น่าสงสารคุณโฮฮับจริงๆนะครับ เพราะสำคัญตนผิดว่ารู้มาก รู้ถูกต้องกว่าผู้อื่น จึงกล้ากล่าววาจาที่คัดค้านคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยตรง แล้วยังมาเกทับผู้อื่นอีก

คุณโฮ..ถูกมิจฉาทิฐิครอบงำมาแล้วแต่ต้น ในมรรคทั้ง 8 ตัวนั้นท่านกล่าวว่าถ้าข้อที่ 1 ผิดเสียแล้ว มรรคที่เหลือทั้ง 7 ตัวก็จะผิดตามกันไปหมด ที่มีมิจฉาทิฐิ เห็นผิด เพราะรู้มาผิดๆดังคำกล่าวที่ว่า
รู้ผิด ก็ เห็นผิด เห็นผิด ก็คิดผิด คิดผิดก็จะทำผิด ทำผิด ก็จะได้แต่สิ่งที่ผิดๆ ได้สิ่งที่ผิดก็เป็นคนผิด
เป็นคนผิดจึงพูดและถ่ายทอดแต่สิ่งที่ผิดๆ

ที่คุณกล่าวว่าตัณหาเป็นเหตุทุกข์นั้นผิด คุณกำลังทำผิดคำสอนของพระพุทธเจ้าอย่างมหันต์ ขอให้พิจารณาดูจากบทสวดธรรมจักกัปปวัตนสูตรแปล ท่อนของเรื่องสมุทัย ที่ยกมานี้นะครับ

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ปะหาตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ดวงตาคือปัญญาเห็นธรรมและการกำหนดรู้ ความหยั่งรู้เหตุผล ตลอดถึงความรู้แจ้ง และความมีใจสว่าง ในธรรมทั้งหลายที่ไม่เคยรู้มาก่อน ได้เกิดขึ้นในปัญญาของเราแล้วว่า "ตัณหาคือความอยากไม่มีสิ้นสุดที่มีอยู่ในใจ อันเป็นเหตุทำให้ใจเกิดทุกข์อย่างแท้จริงนี้นั้นแล เป็นสิ่งที่ต้องละให้ขาด" ฯ

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ปะ*นันติ (ให้อ่านว่า ปะฮีนันติ..Amine) เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ดวงตาคือปัญญาเห็นธรรมและการกำหนดรู้ ความหยั่งรู้เหตุผล ตลอดถึงความรู้แจ้ง และความมีใจสว่าง ในธรรมทั้งหลายที่ไม่เคยรู้มาก่อน ได้เกิดขึ้นในปัญญาของเราแล้วว่า "ตัณหาคือความอยากไม่มีสิ้นสุดที่มีอยู่ในใจ อันเป็นเหตุทำให้ใจเกิดทุกข์อย่างแท้จริงนี้นั้นแล เราได้ละขาดไปจากใจแล้ว" ฯ

ดังนั้นคำอธิบายโต้แย้งแนะนำอื่นๆของคุณโฮฮับจึงเปล่าประโยชน์ เชื่อถือไม่ได้ เสียแล้วละครับ ขอให้ไปปรับฐานความรู้มาใหม่ให้ถูกต้องตามธรรมนะครับ จะได้ไม่ถ่ายทอดสิ่งที่ผิดๆสู่เพื่อนสหธรรมทั้งหลาย

(โฮฮับ) ในปฏิจจ์ฯเป็นการอธิบาย เรื่องการสืบต่อของภพชาติ สิ่งต่างๆในวงปฏิจจ์ฯ เป็นเหตุปัจจัยซึ่งกันและกัน ไม่มีใครดับได้ นอกจากพระ
อรหันต์ ถึงตอนนี้ที่คุณว่าตัณหาเป็นเหตุแห่งทุกข์ อันนี้ผิดอย่างแรง ตัณหาเป็นเหตุของอุปาทาน และเหตุแห่งตัณหา ก็คือเวทนา และทึ่คุณบอกให้ดับตัณหา
คุณดับได้หรือ ตามกฎแห่งอิทัปปัจจยตา ความหมายของอิทัปปัจจยตาคือ เมื่อมีเหตุปัจจัย สิ่งนั้นจึง
เกิด ในเมื่อเวทนายังอยู่คุณดับตัณหาได้หรือ ขนาดเวทนายังดับไม่ได้เลย สรุปก็คือ ในชาตินี้เรายังมี
รูปนามอยู่ ผลที่เกิดตามมาก็ไม่สามารถดับได้
(Asoka) แค่ข้อความของคุณโฮ.ที่ยกมาอีกตอนหนึ่งนี้ ก็แสดงให้เห็นว่า
คุณโฮ...เห็นผิดจริงๆแล้วครับ [color=#004000]ความดับของตัณหานั้น
เขาดับเองโดยธรรมชาติเมื่อหมดเหตุหรือปัจจัย คนธรรมดาดับตัณหาได้ด้วยสติ ปัญญา

ธรรมดาดับตัณหาได้ด้วยสติ ปัญญา ด้วยเหตุผลและความอดทนข่มใจ พระอริยบุคคล 3 ชั้นแรก ตัณหาอย่างหยาบดับไปแล้วตัณหาอย่างละเอียดค่อยๆเบาบางจางไปเพราะ ท่านหมดอัตตา สักกายทิฐิ คงเหลือแต่มานะทิฐิที่เบาบางไปตามลำดับ ]

(โฮฮับ) คำสอนที่คุณเอามาอ้าง ดูแล้วบอกได้เลยแบบไม่ต้องตีความให้ยุ่งยาก
พระพุทธองค์กำลังสอนบรรดาอริยสาวกปฏิบัติถึงพระอรหันต์มุ่งสู่นิพพาน
ผมถึงได้บอกคุณว่า ตัณหาไม่มีใครดับได้นอกจากพระอรหันต์

ที่สำคัญพระพุทธเจ้ากำลังสอนเรื่อง ปฏิจจ์ฯแกบรรดาสาวกที่เป็นอริยสงฆ์
พระองค์ไม่ได้สอนเรื่องอริยสัจจ์สี่ เรื่องอริยสัจจ์มันเลยมาไกลแล้ว
(Asoka)
คุณโฮฮับครับคำสอนทั้งหมดของพระพุทธเจ้านั้นทรงสอนให้คนธรรมดา กัลยาณชนได้ได้รู้วิธีที่จะปฏิบัติตนให้ถึงความเป็นพระอรหันต์ อย่างธรรมจักกัปปวัตนสูตรนี่ก็ทรงสอนปัญจวัคคีย์ซึ่งขณะนั้นยังเป็นปุถุชนอยู่ หลังจากฟังธรรมนี้แล้วได้ฟังอนัตตลักขณสูตร ใช้สติปัญญาพิจารณาใคร่ครวญตามแล้วจึงได้บรรลุถึงความเป็นพระอรหันต์กันทั้งหมด

ถึงตรงนี้จะพอมองเห็นความเข้าใจผิดของคุณหรือยังครับ

ส่วนการแสดงปฏิจจสมุปบาทนั้นอาจเป็นได้ว่าทรงแสดงแก่พระสาวกที่เป็นทั้งเสขะและอะเสขะบุคคล ซึ่งคงจะเข้าใจปฏิจจสมุปบาทได้ดีตั้งแต่ตั้งแต่โสดาบันบุคคลขึ้นไป เพราะได้พิสูจน์ธรรมแล้ว

สำหรับคนธรมดาที่ได้ยินได้ฟังก็คงพอเข้าใจได้เพียงเลาๆ โดยอนุมานคาดเดาเอาอย่างคุณโฮฮับขณะนี้ ซึ่งกำลังพยายามจะบอกคนทั้งหลายว่าต้องเข้าใจปฏิจจสมุปบาทอย่างที่โฮฮับเข้าใจจึงจะถูกต้อง ลึกๆเหมือนกับจะบอกกลายๆว่าที่โฮฮับรู้เนียะเป็นระดับการรู้ของพระอรหันต์นะ เพราะเห็นย้ำอยู่หลายครั้งเรื่องธรรมมะทีฟังรู้เรื่องได้เฉพาะพระอรหันต์[/b][/color]

มิลินทปัญหา ฉบับแปลในมหามกุฏราชวิทยาลัย หน้า ๔๖ ปัญญานิรุชฌนปัญหา ซึ่งเป็นการสนทนาระหว่างพระเจ้ามิลินท์และพระนาคเสน ความว่า

พระเจ้ามิลินท์ (ร.) พระผู้เป็นเจ้า ญาณเกิดข้ึนแล้วแก่ผู้ใด ปัญญาก็เกิดขึ้นแก่ผู้นั้นหรือ?

พระนาคเสน (ถ.) ขอถวายพระพร ญาณเกิดขึ้นแล้วแก่ผู้ใด ปัญญาก็เกิดขึ้นแก่ผู้นั้น

ร. ญาณอันใด ปัญญาก็อันนั้นนั่นเองหรือ?

ถ. ขอถวายพระพร ญาณอันใด ปัญญาก็อันนัั้นนั่นแหละ

ร. ก็ญาณเกิดขึ้นแล้วแก่ผู้ใด ปัญญาก็เกิดขึ้นแก่ผู้นั้น ผู้นั้นจะหลงหรือไม่หลง?

ถ. หลงในที่บางแห่ง ไม่หลงในที่บางแห่ง

ร. หลงในที่ไหน, ไม่หลงในที่ไหน?

ถ. หลงในสิปปะที่ตนยังไม่ได้เคยเรียน ในทิศที่ตนยังไม่เคยไป และในการตั้งชื่อ (คือภาษา) ที่ตนยังไม่ได้เคยฟัง

ร. เขาไม่หลงในที่ไหนเล่า

ถ. ก็สิ่งใด คือ อนิจจังก็ดี ทุกขังก็ดี อนัตตาก็ดี ที่ปัญญาได้ทำไว้ เขาไม่หลงในสิ่งนั้น

ร. ก็โมหะของผู้นั้นไปในที่ไหนเล่า?

ถ. เมื่อญาณเกิดขึ้นแล้ว โมหะก็ดับไปในที่นั้นเอง

ร. ขอพระผู้เป็นเจ้าจงอุปมาให้ข้าพเจ้าฟัง

ถ. เหมือนอย่างว่า บุรุษคนหนึ่งส่องแสงไปเข้าไปในเรือนที่มืด, แต่นั้นมืดก็หายไป แสงสว่างก็ปรากฏขึ้น เมื่อญาณเกิดขึ้นแล้ว โมหะ ก็ดับไปในที่นั่น ฉะนั้น

......

(Asoka) คำอธิบายในท่อนนี้คุณโฮ..ก็น่าจะเข้าใจผิดด้วยนะครับ
สิ่งที่ติดมาข้ามพบข้ามชาติมิใช่ตัณหา แต่เป็นอุปาทานความเห็นผิดยึดผิดว่าเป็นอัตตา
ตัวกู ของกูตัณหานั้นเขาอาศัยเวทนาเป็นปัจจัยให้เกิด ไม่มีเวทนา ตัณหาก็ไม่เกิด

( แต่ความเห็นผิดเป็นกูเป็นเรานั้นเป็นตัวเหตุที่ติดมากับจิต
ตลอดเวลาทุกภพทุกชาติดังนั้นเมื่อไปเจอปัจจัยในชาติไหน ภพไหน ในคราบร่างของ
สัตว์ในอบายทั้ง 4 มนุษย์ เทวดา พรหม ก็ตามตัณหาก็จะเกิดได้ตลอด

ถอนเหตุนะครับ อย่าไปพยายามแก้ปัจจัยอยู่เลยมันจะเป็นงานที่ไม่รู้จบ
ถอน กู ถอนกูรู้ กูเก่ง กูเห็น กู..........ฯลฯ ออกจากใจให้ได้จึงจะใช่ทางที่ถูกต้องนะครับ

ท่อนนี้ก็เหมือนกัน มีคำถามง่ายๆ ว่า ในชีวิตของคุณโฮ..ไม่เคยมีเลยหรือว่า เวลาเกิดความอยากได้ในหลายสิ่งหลายอย่างพร้อมกัน ความอยากบางอย่างก็ต้องถูกปล่อยวางดับไปจากใจด้วยเหตุผลที่ว่าหยิบเอาคว้าเอาดั่งใจทันทีไม่ได้ เหมือนตอนนี้อยากได้นิพพาน เป็นพระอรหันต์ แต่การปฏิบัติและเหตุปัจจัยยังไม่พร้อมที่จะใหัถึง จึงต้องระงับความอยากอันนี้ไว้ ความอยากนี้ก็จะดับไปชั่วคราว มิใช่หรือ

หรือตอนนี้อยากกินหูฉลาม เป๋าฮื้อ แต่เมื่อดูเงินในกระเป๋ายังมีไม่พอเพราะจะต้องกันเงินไว้ซื้อของขวัญปีใหม่แจกครอบครัวมิตรสหาย ความอยากนี้เลยต้องระงับไว้ก่อน ความอยากนี้ดับไปด้วยเหตุผลใช่หรือไม่ครับ นี่คือวิธีดับอยากของคนธรรมดา

เอาคำครูบาอาจารย์มาใช้ มันต้องอธิบายด้วยว่าตัวเองคิดอย่างไรกับคำๆนั้น
ไม่งั้นมันจะเหมือนนกแก้วนกขุนทองนะครับ สมมุติสมาชิกบางคนไม่เคยศึกษา
คำว่า"ตัวกู ของกู" เขาจะรู้มั้ยครับว่า มันหมายถึงอะไร แล้วเห็นผิดยึดเป็นอัตตา
นี่ก็อีก อะไรผิดอะไรถูก เล่นพูดตามครูแบบด้วนๆ เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะว่า ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
มาเขาเห็นผิดเห็นถูก มันต้องให้ตัวเองเข้าใจหรือทำความเข้าใจกับ อริยสัจจสี่ เสียก่อน
ต้องรู้ว่า ทุกข์สัจจ์คืออะไร เหตุแห่งทุกข์ การทำให้พ้นทุกข์ทำอย่างไรและผลที่ได้คืออะไร

เขาไม่ได้เรียกว่าเห็นผิด ยึดผิดอะไรของคุณนั้น
เขาเรียกว่าความไม่รู้ เห็นผิดกับความไม่รู้มันเป็นคนละเรื่อง

รู้แล้วยึดก็คือ ความไม่รู้
รู้แล้วไม่ยึดก็คือ รู้
นี่แหล่ะน้าไล่ให้ไปศึกษา อริยสัจจ์สี่ให้ดีเสียก่อนก็ไม่ฟัง

คุณอโศกะครับ ผมจะอธิบายแต่เฉพาะเรื่องอริยสัจจ์ให้คุณฟัง จะขอเว้นเรื่องปฏิจฯไว้
เพราะพูดไปคุณก็ไม่เข้าใจ และมันอาจทำให้คุณสติแตกได้ ถ้าไม่เชื่อคุณลองไป
ตีความเรื่อง กฎอิทัปปัจจยตาในวงปฏิจสมุบาทดู
ที่คุณว่าดับโน้นดับนี้ในวงปฏิจฯได้โดยไม่ผิดกฎอิทัปปัจจยตา
ถ้าคิดได้แล้วค่อยมาคุยกันเรื่องนี้

เอาแล้วเรื่องเก่ายังไม่เคลียร์ พูดเพลินไม่มีดิสเบรค ไปเทวดา ไปพรหมแล้ว
เอาเรื่องของมนุษย์ให้รู้เรื่องก่อนเถอะครับ อย่าพึ่งไปกวนเทวดาเขาเลย

มนุษย์ปุถุชนทุกชาติทุกภาษา มันก็เป็นอย่างนี้มาวนเวียน
มันเป็นเพราะความไม่รู้ ไม่ใช่เห็นผิด ศาสนาพุทธจะเที่ยวไปบอกว่า
ความเห็นผิดไม่ได้เพราะศาสนาอื่นเขาก็ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเหมือนเรา
ศาสนาอื่นเขายังมีอัตตาเพราะเขาต้องการของเขาอย่างนั้น

ดังนั้นมันไม่ใช่ความผิดความถูก เพียงแต่ปุถุชนหรือคนในศาสนาอื่น
ยังไม่รู้เรื่อง อริยสัจจ์สี่ โดยเฉพาะเรื่อง ทุกข์คืออะไร

"ใช่ครับถอนเหตุ อย่าพยามแก้ปัจจัย"
มันก็เหมือนที่ผมบอกตั้งแต่ต้นว่า ไปศึกษา อริยสัจจ์สี่ให่เข้าใจเสียก่อน
"ถอน กู ถอนกูรู้ กูเก่ง กูเห็น กู..........ฯลฯ"
อันนี้ก็ใช่ครับ แต่ก็อย่าลืมทำตามไปด้วย อย่างแรกคือ
อย่าไปยึดสมมุติบัญญัติ เพียงเพื่อจะเอามาข่มคนอื่น
ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจความหมาย คิดตื้นๆเพียงว่า
เป็นคำของครูบาอาจารย์ ย่อมต้องสยบอีกฝ่ายไม่ให้เถียงไม่ให้โต้แย้ง

คุณอโศกะครับ ทั้งหมดที่ผมบอกคุณไปล้วนแล้วเป็นอัตตาทั้งนั้นครับ
และมันเป็นเรื่องอกุศลเสียด้วย