ความคิดผม เราอาจหาสาระได้จากการอ่านด้วยการคิดตาม
ถ้าเป็นแนวเข้มข้น ธรรมะอาจแสดงออกมาในเรื่องของอารมณ์

บางทีอ่านข้อความทั้งประโยค อ่านได้ความหมายของคำแค่สั้นๆ
มาเป็นตัวแปลของความศรัทธาของเราต่อธรรมะ

อย่างเช่น รู้พระไตรปิฎกมาก อ่านมาก ไม่ทำให้การปฏิบัติ
ก้าวหน้าต้องวางตำราลงก่อน เราอ่านแล้วก็ย้อนมาดูตัวเองว่า
เราก็ทั้งอ่าน ทั้งปฏิบัติไปพร้อมกัน เพราะเราต้องแบ่งเวลาว่า
วันหนึ่งเราปฏิบัติกี่โมง แล้วช่วงเวลาว่างเราก็อ่านหนังสือเพราะหากจะปฏิบัติธรรมตอนอ่าน
หนังสือก็ย่อมทำได้เช่นกัน ว่าจักษุธาตุทำงานอยู่ เรารักษาสติอยู่ที่ตรงหน้า
นี่ก็คือการปฏิบัติอีกรูปแบบหนึ่ง ที่อาจจะไม่ได้ความสงบเหมือนช่วงเวลานั่งสมาธิ
แต่ได้ปัญญาจากการพิจารณาธรรมตรงหน้า เป็นต้น

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔
อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต


[๓๐๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มูลเหตุแห่งการวิวาท ๖ ประการนี้
๖ ประการเป็นไฉน คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเป็นผู้มักโกรธ ผูกโกรธไว้
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดย่อมเป็นผู้มักโกรธ ผูกโกรธไว้ ภิกษุนั้นย่อมเป็นผู้
ไม่มีความเคารพ ไม่มีความยำเกรงแม้ในพระศาสดา ... แม้ในพระธรรม ... แม้ใน
พระสงฆ์ เป็นผู้ไม่ทำให้บริบูรณ์แม้ในสิกขา ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ไม่เคารพ
ไม่ยำเกรงในพระศาสดา ... ในพระธรรม ... ในพระสงฆ์ ไม่กระทำให้บริบูรณ์ใน
สิกขา ย่อมก่อการวิวาทให้เกิดขึ้นในสงฆ์ ซึ่งเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล
แก่ชนหมู่มาก เพื่อสิ่งไม่เป็นสุขแก่ชนหมู่มาก เพื่อความฉิบหาย เพื่อสิ่งที่ไม่
เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนหมู่มาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ดูกร
ภิกษุทั้งหลาย ถ้าเธอทั้งหลายพึงพิจารณาเห็นซึ่งมูลเหตุแห่งการวิวาทเห็นปานนั้น
ในภายในหรือภายนอกไซร้ เธอทั้งหลายพึงพยายามเพื่อละมูลเหตุแห่งการวิวาท
ที่เป็นบาปนั้นเสีย ถ้าเธอทั้งหลายไม่พึงพิจารณาเห็นซึ่งมูลเหตุแห่งการวิวาท
เห็นปานนั้น ในภายในหรือภายนอกไซร้ เธอทั้งหลายพึงปฏิบัติเพื่อไม่ให้มูลเหตุ
แห่งการวิวาทเห็นปานนั้นครอบงำต่อไป การละมูลเหตุแห่งการวิวาทที่เป็นบาปนั้น
(และ) มูลเหตุแห่งการวิวาทที่เป็นบาปนั้น ไม่ครอบงำต่อไป ย่อมมีได้ด้วยประการ
ฉะนี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุเป็นผู้ลบหลู่ ตีเสมอ ฯลฯ เป็นผู้ริษยา มีความ
ตระหนี่ เป็นผู้โอ้อวด มีมารยา เป็นผู้มีความปรารถนาลามก มีความเห็นผิด
เป็นผู้มีความถือมั่นทิฐิของตน มีความถือรั้น สละความเห็นของตนได้ยาก ภิกษุใด
เป็นผู้ถือมั่นทิฐิของตน ถือรั้น สละความเห็นของตนได้ยาก ภิกษุนั้น เป็นผู้
ไม่มีความเคารพ ไม่ยำเกรงแม้ในพระศาสดา ... แม้ในพระธรรม ... แม้ในพระสงฆ์
ไม่กระทำให้บริบูรณ์แม้ในสิกขา ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่เคารพ ไม่ยำเกรง
ในพระศาสดา ฯลฯ ไม่กระทำให้บริบูรณ์ในสิกขา ย่อมก่อการวิวาทให้เกิดขึ้นใน
สงฆ์ ซึ่งเป็นไปเพื่อสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนหมู่มาก เพื่อสิ่งที่ไม่เป็น
สุขแก่ชนหมู่มาก เพื่อความฉิบหาย เพื่อสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนหมู่
มาก เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าเธอทั้งหลายพึง
พิจารณาเห็นมูลเหตุแห่งการวิวาทเห็นปานนั้น ในภายในหรือภายนอกไซร้ เธอ
ทั้งหลายพึงพยายามเพื่อละเหตุแห่งการวิวาทที่เป็นบาปนั้นเสีย ถ้าเธอทั้งหลายไม่
พึงพิจารณาเห็นมูลเหตุแห่งการวิวาทเห็นปานนั้น ในภายในหรือภายนอกไซร้ เธอ
ทั้งหลายพึงปฏิบัติเพื่อไม่ให้มูลเหตุแห่งการวิวาทที่เป็นบาปนั้นครอบงำต่อไป การ
ละมูลเหตุแห่งการวิวาทที่เป็นบาปนั้น (และ) มูลเหตุแห่งการวิวาทที่เป็นบาปนั้น
ไม่ครอบงำต่อไป ย่อมมีได้ด้วยประการอย่างนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย มูลเหตุแห่ง
การวิวาท ๖ ประการนี้แล ฯ

เพราะปรารถนาให้ผู้อื่นได้รู้สิ่งถูกอย่างตั้งใจเกินไปหน่อย

ที่สนทนากันอย่างรุนแรง ก็คงเพราะความปารถนาดีที่จะให้อีกฝ่ายหนึ่งได้รู้สิ่งที่ตนเองเชื่อและคิดเห็นว่าถูกต้อง
แต่อาจจะใส่เจตนาและอารมณ์ในการสนทนามากไปหน่อย ที่คนรุ่นใหม่เขาเรียกว่า อิน (Inn) ในบทบาทมากไปหน่อย

ตัวหนังสือที่เขียนสื่อออกมานี่แสดงอารมณ์โทสะ หรือเมตตาออกมาได้ในถ้อยคำที่พูดที่เขียน สังเกตให้ดีๆจะรู้สึกได้นะครับ แสดงอย่างอื่นๆก็ได้ด้วยนะครับ ถ้ามีปัญญาวิเคราะห์ วินิจฉัยเป็น เหมือนนักอ่านลายมือหรือหมอดูลายมือยังไงล่ะครับ

"ไม่ถือสาก็ไม่เป็นไร ไม่อีนังขังขอบก็ไม่ทุกข์ใจ"(

(ที่มา หลวงพ่อฤาษีดาบส ถ้ำเสือดาว ใกล้ถ้ำเชียงดาว จ.เชียงใหม่)

เป็นผู้มีริษยา.. เป็นผู้โอ้อวด.. มีความเห็นผิด.. เป็นผู้มีความถือมั่นทิฐิของตน .. มีความดื้อรั้น.. สละความเห็นของตนได้ยาก .. เถียงคำไม่ตกฝาก

มีอย่างนี้เพียงคนเดียว บอร์ดนั้นหาความสงบยาก

หวัดดี

มาแล้วคู่ปรับเก่า "พ่อไก่เหลืองหางขาวของเอกอน"

หง๋าวว หง๋าวว

งิ งิ



เก่งจัง ท่านโฮก็ยังจำได้
ยังจำได้ ท่านโฮยังเคยชอบแซวเด็กหญิงเอกอนเล่นไฟ



แต่ถึงกระนั้นท่านบัวก็ไม่พูดมากเหมือนก่อนแล้วหง่ะ
ก็เลยไม่ค่อยได้เห็นลีลา "เหลืองหางขาว" หง๋าวว หง๋าวววว

แต่ผมว่าเจ้าของกระทู้ไม่ได้มีโทสะอะไรหรอกนะครับ คงต้องการบอกอะไรบางอย่างมากกว่า

เพราะความไม่เที่ยงของจิตของแ่ต่ละคน เกิดความคิดปรุงแต่งไม่เหมือนกัน
หากเอาความจริงตั้งก็จะเป็นความเห็นที่เหมือนกันหมดก็จะไม่ขัดแย้งกัน เพราะความจริงเป็นสากล เป็นหลักธรรมชาติที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
ยกตัวอย่าง
ความคิดเห็น = แก้วน้ำนี้ใส แก้วน้ำนี้สวย แก้วน้ำนี้ไม่สวย แก้วน้ำนี้น่าใช้ แก้วน้ำสีม่วง แก้วสีดำ แก้วใหญ่ แก้วเล็ก
ความจริง = แก้วใหม่เก่าแตกสลาย แก้วเกิดจากเหตุปัจจัยสุดท้ายแตกสลาย ไม่มีแก้ว

ขอเสริมครับ
ไม่มีแก้ว ->ก็ต้องหาแก้วใหม่มา เพราะจำเป็นต้องใช้อยู่ แต่แก้วใหม่ หรือ แก้วเก่า มันจะร้าวจะแตก หรือ มันจะเป็นอะไรก็ช่าง มันเป็นเรื่องของมัน เราไม่ไปยึดมันถือมั่น ว่าเป็นแก้วเราของเรา ใจเราก็ไม่ทุกข์แล้ว
ควรไม่ควรแล้วแต่จะพิจารณา ขอบคุณครับ

ไม่ใช่แก้วเรา มันแตกก็เป็นเรื่องธรรมดา ตามกฎไตรลักษณ์ เราก็ไม่เสียดาย ทุกข์หายไป
เราก็ไม่เที่ยง เกิดดับ