ได้ความจริงไม่ครบ ได้ความเท็จ ได้ความจริงปนความเท็จ ท่านว่าอะไรเลวร้ายกว่ากัน?

นิมิต เป็นภาพเนรมิต เราก็เป็นแค่ฉากรับ ... มันก็มีเท่านั้น มีมึนๆ งงๆ ก่อนเกิดนิมิตเหรือเปล่าละ่?

ได้ ถ้าได้ยินได้ฟังคำสอนที่ถูกต้องครบถ้วนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จนเกิดปัญญาจากการฟังและนำไปปฏิบัติอย่างต่อเนื่องด้วยความเพียร

วิชชาของคุณคืออะไรละ? มันเที่ยงมั้ย?

มันเกิดได้ในความคิดเท่านั้นแหละ พระพุทธเจ้าบอกว่า ไม่มีปัญญาอะไรในสมาธิที่จะอามาดับทุกข์ได้ พุทธประวัติหน้าแรกก็เขียนไว้อย่างนี้ ... มันไม่มีเหตุปัจจัยรองรับ



สัมมาทิฐิ คือ รู้ว่าสิ่งที่ไม่เที่ยงว่าไม่เที่ยงฯ



อวิชชา หรือ โลภะ โทสะ โมหะ
อวิชชาวรรคที่ ๑ อวิชชาสูตร ว่าด้วยอวิชชา และวิชชาเป็นหัวหน้าแห่งอกุศลและกุศล
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 9&A=0&Z=25


อธิศีล เป็นศีลของพระอริยะ หรือปราชิกศีล ไม่เกี่ยวกับอุบาสกอุบาสิกา

การใช้ชีวิตที่มาจากความเห็นผิด

แล้วเรื่องที่ได้สดับรับฟังเป็นความจริงหรือเปล่าล่ะ?

ลองวิปัสสนาดูแล้วหรือยัง?

เป็นจิต หรือ เจตสิกละครับ? สามัญลักษณะ ๓ ประการของธรรมชาติ หรือ ลักษณะร่วมของธรรมชาติ หรือ ไตรลักษณ์ เป็นจิต หรือ เจตสิกละครับ?

ก็เดินไปางนั้นมันจะเจอปัญญาได้อย่างไรละครับ?


โลภะ โทสะ โมหะ อโลภะ อโทสะ อโมหะ เป็นปรมัตธรรม เป็นเจตสิก

ห้องปิดไฟ เรียกว่า ห้องมืด เปิดไฟ เรียกว่า ห้องสว่าง ห้องสว่างกับมืดเกิดพร้อมกันไม่ได้ เรียกว่า ลักษณะตรงข้ามกัน

เมื่อความพอใจดับไป ความไม่พอใจดับไป เพราะไม่หลง สภาวะ อโลภะ อโทสะ จึงเกิดขึ้น เกิดเป็นอุเบกขา มีความสงบสุข หรือ มีสมาธิเป็นผล

โลภะ โทสะ โมหะ ดับไป เพราะปัญญาที่รู้เท่าทัน มรรค หรือทางปฏิบัติ จึงเรียงเป็น ปัญญา ศีล สมาธิ ตามเหตุปัจจัย


...

คุณ supareak เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นครับ เป็นเรื่องที่น่ายินดี

ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้

การสนทนาธรรมนะ อย่าให้เกิดอธรรมขึ้นมาในใจ
อันตรายของผู้รู้ทั้งหลายคือใช้ความรู้ทิ่มแทงใจผู้อื่น
การเพ่งไปที่จับผิดกับจับถูกจนเกินเลยสาระที่ควรจะถือเอานั้นถือว่าปมด้อยได้เกิดขึ้นแก่ผู้รู้
จิตที่เพ่งเล็งผู้อื่นจนเกินไปเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดในสายตาของเรา

เมฆบังจันทร์
หมอกควันบังตา
ศาสนาบังจิต
ถูกผิดบังธรรม

ฝากคำเหล่านี้ให้พินิจ

ศาสนาบังจิต เพราะคนยึดถือศาสนาจนจิตวิปริตไปก่อความเดือดร้อนตน ผู้อื่น
ถูกผิดบังธรรม เพราะสร้างอธรรมขึ้นมา คือการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นมาเพราะยึดถือถูกกับผิด

ที่เหลือคิดต่อเอาเอง

หลายวันหลายเดือนหลายปีมาแล้วที่วิปัสสนาได้โดดเด่นขึ้นมาในสายมาของมหาชน จนมีสำนักวิปัสสนาเกิดขึ้นมากมายในเมืองไทยแต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับสร้างความสันติให้กับโลกใบนี้
แต่ปัญหามันเกิดขึ้นมาตรงที่ว่า
หนึ่ง เขาพูดกันแต่วิปัสสนา จนลืมสมถะ
สอง บางแห่งปฏิเสธสมถะยกย่องแต่วิปัสสนาชนิดหัวชนฝา
สาม ชะตากรรมของผู้ปฏิบัติจะเป็นเช่นไรเป็นสิ่งที่น่าเป็นห่วง

จึงตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อแชร์ความรู้ ความคิด ความเห็นกับเพื่อนๆ ผู้ปฏิบัติด้วยกันเพื่อจะได้ดึงกลับไปสู่ต้นตอของคำสอนที่ถูกต้องต่อไป อย่างน้อยๆ ผู้ที่เข้ามาสนทนาด้วยกันนี้แหละได้มีความคิดเห็นทัศนะที่เป็นอันเดียวกันและพอจะบอกกล่าวชี้นำผู้อื่นได้ต่อไป

ขอประทานโทษด้วยจริงใจ

สัจจธรรมคือสัจจธรรม

หนัาที่เราคือยึดหลักที่ถูกต้องเพือพ้นทุกข

ไม่ใช่ปรองดองเพื่อใคร

พระพุทธธรรมถูกคือถูก

ผืดคือผิด

เราไม่มีสิทธิ์ไปลอมชอมกับใครครับ

หากปรองดองแล้วปฏิบัติแล้วเป็นอวิชชา

จะมีประโยชน์อะไร

เราก็ไม่ชอบเพ่งโทษ
แต่เราชี้โทษได้นี่ครับ

ความเพ่งโทษคือความประมาท มีจิตอันเป็นอกุศล เป็นความมืดบอดและมัวหมองแห่งจิตใจ
ส่วนการชี้โทษ เกิดจากความมีใจยุติธรรม มีใจซื่อตรง ประกอบด้วยความเมตตากรุณา และอุเบกขา

และการทำความเห็นให้ตรง การให้ธรรมะเป็นทาน การแสดงธรรม รวมถึงการฟังธรรม
ก็เป็นเป็นบุญกิริยาอันนำมาซึ่งความสุขสงบ ทำให้ปัญญางอกงาม

ส่วนการเพ่งประโยชน์ เพ่งดี เพ่งคุณของผู้อื่นก็เป็นสิ่งที่งดงาม นำมาซึ่งปิติสุขแห่งใจเช่นกัน พลอยให้เราเกิดมุทิตาจิตยินดีกับสิ่งดีเหล่านั้น

สมถะ วิปัสสนา เกิดขึ้นในจิตพร้อมๆ กัน แยกกันไม่ได้ สมถะ หรือ เอกคัตตาเจตสิก วิปัสสนา หรือ ปัญญาเจตสิก ต่างหน้าที่กัน ไม่ได้ก้าวล่วงกัน

ประเด็นที่ทำให้ผู้ปฏิบัติ ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ เพราะไม่รู้จักว่า อะไรที่จะต้องทำบ้าง เพื่อดับทุกข์ อะไรที่จะต้องเรียนรู้บ้าง ก่อนปฏิบัติเพื่อดับทุกข์ หรือ มรรค หนทางในการดับทุกข์ได้หายไปจากสังคมไประยะหนึ่ง

เพราะผู้ปฏิบัติธรรม แบ่งเป็น ๒ กลุ่ม คือ กลุ่มแรก ศึกษาโดยไม่ได้ปฏิบัติ กลุ่มที่ ๒ ปฏิบัติเลยโดยไม่ได้ศึกษา มันก็เลยเกิดความแตกแยก วุ่นวายอย่างที่เห็น ... ทั้ง ๒ กลุ่ม ต่างก็หลงไปในทางของมาร

พวกที่อ่าน ก็อ่านอย่างเดียว เอาไปทำหนังสือ ทำผลงานทางโลก ... พวกที่ปฏิบัติ พุทธประวัติหน้าแรก ก็ยังไม่อ่าน ไม่รู้เอาอะไรที่ใหนไปปฏิบัติ

ลำดับของปัญญา รู้จด รู้จำ จึงจะเกิดรู้จริง รู้แจ้ง ธรรมชาติ คือ ความจริงที่เราได้แต่เรียนรู้เท่านั้น ที่ผ่านๆ มา หลายๆ ท่านเอาตรรกปรัชญาไปศึกษาธรรมชาติ บ้างก็หาเองในสมาธิ ซึ่งเป็นวิธีของพราหมณ์ทั้งคู่ เลยไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองกลายเป็นพราหมณ์

การรู้เองเห็นเอง เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย สาวกนั้นอาศัยการรู้ตาม หลายๆ ท่านก็ยังพยายามหาทางรู้เองเห็นเองให้ได้ หรือ พยายามฝึกตนเองให้เป็นพระพุทธเจ้า ... ก็เอวังสำหรับคนพวกนี้

เพราะไม่รู้จักมรรคตามความเป็นจริง ไม่รู้จักปัญญาตามความเป็นจริง ไม่รู้แม้นความจริงที่ว่า ทั้งมรรคและปัญญา ไม่มีใครสามารถรู้เองเห็นเองได้ นอกจากจะสะสมบุญมาพอที่จะสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า เมื่อมันหายไป ก็หากันใหญ่ หาอย่างไร ก็ไม่เจอ และไม่มีทางเจอ ... ปฏิบัติกันไปแล้วหวังว่าจะไปหาปัญญาเจอเอาข้างหน้า ... จึงมีการวาดมโนภาพของมรรค มโนภาพของปัญญา เป็นของสูง ของหายาก ของที่ไม่มีแม้กระทั่งคำอธิบาย

เมื่อปฏิบัติไป หาไป กลับมาทบทวนธรรมวินัย ก็ปรากฏว่า ไม่ตรง ขัดกันหลายอย่าง แทนที่จะคิดว่า ฉันน่าจะทำผิดนะ กลับคิดว่า พระไตรปิฏกมีปัญหาแน่ๆ ... ไม่เชื่อพระไตรปิฏก กลับไปเชื่อนิมิตที่เทวปุตมารเอามาแสดงให้ดู ... แล้วก็เริ่มปฏบัติออกนอกธรรมวินัย ต่างคนต่างวิธีการ ต่างความคิด กลายเป็นสำนักมากมาย ไม่รู้ตัวเลยว่า กลายเป็นพราหมณ์สมบูรณ์แบบไปแล้ว ตั้งสำนักแข่งกันเอง ตั้งสำนักแข่งกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่ต่างอะไรกับลัทธิอาจารย์ทั้ง ๖ ในสมัยพุทธกาลเลย ... ที่น่าสงสารที่สุด พวกเขาก็เข้าใจจริงๆ ว่าเขาเป็นพุทธ เป็นผู้รู้ มรรค และ ปัญญา

เมื่อไม่มีทั้ง มรรค และ ปัญญา ที่ปฏิบัติกันมา จึงเป็นเพียง มิจฉามรรค ไม่มีวิปัสสนาเลย อ้างว่าเป็นวิปัสสนาเท่านั้น สูงสุดก็คือได้ฌานอภิญญา ไปเกิดเป็นพพรหม ต่ำสุดคือลงมหานรกอเวจีเท่านั้น


... แล้วใครจะเชื่อว่า แค่ความเห็นที่ว่า รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ความคิด ไม่เที่ยงฯ คือ มรรค คือ ปัญญา คือ ความจริงของโลกและชีวิต ที่หากันไม่เจอมา ๑๔๐๐ ปี ทั้งๆ ที่ในพระไตรปิฏกก้ยังมีบันทึกไว้ครบ ... ถ้าไม่ได้ทดลองทำด้วยตนเอง ไม่เห็นผลด้วยตนเอง ก็ไม่สามารถรู้ได้ด้วยตนเอง ... เรื่องมันก็เลย ... ยิ่งกว่าหน้าเป็นห่วงอีก

"... แล้วใครจะเชื่อว่า แค่ความเห็นที่ว่า รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ความคิด ไม่เที่ยงฯ คือ มรรค คือ ปัญญา คือ ความจริงของโลกและชีวิต "

ผมเชื่อ



"ที่หากันไม่เจอมา ๑๔๐๐ ปี ทั้งๆ ที่ในพระไตรปิฏกก้ยังมีบันทึกไว้ครบ ... ถ้าไม่ได้ทดลองทำด้วยตนเอง ไม่เห็นผลด้วยตนเอง ก็ไม่สามารถรู้ได้ด้วยตนเอง ... เรื่องมันก็เลย ... ยิ่งกว่าหน้าเป็นห่วงอีก"

อันนี้ไม่กล้ารับรอง

ไม่รู้ไม่เห็นก็ยกไว้ ถูกต้องที่สุดครับ ที่เหลือ ก็แค่ชิมรสเค็มของเกลือด้วยตนเองเท่านั้น (ชิมแล้ว ไม่กล้าบอกใคร ก็ไม่เป็นไร เว้นแต่พร้อมจะโดนรุม ) แล้วเอาปัญญาไปไว้รักษาตน

ท่านซุปครับเวลาอ้างอิงความเห็นผม กรุณาอย่าลบชื่อผมออกได้มั้ยครับ
ไม่มีชื่อเจ้าของความเห็น คนอื่นเขามาอ่านมันสับสนจับประเด็นไม่ถูก

ผมเห็นท่านชอบบอกให้คนอื่นไปลองทำดู ขอย้อนหน่อยครับ
ท่านล่ะครับ เคยลองทำดูหรือยัง

ท่านจะให้มันมีเหตุปัจจัยได้อย่างไร ในเมื่อท่านไม่สร้างเหตุ
ท่านต้องลงมือปฏิบัติครับ มันถึงจะเห็นผล

ท่านซุปครับ ท่านเข้าใจเรื่องของสมาธิที่ตั้งมั่นกับสมาธิที่จมแช่หรือเปล่าครับ?

ส่วนใหญ่ที่เกิดการถกเถียงกันในเรื่องของธรรม ก็เป็นเพราะการนำเอาสมมุติบัญญัติมาใช้
แล้วต่างก็เข้าใจไปคนละทางสองทาง
เช่นเดียวกันครับ คำว่ารู้ ของท่านมันเป็นอย่างไรครับ
ท่านฟังมาหรือเห็นจากของจริง

ตอบไม่ตรงประเด็น ท่านเล่นเอาคำตอบแบบครอบจักวาลแบบนี้ คนอื่นจะรู้มั้ยครับ

สงสัยคงไม่เข้าใจ ท่านครับเรื่องของศีลเป็นเรื่องของการกระทำมันเป็นเรื่องกาย
การกระของกายมันส่งผลต่อจิต พอพูดได้ว่า กายเป็นเหตุปัจจัยต่อจิต

ผมถามท่านว่า การกระทำของกายตัวไหน ที่ส่งผลให้จิตมีสติตั้งมั่น
ท่านดันเอาเรื่องกิเลสมาตอบ กิเลสมันเป็นเรื่องของจิต มันเป็นผล
ผมถามหาเหตุ แต่ท่านเอาส่วนของผลมาตอบ แสดงว่า
ที่คุยๆกันมายังไม่รู้เรื่อง หรือว่าท่านไปจำเนื้อหาในตำรามาผิดบท

ใครบอกท่านล่ะครับ ท่านรู้จัก ไตรสิกขาหรือเปล่าครับ
ไตรสิกขาเป็นเรื่องของการศึกษา อธิศีล อธิจิต และอธิปัญญา
ที่ท่านใส่คำว่าอธิไว้เพื่อที่จะเน้นให้รู้ว่า อธิคือกลุ่มใหญ่ทั้งหมดที่เกี่ยวกับศีล
ไม่ว่าจะเป็นข้อห้ามหรือการปฏิบัติ อีกทั้งยังมีส่วนประกอบอื่นอีกมาก

ส่วนอธิจิตก็เป็นเรื่องของจิตทั้งหมดที่เกี่ยวกับจิต
เรื่องของอธิปัญญาก็เช่นกันครับ แต่มันเป็นส่วนของผลหรือปัญญาที่จะได้ครับ

มันเกี่ยวกับอุบาสกอุบาสิกาด้วยครับ พูดไปแล้วมันก็เป็นเพียงตำราให้ชาวพุทธไว้
ศึกษามันเป็นภาคทฤษฎีครับ