สมถะ วิปัสสนา เกิดขึ้นในจิตพร้อมๆ กัน แยกกันไม่ได้ สมถะ หรือ เอกคัตตาเจตสิก วิปัสสนา หรือ ปัญญาเจตสิก ต่างหน้าที่กัน ไม่ได้ก้าวล่วงกัน

ประเด็นที่ทำให้ผู้ปฏิบัติ ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ เพราะไม่รู้จักว่า อะไรที่จะต้องทำบ้าง เพื่อดับทุกข์ อะไรที่จะต้องเรียนรู้บ้าง ก่อนปฏิบัติเพื่อดับทุกข์ หรือ มรรค หนทางในการดับทุกข์ได้หายไปจากสังคมไประยะหนึ่ง

เพราะผู้ปฏิบัติธรรม แบ่งเป็น ๒ กลุ่ม คือ กลุ่มแรก ศึกษาโดยไม่ได้ปฏิบัติ กลุ่มที่ ๒ ปฏิบัติเลยโดยไม่ได้ศึกษา มันก็เลยเกิดความแตกแยก วุ่นวายอย่างที่เห็น ... ทั้ง ๒ กลุ่ม ต่างก็หลงไปในทางของมาร

พวกที่อ่าน ก็อ่านอย่างเดียว เอาไปทำหนังสือ ทำผลงานทางโลก ... พวกที่ปฏิบัติ พุทธประวัติหน้าแรก ก็ยังไม่อ่าน ไม่รู้เอาอะไรที่ใหนไปปฏิบัติ

ลำดับของปัญญา รู้จด รู้จำ จึงจะเกิดรู้จริง รู้แจ้ง ธรรมชาติ คือ ความจริงที่เราได้แต่เรียนรู้เท่านั้น ที่ผ่านๆ มา หลายๆ ท่านเอาตรรกปรัชญาไปศึกษาธรรมชาติ บ้างก็หาเองในสมาธิ ซึ่งเป็นวิธีของพราหมณ์ทั้งคู่ เลยไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองกลายเป็นพราหมณ์

การรู้เองเห็นเอง เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย สาวกนั้นอาศัยการรู้ตาม หลายๆ ท่านก็ยังพยายามหาทางรู้เองเห็นเองให้ได้ หรือ พยายามฝึกตนเองให้เป็นพระพุทธเจ้า ... ก็เอวังสำหรับคนพวกนี้

เพราะไม่รู้จักมรรคตามความเป็นจริง ไม่รู้จักปัญญาตามความเป็นจริง ไม่รู้แม้นความจริงที่ว่า ทั้งมรรคและปัญญา ไม่มีใครสามารถรู้เองเห็นเองได้ นอกจากจะสะสมบุญมาพอที่จะสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า เมื่อมันหายไป ก็หากันใหญ่ หาอย่างไร ก็ไม่เจอ และไม่มีทางเจอ ... ปฏิบัติกันไปแล้วหวังว่าจะไปหาปัญญาเจอเอาข้างหน้า ... จึงมีการวาดมโนภาพของมรรค มโนภาพของปัญญา เป็นของสูง ของหายาก ของที่ไม่มีแม้กระทั่งคำอธิบาย

เมื่อปฏิบัติไป หาไป กลับมาทบทวนธรรมวินัย ก็ปรากฏว่า ไม่ตรง ขัดกันหลายอย่าง แทนที่จะคิดว่า ฉันน่าจะทำผิดนะ กลับคิดว่า พระไตรปิฏกมีปัญหาแน่ๆ ... ไม่เชื่อพระไตรปิฏก กลับไปเชื่อนิมิตที่เทวปุตมารเอามาแสดงให้ดู ... แล้วก็เริ่มปฏบัติออกนอกธรรมวินัย ต่างคนต่างวิธีการ ต่างความคิด กลายเป็นสำนักมากมาย ไม่รู้ตัวเลยว่า กลายเป็นพราหมณ์สมบูรณ์แบบไปแล้ว ตั้งสำนักแข่งกันเอง ตั้งสำนักแข่งกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่ต่างอะไรกับลัทธิอาจารย์ทั้ง ๖ ในสมัยพุทธกาลเลย ... ที่น่าสงสารที่สุด พวกเขาก็เข้าใจจริงๆ ว่าเขาเป็นพุทธ เป็นผู้รู้ มรรค และ ปัญญา

เมื่อไม่มีทั้ง มรรค และ ปัญญา ที่ปฏิบัติกันมา จึงเป็นเพียง มิจฉามรรค ไม่มีวิปัสสนาเลย อ้างว่าเป็นวิปัสสนาเท่านั้น สูงสุดก็คือได้ฌานอภิญญา ไปเกิดเป็นพพรหม ต่ำสุดคือลงมหานรกอเวจีเท่านั้น


... แล้วใครจะเชื่อว่า แค่ความเห็นที่ว่า รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ความคิด ไม่เที่ยงฯ คือ มรรค คือ ปัญญา คือ ความจริงของโลกและชีวิต ที่หากันไม่เจอมา ๑๔๐๐ ปี ทั้งๆ ที่ในพระไตรปิฏกก้ยังมีบันทึกไว้ครบ ... ถ้าไม่ได้ทดลองทำด้วยตนเอง ไม่เห็นผลด้วยตนเอง ก็ไม่สามารถรู้ได้ด้วยตนเอง ... เรื่องมันก็เลย ... ยิ่งกว่าหน้าเป็นห่วงอีก

การใช้ชีวิตที่มาจากความเห็นผิด...

ไตรสิกขา อธิศีล อธิจิต อธิปัญญา มาจากภิกษุที่เป็นอริยสงฆ์กลุ่มหนึ่งพวกวัชชีบุตร จะขอลาสิกขาบท เราะสิกขาบทที่มีในขณะนั้น ๑๕๐ ข้อ มันมากไป รับไม่ใหว ท่านจึงลดลงเหลือ ๓ ข้อ คือ ไม่อวดอุตริ ไม่ฆ่ามนุษย์ ไม่ลักทรัพย์เกิน ๕ มาสก ไม่เสพเมถุนธรรม เรียก ศีลใหญ่ หรือ อธิศีล ให้มีจิตที่ไม่ประมาท คือ ไม่ประมาทต่ออกุศล เรียก อธิจิต และใช้ปัญญาประหารกิเลส เรียก อธิปัญญา ... เป็นหลักสูตรพระอริยสงฆ์

แล้วเรื่องที่ได้สดับรับฟังเป็นความจริงหรือเปล่าล่ะ?...

ลองวิปัสสนาดูแล้วหรือยัง?

วัชชีปุตตสูตร

[๕๒๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ กูฏาคารศาลาป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นแล ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งครั้นแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ข้าพระองค์ไม่สามารถที่จะศึกษาในสิกขาบทนี้ พระเจ้าข้า พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ ก็ท่านสามารถจะศึกษาในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ หรือ ฯ

ว. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์สามารถจะศึกษาได้ในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ พระเจ้าข้า ฯ

พ. ดูกรภิกษุ เพราะฉะนั้นแล ท่านจงศึกษาในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ เมื่อใด ท่านจักศึกษาอธิศีลสิกขาก็ดี จักศึกษาอธิจิตตสิกขาก็ดี จักศึกษาอธิปัญญาสิกขาก็ดี เมื่อนั้น เมื่อท่านนั้นศึกษาอธิศีลสิกขาอยู่ก็ดี ศึกษาอธิจิตตสิกขาอยู่ก็ดี ศึกษาอธิปัญญาสิกขาอยู่ก็ดี จักละราคะ โทสะ โมหะ เสียได้ เพราะละราคะ โทสะ โมหะ เสียได้ ท่านนั้นจักไม่กระทำกรรมเป็นอกุศล จักไม่เสพกรรมที่เป็นบาป ครั้นสมัยต่อมา ภิกษุนั้นศึกษาแล้วทั้งอธิศีลสิกขา ทั้งอธิจิตตสิกขา ทั้งอธิปัญญาสิกขา เมื่อภิกษุนั้นศึกษาอธิศีลสิกขาก็ดี ศึกษาอธิจิตตสิกขาก็ดี ศึกษาอธิปัญญาสิกขาก็ดี ละราคะ โทสะ โมหะ ได้แล้ว เพราะละราคะ โทสะ โมหะ เสียได้ เธอมิได้ทำกรรมที่เป็นอกุศล มิได้เสพกรรมที่เป็นบาป ฯ

เป้าหมายของการสอนศาสนาคือการขจัดตัณหาและทิฏฐิสองตัว ออกไปจากตน และคนอื่น

ท่านล่ะครับ เคยลองทำดูหรือยัง

ท่านต้องลงมือปฏิบัติครับ มันถึงจะเห็นผล

ท่านซุปครับ ท่านเข้าใจเรื่องของสมาธิที่ตั้งมั่นกับสมาธิที่จมแช่หรือเปล่าครับ?

ท่านฟังมาหรือเห็นจากของจริง

ท่านครับเรื่องของศีลเป็นเรื่องของการกระทำมันเป็นเรื่องกาย

ผมถามท่านว่า การกระทำของกายตัวไหน ที่ส่งผลให้จิตมีสติตั้งมั่น

วิจิกิจฉา

ห็นผิดในสิ่งใดครับ

ท่านบอกว่า พระอริยสงฆ์ มาขอพระพุทธเจ้าบวช ท่านเป็นถึงอริยสงฆ์แล้ว
ท่านยังมีปัญหาเรื่องกฎเกณท์ ผมว่ามันยังไงๆอยู๋นะครับ แต่เอาเป็นว่าผมไม่ขอวิจารณ์

คำพูดของผมพูดไปตามเหตุตามผล เราก็รู้ๆอยู่ว่า การไปเห็นเองกับการบอกเล่า
อันไหนเป็นไหนเป็นความจริงสำหรับเรา และอันไหนเป็นคำบอกเล่าหรือฟังเขามา

อีกอย่างครับ ท่านช่วยอธิบาย คำว่าวิปัสสนาในส่วนของท่านให้ฟังหน่อย
วิปัสสนาของเรามันอาจเป็นที่ฟ้ากับเหวก็ได้

ที่มาของไตรสิกขา

สิกขาบท ๑๕๐ หรือปัจจุบันมี ๒๒๗ ข้อ จึงเป็นเรื่องของพระภิกษุสงฆ์

วัชชีปุตตสูตรที่ ๙
ุ[๗๘๓] สมัยหนึ่ง ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่ง พำนักอยู่ในแนวป่าแห่งหนึ่งใกล้เมืองเวสาลี

ปรมัตธรรม มี ๔ ประการ ถ้าไตรลักษณ์เป็นสภาวะ ถ้ามันไม่เป็นรูป ไม่เป็นจิต ไม่เป็นเจตสิก ไม่เป็นนิพพาน มันเป็นอะไรได้ละครับ?

ที่มาของไตรสิกขา
สิกขาบท ๑๕๐ หรือปัจจุบันมี ๒๒๗ ข้อ จึงเป็นเรื่องของพระภิกษุสงฆ์

ทำมาแล้ว
ทำแล้ว เห็นผลแล้ว ถึงเอามาบอก

ความตั้งมั่นที่โอนอ่อนควรแก่การงาน คือ ขณิกกะสมาธิประกอบกับการทำกิจกรรมปกติของคนเรา สมาธิแช่จม คือ ความตั้งมั่นของจิตที่ใช้รูปสัญญาอรูปสัญญาแน่นิ่งเป็นอารมณ์เดียว

ได้ฟังความจริงมา ปฏิบัติแล้วก็เห็นผลจริงตามนั้น หรือรู้เห็นด้วยตนเองแล้ว

ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว ศีลหรือการกระทำมาจากความคิดเห็น ความคิดเห็นมาจากสัญญา

มันเป็นความเข้าใจของท่าเอง ในธรรมวินัยบอกว่า วิชชาเป็นหัวหน้าแห่งกุศล อวิชชาเป็นหัวหน้าแห่งอกุศล จิตที่เป็นกุศลเป็นมูลฐานของศีลที่เป็นกุศล จิตที่เป็นอกุศลเป็นมูลฐานของศีลที่เป็นอกุศล

แปลว่าความลังเลสงสัย
เห็นว่าสิ่งที่ไม่เที่ยงนั้นว่าเที่ยง

อริยสาวก โสดาบันบุคคล หรือ ผู้มีดวงตาเห็นธรรมแล้ว จึงมาขอบวช กลายเป็นพระอริยสงฆ์ เป็นพระโสดาบัน ก่อนบวชยังไม่ได้เป็นพระ ... ในพระวินัย สิกขาบทจะถูกบัญญัติขึ้นมาก็ต่อเมื่อมีภิกษุทำผิด ทำให้เกิดความเสื่อมเสีย เพราะฉะนั้นน พระวินัยแต่ละข้อ จึงมีที่มาจากการทำผิดของพระเสขะ หรือ พระอริยสงฆ์ที่ยังไม่บรรลุอรหันต์ผล

เหตุผลของปุถุชนมาจากความเห็นเท่านั้นแหละครับ ถ้าไม่มีความเห็นประกอบ หรือมีแต่ความจริง มาจากคำของสัตตบุรุษ ปุถุชนเองก็ไม่มีปัญญาที่จะตัดสินเพราะยังไม่มีเฉลยในมือ ... เพราะฉะนั้น ผู้ใดไม่ได้พบสัตตบุรุษ ไม่ได้ฟังธรรมของสัตตบุรุษ ไม่ประกอบในธรรมของสัตตบุรุษ ไม่มีทางมีดวงตาเห็นธรรม .. และในฐานะที่ตัวท่าน หรือผู้ที่เข้ามาอ่าน ไม่มีเฉลยในมือ ย่อมไม่รู้ว่าอะไรผิด อะไรถูก การกล่าวคำว่า ผิด หรือ ถูก จึงเป็นเสมือนคำต้องห้ามสำหรับการแสดงความจริง นอกจากผู้ฟังจะมีดวงตาเห็นธรรมแล้ว ... เพราะมันจะเป็นเหตุของการเกิดวิวาทะเท่านั้น

เห็นจริงตามจริงเท่าทันปัจจุบันอารมณ์

นามธรรมแสดงออกมาไม่ได้ แต่มีคำอธิบาย ถ้าอธิบายไม่ได้ ก็ใช้อุปมาเอา

จิต เป็นธรรมชาติที่รู้และจำ เจตสิกเป็นธรรมที่ปรุงแต่งจิต เกิดดับพร้อมกับจิต

[ปรมัตธรรม มี ๔ ประการ ถ้าไตรลักษณ์เป็นสภาวะ ถ้ามันไม่เป็นรูป ไม่เป็นจิต ไม่เป็นเจตสิก ไม่เป็นนิพพาน มันเป็นอะไรได้ละครับ?

โฮฮับ เขียน:
ท่านต้องลงมือปฏิบัติครับ มันถึงจะเห็นผล

supเขียน
ทำแล้ว เห็นผลแล้ว ถึงเอามาบอก

ยุคนัทธวรรค สัจจกถา
นิทานในกถาบริบูรณ์
[๕๕๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก่อนแต่ตรัสรู้ เมื่อเราเป็นโพธิสัตว์ยังมิได้
ตรัสรู้ ได้มีความคิดว่า อะไรหนอแลเป็นคุณ เป็นโทษ เป็นอุบายเครื่อง
สลัดออก แห่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

[๕๕๔] ....
การแทงตลอดด้วยการละว่า สุข โสมนัส
อาศัยเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เกิดขึ้น นี้เป็นคุณแห่งวิญญาณ ดังนี้ เป็นสมุทัยสัจ