แสดงว่าพระองค์ไม่เจริญฌานใช่ไหมครับเพราะคุณกาม

บอกว่าไม่ใช่การหยุด
บาลีใหญ่กับบาลีเล็ก(สมัยนี้คนละความละเอียดกันครับ)มักง่ายครับไปตัดออกละออกไป

และนั้นเป็นความคิดผิดของคุณกามนะครับ ที่กล่าวตู่พระองค์ว่าไม่ได้ไตรตรองในการปฏิบัติ

ปฏิจสมุทบาปาทธรรมไงครับที่พระองค์ อนุโลมปฏิโลม

๓.ทรงอุทานหลังจากทรงไตร่ตรองถึงต้นสายปลายเหตุแห่งปฏิจจสมุปปบาท ซึ่งถ้าพิจารณาจากเรื่อง
และเนื้อหาสาระ ไม่ได้ทรงไตร่ตรองถึงวิธีการปฏิบัติซักนิดเลย

๔.ในพระอุทานนั้น แปลไทยดังนี้

เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฎ แก่พรามณ์ ผู้มีความเพียร
เพ่งอยู่ เมื่อนั้น พรามณ์นั้น ย่อมกำจัดมารและเสนาแล้วดำรงอยู่
ดุจอาทิตย์ทำแสงสว่างในอากาศ ฉะนั้น ฯ.

แรกก่อนจะทรงเปล่งพระอุทานนี้ ทรงไตร่ตรองถึงสายของปฏิจจสมุปปบาท ฉะนั้น คำว่าธรรมทั้งหลาย
ในพระคาถานี้ น่าจะหมายถึงสายของปฏิจจสมุปปบาท ไม่ได้หมายถึง นิมิต หรือโอภาส หรือสภาวะ
ที่เกิดในระหว่างปฏิบัติเลย

อาตาปิโน ฌายโต พฺราหฺมณสฺส

โทษทีแต่นี่พรามหณ์ผู้มีเพียรเพ่งอยู่ครับ
ทรงอุทานมียืนยันทั้ง3คาถา

ก็มีปรากฎในพระไตรปิฎกนี่ครับ ไม่หายไปไหนเลย
บาลีหน่ะแปลไทยส่วนใหญ่ หาย
คำนี้น่าจะแปลว่า ตั้งอยู่ ดำรงอยู่ มากกว่าคำว่าหยุดอยู่
นั้นคุณกามน่าจะเดาเอาเองนะครับลองย้อนกลับไปดูพระสารีบุตรให้ความหมายครับ( ฐา ธาตุ ในความ ตั้ง , ดำรง , ยืน )

ในบาลีมีปรากฎแน่นอน คำแปลที่หายไปในภาษาไทยนั้น ท่านแปลแบบเอาความ และละคำนั้นเสีย
ซึ่งความหมายก็จะไม่ไกลกันมากนัก
อันนี้มักง่ายครับ

ประโยคนี้ วิธูปยํ ติฏฺฐติ มารเสนํ

น่าจะแปลว่า ย่อมกำจัดมารและเสนา(แห่งมาร)แล้วดำรงอยู่

หมายถึงบรรลุธรรมแล้ว มีชีวิตอยู่แบบกำจัดมารและเสนาได้ (กำจัดกิเลสได้)
หากแปลแบบนี้ตลกครับบทก้บอกแล้วว่าตรัสรู้แล้ว นมสิการอยู่พระองคืไม่มาอุทานอาลัยการมีชีวิตหรอกครับ
คงไม่ได้หมายความว่าให้หยุดสภาวะธรรมในขณะปฏิบัติเลย เพราะ

๑.ทรงบรรลุแล้ว ไม่ได้ปรินิพพานเลย ยังทรงพระชนม์อยู่ (สอดคล้องกับ ฐา ธาตุ ดำรง = มีชีวิต)
ตลกครับเหตุผลนี้
๒.ทรงอุทานหลังจากทรงบรรลุแล้ว ไม่ใช่ทรงอุทานในขณะที่พบกับสภาวะธรรมที่กำลังปฏิบัติอยู่
ตกลงยังไงกันแน่
๓.ทรงอุทานหลังจากทรงไตร่ตรองถึงต้นสายปลายเหตุแห่งปฏิจจสมุปปบาท ซึ่งถ้าพิจารณาจากเรื่อง
และเนื้อหาสาระ ไม่ได้ทรงไตร่ตรองถึงวิธีการปฏิบัติซักนิดเลย
ก้ใจหยุดอยู่แล้วไงครับ
๔.ในพระอุทานนั้น แปลไทยดังนี้

เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฎ แก่พรามณ์ ผู้มีความเพียร
เพ่งอยู่ เมื่อนั้น พรามณ์นั้น ย่อมกำจัดมารและเสนาแล้วดำรงอยู่
ดุจอาทิตย์ทำแสงสว่างในอากาศ ฉะนั้น ฯ.

แรกก่อนจะทรงเปล่งพระอุทานนี้ ทรงไตร่ตรองถึงสายของปฏิจจสมุปปบาท ฉะนั้น คำว่าธรรมทั้งหลาย
ในพระคาถานี้ น่าจะหมายถึงสายของปฏิจจสมุปปบาท ไม่ได้หมายถึง นิมิต หรือโอภาส หรือสภาวะ
ที่เกิดในระหว่างปฏิบัติเลยนั่นคุณกาม ตีความเอาเอง ธรรมทั้งหลายนั้นรวมเอาธรรมทั้งหมดครับพพุทธเจ้าตรัสรู้นะครับคำว่า ดุจอาทิตย์ทำแสงสว่างในอากาศ เป็นอุปมาเท่านั้น หาใช่เป็นเหตุการณ์จริงๆของเป้าหมายสูงสุด
ของการปฏิบัติ ฉะนั้น จะลำเอาคำนี้มาเป็นธงของปารปฏิบัติไม่ได้
ได้ครับทำไมจะไม่ได้เพราะพระองค์บรรลุแล้ววิชชาสามได้แล้วครับ

ด้วยความเคารพในหลวงพ่อสดอย่างสูง

ปล.การแปลบาลีของผมในโพสนี้ สามารถนำไปตรวจสอบตามสำนักบาลีต่างๆได้

โพธิกถา ปฏิจจสมุปบาทมนสิการ
[๑] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้า แรกตรัสรู้ ประทับอยู่ ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์
ใกล้ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ในอุรุเวลาประเทศ. ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งด้วยบัลลังก์เดียว
เสวยวิมุตติสุข ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์ตลอด ๗ วัน และทรงมนสิการปฏิจจสมุปบาทเป็นอนุโลม
และปฏิโลม ตลอดปฐมยามแห่งราตรี ว่าดังนี้:

พุทธอุทานคาถาที่ ๓
เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฏแก่พราหมณ์
ผู้มีเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น พราหมณ์นั้น ย่อม
กำจัดมารและเสนาเสียได้ ดุจพระอาทิตย์อุทัย
ทำอากาศให้สว่าง ฉะนั้น.
โพธิกถา จบ
-----------------------------------------------------
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ บรรทัดที่ ๑ - ๑๑๕. หน้าที่ ๑ - ๕.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v ... agebreak=0

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔
มหาวรรค ภาค ๑



อชปาลนิโครธกถา
เรื่องพราหมณ์หุหุกชาติ
[๔] ครั้นล่วง ๗ วัน พระผู้มีพระภาคทรงออกจากสมาธินั้น เสด็จจากควงไม้
โพธิพฤกษ์ เข้าไปยังต้นไม้อชปาลนิโครธ แล้วประทับนั่งด้วยบัลลังก์เดียว เสวยวิมุตติสุข ณ
ควงไม้อชปาลนิโครธตลอด ๗ วัน.

เมื่อเราไม่ประมาท มีความ
เพียร ส่งจิตไปอยู่ อวิชชาเรากำจัดเสียแล้ว วิชชาเกิดขึ้นแล้ว ความมืดเรากำจัดเสียแล้ว แสง
สว่างเกิดขึ้นแล้ว. แม้สุขเวทนาที่เกิดขึ้นแล้วเห็นปานนี้ ก็มิได้ครอบงำจิตเราตั้งอยู่ได้.
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒ บรรทัดที่ ๗๘๓๗ - ๗๘๖๘. หน้าที่ ๓๒๑ - ๓๒๒.
http://www.84000.org/tipitaka/read/v.ph ... agebreak=0