หรือการปล่อยวาง ขันธ์ 5 นะครับ แต่เป็นผลจากกำลังสมาธิที่เรามีมากขึ้น ทำให้กำลังสติและปัญญาเรามีมากขึ้น จึงตามรู้เท่าอาการของขันธ์ 5 ได้มากกว่าเมื่อก่อน...ดังคำพระอาจารย์มั่นท่านว่า"ศีลอันใดสมาธิอันนั้น สมาธิอันใดปัญญาอันนั้น"...แต่ถ้าทำให้มากเจริญให้มากขึ้นประกอบกับแสวงหาครูบาอาจารย์ที่เราฝากตัวเป็นที่พึ่งได้ ผมว่าคุณ nongkong มีโอกาสที่ดีที่จะบรรลุธรรมที่สูงกว่านี้จนสามารถปล่อยวางขันธ์ 5 ได้หมดจริงๆ เพราะห่วงอะไรก็ไม่มีแล้ว
ขอบคุณครับ

ต้องมีแรงบันดาลใจครับ...หากอยู่แต่กับตัวเราเอง..ดูจะเนือย..เนือย..ไปเรื่อง ๆ
หากได้พบกัลนยาณมิตร...ครูอาจารย์..ที่ถึงพร้อม...นี้นะ..จะได้ใจอย่างไม่ต้องพูดถัง

กิเลส...ไม่ว่าสมัยไหน..มันก็เหมือนกัน...
บุญเราก็ไม่น้อย...พระธรรมคำสอนก็ยังสมบูรณ์...ผู้ที่เขาบรรลุก็มี
แล้ว...กับเราทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้

มีแต่กิเลส..เท่านั้นแหละที่บอกเราว่าเป็นไปไม่ได้

นี้ให้คือการคิดให้กำลังใจกับตัวเอง....

สนองเจตนารมเจ้าค่ะ ดิฉันเอาผลการปฏิบัติที่เข้าถึงกระแสธรรม มาให้เทียบเคียงดู ถ้ามีอารมณ์คล้ายๆกับดิฉันก็แปลว่าเข้าถึงกระแสธรรมแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจก่อนนะค่ะว่า การจะเป็นโสดาบัน จะต้องละ ขันธ์5 ยึดมั่นถือมั่นในตัวเราว่ามีเรา มีศรัธทราต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อย่างไม่งมงาย และอีกอย่าง ต้องมีศีลที่บริสุทธิ์ แล้วการละขันธ์5 ดิฉันก็อยากรู้ว่า คนอื่นมีสภาวะอารมณ์แบบไหนกัน ที่บอกละขันธ์5ไม่รู้ละได้จริงอย่างที่พูดหรือป่าว
การละขันธ์5 ที่มีอารมณ์เป็นสัมมาทิฏฐิ ผลจะต้องออกมาเป็นแบบนี้ ส่องกระจกไม่รู้สึกไม่พอใจ หรือ พอใจ ในรูปลกษณ์ของตัวเองเห็นก็สักแต่ว่าเห็น ไม่รู้สึกอยากได้ของสวยๆงามๆไม่ ไม่อยากได้เครื่องประดับ ไม่อยากได้เสื้อผ้าแบรนเนม ไม่แต่งตัว พูดง่ายๆ ปล่อยวาง(ตอนนี้ดิฉันเห็นตัวเองในกระจกเหมือนศพเน่าบ้าง เห็นเป็นโครงกระดูกบ้าง ไม่แต่งเนื้อแต่งตัวเหมือนแต่ก่อนไม่รักสวยรักงาม เป็นอิเพิ้ง
ลองไปเทียบเคียงดูนะเจ้าค่ะ ว่ามีอารมคล้ายๆแบบนี้หรือเปล่า ไม่ใช่บอกตัวเองว่า ละขันธ์5 เราไม่เอามัน มันไม่ใช่ตัวตนของเรา แต่ ไปซื้อนาฬิกาแพงๆมาใส่ อยากได้กระเป๋าหลุยติงต๊อง รักสวยรักงาม นั่นมันผิดแล้ว เพราะการละความยึดมั่นถือมั่นว่าเรามีเรา จะไม่มีอารมณ์อยากได้ของที่เป็นสิ่งของนอกกายเจ้าค่ะ

ยังหรอกเจ้าค่ะ ตอนนี้ดิฉันแค่กำลังเริ่มสู่หนทางแสงสว่าง แต่ดิฉันยังมีห่วงอยู่ ดิฉันก็คงต้องยึด มรรค มีองค์8เพื่อเป็นหนทางไม่ให้ตัวเองพลาดเจ้าค่ะ ท่านลูกพระป่า ดิฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง คือวันนี้ดิฉันฝัน คือดิฉันคิดถึงผู้หญิงคนนึงเป็นสมาชิกในเวปนี้แหละเจ้าค่ะ ท่านลูกพระป่ายังเคยคุยกับผู้หญิงคนนั้นแต่เด่วนี้ไม่เจอแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง คือดิฉันกลัวไม่กล้านั่งกรรมฐาน เพราะถ้าจิตเรามีกำลังสมาธิพอ เราจะเจอนิมิตร เพื่อมาทดสอบจิตเราว่าจะสามารถผ่านมันไปได้ไหม ดิฉันเลยตัดสินใจไม่นั่งกรรมฐานแล้วเพราะยังไม่พร้อมคือ อายุยังน้อยอยู่กลัวสติแตกถ้าเจออะไร เข้าเรื่องนะค่ะ ดิฉันนึกถึงผุ้หญิงคนนั้น แล้วดิฉันฝันแต่ไม่เห็นหน้าแต่จิตดิฉันรู้ว่าเป็นคนนั้น มาแสดงความยินดีกับดิฉันแล้วบอกว่า ให้ดิฉันจิตยึดพระรัตนไตรเป็นสรณะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรตอนนั่งกรรมฐาน ดิฉันก็จะฝ่าฝันไปได้ แล้วก็บอกอีกว่า สิ่งที่ดิฉันกำลังจะได้มานั้นมันดี...คือสมาธิยังไม่นิ่งพอเลยปะติดปะต่อมะค่อยรู้เรื่อง พอดิฉันตื่น ดิฉันนึกถึงผู้หญิงคนนั้น เลยตั้งจิตอธิษฐานแผ่บุญกุศลไปให้ แล้วดิฉันเกิดปิติซ่านไปทั่วรูขุมขนเลยเจ้าค่ะ ดิฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเค้ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า เพราะเค้าเคยบอกว่า ชีวิตเค้านับได้เป็นวินาที... ปล.ใครที่รู้ตัวว่ามีกลิ่นไอมารไม่ควรอ่าน(อย่ามาหาว่าดิฉันบ้า มันรุ้ได้ด้วยปัตจัตตัง)

คุณกบฯเขียน




ตรงนี้จริงเลยค่ะ ถ้าเราไม่เข้าหาผู้รู้เราก็คงไม่รู้ว่า สิ่งที่เราทำอยู่นี้
คือหนทางที่ไปสู่ผลของการบรรลุธรรม

เพราะตามความเข้าใจของเรา หนทางที่ไปสู่บรรลุธรรมได้นั้น คงจะต้องออกบวช
ปล่อยวางทุกสิ่งไม่ยึดติดอะไรทั้งนั้น ออกธุดงค์ในป่าให้จิตจับอยู่กับลมหายใจเท่านั้น

แต่พออ่านตรงที่คุณขณะจิตเขียน ทำให้เรารู้ว่าตอนนี้เราได้มายืนอยู่ต้นทาง
ที่จะไปแล้ว คือรู้ทางที่จะไปสู่เส้นธรรมแล้ว
เพราะที่ผ่านๆมา เราเหมือนคนเดินสะเป๊ะสะป่ะน่ะค่ะ

แต่จะเดินได้ไปจนถึงจุดที่สู่บรรลุธรรมได้หรือไม่นั้น
คงต้องอาศัยการสร้างบุญบารมีเพื่อให้เกิดพลังใช่หรือไม่ค่ะ

ยังหรอกเจ้าค่ะ ตอนนี้ดิฉันแค่กำลังเริ่มสู่หนทางแสงสว่าง แต่ดิฉันยังมีห่วงอยู่ ดิฉันก็คงต้องยึด มรรค มีองค์8เพื่อเป็นหนทางไม่ให้ตัวเองพลาดเจ้าค่ะ ท่านลูกพระป่า ดิฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง คือวันนี้ดิฉันฝัน คือดิฉันคิดถึงผู้หญิงคนนึงเป็นสมาชิกในเวปนี้แหละเจ้าค่ะ ท่านลูกพระป่ายังเคยคุยกับผู้หญิงคนนั้นแต่เด่วนี้ไม่เจอแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง คือดิฉันกลัวไม่กล้านั่งกรรมฐาน เพราะถ้าจิตเรามีกำลังสมาธิพอ เราจะเจอนิมิตร เพื่อมาทดสอบจิตเราว่าจะสามารถผ่านมันไปได้ไหม ดิฉันเลยตัดสินใจไม่นั่งกรรมฐานแล้วเพราะยังไม่พร้อมคือ อายุยังน้อยอยู่กลัวสติแตกถ้าเจออะไร เข้าเรื่องนะค่ะ ดิฉันนึกถึงผุ้หญิงคนนั้น แล้วดิฉันฝันแต่ไม่เห็นหน้าแต่จิตดิฉันรู้ว่าเป็นคนนั้น มาแสดงความยินดีกับดิฉันแล้วบอกว่า ให้ดิฉันจิตยึดพระรัตนไตรเป็นสรณะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรตอนนั่งกรรมฐาน ดิฉันก็จะฝ่าฝันไปได้ แล้วก็บอกอีกว่า สิ่งที่ดิฉันกำลังจะได้มานั้นมันดี...คือสมาธิยังไม่นิ่งพอเลยปะติดปะต่อมะค่อยรู้เรื่อง พอดิฉันตื่น ดิฉันนึกถึงผู้หญิงคนนั้น เลยตั้งจิตอธิษฐานแผ่บุญกุศลไปให้ แล้วดิฉันเกิดปิติซ่านไปทั่วรูขุมขนเลยเจ้าค่ะ ดิฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเค้ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า เพราะเค้าเคยบอกว่า ชีวิตเค้านับได้เป็นวินาที... ปล.ใครที่รู้ตัวว่ามีกลิ่นไอมารไม่ควรอ่าน(อย่ามาหาว่าดิฉันบ้า มันรุ้ได้ด้วยปัตจัตตัง)

สวัสดีครับคุณ nongkong
ความรู้ที่ปรากฏในนิมิตนั้นผมว่าถูกต้องเลยครับ เพราะพ่อแม่ครูอาจารย์สายหลวงปู่มั่นทุกท่านก็สอนให้เราเริ่มต้นการเข้าภาวนาด้วยการระลึกถึงคุณพระรัตนตรัยก่อนเสมอ คือ พุทโธ ธัมโม สังโฆ 3 รอบตามจังหวะการหายใจเข้าออก หรือจะอธิษฐานจิตตามด้วยก็ได้ อานิสงฆ์ตรงนี้จะทำให้จิตของเรามีที่พึ่งยามที่เกิดนิมิตเห็นอะไรที่แปลก จิตจะไม่หลงไปตามนิมิต แต่ก็ขึ้นอยู่กับกำลังสติของเราด้วย...ส่วนความกลัวการนั่งกรรมฐานนั้น ก็เป็นเรื่องของนิวรณ์ ข้อ วิจิกิจฉา ความสงสัยความไม่รู้ อุทธัจจะกุกกุจจะ ความฟุ้งซ่าน ความกังวล ไปก่อน....ทั้งๆที่กรรมฐานก็คือการฝึกจิตฝึกใจให้สงบและเห็นความจริงตามธรรมดาเท่านั้นเองครับ...ถ้าเรามีสติแล้วจะมีใครกลัวเงาตัวเองบ้าง...การเข้าภาวนากรรมฐานถ้าเรามีสติสำรวมระวังพร้อมอยู่ก็ไม่ต้องกังวลครับ...
**พูดถึงเรื่องนิมิตแล้วผมเองก็มีอยู่เหมือนกัน...เป็นนิมิตที่ปรากฏในฝันตั้งแต่ตอนเด็กและเกิดขึ้นเรื่อยมาจนโต...นิมิตนั้นไม่มีอะไรมากครับ เห็นแค่ตัวเองกำลังพยายามวิ่งหนีอะไรบางอย่างแบบสุดกำลัง...แต่ภาพที่เห็นมันเหมือนภาพช้าที่ไม่ว่าจะพยายามยังไงมันก็ยังเคลื่อนไหวช้าๆอยู่แบบนั้น...จนครั้งสุดท้ายที่นิมิตอันนี้ปรากฏขึ้นตอนที่บวชเมื่อวัยเบญจเพศ จึงได้นั่งกำหนดพิจารณานิมิตอันนี้ว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร...จนตีความหมายออกว่า มันหมายถึงการออกมาจากโลกที่เป็นโลกิยะเข้าสู่โลกโลกุตระของตัวเอง ที่ยังมีวิบากกรรมอยู่อีกมาก ถึงใจนี้จะอยากออกมาให้เร็วแค่ไหนแต่ตัวกลับออกมาตามใจไม่ได้...และหลังจากตีความหมายนิมิตนี้ออกแล้ว นิมิตนี้ก็ไม่เคยปรากฏขึ้นมาอีกเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้าอย่างน้อยต้องเกิดขึ้นปีละครั้ง
ขอบคุณครับ

. ปล.ใครที่รู้ตัวว่ามีกลิ่นไอมารไม่ควรอ่าน(อย่ามาหาว่าดิฉันบ้า มันรุ้ได้ด้วยปัตจัตตัง

รู้ด้วยปัญญาหรือปล่าวครับ? ขอโทษที่ตั้งคำถาม เพราะหากรู้ด้วยปัญญาคือรู้ความจริง

เข้าไปหาดูแล้วแต่ไม่เจอครับ...แต่ถ้ามันเหมือนกัน...รึว่า...สิ่งที่ผมวิ่งหนีเป็นคุณ nongkong กันหว่า...

... ปล.ใครที่รู้ตัวว่ามีกลิ่นไอมารไม่ควรอ่าน(อย่ามาหาว่าดิฉันบ้า มันรุ้ได้ด้วยปัตจัตตัง)

:b8: ขออนุโมทนากับทุกท่านนะครับ

ในการปฏิบัติธรรม เจริญปัญญา แน่นอนว่าปัญญาเป็นสิ่งที่เราควรพยายามทำให้เจริญขึ้น แต่ถ้าหากได้ปัญญามาแล้วละ ควรทำอย่างไรต่อไป

ใจความของพระพุทธศาสนา คือไม่ให้ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใด เพราะทุกสิ่งล้วนแต่ไม่เที่ยง ไม่คงที่ปรวนแปรไปเสมอ และบังคับบัญชาไม่ได้ ทุกสิ่งล้วนเกิดจากเหตุ และจะดับลงเมื่อเหตุดับ

แน่นอน ว่านี่รวมถึงปัญญาจากการวิปัสนาด้วย ปัญญาจากการปฏิบัติธรรม เป็นของดีของล้ำค่า แต่ก็เช่นเดียวกับทุกสิ่ง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

การยึดมั่น ยินดีในปัญญาที่ได้มาจะทำให้ปัญญานั้นมีอิทธิพลเหนือจิตใจ ส่งออกไปทางคำพูด และการกระทำ ไม่ว่ายึดมั่นในอะไร สิ่งนั้นก็จะยึดใจไว้ ทำให้ใจไม่เป็นอิสระอย่างแท้จริง ไม่เป็นปกติ ไม่เป็นธรรมแท้จริง นำไปสู่การทะเลาะเบาะแว้ง ความไม่พอใจเมื่อมีผู้ไม่ยอมรับ และความทุกข์ในที่สุด และยังทำให้ไม่สามารถก้าวหน้าสู่จุดหมายต่อไปได้ เพราะใจติดใจ พอใจในศาลาที่พักริมทางจนลืมเป้าหมายไปเสียแล้ว

การได้ปัญญาเป็นจุดเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่ แต่การปล่อยปัญญาได้ต่างหากคือชัยชนะอย่างแท้จริง

เพียงแค่รู้ทันเท่านั้น ว่าใจพอใจอยู่ ว่าใจยึดอยู่ และเห็นว่าการพอใจนี้นำทุกข์นำโทษอะไรมาให้บ้าง เพียงแค่นี้ก็เป็นเหตุของการข้ามพ้นปัญญาแล้ว

อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับอารมณ์ 10 อย่าง ที่เป็นกับดักของนักปฏิบัติธรรมได้ในวิปัสนูปกิเลส 10

ความเห็นส่วนบุคคล ผิดถูกอย่างไรโปรดพิจารณา