อิอิ อาทิตย์หน้าทำต้มขาไก่ห่อไปกินที่ทำงาน(ทั้งอาทิตย์)ดีกว่า

ปญฺญุตฺตรา สพฺเพ ธมฺมา
ธรรมทั้งหลายทั้งปวงมีปัญญาเป็นยอดยิ่ง

พระพุทธศาสนาถือว่า "ปัญญาเป็นธรรมสูงสุด" เป็นตัวตัดสินขั้นสุดท้าย
ในการที่จะเข้าถึงจุดหมายของ พระพุทธศาสนา

"ทิฏฐิ" ของปุถุชนยากที่จะเห็นตรงกัน

หลวงปู่ว่า ตราบใดที่ยังเป็นปุถุชนอยู่
ตราบนั้นย่อมมีทิฏฐิและเมื่อมีทิฏฐิแล้วยากที่จะเห็นตรงกัน
เมื่อเห็นไม่ตรงกัน ก็เป็นเหตุให้โต้เถียงวิวาทกันอยู่ร่ำไป

สำหรับพระอริยเจ้าผู้เข้าถึงธรรมแล้ว ก็ไม่มีอะไรสำหรับมาโต้แย้งกับใคร
ใครจะมีทิฏฐิอย่างไร ก็ปล่อยเป็นเรื่องของเขาไป ...

พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า "อานนท์ ปฏิบัติให้มาก ทำให้มากแล้วจะสิ้นสงสัย"

ความสงสัยจะไม่มีวันสิ้นไปได้ ด้วยการคิด ด้วยทฤษฎี ด้วยการคาดคะเน หรือด้วย
การถกเถียงกัน หรือจะอยู่เฉยๆ ไม่ปฏิบัติภาวนาเลย ความสงสัยก็หายไปไม่ได้อีกเหมือนกัน

กิเลสจะหายสิ้นไปได้ก็ด้วยการพัฒนาทางจิต
ซึ่งจะเกิดได้ก็ด้วยการปฏิบัติที่ถูกต้องเท่านั้

พระพุทธศาสนานี้สามารถสอนคนให้เป็นคนดีเยี่ยมได้
ทั้งความประพฤติและความรู้ความเห็นภายในใจ
จนกลายเป็นใจวิเศษและอัศจรรย์เหนือใจสามัญธรรมดา
เพราะการอบรมจากธรรมของจริงอย่างประเสริฐ คือพระพุทธศาสนา

การที่จะรักษาใจให้ดีที่สุดได้นั้นทำได้อย่างไร

นี้เป็นปัญหาที่เหมือนยากที่สุด แต่ก็เหมือนง่ายที่สุดได้ ถ้าจะนึกถึงพระธรรมที่ควรอัญเชิญมาปฏิบัติให้เกิดผล นั่นคือ ความคิดปรุงแต่ง

ถ้าไม่คิดปรุงแต่งให้ใจสงบงดงาม แต่ไปคิดปรุงแต่งให้ใจวุ่นวายเร่าร้อนปัญหาที่จะรักษาใจให้ดี ก็ยากมาก ยากที่สุด เพราะความคิดปรุงแต่งต่างๆ นานานั่นแหละ ที่จะทำให้เกิดมีใจเร่าร้อนวุ่นวายด้วยความโลภความโกรธ ความหลง

จนถึงกับบังคับความรู้สึกไว้ภายในใจไม่ได้ ต้องแสดงออกเป็น ทางวาจาบ้าง ทางกายบ้าง คือเป็นการพูดบ้าง เป็นการกระทำบ้าง ที่เร่าร้อนรุนแรงตามอำนาจของใจ ที่จะไม่ก่อให้เกิดความดีงาม แต่จะก่อให้เกิดความเสียหายสถานเดียวคิดไม่ดี พูดไม่ดี ทำไม่ดี ก็ต้องเป็นความไม่ดี ที่ไม่มีข้อยกเว้นใดทั้งสิ้น ..

การปฏิบัติธรรม
ควรที่จะได้กำหนดสติรู้จิตของตนเองเป็นส่วนมาก

เพราะว่าบุญมันก็เกิดที่จิตนั่นแหละ

ดีมันก็เกิดที่จิตนั่นแหละ
ชั่วมันก็เกิดที่จิตนั่นแหละ

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
มันก็เกิดที่จิตนั่นแหละ

ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
มันก็อยู่ที่จิตนั่นแหละ

มันไม่ได้ไปอยู่ที่ไหน

... ปัญญาเกิดขึ้นมามันเป็นปัญญาที่เกิดจากธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเดินทางนี้ไปก่อน

นี่ถึงบอกว่าต้องทำสมาธิ ทำสมาธิทำให้จิตสงบก่อน จิตสงบจากอวิชชา จิตสงบจากโลกแล้ว ค่อยมาวิปัสสนา การยกขึ้นวิปัสสนา อันนั้นถึงเป็นวิปัสสนา

แต่ถ้าทำไปเลย ทำกันไปเลย นี่เราก็มีอวิชชาอยู่ แล้วเราก็เคลื่อนไหวไป มันอยู่ในวงของอวิชชา จะดีขนาดไหนก็อยู่ในวงของอวิชชา ...

... แต่การปฏิบัติธรรม เป็นเรื่องของการมีสติอยู่กับปัจจุบัน อยู่ข้างใน ดูกันไปข้างในในกายในจิต
เพราะฉะนั้น กาย และใจของใครก็ของใคร ต่างคนก็ต่างดูกาย ดูใจของตนเอง ไม่ใช่ไปดูกาย ดูใจของคนอื่น

อย่าไปพยายามดูจิตใจของคนอื่นว่าคนนั้นเขาคิดอย่างไร นึกอย่างไร
แต่จิตใจของตนเองกลับไม่รู้ ไม่ได้ดู รู้ใจคนอื่นสักเท่าไรก็ละกิเลสไม่ได้

เราจึงไม่จำเป็นต้องไปรู้ใจคนอื่น แต่หัดเข้ามารู้ใจของตนเอง
รู้บ่อยๆ รู้เนืองๆ ว่าจิตใจของตนเอง กำลังเกิดอะไรขึ้นมา เกิดกิเลสอะไร ...

ดูกรภิกษุทั้งหลายบุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการ
พึงทราบว่าเป็นคนพาล ธรรม ๓ ประการเป็นไฉน คือ

กายทุจริต ๑
วจีทุจริต ๑
มโนทุจริต ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลายบุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการนี้แล
พึงทราบว่า เป็นคนพาล

บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการ พึงทราบว่า เป็นบัณฑิต
ธรรม ๓ ประการ เป็นไฉน คือ

กายสุจริต ๑
วจีสุจริต ๑
มโนสุจริต ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการนี้แล