"ไม่เที่ยง เกิด ดับ" จึงเป็นสังขาร
ยิ่งท่องบ่น ยิ่งแสดงความยังเป็นผู้ยุ่งอยู่กับ สังขาร

ขอบพระคุณที่ให้คำชี้แนะ

การท่อง"ไม่เที่ยง เกิด ดับ" ไม่ใช่การท่องบ่นอย่างเดียว เหมือนท่องสูตรคูณ แต่ต้องเข้าใจความหมายของมันด้วย ว่ามันมาจากไหน คืออะไร มันคือจุดเริ่มต้นของการวิปัสสนาสำหรับผู้มีธรรมน้อยเป็นการเติมความจริงเข้าไปในสัญญาให้มากทีุ่สุด ไปลบความเชื่อในสัญญา เพราะว่าแต่ละวันเราเติมความเชื่อในสัญญาเราทุกวินาที ที่เราทำอะไรทุกวันนี้เราไม่ได้ทำตามใจ แต่เราทำตามสัญญาที่เราสะสมมา
เราจะคิด จะทำ จะพูด ตามสัญญาที่เราสั่งสมมาเท่านั้น แต่ผู้มีธรรมมากแล้วก็ไม่ต้องท่องบ่นแค่มีสิ่งมากระทบตัวท่าน หรือเกิดขึ้นในจิตใจท่าน ท่านก็รู้แล้วว่า ไม่เที่ยง มีเกิด มีดับ

"ไม่เที่ยง เกิด ดับ" ทำให้เราคิด (สังขาร) ถูกต้องแล้วครับ
"ไม่เที่ยง เกิด ดับ" จุดประสงค์เพื่อเอาไปเปลี่ยน (สัญญาทางลบ หรืออกุศล) แล้วเอา"ปัญญา"ไปดับ "ผัสสะ" ไม่งั้น เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ตามมาทันที นี่แหละทำให้เกิดความพอใจ ไม่พอใจ นำไปสู่ทุกข์ของมนุษย์

ปัญญาทางธรรม คือ ความรู้ในการดับทุกข์ ความรู้อยู่ที่สัญญา สัญญามาจากวิปัสสนา

ตัวเราประกอบด้วย (รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ) ประกอบกัน
1. รูป คือ ร่างกาย (ดิน น้ำ ลม ไฟ) มาประกอบกัน ใช้กฏไตรลักษณ์ สามารถดับทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตายได้
2. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ มาประกอบกัน ใช้กฏไตรลักษณ์ดับทุกข์จากความพอใจ ไม่พอใจ
ที่สะสม (ดับโลภ โกรธ หลง)

กฏไตรลักษณ์ " เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป" หรือ "ไม่เที่ยง เกิดดับ" นี่คือกฏธรรมชาิติ
ภายในกฏนี้จะมีกฏ อิทัปปัจจยตา ปฏิจสมุปบาท อธิบายอยู่ด้วย

ไหนช่วยอธิบายให้เพื่อนๆฟังหน่อยซิครับว่า
ใช้กฎไตรลักษณ์ มาดับทุกข์เกิดแก่เจ็บตายได้อย่างไร

นี่อีกครับ ช่วยบอกว่าดับอย่างไรครับ

ที่บอกว่า"ภายในกฎนี้ " มีอิทัปปัจจยตา กับปฏิจจสมุบาท
ถ้า"กฎนี้"หมายถึง ไตรลักษณ์แน่ใจแล้วหรือว่า ที่พูดมามันถูกต้อง

แล้อีกอย่างครับ คุณบอกว่า กฎไตรลักษณ์ คือ"ไม่เที่ยง เกิดดับ"
แน่ใจแล้วหรือว่าพูดถูก

นั่นล่ะ สังขาร
เหมือนกับสังขารทั้งหลาย

เป็นแค่การผันทิศทางน้ำ ปล่อยสังขารหนึ่งไปจับอีกสังขารหนึ่ง
ที่คิดว่าดีกว่า ที่เชื่อว่าดีกว่า

เพราะทำจนจิตเคยตัวแล้ว ติดแล้ว เสพคุ้นแล้ว
ติดสังขารนั้น ๆ

สังขาร ปรากฎ ไม่ได้เข้าไปดับ ผัสสะ อะไรเลย
เป็นเพียงแค่เหมือนการเล่นเก้าอี้ดนตรี
ที่เด็กคนหนึ่งหย่อนก้นลงเก้าอีกแล้ว
แต่เด็กอีกคนก็เอาก้นมาเบียดเด็กคนนั้นออกไป
และเขาก็ทำเช่นนั้นจนชำนาญ และเคยตัว

เขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำเป็นการดับ "ผัสสะ"
แต่จริง ๆ เป็นการช่วงชิงผัสสะ

มันคือ สังขาร และก็คือ คนที่หลงเลี้ยง อสรพิษ

ที่ว่ามา ไม่ใช่ตัวเราสักอย่าง

ถ้าหยุดสนิทนิ่งแน่บแน่นอยู่กับรู้ได้เมื่อไร
นั่นคือโอกาสที่จะเห็นสภาวะอันเป็น นิรันดร์ และอมตธรรม

เพียงแต่เรามักไม่หยุดอยู่ตรงนั้น เราจึงคิดว่ามันต้องเป็นอีกที่

จิตไม่เคลื่อน เลื่อนไหล ไม่ไปมา
เวทนา นั้นไม่ใช่ ใจที่แท้
จิตเห็นจิต จิตไม่ต่อ คิดตอแย
จิตเดิมแท้ ไม่แปรเปลี่ยน ไม่เวียนวน

เย็นสงบ จบกิจ ไม่คิดก่อ
รู้แล้วหนอ เมื่อมีเหตุ ย่อมมีผล
สิ่งทั้งหลาย สักว่าธรรม ไม่ใช่ตน
จิตหลุดพ้น พ้นจากจิต คิดไปมา




ดับตัวกู ของกู ผู้รู้เห็น
ดับตัวกู ผู้เป็น ผู้เห็นดับ
คงเหลืออยู่ แต่รู้ ที่รำงับ
ไม่หลงเกิด ไม่หลงดับ กับธรรมใด

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครับ ความสุขอยู่ได้สักแปป ความทุกข์ก็ตามมา

รู้ธรรมคือ ดับ(รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ)

ท่านผู้หาความแน่นอนมิได้ กล่าวว่ารู้ธรรมคือ ดับ รูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ

ผมอยากทราบว่า จะดับอย่างไร และเมื่อดับแล้วสภาพที่ดับเป็นอย่างไรครับ

ดับรูป คือดับร่างกายของเรา นี่ไม่ใช่ตัวเรา เราไม่มีตัวตน ดิน-น้ำ-ลม-ไฟ ประกอบกันชั่วคราวสุดท้ายแตกสลายหายไปหมด ร่างกายเราไม่คงทนถาวร ฝึกโดยวิปัสสนาภาวนาถึงจะดับได้

ดับเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ คือ ให้ดับหลังจากผัสสะของอายตนะภายใน และอายตนะภายนอก
ไม่ให้เกิดเวทนา เมื่อไม่เกิดเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ก็ไม่เกิด "เมื่อสิ่งนี้เกิดสิ่งนี้จึงเกิด เมื่อสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เมื่อดับเหตุก็ไม่มีผลให้เกิด" เมื่อนามขันธ์ไม่เกิด ความพอใจ ไม่พอใจก็ไม่เกิด ฝึกโดยการวิปัสสนาภาวนาถึงจะดับได้

(เมื่อเราดับแล้วเราก็จะรู้ว่าธรรมชาติสรรพสิ่งที่เราเห็นรอบตัวเรารวมทั้งตัวเราเป็นสิ่งไม่เที่ยง เป็นธรรมชาติ มีเกิด มีดับ มีเกิด มีดับ มีเกิด มีดับทุกเวลา เราก็จะไม่หลงความพอใจ ความไม่พอใจ)

พระัเจ้าอชาตศัตรูต้องการสนทนาธรรมกับสมณพราหมณ์บัณฑิต
เพื่อยังจิตตนให้เลื่อมใสเกิดศรัทธา เพราะเจ้าอชาตศัตรูได้เข้าไป
พบไปสนทนาธรรมกับครูเจ้าลัทธิ ทั้งหลายซึ่งมีลักษณะเป็นมิจฉา
ทิฏฐิ เมื่อสนทนาจบแล้วก็ไม่ว่าอะไร ลุกกลับ เมื่อไปหาเจ้าลัทธิ
ทั้งหมดครบแล้ว ลำดับสุดท้ายได้เข้าไปกราบทูลต่อพระพุทธเจ้า
ถึงหลักคำสอน ทิฏฐิความเห็นของเหล่าครูเจ้าลัทธิ

เลยขอหยิบยกที่พระเจ้าอาชาตศัตรูสอบถาม กับกูรู ในอดีตท่าน
หนึ่งตอนนี้ยังอยู่ในอบายภูมิพร้อมเหล่าลูกศิษย์ลูกหาที่มีความ
เห็นผิดนั้นๆ ตามไปด้วย เป็นการสนทนาของพระพุทธองค์กับ
พระเจ้าอชาตศัตรูครับ ขอเจริญพร ^^



ดูกรมหาบพิตร ทานไม่มีผล การบูชาไม่มีผล การเซ่นสรวงไม่มีผล ผลวิบากแห่งกรรมที่ทำดี
ทำชั่วไม่มี โลกนี้ไม่มี โลกหน้าไม่มี มารดาบิดาไม่มี สัตว์ผู้เกิดผุดขึ้นไม่มี สมณพราหมณ์
ผู้ดำเนินชอบ ปฏิบัติชอบ ซึ่งกระทำโลกนี้และโลกหน้าให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง แล้วสอนผู้อื่น
ให้รู้แจ้ง ไม่มีในโลก คนเรานี้ เป็นแต่ประชุมมหาภูตทั้งสี่ เมื่อทำกาลกิริยา ธาตุดินไปตามธาตุดิน
ธาตุน้ำไปตามธาตุน้ำ ธาตุไฟไปตามธาตุไฟ ธาตุลมไปตามธาตุลม อินทรีย์ทั้งหลายย่อมเลื่อนลอย
ไปในอากาศ คนทั้งหลายมีเตียงเป็นที่ ๕ จะหามเขาไป ร่างกายปรากฏอยู่แค่ป่าช้า กลายเป็น
กระดูกมีสีดุจสีนกพิราบ การเซ่นสรวงมีเถ้าเป็นที่สุด ทานนี้ คนเขลาบัญญัติไว้ คำของคนบางพวก
พูดว่า มีผลๆ ล้วนเป็นคำเปล่า คำเท็จ คำเพ้อ เพราะกายสลาย ทั้งพาลทั้งบัณฑิตย่อมขาดสูญ
พินาศสิ้น เบื้องหน้าแต่ตายย่อมไม่เกิด ดังนี้ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อหม่อมฉันถามถึงสามัญผล
ที่เห็นประจักษ์ ครูอชิตะ เกสกัมพล กลับตอบถึงความขาดสูญ ฉะนี้ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
หม่อมฉันถามถึงสามัญผลที่เห็นประจักษ์ ครูอชิตะ เกสกัมพล กลับตอบถึงความขาดสูญ เปรียบ
เหมือนเขาถามถึงมะม่วง ตอบขนุนสำมะลอ หรือเขาถามถึงขนุนสำมะลอ ตอบมะม่วง ฉะนั้น
หม่อมฉันมีความดำริว่า ไฉน คนอย่างเรา จะพึงมุ่งรุกรานสมณะหรือพราหมณ์ผู้อยู่ในราชอาณาเขต
ดังนี้ แล้วไม่ยินดี ไม่คัดค้านภาษิตของครูอชิตะ เกสกัมพล ไม่พอใจ แต่ก็มิได้เปล่งวาจาแสดง
ความไม่พอใจ ไม่เชื่อถือ ไม่ใส่ใจถึงวาจานั้น ลุกจากที่นั่งหลีกไป.