ไปอ่านดู มีสาระ นำมาฝาก
http://www.chiangmai-thailand.net/tian_song_jai_agenda/guide_line.html

ขอบคุณที่ยังเมตตากรุณามุทิตาอุเบกขา แก่คุณจางบาง อุตสาหะไปหาคำอธิบาย
ของหลวงปู่มั่นมายื่นประทานให้ สำหรับคุณจางบางจะรับจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เวรแต่กรรม
และสติปัญญาของคุณจางบางเอง..........สาธุ สาธุ

พอได้อ่าน คำอธิบายของหลวงปู่มั่น ซึ่งคุณจางบางเองปกติ ไม่เคยอ่านมาเลย
เพราะอ่านแต่ของพระพุทธองค์เป็นหลัก เนื่องจากเข้าใจเอาเองว่าเลือกเชื่อคุณพ่อ
ไว้ก่อนปลอดภัยที่สุด จึงไม่ได้ใส่ใจใครที่ยิ่งไปกว่าพระพุทธองค์เลย

คุณจางบางพบข้อสังเกตุ ที่เพิ่งสังเกตุเห็นวันนี้ว่า บุคคล3ยุค ต่างตีความหมาย
ของคำว่า สังขาร วิญญาณ นามรูปต่างกัน อย่างน่าประหลาด
ทั้งที่ต่างก็ได้รับการยอมรับมากมายจากใครต่อใครว่าคือพระอรหันต์

การอธิบายความหมายของอาการแต่ละอาการ ของปฏิจจสมุปบาท ควรต้องถือเอาตาม
ความหมายเดิมที่พระพุทธองค์แสดงไว้ ซึ่งมีมากมายในพระไตรปิฎก คือ
อวิชชา สังขาร วิญญาณ นามรูป ตามแบบที่คุณจางบางยกมาให้อ่านนั่นหละ

ส่วนการตีความหมายของอาการปฏิจจสมุปบาทต่างไปจากนี้ ก็มีแต่การขยายความของ
พระพุทธโฆษาจารย์ผู้แต่งหนังสือวิสุทธิมรรค ที่ไปเปลี่ยนความหมายการอธิบายของพระพุทธองค์
ว่า สังขาร คือ ปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร อเนญชภิสังขาร
วิญญาณ คือวิญญาณปฏิสนธิ ไม่ใช่วิญญาณทางอายตน6ตามที่พระพุทธองค์อธิบาย
และความหมายตามที่พระพุทธโฆษาจารย์อธิบายมานี้ ตลอดทั่วพระไตรปิฎก พระพุทธองค์
ไม่เคยตรัสเลย ไม่มีเลยที่พระองค์จะให้ความหมายอย่างนี้ แต่ทั่วไปก็ถือการอธิบาย
และความหมายอย่างที่พระพุทธโฆษาจารย์อธิบายอย่างแพร่หลาย เอามาใช้เป็นต้นแบบการ
พิจารณาเพื่อเข้าถึงความเห็นตามที่พระพุทธโฆษาจารย์อธิบาย

และพอมาถึงยุคนี้คุณจางบางก็มาพบว่า หลวงปู่มั่นท่านได้ให้ความหมายใหม่แก่ปฏิจจสมุปบาท
ต่างออกไปอีกจากพระพุทธเจ้า และอรรถกถาจารย์ คือ ใช้คำว่า สังขารกรรม
วิญญาณกรรม ซึ่งคุณจางบางก็ไม่เคยได้ทราบว่าพระพุทธองค์เคยกล่าวอย่างนี้เลย

ขอพระพุทธองค์ทรงเมตตา คุณแฟนตาเซีย ทุกเช้าค่ำ และทุกยามที่หลับ

ไปอ่านดู มีสาระ นำมาฝาก
http://www.chiangmai-thailand.net/tian_song_jai_agenda/guide_line.html

ใช้ภาษาตามความจำเป็นตาม

"อาลัย"....ที่ปรากฎ

ทำธรรมละเอียดให้เป็นของหยาบ
เพื่อให้จิตจับสิ่งนั้นได้ และ....ใช้ปัญญาเข้าตัด...

ทุกถ้อย แห่งมธุรส ย่อมกลั่นจากใจที่สะอาด
ทุกถ้อย แห่งคำ ที่คมบาด ย่อมมาจากใจ ที่ยังมีบาดคม

ทำลายคมของใจให้หมดไป ก็เหลือใจที่ไม่บาดคน
เย็นในตัวเอง เย็นผ่านถ้อยคำ เย็นผ่านการกระทำ
และเย็นเท่าเทียมกันในทุกมิติที่วางลง

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓
ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค
.............

[๙๘] ในกรรมภพก่อน ความหลงเป็นอวิชชา กรรมที่ประมวลมาเป็น
สังขาร ความพอใจเป็นตัณหา ความเข้าถึงเป็นอุปาทาน ความคิดอ่านเป็นภพ
ธรรม ๕ ประการในกรรมภพก่อน เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งปฏิสนธิในอุปปัตติภพนี้
ปฏิสนธิเป็นวิญญาณ ความก้าวลงเป็นนามรูป ประสาท (ภาวะที่ผ่องใสใจ) เป็น
อายตนะ ส่วนที่ถูกต้องเป็นผัสสะ ความเสวยอารมณ์เป็นเวทนาในอุปปัตติภพนี้
ธรรม ๕ ประการในอุปปัตติภพนี้เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งกรรมที่ทำไว้ในปุเรภพ
ความหลงเป็นอวิชชา กรรมที่ประมวลมาเป็นสังขาร ความพอใจเป็นตัณหา
ความเข้าถึงเป็นอุปาทาน ความคิดอ่านเป็นภพ (ย่อมมี) เพราะอายตนะทั้งหลาย
ในภพนี้สุดรอบ ธรรม ๕ ประการในกรรมภพนี้เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งปฏิสนธิ
ในอนาคต ปฏิสนธิในอนาคตเป็นวิญญาณ ความก้าวลงเป็นนามรูป ประสาทเป็น
อายตนะ ส่วนที่ถูกต้องเป็นผัสสะ ความเสวยอารมณ์เป็นเวทนา ธรรม ๕ ประ-
*การในอุปปัตติภพในอนาคตเหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งกรรมที่ทำไว้ในภพนี้ พระ-
*โยคาวจร ย่อมรู้ ย่อมเห็น ย่อมทราบชัด ย่อมแทงตลอด ซึ่งปฏิจจสมุปบาท
มีสังเขป ๔ กาล ๓ ปฏิสนธิ ๓ เหล่านี้ โดยอาการ ๒๐ ด้วยประการดังนี้
ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้ธรรมนั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ารู้ชัด
เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการกำหนดปัจจัย เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ บรรทัดที่ ๑๑๓๐ - ๑๒๑๘. หน้าที่ ๔๖ - ๕๐.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 130&Z=1218

๖. ปัจจยาการวิภังค์
สุตตันตภาชนีย์
[๒๕๕] สังขารเกิดเพราะอวิชาเป็นปัจจัย
วิญญาณเกิดเพราะสังขารเป็นปัจจัย
นามรูปเกิดเพราะวิญญาณเป็นปัจจัย
สฬายตนะเกิดเพราะนามรูปเป็นปัจจัย
ผัสสะเกิดเพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย
เวทนาเกิดเพราะผัสสะเป็นปัจจัย
ตัณหาเกิดเพราะเวทนาเป็นปัจจัย
อุปาทานเกิดเพราะตัณหาเป็นปัจจัย
ภพเกิดเพราะอุปาทานเป็นปัจจัย
ชาติเกิดเพราะภพเป็นปัจจัย
ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เกิดเพราะชาติ
เป็นปัจจัย ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้
[๒๕๖] ในปัจจยาการเหล่านั้น อวิชชา เป็นไฉน
ความไม่รู้ทุกข์ ความไม่รู้ทุกขสมุทัย ความไม่รู้ทุกขนิโรธ ความไม่รู้
ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา นี้เรียกว่า อวิชชา
[๒๕๗] สังขารเกิดเพราะอวิชชาเป็นปัจจัย เป็นไฉน
ปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร อาเนญชาภิสังขาร กายสังขาร
วจีสังขาร จิตตสังขาร
ในสังขารเหล่านั้น ปุญญาภิสังขาร เป็นไฉน
กุศลเจตนา เป็นกามาวจร เป็นรูปาวจร ที่สำเร็จด้วยทาน ที่สำเร็จ-
*ด้วยศีล ที่สำเร็จด้วยภาวนา นี้เรียกว่า ปุญญาภิสังขาร
อปุญญาภิสังขาร เป็นไฉน
อกุศลเจตนาเป็นกามาวจร นี้เรียกว่า อปุญญาภิสังขาร
อาเนญชาภิสังขาร เป็นไฉน
กุศลเจตนาเป็นอรูปาวจร นี้เรียกว่า อาเนญชาภิสังขาร
กายสังขาร เป็นไฉน
กายสัญเจตนา เป็นกายสังขาร วจีสัญเจตนา เป็นวจีสังขาร มโนสัญ-
*เจตนา เป็นจิตตสังขาร
เหล่านี้เรียกว่า สังขารเกิดเพราะอวิชชาเป็นปัจจัย

“ปฏิจจสมุปบาทข้อที่ว่า วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร สังขารเป็นปัจจัยให้
เกิดนามรูปนั้นแล ในนามรูปก็มีทั้งวิญญาณและสังขาร ซึ่งมันจะมีการแตกต่างกันดังนี้คือ
สังขาร วิญญาณ ที่ต่อจากอวิชชานั้น เรียกว่า สังขารกรรม วิญญาณกรรม แตกต่างกับสังขาร
วิญญาณของนามรูป สังขารวิญญาณของนามรูปนั้นเป็นสังขารวิญญาณวิบาก เนื่องจากเป็น
การปรุงแต่งที่สำเร็จรูปแล้ว สังขารกรรม วิญญาณกรรม เป็นวาวะที่ไม่เป็นอิสระ
อยู่ภายใต้อำนาจของกรรม มีอวิชชาเป็นหางเรือใหญ่ อาศัยสังขารการปรุงแต่ง
อาศัยวิญญาณความรู้สึกในขณะที่กำลังปรับปรุงภพ อันจะเป็นแนวทางแห่งการก่อให้เกิด
ซึ่งในขณะนั้นจิตเป็นประธานอาศัยสังขารปรุงแต่ง อาศัยวิญญาณความรู้สึกในขณะที่กำลังปรุงภพ
อันจะต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของสังขารกรรม วิญญาณกรรม ทั้งสองนั้น สืบเนื่องมาจากจิต ณ ที่นี้
จึงแล้วแต่กรรมจะจำแนกไป คือให้สังขารและวิญญาณนี้เห็นดีไป เมื่อเห็นดีไปอย่างไร
จิตก็จะไปตั้งก่อให้เกิดไปตามนั้น เพราะที่นี้จึงเป็นสถานที่กำลังปรุงแต่งภพ
ถ้าพิจารณาแล้วจะรู้สึกมันละเอียด และพึงจะรู้จริงได้ คือเมื่อจิตได้ดำเนินตามอริยสัจ
และเป็นวิปัสสนาอันแก่กล้าแล้วนั้นทีเดียว ที่กระผมได้อธิบายมานี้เป็นสักแต่ว่าแนวทางเท่านั้น
ตามความเป็นจริงต้องมีตาภายใน คือ กระแสจิต กระแสธรรมเท่านั้น ที่จะเข้าไปรู้จริงได้”