เพราะ สังวรปทาน ความเพียรระวัง เป็นใหญ่ในการไม่ประกอบกรรมใหม่อันเป็นอกุศล
เมื่อมีคำว่าระวัง คือต้องประกอบด้วยสติ ทำให้สติมีกำลังมากขึ้น มากขึ้นครับ

เจริญธรรม

สัมมาปฏิปทา ทางปฏิบัติที่ชอบ
เมื่อเป็นทางปฏิบัติที่ชอบก็ใช้ความพยายามปฏิบัติในทางนั้น
ความพยายามนั้น เป็นวิริยินทรีย์
ความพยายามให้สำเร็จนั้นเป็นวิริยะพละ
องค์ธรรมมีหน้าที่ มีกำลัง
อุปมา เช่น โฮฮับเข้าใจวิธีต้มแกงให้อร่อย โฮฮับก็ลงมือปฏิบัติ ด้วยความพยายาม
ผู้ที่ยังละสักกายะทิฏฐิไม่ได้ ความพยายามนั้นก็ยังเป็นสัมมาปฏิบัติ
แต่กำลังปัญญายังอ่อนมีกำลังน้อย และกำลังวิริยะก็น้อยด้วย
ธรรมปฏิบัติเป็นการภาวนา ทำให้มีขึ้นเจริญขึ้น
ซึ่งหมายความว่าเดิมยังไม่มีไม่เต็ม แม้ความพยายามเพียงเล็กน้อยก็กล่าวได้ว่าเป็นสัมมาปฏิบัติแล้ว
ดังนั้น ถ้าคุณสุรวุฒิ เริ่มปฏิบัติจึงเป็นการเพาะบ่มองค์แห่งมรรคให้บริบูรณ์ขึ้นเจริญขึ้น อย่างนี้เรียกว่านับเนื่องในมรรค

พราหมณ์โกณทัญญะ ท่านบรรลุโสดาปฏิมัคค โสดาปฏิผล
หลังจากที่พระพุทธองค์แสดงธัมมจักกัปปวัตนสูตรเสร็จสิ้น...
ด้วยอัญญาตาวินทรีย์ประชุมองค์มรรคพร้อม ขณะแสดงธรรมจบลง....

นั่นแหละครับ .. พราหมณ์ทั้งห้า ท่านไม่ใช่พระอริยะเจ้าจากที่ไหน เพราะท่านเป็นมิจฉาทิฏฐิ
มีความเห็นผิดว่า การตรัสรู้ธรรมต้องได้จาก การทรมานตนในรูปแบบต่าง ๆ และเป็นเหตุผล
หนึ่งที่ พราหมณ์ทั้งห้าหลีกหนีจาก เจ้าชายสิทธัตถะในขณะนั้น

การเทศนาทางสายกลางของพระพุทธเจ้า จึงเป็นการปรับความเห็นผิด(มิจฉาทิฏฐิ) ไปเป็น
ความเห็นถูก(สัมมาทิฏฐิ) เมื่อพระพุทธองค์เทศนาจบลง พระโกณทัญญะ จึงได้บรรลุธรรมเป็น
พระอริยะเจ้าและเกิดเป็นพระสงฆ์องค์แรก ในพระพุทธศาสนา

มรรคแปด จึงไม่ใช่เรื่องของพระอริยะที่ไหน เป็นเรื่องของเราชาวบ้าน ปุถุชน
คนธรรมดานี่แหละ เป็นแนวทาง เป็นแผนที่และปฏิปทาการปฏิบัติ เพื่อนำไปสู่
"โลกุตระธรรม ๙ คือ มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ ..."

ที่พูดมาอย่างนี้ก็เพราะไม่เข้าใจไงว่า จุดเริ่มแห่ง สัมมาปฏิปทา
มันต้องเป็นบุคคลที่ได้รู้ได้เห็นสภาวะอารมณ์ที่แท้จริง ที่เรียกว่าไตรลักษณ์
จนเป็นสัมมาทิฐิ

พระพุทธเจ้าสอนให้รู้เรื่องทิฐิทั้งสามอย่าง มิจฉาหนึ่ง และสัมมาอีกสอง
ท่านให้รู้ทั้งสามและให้ละอีกสอง นั้นก็คือให้ละมิจฉาทิฐิและสัมมาทิฐิที่เป็นสาสวะ(โลกียะ)
ทรงเน้นให้ปฏิบัติในเรื่องสัมมาทิฐิที่เป็นอนาสวะ(โลกุตระ)

สิ่งที่คุณเช่นนั้นกำลังบอกนั้น พระพุทธองค์เพียงแค่ให้รู้ไว้แล้วละมันเสีย
เพราะมันเป็นกิเลส แต่เป็นในทางกุศล
ผมถึงได้พูดเรื่องศีลพรตปรามาสไงล่ะ

และอีกอย่างการปฏิบัติสัมมาปฏิปทาจะต้องมีสัมมาทิฐิโลกุตระ
นำหน้าเสมอ ไม่อย่างนั้นการปฏิบัตินั้นเป็นการยยึดมันถือมั่นถึงจะเป็นความดีก็ตาม

เช่นนั้น :
อริยะ คือความไกลจากศัตรู
ศัตรูคือกิเลส
มรรค 8 จึงเป็นเรื่องของอริยะ

เช่นนั้น :
ปุถุชน น้อมจิตลงเพื่อสดับธรรม ยังปัญญาให้เจริญขึ้น ทำฉันทะให้เกิดขึ้น ก็จะเป็นกัลยาณ
ปุถุชน เริ่มไกลจากกิเลสได้

เช่นนั้น :
สวัสดี วิริยะ
เช่นนั้น อธิบายว่า
อริยะ คือไกลจากข้าศึกคือกิเลส
มรรค 8 คือทางปฏิบัติเพื่อไกลจากข้าศึกคือกิเลส
ดังนั้น มรรค 8 จึงเป็น อริยะมรรค....เป็นเรื่องของอริยะ

ท่านกลับเข้าใจว่าเป็นตัวบุคคลไปได้อย่างไร....

อิอิ ดิ้น ดิ่น ดิ้น กันมั๊ยลุง

นั่นแหละครับ .. พราหมณ์ทั้งห้า ท่านไม่ใช่พระอริยะเจ้าจากที่ไหน เพราะท่านเป็นมิจฉาทิฏฐิ
มีความเห็นผิดว่า การตรัสรู้ธรรมต้องได้จาก การทรมานตนในรูปแบบต่าง ๆ และเป็นเหตุผล
หนึ่งที่ พราหมณ์ทั้งห้าหลีกหนีจาก เจ้าชายสิทธัตถะในขณะนั้น

การเทศนาทางสายกลางของพระพุทธเจ้า จึงเป็นการปรับความเห็นผิด(มิจฉาทิฏฐิ) ไปเป็น
ความเห็นถูก(สัมมาทิฏฐิ) เมื่อพระพุทธองค์เทศนาจบลง พระโกณทัญญะ จึงได้บรรลุธรรมเป็น
พระอริยะเจ้าและเกิดเป็นพระสงฆ์องค์แรก ในพระพุทธศาสนา

มรรคแปด จึงไม่ใช่เรื่องของพระอริยะที่ไหน เป็นเรื่องของเราชาวบ้าน ปุถุชน
คนธรรมดานี่แหละ เป็นแนวทาง เป็นแผนที่และปฏิปทาการปฏิบัติ เพื่อนำไปสู่
"โลกุตระธรรม ๙ คือ มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ ..."

พุทธพจน์บทใด สอนว่า สัมมาปฏิปทา ต้องเป็นบุคคลที่ได้รู้ได้เห็นสภาวะอารมณ์ที่แท้จริงที่เรียกว่าไตรลักษณ์ จนเป็นสัมมาทิฏฐิ

คุณโฮฮับ....การบรรลุธรรม ไม่จำเป็นต้องเห็นสภาวะไตรลักษณ์ก็มี .

ส่วนเรื่อง สาสวะ และอนาสวะ ในมหาจัตรีสกสูตรที่คุณโฮฮับอ้างถึงน่ะ
มรรคปฏิปทาอันเป็นสาสวะ ก็ยังไม่ใช่ศีลพรตปรามาส ดังเช่นที่คุณโฮฮับเข้าใจ แต่เป็นปฏิปทาที่เหมาะที่ควรแก่ฆราวาสผู้ยังไม่ออกเรือน ....จึงมีส่วนแห่งบุญยังเป็นผลหนักแก่ขันธ์
อ่านพระสูตรก็ศึกษาให้ถ้วนถี่ว่าจุดมุ่งหมายของพระศาสดาตรัสสอนพระธรรมเทศนาด้วยประโยชน์ไร...