กฎธรรมชาติมีอยู่แล้วในโลกมนุษย์อันได้แก่
1.อนิจจัง คือความไม่เที่ยง มีการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ วัยเด็ก วัยผู้ใหญ่ จนถึงวัยชราซึ่งมีลักษณะแห่งการเกิดขึ้นและปรากฏอยู่ชั่วคราว จนกระทั่งตายไปในที่สุด
2.ทุกขัง คือ การทนได้ยาก โดยการทำความทุกข์ให้เกิดขึ้นสำหรับผู้ที่เข้าไปยึดถืออนิจจัง(ความไม่เที่ยงนั้น) สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์
- เพราะความเปลี่ยนแปลงนั้นเอง ทำให้เกิดลักษณะอาการที่เรียกว่าทุกข์
- ทำให้เกิดความเบื่อหน่ายต่อสิ่งที่เป็นทุกข์
- ทำให้เกิดโอกาส พบวิธีแห่งการปล่อยวาง
3.อนัตตา คือ ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน เป็นสิ่งที่ไม่ควรถือว่าเป็นตัวตน มีลักษณะแห่งการที่ใครๆไม่อาจจะเข้าไปเป็นเจ้าของได้ และ เป็นเจ้าของตัวมันเองก็ไม่ได้ เช่น รูปลักษณะของสิ่งมีชีวิตและสิ่งไม่มีชีวิต ความรู้สึกอารมณ์ต่างๆ ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ร่างกาย ดวงจิต แต่ละส่วนๆก็ไม่ใช่ตัวตนของมันเอง เป็นเพียงสังขารที่เปลี่ยนแปลงไปตามเหตุและปัจจัย
แต่ละส่วนๆย่อมเป็นไปเพื่อการบุบสลาย ชำรุด ทรุดโทรม ถ้าแต่ละส่วนเป็นตัวตนที่แท้จริงแล้ว มันก็ไม่ควรชำรุดทรุดโทรมหรือเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น เพราะเหตุที่ในตัวของมันเองไม่มีอำนาจที่จะหยุดยั้ง มิให้เกิดการชำรุดทรุดโทรมเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น จึงถือว่ามันไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง คือไม่มีตัวตนที่แท้จริง

ความว่าง
โดยปกติมนุษย์ส่วนใหญ่มักจะยึดถือความรู้สึกนึกคิดต่างๆ แม้กระทั่งร่างกาย ว่าเป็นของๆเรา แต่ถ้าผู้ใดเห็นแจ้งในความจริงดังต่อไปนี้คือ ''สิ่งใดที่มีการเกิดขึ้น สิ่งนั้นทั้งหมดย่อมมีการดับเป็นธรรมดา ผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็นผู้มีดวงตาเห็นธรรม" และการเห็นแจ้งนี้ต้องเห็นมาจากภายใน อย่างลึกซึ้ง ประทับใจ ไม่รู้จักลืม ในขณะที่จิตสงบบริสุทธิ์ ความเห็นแจ้งนี้ สามารถละทิ้งความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องตัวตน เพราะเหตุที่รู้สึกแจ่มชัดได้ว่า สิ่งใดดับได้ สูญสิ้นได้ หมดไปได้ เปลี่ยนแปลงได้ สิ่งนั้นย่อมไม่ใช่ตัวเราหรือของๆเรา เมื่อเห็นแจ้งดั่งนี้แล้ว ก็จะพบกับความสงบอย่างแจ่มใสและปราณีตที่สุด ทั้งยังเกิดความเห็นแจ้งขึ้นมาอีกว่า ด้วยความสงบอันนี้เอง ทำให้ ดับความดิ้นรนทุกอย่าง ตัดความวนเวียน ถอนความอาลัยเสียดายในบุคคลหรือสิ่งของอันเป็นที่รักที่ได้พลัดพรากจากกันไป ตัณหาหมดสิ้นไป กิเลสทุกอย่างคลายออก ทำให้ความทุกข์ดับไปได้อย่างสนิท ภาวะอันนี้คือนิพพาน

ก็จะเกิดความรู้สึกว่าตัวเราที่แท้จริงไม่มี มีแต่ตัวตนที่เป็นผลแห่งกรรม และตัวตนที่เป็นผลแห่งกรรมก็เป็นสิ่งที่ดับได้ สูญสิ้นได้ หมดไปได้ เปลี่ยนแปลงได้ แต่ก็สืบต่อได้ เช่นเดียวกับต้นไม้ทั้งหลาย คือตราบใดที่ปัจจัยยังมีอยู่ ต้นเป็นเหตุให้เกิดลูก ลูกเป็นเหตุให้เกิดต้น หมุนเวียนสืบต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด และการสืบต่อนั้นจะคงอยู่ในสภาพเดิมเสมอ ในเมื่อปัจจัยไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม หรือส่วนประกอบไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เช่นต้นมะม่วงที่เกิดใหม่ไม่ใช่ต้นมะม่วงต้นเดิมก็จริง แต่เหมือนกับต้นเดิมที่เป็นบรรพบุรุษของมัน เมล็ดที่เกิดก็เช่นเดียวกันไม่ใช่เมล็ดเดิม แต่เป็นเมล็ดที่เกิดใหม่ แต่ก็เหมือนบรรพบุรุษของมัน เปรียบดั่งคนเราเมื่อตายแล้ว ตัวตนก็ยังอยู่ ซึ่งตัวตนที่ว่านี้คือวิญญาณที่เป็นผลแห่งกรรม เปรียบเหมือนกับต้นไม้ เมื่อต้นตายแต่เมล็ดยังอยู่ เมล็ดก็จะเกิดต้นใหม่ต่อไปอีก คนเราเมื่อตายก็ตายแต่ร่างกาย แต่วิญญาณในเมื่อยังมีกิเลส ยังมีกรรมต่างๆอยู่ วิญญาณก็จะสร้างร่างกายขึ้นมาอีก “คำว่าตัวเราไม่มีนั้น หมายถึงตัวตนที่แท้ยั่งยืนไม่มีการเปลี่ยนแปลง เคยเป็นอยู่อย่างไรก็เป็นอยู่อย่างนั้น ตัวตนที่ว่านี้ไม่มี"