มีสติดีแล้วครับ มีสติได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเอง ก้าว ยก เอี้ยวตัว และต่างๆ การทำเพิ่มเติมคือต้องเข้าไปเห็นครับ ว่า หนัก ร้อน เสียงดัง แล้วผ่อนดับไป รสอาหารว่าเกิดแล้วผ่อนหายไป ภาพที่เห็นว่า เห็นแล้วด้วยวิญญาณแต่ต้องเห็นผัสสะด้วยที่เกิดที่จักษุธาตุ แม้หายใจเข้าออกก็สุดแล้วแต่ยังไม่สุดเพราะต้องเห็นผัสสะให้ชัดเจน ต้องรอคุณเอรากอน เพราะเอรากอนก็ถามผมครั้งที่แล้ว ว่าหายใจเข้าออกจนสุดอย่างไร เหล่านี้ต้องหมั่นทำครับ ทำทุกเวลาเท่าที่สติเราจะมีพลัง ความสงบทางใจจะเกิดขึ้นจากการเข้าไปเห็นครับ

ถูกต้องครับ

สองหนุ่มเห็นพ้องกัน

ก็เป็นไปได้ แต่เป็นเพราะอะไรล่ะ
มีใครพอจะอธิบายได้บ้าง

เพราะในความเข้าใจของเรา
ตั้งแต่เด็กจนโตมา
เราก็สังเกตอย่างนั้นจริง ๆ
เพราะ พอสติปรากฎ การระลึกในสำนึกทางกุศลธรรมต่าง ๆ ก็ตามมาเอง
ไม่เคยต้องไปลากเอาปัญญามาพิจารณา
นอกจากจะกำลังเผชิญหน้ากับ อกุศลธรรมที่แรง
ก็ต้องใช้กำลังใจเข้ามาสลัดความคิดไปในสิ่งนั้นลงไปให้ได้
(เหมือนหมาที่สบัดขนหลังอาบน้ำเสร็จน่ะ)
ต้องใช้ ขันติ เข้ามาช่วย ให้อารมณ์ที่จะเป็นไปในทางอกุศลธรรมนั้น ระงับไป

ส่วนสติที่จะไปใช้ปัญญานั้น ส่วนใหญ่จะเกิดเวลาที่จิตสบาย ๆ
และไม่ได้มีอกุศลจิตมากวน จิตมันว่าง ๆ ไม่มีงานทำ
ก็จะหยิบธรรม มาพิจารณา

ปัจจัยไม่ว่าอายตนะภายใน /อายตนะภายนอก และจิต ทั้งหมดนี้เป็นธรรมชาติ มีการเปลี่ยนแปลง
แปรปรวน ไม่คงที่ ตลอดเวลาเป็นธรรมชาติของตัวมัน เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์สิ่งนั้นเป็นอนัตตา

สติระลึกรู้...จะรู้ว่านี้เป็นกุศล...นี้เป็นอกุศล..อันนี้ใช่

ใช่ในระดับศีลธรรม....อันนี้คิดเอานะ...เพราะตนก็ใช้อันนี้เป็นศีล

การกระทำอะไรที่กระเพื่อมออกจากใจที่มี...โลภ..โกรธ..เพื่อ..ยศ...เกียรติ...สรรเสริฐ

จะงดเสีย...

อันนี้...สติระลึก...สัมปชัญญะห้าม

เป็นคนดีในสังคมเท่านี้ก็พอ....แต่เราจะออกจากทุกข์....แค่นี้พอรึยัง

จึงต้องมีสติระลึกรู้ในฐานทั้ง 4...สติปัฏฐาน 4...

กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน....พิจารณากายในกายอยู่เนือง ๆ...พิจารณาเห็นความเกิดในกายบ้าง..เห็นความเสื่อมในกายบ้าง....

เป็นต้น


http://www.luangporruesi.com/863.html

ขอประทานโทษ..ที่ไม่ได้หาที่อ้างอิงจากพระสูตร

ใครหาที่อ้างจากพระสูตรได้จักขอบคุณ...

ท

ท่านกบนี้ไม่ธรรมดาเลยนะเนีย สาธุๆ

คงจะจริงตามนั้น

สงสัยความเข้าใจเอกอนคงจะอยู่แค่ระดับศีลธรรมเท่านั้น

อนุโมทนาสาธุกับคุณฝึกจิต
แต่เห็นมีคำว่า "ผมคิดว่าน่าจะใช้ได้ถ้า...... "แสดงว่ายังวิจิกิจฉาและลังเลใจอยู่เพราะความรู้ยังไม่ถึงที่ที่ควรจะไปถึง

สังเกตให้ดี(สังกัปปะ)

แต่ที่ๆครูบาอาจารย์ด้านวิปัสสนาภาวนาท่านแนะนำ ท่านให้เอาสติและปัญญามาเฝ้ารู้เฝ้าสังเกตพิจารณาตรงช่วงต่อของเวทนากับตัณหา ณ ตรงจุดนี้วิปัสสนาปัญญาจึงจะเจริญได้

สังเกตดูจากคำสอนเรื่องสติปัฏฐาน 4 พระบรมศาสดาทรงเน้นประเด็นสำคัญไว้ที่ และทั้ง 4 ฐานก็จะมารวมลงสู่ปฏิบัติการสำคัญที่
"วิเนยยะ โลเก อภิชฌา โทมนัสสัง" ซึ่งเป็นตัวเวทนา แปลเป็นไทยง่ายๆว่า เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดี ยินร้ายในโลก (โลกย์)

ที่เวทนานี้เราจะได้เห็นมโนกรรมของจิตที่มีต่อเวทนา ได้เรียนรู้เรื่องของอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาของอารมณ์ จนเป็นเหตุให้ได้เข้าถึงนิพพิทาญาณ คือความเบื่อหน่ายคลายจางในอุปาทานความยึดถือในธาตุขันธ์ อัตตา ตัวตน จนวางยินดียินร้ายได้ตามวัตถุประสงค์ของสติปัฏฐาน 4 ซึ่งเป็นจุดปลี่ยนที่สำคัญมากที่จะทำให้กัลยาณชนได้ดิ้นรนจนไปสู่ความเป็นอริยชนได้ในที่สุด

[๒๙๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ชาติเป็นไฉน ความเกิด ความบังเกิด
ความหยั่งลงเกิด เกิดจำเพาะ ความปรากฏแห่งขันธ์ ความได้อายตนะครบ ใน
หมู่สัตว์นั้นๆ ของเหล่าสัตว์นั้นๆ อันนี้เรียกว่าชาติ ฯ
ก็ชราเป็นไฉน ความแก่ ภาวะของความแก่ ฟันหลุด ผมหงอก หนัง
เป็นเกลียว ความเสื่อมแห่งอายุ ความแก่หง่อมแห่งอินทรีย์ ในหมู่สัตว์นั้นๆ
ของเหล่าสัตว์นั้นๆ อันนี้เรียกว่าชรา ฯ
ก็มรณะเป็นไฉน ความเคลื่อน ภาวะของความเคลื่อน ความแตกทำลาย
ความหายไป มฤตยู ความตาย ความทำกาละ ความทำลายแห่งขันธ์ ความ
ทอดทิ้งซากศพไว้ ความขาดแห่งชีวิตินทรีย์ จากหมู่สัตว์นั้นๆ ของเหล่าสัตว์
นั้นๆ อันนี้เรียกว่ามรณะ ฯ
ก็โสกะเป็นไฉน ความแห้งใจ กิริยาที่แห้งใจ ภาวะแห่งบุคคลผู้แห้งใจ
ความผาก ณ ภายใน ความแห้งผาก ณ ภายใน ของบุคคลผู้ประกอบด้วยความ
พิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง ผู้ถูกธรรมคือทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งกระทบแล้ว อันนี้
เรียกว่าโสกะ ฯ
ก็ปริเทวะเป็นไฉน ความคร่ำครวญ ความร่ำไรรำพัน กิริยาที่คร่ำครวญ
กิริยาที่ร่ำไรรำพัน ภาวะของบุคคลผู้คร่ำครวญ ภาวะของบุคคลผู้ร่ำไรรำพัน ของ
บุคคลผู้ประกอบด้วยความพิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง ผู้ถูกธรรมคือทุกข์อย่างใดอย่าง
หนึ่งกระทบแล้ว อันนี้เรียกว่าปริเทวะ ฯ
ก็ทุกข์เป็นไฉน ความลำบากทางกาย ความไม่สำราญทางกาย ความ
เสวยอารมณ์อันไม่ดีที่เป็นทุกข์เกิดแต่กายสัมผัส อันนี้เรียกว่าทุกข์ ฯ
ก็โทมนัสเป็นไฉน ความทุกข์ทางจิต ความไม่สำราญทางจิต ความ
เสวยอารมณ์อันไม่ดีที่เป็นทุกข์เกิดแต่มโนสัมผัส อันนี้เรียกว่าโทมนัส ฯ
ก็อุปายาสเป็นไฉน ความแค้น ความคับแค้น ภาวะของบุคคลผู้แค้น
ภาวะของบุคคลผู้คับแค้น ของบุคคลผู้ประกอบด้วยความพิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง
ผู้ถูกธรรมคือทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งกระทบแล้ว อันนี้เรียกว่าอุปายาส ฯ
ก็ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รัก ก็เป็นทุกข์ เป็นไฉน ความประสบ
ความพรั่งพร้อม ความร่วม ความระคน ด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ
อันไม่น่าปรารถนา ไม่น่าใคร่ ไม่น่าพอใจ หรือด้วยบุคคลผู้ปรารถนาสิ่งที่ไม่เป็น
ประโยชน์ ปรารถนาสิ่งที่ไม่เกื้อกูล ปรารถนาความไม่ผาสุก ปรารถนาความไม่
เกษมจากโยคะ ซึ่งมีแก่ผู้นั้น อันนี้เรียกว่า ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รัก
ก็เป็นทุกข์ ฯ
ก็ความพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ก็เป็นทุกข์ เป็นไฉน ความไม่ประสบ
ความไม่พรั่งพร้อม ความไม่ร่วม ความไม่ระคน ด้วยรูป เสียง กลิ่น รส
โผฏฐัพพะ อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ หรือด้วยบุคคลผู้ปรารถนา
ประโยชน์ ปรารถนาสิ่งที่เกื้อกูล ปรารถนาความผาสุก ปรารถนาความเกษมจาก
โยคะ คือ มารดา บิดา พี่ชาย น้องชาย พี่หญิง น้องหญิง มิตร อมาตย์
หรือ ญาติสาโลหิต ซึ่งมีแก่ผู้นั้น อันนี้เรียกว่า ความพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็
เป็นทุกข์ ฯ
ก็ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้น ก็เป็นทุกข์ เป็นไฉน ความปรารถนา
ย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความเกิดเป็นธรรมดา อย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเราไม่พึงมีความ
เกิดเป็นธรรมดา ขอความเกิดอย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ไม่พึงได้สมความ
ปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็นทุกข์ ความ
ปรารถนาย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความแก่เป็นธรรมดา อย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเรา
ไม่พึงมีความแก่เป็นธรรมดา ขอความแก่อย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ไม่พึงได้
สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็นทุกข์
ความปรารถนาย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความเจ็บเป็นธรรมดาอย่างนี้ว่า โอหนอ ขอ
เราไม่พึงมีความเจ็บเป็นธรรมดา ขอความเจ็บอย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ไม่พึง
ได้สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่า ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็น
ทุกข์ ความปรารถนาย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความตายเป็นธรรมดาอย่างนี้ว่า โอหนอ
ขอเราไม่พึงมความตายเป็นธรรมดา ขอความตายอย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์
ไม่พึงได้สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็
เป็นทุกข์ ความปรารถนา ย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีโสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส
เป็นธรรมดาอย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเราไม่พึงมีโสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส
เป็นธรรมดา ขอโสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส อย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์
ไม่พึงได้สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้น
ก็เป็นทุกข์ ฯ
ก็โดยย่อ อุปาทานขันธ์ ๕ เป็นทุกข์ เป็นไฉน อุปาทานขันธ์ คือรูป
เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เหล่านี้เรียกว่า โดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕
เป็นทุกข์ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรียกว่า ทุกขอริยสัจ ฯ