ในพุทธประวัติน่าจะมีนะ
พระอรหันต์ผู้ที่ตั้งอธิษฐานจิตไว้ว่ายังไม่ขอเข้านิพพาน
แต่จะอยู่เพื่อดูแลพุทธศาสนา ต่อไปจนกว่า

ไม่รู้อาจารย์เล่าให้ฟัง นานมากแล้ว ลืม

"ในพุทธประวัติน่าจะมีนะ
พระอรหันต์ผู้ที่ตั้งอธิษฐานจิตไว้ว่ายังไม่ขอเข้านิพพาน
แต่จะอยู่เพื่อดูแลพุทธศาสนา"

ซึ่งนั่นเรียกว่านิกายมหายาน ซึ่งเป็นที่สถิตอยู่ของจิตที่เป็นมหากรุณาดั่งพระโพธิสัตต์ที่ยังมีมหากรุณาต่อโลกไม่ยอมนิพพานเพื่อเผยแพร่ศาสนาและทางพ้นทุกข์ต่อให้ถึงที่สุด ก็เหมืินดังพระพุทธเจ้าตอนที่บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์องค์แรกของโลกก็ทรงยังไม่เข้าสู่การละวางโดยสมบรูณ์แต่ทรงอยู่ต่อในการเผยแพร่ธรรมด้วยความเมตตา มหากรุณาและทรงดำริว่าคนนั้นมีสี่เหล่าจักทรงอยู่โดยไม่ละจากโลกนี้เพื่อเผยแพร่ธรรมมะเพื่อพาผู้ที่จะสามารถระลึกรู้ตามได้ตามกำลังของตน ก็จะยังประโยชน์ให้มหาชนได้อีกมากมหาศาล จึงยังไม่เข้าสู่การละวางโดยสมบรูณ์ พระพุทธองค์นั้นทรงหมดกิเลสสิ้นสุดแล้วแต่ยังคงไม่ยอมละวางจากมหากรุณาเพื่อสอนบุรุษและสตรีที่สมควรฝึกเพื่อประโยชน์ต่อมวลมนุษย์โลกและเทวโลกถึงที่สุด ซึ่งเป็นทางให้พวกเราเดินตามต่อสืบมาโดยไม่ต้อง.งม.หาจนมาถึงทุกวันนี้ครับ...^^

พระอรหันต์องค์ใด หรือครับ

พระอานนท์ พระอนุรุทธะ พระโมคคัลลานะ พระมหากัจจายนะ พระแม่น้ามหาปชาบดีโคตมีเถรี
หรือ.......... เป็นพระอสีติมหาสาวกหรือไม่หนอ

แต่เท่าที่เคยอ่านพุทธประวัติจากพระโอษฐ์มายังไม่เคยเจอนะครับ

พระอรหันต์ที่อธิฐานจิต ว่ายังไม่ขอเข้านิพพานมีเยอะครับ
แม้แต่พระพุทธเจ้า ก็อธิฐานจิต ว่าจะไม่ขอปรินิพพาน จนกว่าสาวก สาวิกา จะเห็นแจ้งในธรรม
อธิษฐานได้
แต่เป็นไปไม่ได้

เพราะอยู่มานาน ลืม เรื่อง ปัญจมหวิโลกะนะไป
ไม่ตรวจดูอายุขัยตนเอง ไง ครับ

ความคิดเห้นคุณเมส ขัดครูบาอาจารย์แน่นอนครับ
นั่นแค่ยกตัวอย่าง มาสองท่าน

และความเห็นคุณเมส ก้ขัดพระพุทธเจ้าด้วย

จะให้เข้าใจผัสสะ ก็ต้องไปเรียนอภิธรรมให้เข้าใจด้วย
จิต เจตสิก รุป และนิพพาน

ผัสสะ เป็นเจตสิกต้องอาศัยจิต เป้นที่เกิด
แต่จิตหรือใจ ไม่ต้องอาศัยผัสสะ เป้นที่เกิด

แล้วทีนี้ อาการตรัสรู้นั่นเป็นยังไง
ก้เป้นอาการของโสภณเจตสิก ที่เกิดจาก ปัญญนินทรีย์เจตสิก อโลภะ อโทสะ อโมหะ ที่สุด
คือ จนมีอารมณ์อันหนึ่งอันเดียว กับจิตหรือใจ

เมื่อเจตสิก ถึงความมีอารณ์เดียวกับใจ จึงเป้นอันหนึ่งอันเดียวกัน
เจตสิกทั้งหมด จึงตกงาน

ไปลองศึกษาอ่าน พระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า ก่อนเสด้จปรินิพพานครับ

จิต ไม่ต้องอิงอาศัยเจตสิก

เวลาทำความเข้าใจ อรรถสาระทางธรรม

ต้องพยายาม ทวนดูเครื่องมือที่ใช้พิจารณาไว้ด้วย ซึ่งเครื่องมือนั้นจะมี 3 อย่าง

คือ ความจำได้ตามที่ได้ฟังมา , ความน้อมนึกระลึกได้ และ การรู้เห็นตามความเป็นจริง

อย่างคำว่า ไม่มีผัสสะ ปราศจากผัสสะ หากเราใช้เครื่องมือ คือ เอาที่คุ้นเคยจำได้ว่ามี
เคยฟัง คำว่า ไม่มีผัสสะ ก็จะอาศัยว่า เคยได้ยินใครพูดแบบนี้ไหม หากมี ก็อาจจะ
รับได้ว่า สภาวะนี้มีอยู่ แต่ถ้าใชเครื่องมือแบบนี้บวกกับมิจฉาทิฏฐิ ผู้สนทนาจะปล่อย
ทิฏฐิเกี่ยวกับ การสิ้นผัสสะแบบอิฐแบบปูน ก้อนหินไป

แต่ กรณีนี้ เครื่องมือแบบนี้ เราข้ามกันไปแล้ว

ก็มาที่ เครื่องมือการน้อมนึก ซึ่งจะพอเห็นได้ว่า ผัสสะนั้นมันผ่านไปผ่านมา มันไม่ได้
กระทบแล้วตั้งอยู่ไปตลอดกาล ดังนั้น ไม่มีผัสสะ ก็จะหมายเอาเป็นเรื่องๆ หากเรื่อง
นั้นๆ เราหมายเอาเฉพาะนิมิตอกุศล เราก็สัมผัสได้เลาๆว่า การสิ้นไปของผัสสะที่เป็น
อกุศล นั้นมีอยู่

แต่ความที่ นิมิตอกุศลอื่นยังมีอยู่ แถม นิมิตกุศลเองก็มีอยู่ เรายังอร่อยอยู่กับอารมณ์
มันก็มองไม่เห็นว่า การสิ้นไปของผัสสะ มันจะมีจริงๆ จังๆ หากมีมิจฉาทิฏฐิเจืออยู่ส่วน
มากก็เป็นการเลือกข้างอยู่กับนิมิตกุศลโลกยังเป็นสอง

ทีนี้เหลือเครื่องมือสุดท้าย แหมนะ เครื่องมือสุดท้ายนี้ ก็ ภาวนามันปัญญา ตรงนี้
สงสัยก็ต้องมีให้ได้เสียก่อนนั้นแหละ หากมีแล้ว คำถามที่ว่า ผัสสะไม่มี มันจะ
ออกมาจากสัมมาทิฏฐิที่สมบูรณ์ ไม่เอียงไปทาง ขาดสูญ หรือ เที่ยง เสียก่อน

คุณ mes ก็ลองพิจารณาละกันว่า ที่คำนึงไปว่า ไม่รู้จะเข้าใจคำว่า ผัสสะไม่มี
นี้อย่างไร ใช้เครื่องมือใดในการรีบร้อนปรารภออกมา

พุทธประวัติจากพระโอษฐ์

ไม่ใช่แหล่งรวบรวมคำอธิษฐาน นี่นะ



เช่นว่า ถ้าสักวันท่าน FLAME จะอธิษฐานเช่นนั้นบ้าง
จะมีใครเอาเรื่องคำอธิษฐานของท่านไปบันทึกลงใน พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ มั๊ย

หลักแห่งกาลเวลา มันก็เป็นเช่นนั้น ไม่ใช่หรือ ....หรือท่านว่าไม่ใช่

จะเป็นได้ก็คือ อัตชีวประวัติของท่าน FLAME เอง ที่ทำไว้เป็นอนุสรณ์น่ะ

สภาพอากาศที่ ลมโคจร ในระดับต่าง ๆ กัน

ลมนิ่ง ลมอ่อน ๆ ลมฉุย ๆ ลมแรง ๆ ลมกรรโชก ลมบ้าหมู ทรอนนาโด เฮอริเคน

ลมอย่างไหนที่เมื่อเราเขวี้ยงหินใส่เข้าไปแล้ว
เบี่ยงเบนทิศทางการเคลื่อนที่ของก้อนหิน
ลมแบบไหนที่ก้อนหินไม่อาจจะทะลุทะลวงผ่านไปได้

เรากำลังพูดถึงสิ่งที่ปรากฎอยู่ รับรู้ได้ แต่มองไม่เห็นด้วยตา

สภาวะนี้ ไปหาในตำราไม่เจอแล้วหละคุณเมส เอ๋ย
จิต ไม่อิงอาศัยสิ่งใด
ครู ไม่ต้องอาศัยนักเรียน
ความเป้นหนึ่งเดียว ไม่แตกแยกจิตและเจตสิก เนื่องจากมีอารรณ์เดียวกัน
ไม่มีเขา ไม่มีเรา นี่คือนิพพาน