สวัสดีค่ะ

ฉันมีแฟนที่คบกันมา 3 ปีกว่าแล้วค่ะ ที่ผ่านมาก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ฉันจะเป็นฝ่ายที่มีปัญหาค่ะ ฉันจะชอบไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนตัวเอง มันเกิดกับฉันครั้งนี้ครั้งที่ 3 แล้วค่ะ ฉันอยากรักแฟนฉันคนเดียวคิดถึงแต่เขา แต่ตอนนี้ฉันคิดถึงคนอื่น ฉันไม่ได้นอกใจแฟนทางกายแต่ฉันคิดทางใจ ฉันกับแฟนอยู่คนละจังหวัดค่ะ เจอกันเดือนละ 2 ครั้ง ตอนนี้ฉันรู้สึกเบื่อแฟนตัวเอง อยากเลิก ไม่มีอะไรจะคุย ทั้งๆที่คนใหม่ที่เราชอบก็ยังไม่เคยคุยกันเลย ก่อนหน้าที่ยังไม่เจอคนใหม่ฉันก็คุยกับแฟนของฉันดี แต่พอเจอคนใหม่ฉันกลับเปลี่ยนไป ฉันเจอคนใหม่ครั้งแรก และฉันคิดถึงเขาตลอดเลย ฉันรู้สึกแย่ที่ตนเองเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่ทำไมใจตัวเองถึงคิดถึงแต่คนใหม่ มันรู้สึกเจ็บใจตัวเอง ฉันอยากรู้ว่าฉันรักหรือหลงคนใหม่อยู่ค่ะ และแฟนที่ฉันคบอยู่ฉันคิดกับเขาอย่างไร หรือมันเป็นกรรมอะไรที่ทำให้ฉันเป็นอย่างนี้

ยังไงก็ช่วยแนะนำทางออกที่ดีให้ฉันด้วยนะค่ะขอบคุณมากๆค่ะ

มันเป็นไปตาม ตัณหา + ไม่มีความข่มใจ เดี๋ยวแฟนใหม่ของคุณก็จะกลายเป็นคนเก่าอีกสลับกันไปเรื่อยๆหมุนไปตามวงจรแห่งบาป มันเป็นไปตามตัวอยากบวกกับการข่มใจไม่อยู่ ต้นเหตุคือตัวกิเลสถ้าไม่ตัดกิเลสคุณก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆจนวันตายเพราะตัวเราแก่แต่กิเลสไม่แก่แล้วมันจะเป็นทุกข์
เพราะฉะนั้นก็ควรจะหาทางออกโดยการศึกษาสติปัฏฐาน 4 เป็นตัวแก้ปัญหาทุกสิ่ง

เคยเป็นเหมือนกันจำนวนครั้งเท่ากันเป๊ะ^^กว่าจะรู้ตัวว่าหลงติดกับดักกิเลสก็ได้เรียนรู้ทุกข์ซะ..อย่าประมาทแม้กับความคิดเพราะมักเป็นต้นทางของคำพูดและการกระทำ ไม่ว่าจะเป็นแฟนหรือใครๆก็อย่าให้อารมณ์ความรู้สึกควบคุมเราได้ เพราะเราเองที่จะเป็นผู้รับผลของเหตุที่เราทำไว้ การฝึกอบรมจิตให้มีสติสัมปชัญญะจะเป็นภูมิคุ้มกันให้ไม่ทุกข์มากจนถึงทุกข์เท่าที่จำเป็นไม่ว่าเรื่องอะไร เข้มแข็งเจริญในธรรมนะคะ

ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับคำแนะนำ

ทางออกที่ดี ย่อมมาจากเหตุที่ดีนะครับ เหตุที่ดี เกิดมาจากการยอมรับความจริง ๒ ข้อ ๑) ยอมรับความจริงว่า เรารักตัวเอง คือ ลึกๆ ในใจ คนเราต้องการความสุข การเอาอกเอาใจ การเทคแคร์ ความรู้สึกที่ตัวเราเองมีชีวิตชีวามีคุณค่า เหมือนดอกไม้ที่เกือบแห้งตายได้น้ำหล่อเลี้ยงอีกครั้ง เป็นกิเลส ละเอียดๆ ที่รักตัวเองหลงตัวเองในจิตในใจลึกๆ เป็นสิ่งกระตุ้นเร้าให้เรา คิดพูดทำไปตามอารมณ์ จนการศึกษาศักดิ์ศรีสิ่งที่รู้ัจักกันว่าความดี เหตุผล มีสติ ก็ฉุดไว้ไม่อยู่ ซึ่งเป็นสาเหตุที่คนเราไม่มีปัญญาจริงๆ ที่จะมองเห็นได้ จึงนำความทุกข์มาให้ มันให้ความสุขความพอใจชั่วครู่ชั่วคราว และติดอกติดใจพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตในใจ พออกพอใจที่ถูกมองว่าสวยหรือหล่อ ยิ่งได้ยินคำชื่นชมแม้เราจะตั้งอยู่ในวัยในอายุที่สมควรถูกชื่นชมอยู่หรือไม่ก็ตาม ได้รู้สึกผูกพันเข้าอกเข้าใจ โหยหาอยากได้รับการเอาใจใส่ดูแล อยากคลายจากความเหงา ฯลฯ เป็นสาเหตุพื้นฐานไม่ขึ้นอยู่กับตัวตนบุคคล เกิดขึ้นได้กับทุกคน ไม่ว่าหญิงหรือชาย ไม่ว่าใครๆ ก็ต้องการความรัก ใครๆ ก็เกลียดก็ปฏิเสธความทุกข์ความเศร้า

แม้จะมีคำถามว่านี้เป็นเพราะกรรมอะไรทำไมต้องเกิดขึ้นกับเรา นั่นก็เพราะมองไม่เห็น สาเหตุพื้นฐานที่พลักดันเราอยู่ลึกๆ สังสารวัฏหรือวัฏฏะทุกข์ ที่วนเวียนเป็นเหตุและผล (กิเลส กัมม์ วิปาก) กิเลสตัณหาในใจลึกๆ พลักดันจน เกิดเจตนาหรือกรรมกระทำไปอย่างใดอย่างหนึ่ง วิบากหรือผลของกรรมก็ิติดตามไปตามอารมณ์ตามกิเลส ที่คนเราทำพูดคิดไปกับสถานการณ์ต่างๆ ไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว นี้เป็นสาเหตุภายใน

๒)ยอมรับความจริงว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะมีเหตุมีปัจจัย มองว่าทุกคนมีข้อดีข้อเสีย มีดีมีร้ายปะปนกันไปจะหาใครที่สมบูรณ์พร้อม ได้ดังใจเรานั้นเป็นของยาก นี่เป็นสาเหตุภายนอก

๒.๑)อยู่ด้วยกัน มีเวลาให้ เอาใจใส่ดูแลมาก แบบนี้สาเหตุในข้อแรกจะเกิดขึ้นหรือไม่ ?

๒.๒)อยู่ด้วยกัน พอมีเวลาให้ เอาใจใส่ดูแลน้อย แบบนี้สาเหตุในข้อแรกจะเกิดขึ้นหรือไม่ ?

๒.๓)ไม่อยู่ด้วยกัน พอมีเวลาให้ เอาใจใส่ดูแลมาก แบบนี้สาเหตุในข้อแรกจะเกิดขึ้นหรือไม่ ?

๒.๔)ไม่อยู่ด้วยกัน ไม่มีเวลาให้ เอาใจใส่ดูแลน้อย แบบนี้สาเหตุในข้อแรกจะเกิดขึ้นหรือไม่ ?

หลายคนจะมองว่า ขอข้อแรกๆ ผู้หญิงจะไม่เป็นแบบนี้แน่นอน อะไรนะเคยได้ยินผ่านๆ หู ผู้หญิงไม่ร้ายถ้าผู้ชายไม่เลวรึเปล่านะครับ ถ้าพิจารณาดีๆ ดูเหมือนข้อ ๒-๔ จะทำให้สาเหตุในข้อแรกเกิด ไม่จริงเลยครับ ความจริงก็กิเลสตัณหาเขาร้ายแสนร้ายขนาดนั้น แม้แต่ข้อแรกก็เหมือนกัน เป็นสาเหตุได้อยู่ดี !

แหมถ้าใครได้แฟนมีแฟนแบบข้อ ๑.รักตายเลย ครับตายจริงๆ ทุกข์ตายจริงๆ ความสุขมันแป๊ปเดียว ก็ในเมื่อสาเหตุแห่งทุกข์มันคือการรักตัวของเราเอง ต้องการความสุขเพื่อตัวเราเอง เลยหวังเลยอยากให้ใครต่อใครมาเป็นไปตามใจเราต้องการ

หลงไหลติดใจพอใจที่สุดยึดถืออย่างเหนี่ยวแน่นเอาไว้ คาดหวังเอาไว้ ต้องเป็นแบบนี้ๆ โอเคขายๆ สมมติว่ามีขายในห้างเขาจะตั้งราคาสูงหรือต่ำ คนรักดีๆ แบบนี้ ถามหน่อยว่า จะเหลือมาถึงเราไหมครับ ขำๆ สมมติว่าโชคดีเจอได้มาสมใจแล้ว พอใช้ไปๆ คบไป กำลังมีความสุขที่สุด หัวใจมันเต้นราวกะว่ามีใครเอาโทรศัพท์ตั้งสันไปไว้ในนั้น ทุกช่วงเวลานาทีเหมือนหยุดเดิน แบบเดี่ยวกับที่พึ่งเจอคนใหม่นั่นแหละ ปรากฏว่า

เบอร์ ๑ ล้มป่วยด้วยโรคภัยไข้เจ็บกระทันหัน จากเราไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ความรักตัวเองห่วงความสุขของตัวเอง กรีดร้องโหยหวน สะอึกสะอื้นร่ำไห้ เพราะสูญเสียคนที่ ให้ความสุขกับเราไปคนหนึ่ง... ถามว่า ความรักตัวเองอยากให้ตัวเองมีความสุข ตายตามคนรักไปด้วยไหม ?

เปล่าเลย แปลว่า ไม่่ว่าเรื่องจะร้ายลงได้น้อยกว่านี้ หรือธรรมดากว่านี้ ที่สุดคนเราทุกคน มีแต่แก่มีแต่เจ็บมีแต่ตาย มีแต่พลัดพรากจากกันไปด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น คนที่ไม่รู้ไม่ยอมรับความจริง ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเอง รักตัวเองมากที่สุด ที่ถูกต้องคือทุกๆ คนล้วนรักตัวเอง รักสุขเกลียดทุกข์ จะดีกว่าไหมที่ เริ่มเรียนรู้และเข้าใจตามความเป็นจริง ยอมรับความจริง ว่าที่สุด หากยังมีสาเหตุคือความรัก(ตัณหา)ความหลง ความคาดหวัง ความต้องการพลักดันอยู่ในใจ ต่อให้สูญเสียคนรักเดิมไป ด้วยความประมาท(ไม่ได้ตั้งใจ(คำแก้ตัว))ของตัวเอง ที่สุดก็ต้องสูญเสีย ความรู้สึกผูกพัน ความสุขชั่วครู่ชั่วคราวกับคนใหม่ไปเหมือนกันอยู่ดี เพราะไม่มีอะไร เที่ยงแท้แน่นอน เปลี่ยนแปลงไปตามเหตุตามปัจจัยทั้งหลาย การรู้จัก สิ่งที่รู้จักได้ยาก มองเห็นในสิ่งที่มองเห็นได้ยาก แล้วทำให้เรายอมรับกับมันได้ วางมันลงได้ ไม่ถูกมันบงการ ยืนอยู่เหนือความไม่รู้ เป็นอิสระจาก ความปรารถนาความต้องการต่างๆ

บางทีลองเอาเวลาไปเรียนรู้จักการสร้างบุญกุศลสร้างความสุข บริจาคทำบุญทำทานช่วยเหลือคนอื่น แบ่งเวลาปฏิบัติธรรม ไหว้พระสวดมนต์ รักษาศีลสำรวมระวังจิตระวังใจฝึกใจ ทำใจ ดูใจ ให้มีสติ ยอมรับว่าเพราะอะไรๆ ก็บังคับให้เป็นไปอย่างใจต้องการไม่ได้ ที่ถูกก็รู้ แต่ีที่ผิดก็ทำลืมๆ แล้วมาเสียใจทีหลัง ก็ไม่ดีนัก

ดังนั้นเมื่อเราทราบถึงสาเหตุจากภายใน และเหตุปัจจัยจากภายนอก สิ่งใดที่มันอยู่เหนือการควบคุม เช่นเหตุปัจจัยภายนอก เราไปบังคับไปเลือกสรรไว้ตามต้องการไม่ได้ ให้มีเวลาอยู่ด้วยกันไปตลอดซึ่งที่สุดก็เป็นไปไม่ได้ไม่ต้องทำมาหากินหยุดทุกๆ อย่างมาอยู่ใกล้ๆ กันไว้ยามเหงาอะไรงี้ ง่ายกว่าไหมที่จะเปิดใจยอมรับ อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน live and learn ครับ

ส่วนสาเหตุจากภายใน เพราะเป็นของซ่อนอยู่ภายในเห็นได้ยากรู้ได้ยาก เมื่อรู้แล้วเข้าใจแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อีกเหมือนกันครับที่จะไปตำหนิติเตียนตัวเอง ไม่มีศีลอย่าหวังว่าจะรู้ ไม่มีสมาธิอย่าหวังว่าจะเห็น ไม่มีปัญญาอย่าหวังว่าจะละ แต่มันสามารถหยุดได้ ละได้ บรรเทาได้ เว้นได้ ทำให้ขาดหายไปจากนิสัยสันดานลึกๆ ได้ ด้วยความรู้เนื้อรู้ตัว สำรวม รู้สึกตัว มีสติ เห็นโทษประการต่างๆ ที่ได้กล่าวไป

ปัจจัยภายนอกเหนือการควบคุมให้เปิดใจยอมรับ ปัจจัยภายในให้เิปิดใจเรียนรู้ คงพอทำให้เข้าใจตัวเองขึ้นมาได้บ้างนะครับเจริญพร

สวัสดีค่ะคุณ Jchaiyo
ดิฉันขอแนะนำให้ตัดใจจากคนอื่นแล้วมาซื่อตรงต่อแฟนคุณคนเดียวเถอะ เพราะความรักทำให้ทุกข์ยิ่งรักมาจะยิ่งทุกข์มาก ตอนนี้ยังตัดรักไม่ได้ก็เลือกเพียงหนึ่งเป็นภูมิคุ้มกันความทุกข์หนักได้น่ะค่ะ

...เข้าทำนองรักแท้แพ้ใกล้ชิดรึเปล่าเอ่ย...คงต้องตัดสินใจว่าจะเลือกคนเดิมหรือคนใหม่มังคะ...
...ถ้าคิดว่าคนเดิมกับตัวเราห่างกันแล้วทำให้เราเปลี่ยนก็ย้ายไปอยู่ให้มันใกล้ชิดกันสิคะ...
...หรือจะเลิกกับคนเดิมไปหาคนใหม่ก็บอกให้เค้ารู้ตัวก่อนด้วย...ว่าแต่คนเดิมจะยอมไหมล่ะ...