ก็อย่าไปคาดหวังอะไรมากนะค่ะ..ถ้ามันไม่เป็นตามที่เราหวังไว้จะเจ็บม๊ากกก ถ้าการที่บลูไปเจอเค้าแล้วบลูรู้สึกดีก็ไปเจอเถอะค่ะ แต่ถ้าไปเจอแล้วกลับมาเศร้ายิ่งกว่าเดิมมันก็ไม่ไหวอ่ะค่ะ แต่ก็เข้าใจนะค่ะ เรายังรักเค้าอยู่ เราก็ยังอยากจะเจอเค้า อยากเห็นหน้า อยากพูดคุย นิดนึงก็ยังดี ถ้าทำแล้วบลูสบายใจบลูก็ไปเจอเค้าก็ได้ค่ะ หลังแยกจากกันบลูก็สู้ๆนะค่ะ เข้มแข็งให้มากๆ



กว่าจะผ่านช่วงนั้นมาได้ สุดๆเลยอ่ะบลู ทรมานม๊ากก จากที่เคยคุยกันทุกวัน ทุกๆเช้าเค้าก็จะเป็นคนโทรปลุกเรา คุยกัน 3 เวลา หลังอาหาร และ ก่อนนอนเลยก็ว่าได้ กว่าจะมาถึงปัจจุบันนี้ได้ ก็เสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไหร่แล้วบลู แต่ในความโชคร้ายเราก็ยังมีโชคดีอยู่บ้าง คือ เฟิร์นจะมีครอบครัวคอยอยู่เคียงข้างตลอด มีเพื่อนๆแวะมาหา มาคุย มาให้กำลังใจ มาปลอบ ก็เลยทำให้ดีขึ้นบ้าง ถามว่าหาย100%หรือเปล่า มันก็ไม่เต็ม 100 หรอกจ้า ก็มีบางวันที่ยังแอบๆคิดถึงอยู่เลยจ้า..สู้ๆนะจ๊ะ แล้วสักวันเราจะผ่านมันไปได้จ๊ะ

หวัดดีค่ะน้องบลู เป็นไงมั่งเห็นเงียบๆไป หวังว่าอาการคงดีขึ้นแล้วนะคะ พี่มีอัพเดทอาการของพี่คือจากที่เล่าว่าเรามีไปสอนเค้าว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกกับใครอีก หลังจากนั้นหลายวันพี่ได้ไปอ่านบทความและสิ่งที่ใครๆเขียนไว้มากมายและมันสะกิดใจพี่ในหลายๆประเด็น โดยเฉพาะเรื่องการจะรักใครก็ควรจะรักอย่างมีเมตตาที่สำคัญคือการปล่อยวาง(รวมทั้งปล่อยเค้าไป) พี่เลยกลับมาถามตัวเองว่าที่ผ่านมาเรารักเค้าแบบไหนล่ะ และที่ผ่านมาเค้าก็ห่วงใยเราดีไม่ใช่เหรอ

พี่เลยเขียนหาเค้าอีกครั้ง ว่าที่เราไปต่อว่าเค้าเรื่องมาล้อเล่นกับความรู้สึกเราในตอนนั้นจริงๆมันไม่ใช่ ในตอนนั้นเค้าก็ดีและห่วงใยเราจริงๆเรารู้สึกได้ตลอด แค่ว่าเวลาดีๆตรงนี้มันหมดลงแล้ว เราเองก็เปลี่ยนจากรักที่คาดหวังก็มาเป็นรักอย่างเมตตา รักอย่างไม่ต้องทุกข์ รักและยินดีที่เห็นเค้ามีความสุข ตอนนี้พี่ปล่อยวางได้เยอะ ถามว่ายังคิดถึงมั๊ย บอกได้เลยว่ายังคิดถึงทุกวันแต่ความรู้สึกไม่โหวงๆหรือรู้สึกเจ็บทรมานเหมือนตอนแรกๆ และก็มีสมาธิในการอ่านหนังสือสอบมาขึ้นด้วย

ทุกสิ่งอย่างมันอยู่ที่ใจเราจริงๆ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับพี่ที่แทบจะไม่เคยเจอความผิดหวังเลย ก็คงต้องต้องฝึกจิตไปเรื่อยๆ และก็ขอเป็นกำลังใจให้น้องบลูต่อไปนะคะ