กวีทั้งหลาย เมื่อทราบซึ้งใจในรสชาติแห่งชีวิต ภาษาและวรรณกรรม จึงลิขิตหลั่งใหลออกมาเป็นบทกลอน คติพจน์ คำคม สุภาษิต

นักศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อได้ค้นพบความจริงจากคำสอน บทกลอน โคลง ฉันท์คติพจน์ คำคม สุภาษิต ทั้งหลายก็หลั่งไหลออกมาจากใจ ดุจเดียวกัน

ในลานธรรมมจักรแห่งนี้มีผู้ที่จิตดื่มด่ำในภาษาและธรรม มากมายหลายท่าน เรามาส่งเสริมกันถ่ายทอดธรรมมะออกสูกันฟังในรูปของบทกลอนกันสักตั้งดีไหมครับ ทั้งยังจะเป็นการช่วยฟื้นฟูศิลปการแต่งบทกลอน กาพย์ โคลง ฉันท์ ให้เยาวชนคนยุคใหม่ที่แต่งกลอนกันไม่ค่อยจะเป็นหรือไม่ค่อยจะสัมผัสคล้องจองกันแล้ว ดังตัวอย่างเพลงของวัยรุ่นยุคใหม่ที่เราได้ยินได้ฟังกันทุกวันนี้

ขอเริ่มกลอนและร่ายบทแรก ซึ่งเป็นการบอกให้รู้ตัวและสรุปหลักการปฏิบัติธรรมไว้ดังต่อไปนี้

โฉลกธรรม
เพราะไม่รู้ จึงอยู่เช่น วัวควาย
กิน ขี้ สี่ นอน ไป เท่านี้
โกรธ โลภ หลง เต็มกาย ทั่วถ้วน
วนว่ายวัฏฏ์สุดลี้ ตราบชั่ว กัปกัลป์
จนกุศลส่งได้ เป็นคน
พบพุทธธรรมช่วยดล จิตให้
พลิกรู้สัจจ์ในตน จบแจ้ง
จึ่งจักอาจพ้นได้ ข่ายทุกข์ สงสาร

จงดูอริยสัจจ ๔ พิจร์ณให้ดีอย่าข้าม เพียรสอบถามผู้รู้ ทางออกสู่เสรี มีอยู่แล้วในตน อย่าวกวนบัญญัติ อย่าผูกมัดสิ่งใด จงเป็นไทยทุกเมื่อ เชื่อคำพระชินวร คำสอนท่านสุดง่าย เฝ้ารู้กายและจิต อย่างพินิจ พิจารณา ณ เพลาปัจจุ จักรู้ลุทั่วตัว ความเมามัวจักหาย หลักใหญ่คืออัตตา อย่าให้มาเข้าร่วม ทิ้งความเห็นเป็นตน กมลมั่นกับธรรม ที่เกิดตามยถา ซึ่งบัญชาไม่ได้ ไร้ศัพท์ใดบัญญัติ จึ่งจักอาจเห็นจริง ตัดทิ้งซึ่งตัวข้า โคนเหง้าแห่งอวิชชา ขาดสิ้น สู่มรรค ผล นิพพาน

ธรรมใดก็ไร้ค่า ถ้าไม่ทำ
ขอทุกท่านจงจำไว้เถิดหนา
บัญญัติธรรมเต็มลานที่อ่านมา
จะไร้ค่าถ้าไม่มีคนไปทำ

อโศกะบรรณาการ
ส่งโพธิธรรมชำระใจ ให้ถึงมือ
เหลือแต่เพียงฝึกปรือ ด้วยใจมั่น
จักไม่นานเนิ่นช้า มากเดือนวัน
พระนิพพานก็จะแจ้ง ประจักษ์ใจ
ขอพุทธธรรมคำสอน อันประเสริฐ
จงบังเกิด เจิดจรัส สว่างใส
สู่ใจชน คนดี ทุกที่ไป
ให้พบทาง มรรควิถี ถึงนิพพาน

อโศกะ ๑๒/๐๖/๒๕๕๓ โทร ๐-๘๙๘-๓๘๖-๒๑๓

เมื่อถึง รู้ ตื่น เบิกบาน (พุทธะ)

แสนสุกใส จิตไร้โศก หมดธุลี
สิ้นสุดกิจ เสียที หมดตัวข้า
ทั้งมานะ ทิฐิ อวิชชา
หมดสิ้นแล้วตัณหา กิเลสมาร
จากนี้ไปคงเหลือ สักแต่ว่า
กิริยาเป็นเครื่องหล่อชีวิตนั่น
มีนิพพานเป็นสมบัติ ตลอดกาล
วงวัฏฏะขาดสะบั้น หมดเวรกรรม
อโศกะ ๒๕๕๔

ขออนุญาตอัญเชิญคติภาษิตจากวรรณกรรมของท่านบรมครูสุนทรภู่
กวีเอกแห่งกรุงรัตนโกสินทร์และกวีเอกแห่งโลก

อันโลภหลงจะเห็นว่าเป็นโทษ
ไม่ประโยชน์อย่าหวังใช้ฝั่งฝา
การโลกีย์สี่ประการเป็นมารยา
คือรูปรสพจนาเครื่องบำเรอ
อันบทเบื้องเครื่องสัมผัสเหมือนมัดผูก
เข้ากระดูกแล้วมันทำเสียย่ำเหยอ
จงหักจิตสละอย่าทะเยอ
ที่เปรมเปรอปฏิพัทธิ์จงตัดใจ
เอาดวงจิตคิดในพระไตรลักษณ์
จะประจักษ์รักห้ามความสงสัย
อันขันตีมีกำหนดให้อดใจ
จงตั้งในยุติธรรมคงสำราญ
ได้ตัดห่วงบ่วงใจในมนุษย์
จะบริสุทธิ์เห็นภัยในสงสาร
อุเบกขาตั้งมั่นในสันดาน
หวังนิพพานเบื้องหน้าให้ถาวรฯ

(จากเรื่องพระอภัยมณี)