พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์

[๖๖๒] ก็ข้อที่เรากล่าวดังนี้ว่า ไม่พึงปรักปรำภาษาชนบท ไม่พึงล่วงเลยคำพูดสามัญเสีย นั่น เราอาศัยอะไรกล่าวแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อย่างไรเล่า เป็นการปรักปรำภาษาชนบท และเป็นการล่วงเลยคำพูดสามัญ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภาชนะนั่นแลในโลกนี้ ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า ปาตี ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า ปัตตะ ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า ปิฏฐะ ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า สราวะ ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า หโลสะ ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า โปณะ ในบางชนบท เขาหมายรู้ว่า หนะ ในบางชนบททเขาหมายรู้ว่า ปิปิละ ภิกษุพูดปรักปรำโดยประการที่ชนทั้งหลายหมายรู้เรื่องภาชนะนั้นกันดังนี้ ในชนบทนั้นๆ ตามกำลังและความแน่ใจว่า นี้เท่านั้นจริง อื่นเปล่าอย่างนี้แล ชื่อว่าเป็นการปรักปรำภาษาชนบท และเป็นการล่วงเลยคำพูดสามัญ
[๖๗๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในอรณวิภังค์นั้น การปรักปรำภาษาชนบทและการล่วงเลยคำพูดสามัญ นี้เป็นธรรมมีทุกข์ มีความคับใจ มีความแค้นใจมีความเร่าร้อน เป็นความปฏิบัติผิด เพราะฉะนั้น ธรรมนี้จึงยังมีกิเลสต้องรณรงค์แต่การไม่ปรักปรำภาษาชนบท และการไม่ล่วงเลยคำพูดสามัญ นี้เป็นธรรมไม่มีทุกข์ ไม่มีความคับใจ ไม่มีความแค้นใจ ไม่มีความเร่าร้อน เป็นความปฏิบัติชอบ เพราะฉะนั้น ธรรมนี้จึงไม่มีกิเลสต้องรณรงค์ ฯ
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 511&Z=8747

ไม่ควรปรักปรำภาษาถิ่นด้วยการกล่าวธรรมเป็นภาษาบาลีแต่เพียงอย่างเดียว เช่น
กุศลาธัมมา.....ฯลฯ หรือ อนิจจา วะตะสังขารา....ฯลฯ ในงานศพ
ยถา สัพพี....ฯลฯ หรือพาหุง ชยันโต......ฯลฯ ในงานทำบุญ
การกล่าวธรรมอย่างนั้นคนฟังก็ไม่รู้เรื่อง แม้แต่ผู้สวดเองก็ฟังไม่รู้เรื่องแปลไม่ได้เช่นเดียวกัน จึงต่างคนต่างก็ไม่รู้เรื่อง เมื่อในสมัยพุทธกาลพระพุทธเจ้าก็ใช้ภาษาถิ่นของท่านในการสวด

การกล่าวธรรมหรือการสวดควรแปลเป็นภาษาไทยประกอบกันไปด้วยหรือจะสวดเป็นภาษาไทยแบบสรภัญญะไปเลยยังดีเสียกว่า เพื่อจะได้เกิดปัญญาพิจารณาตาม โดยไม่ได้มุ่งหวังประโยชน์จากสมถะแต่เพียงอย่างเดียว.