เป็นกำลังใจให้คะ ความสุขกำลังรอคุณอยู่

เป็นกำลังใจให้อีกคนนะค่ะ พนาphana

เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ยินดีรับฟังค่ะ อย่าเก็บไว้คนเดียวนะคะ ยังมีเพื่อนๆพี่ๆในลานธรรมแห่งนี้ พร้อมจะรับฟังและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้คุูณผ่านช่วงนี้ไปให้ได้นะคะ เข็มแข็งค่ะ สู้เพื่อลูกนะคะ

บางทีการอยู่ร่วมกันแล้ว ไม่มีความสุข มองหน้ากันก็เหมือนเป็นคนอื่น กับการที่ต่างคนต่างใช้ชีวิต เดินตามทางของตัวเอง มีอิสระในการตัดสินใจ มีทางเลือกที่สดใสกว่า มองเห็นคุณค่าในตัวเอง ทำตนให้มีความสุขนะคะ ชีวิตเราอย่าต้องชี้นกับใคร ขึ้นอยู่ที่ใจเรา..ตัวเราค่ะ

ขอบคุณทุกๆกำลังใจค่ะ สามีไปได้ตปท2วันแล้ว ลูกก็ร้องหาว่าพ่อไปไหน ขนาดละเมอหาเลยทีเดียว จากวานก่อนมั่นใจตั้งใจว่าจะย้ายออก ให้มันจบไป ตอนนี้สองจิตสองใจอีกแล้วค่ะ สงสารลูกน้อยเหลือเกิน อยู้บ้านแม่ดิฉันเค้าก็ร้องอยากกลับบ้านของเรา จะหาพ่อ ดิฉันก็้จิตตกอีกแล้ว หรือเราจะเห็นแก่ความสุขส่วนตัวมากเกินไป ลูกอยากมีพ่อกับแม่ เราอดทนน้อยไปหรือเปล่า จริงๆอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ถ้ามองเค้าเป็นคนอื่นให้ได้ เค้่าเป็นแค่คนแชร์บ้าน ทำไมเราทำไม่ได้ เฮ้อ เปลี่ยนแปลงได้ทุกวันจริงๆ ทำไมเราถึงต้องยึดติดเพียงนี้ ก่อนเค้าไปดิฉันก็พยายามที่จะคุยอีก บอกกับเค้าว่าถ้าอยากเป็นอิสระก็ให้บอกมา ไม่ได้โกรธเคืองอะไรเพียงแต่อยากให้มันลงตัว เราจะได้ไม่ต้องคอยรับรู้การกระทำของเค้า เค้าจะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง จะอยู่บ้านด้วยกันต่อไปก็ได้ วันไหนเธอว่างฉันจะพาลูกมา้ เค้าก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่รับรู้ใดๆ ไม่แน่ใจว่าเค้าฟังอยู่ด้วยหรือเปล่า เหนื่อยใจจังเลยค่ะ ตอนนี้ก็เลยว่าจะพยายามถอยออกมาแบบช้าๆ คือวันไหนเค้าไม่อยู่ก็จะไปนอนบ้านแม่วันไหนเค้าอยู่ก็จะกลับบ้าน ให้ลูกชินไปก่อน ไม่ทราบจิงๆว่าจะทำอย่างไรให้เค้ายอมรับเสียที เ้ค้าเหมือนหนีความจริง หรือไม่ก็อาจจะรอให้ชัวร์กับคนใหม่ ส่วนตัวดิฉันไม่อยากให้คนอื่นมองเค้าไม่ดี แล้วก็ไม่อยากไปรับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเค้าอีก เฮ้อ เพื่อนๆว่ามีทางออกไหนอีกค่ะ จะรออ่านทุกความเห็นเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ

ดิฉันก็ได้เผชิญวิกฤติชีวิตและเพิ่งก้าวผ่านมาแบบหมาดๆมากจะว่าผ่านก็ยังไม่แน่ใจเพราะความหวาดระแวงยังมีอยู่แต่ตอนนี้เขาก็ห่างกับเธอคนนั้นได้ระยะหนึ่งแล้วและรับปากอีกทั้งพยายามทำตัวเป็นปกติแม้ว่าบางครั้งก็มีหลุดบ้าง ตัวดิฉันก็วางทุกอย่างลงมากๆรู้สึกได้เลยว่าสบายใจสุขใจขึ้นมากไม่พูดอะไรกันที่เกี่ยวกับเรื่องบาดหมางนั้นๆก็คิดว่าอยู่กันไปให้ได้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ก็ดีค่ะ สำหรับคุณดิริสาดิฉันเข้าใจและเห็นใจคุณจริงๆรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดหม่นไหม้ได้เลยทีเดียวแต่ก็ขอให้คุณพยายามวางตัวสามีคุณลงให้ได้แม้จะวางได้เป็นบางครั้งก็เถอะเอาความคิดและเวลาทั้งหมดโฟกัสลงที่ลูกเท่านั้นสำหรับตัวสามีคิดเสียว่าเป็นเพื่อนร่วมโลกที่สนิทกว่าคนอื่นก็พอเอาไว้ใช้เวลาเรามีเรื่องปรึกษาถ้าไม่มีธุระอื่นก็ไม่ต้องไปให้ความสำคัญกับเขาเป็นพิเศษที่สำคัญคืออย่าคิดเรื่องของเขาอีกเลยค่ะเพราะความคิดของเรานี่แหละค่ะที่เป็นตัวทำร้ายเราเองโดยเขาไม่ได้มารับรู้หรือรู้สึกรู้สาอะไรกับเราเลยข้อนี้ดิฉันรู้ว่าปฏิบัติยากมากแต่ไม่เกินความสามารถของเราหรอกคะดิฉันผ่านมาแล้วไม่ใช่เพิ่งปฏิบัตินะคะดิฉันพยายามตั้งแต่เขาสร้างปัญหานะคะเลยทำให้จิตใจของเราสงบได้จริงๆค่ะลองดูค่ะเอาใจช่วยนะคะ

ขอบคุณคำแนะนำดีๆค่ะ คุณใจจาง ดิฉันจะพยายามให้มากกว่านี้ค่ะ แต่ปัญหาหลักก็คือเรื่องที่ไม่สามารถคุยหรือหารืออะไรกับเค้าได้เลย ดิฉันก็พร้อมที่จะรับฟังทุกเรื่อง ถ้่าเค้าบอกไม่รักกันอีกแล้ว ขออยู่ใครอยู่มัน หรือว่ามีข้อบกพรองตรงไหนที่ไม่ชอบใจ เราก็พร้อมจะปรับปรุงเผื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้น แต่เค้าก็เงียบอย่างเดียว ดิฉันก็เลยไม่เข้าใจ ว่าเรากำลังเดินไปทางไหนกันแน่ มันเหมือนเค้าหนีความจริง ค้นหาอะไรอยู่ คบมา14ปีเค้าไม่เคยจะวอกแวก สนใจใคร แต่มาเดี๋ยวนี้เห็นเค้าจีบคนนั้นคนนี้ คุยกับผญในเน็ท คือเจ้าชู้ไปเรื่อย ตรงนั้นดิฉันก็เข้าใจว่าเราคบกันมานาน เค้าก็คงจะถึงจุดที่มันอิ่มตัวแล้วกับเรา แล้วก็ปีสองปีที่ผ่านมานี้ สถานะภาพทางการเงินของเราดีขึ้นมากมีกิจการส่วนตัว ผญก็เข้ามา เค้าก็เป็นเถ้าแก่ ดิฉันหลังจากคลอดลูกก็ไม่ได้กลับไปทำงานที่ตัวเองเรียนมา แล้วก็ไปช่วยเค้าที่ร้าน ก็เหมือนคุณค่าเราลดลง เค้าก็กำลังคิดว่าประสพความสำเร็จมากเราต้องพึ่งเค้าก็เลยมั่นใจและหลงตัวเองอ่ะค่ะ แถมชอบดูถูกอาชีพลูกจ้างที่ดิฉันเรียนมาอีก (ดิฉันจบสถาปัตย์) ว่าได้เงินเดือนน้อยกว่าเค้า สมนํ้าหน้าเสียเวลาเรียนอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่เราก็ทิ้งสิ่งที่เราชอบทิ้งอนาคตในหน้าที่การงานมาช่วยเค้า ดิฉันรู้สึกหมดศรัทธาในตัวสามีมากค่ะ แล้วเรื่องที่รับไม่ได้ก็คือจีบผญไม่เลือกหน้า ส่วนมากก็มีสามีแล้ว ไม่ได้รู้สึกเลยว่ามันผิดศีลธรรม ตอนที่ไปกับผญคนก่อน เค้าก็ยืนยันว่าเค้าไม่ผิด ทั้งๆที่ผญก็มีสามีมีลูกด้วยกันแล้ว ที่เลิกก็เพราะผญมีคนอื่นอีก2-3คน ก็เลยจำใจเลิก ไม่ได้สำนึกผิดใดๆแถมติดใจเสียอีก ไปตปทก็ไม่โทรมาหาลูกเลย ดิฉันโทรไปถาม ชวนคุยก็บอกว่าอย่ามายุ่ง ดิฉันก็เกรงว่าไม่โทรเลยก็จะหาว่าประชด วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเกิดลูก ดิฉันไม่คิดว่าเค้าจะจำได้ เราจะต้องอยู่แบบนี้ มันคุ้มหรือเปล่ากับการที่ลูกได้มีพ่อ เราน่าจะหาจุดลงตัวได้โดยที่ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน ดิฉันก็ได้แต่หวังว่าเค้าจะคิดได้สักวัน แล้วก็เป็นลูกผชพอที่จะยอมรับความจริง ไม่ว่ามันจะคืออะไรก็ตาม ยาวมากค่ะวันนี้ ขอบคุณกำลังใจจากทุกท่านค่ะ

ขอให้ผ่านทุกอย่างไปให้ได้นะคะ เอาใจช่วยคนหัวอกเดียวกัน