สาธุครับ คุณ mes การวิปัสสนานั้นต้องทำสมาธิด้วยการกำหนดรับรู้ในอารมณ์ใดอารมณ์เดียวนั้นเป็นการตั้งมั้นในสมาธิ
เพราะถ้าไม่ได้สมาธิ ก็ไม่สามารถจะกำหนดอารมณืให้รับรู้ในรูปนามได้ หรือกำหนดการรับรู้ในอารมณ์ ๖ ได้ เมื่อใดที่สมาธิละเอียดขึ้นหรือแก่กล้ามากขึ้นก็จะรับรู้ความเป็นลักษณะ ๓ ของอารมณ์ ๖ ขอสนับสนุนข้อความของคุณ mes

สัมมาทิฏฐิ และสัมมาสังกัปปะนั้นอยู่ในข้อมรรคมีองค์8 เป็นปัญญา แต่การทำวิปัสสนานั้นต้องให้เกิดความเบื่อหน่ายต่อความเกิดดับของนามรูป ซึ่งก็คือการพิจารณาพระไตรลักษณ์เพื่อให้เห็นความเป็นจริงเป็นวิปัสสนาโดยตรง

ขออนุญาตกล่าวเสริมครับว่า(อนุมานจากตำรา)

ปัญญาที่เกิดก็คือวิชชา

เมื่อเกิดวิชชาคือรู้ทันรู้จริงในธรรมชาติของอริยะสัจจ ไตรลักษณ์

เช่นการเกิดดับของรูปนาม

ย่อมสลัดหลุดพ้นจากอุปาทานของการยึดเอากระแสแห่งเหตุปัจจัยมาเป็นตัวตน

ย่อมนิพพิทาเบื่อหน่าย ไม่กลับมาเกิดอีก

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้ต้องใช้การวิปัสสนาหรือปัญญาโดยอาศัยสมาธิที่แข็งแรงขั้นอัปปนาสมาธิครับ

แหม..แยกมาตั้งกระทู้ใหม่เลยนะ

เห็นด้วยนะ และอยากพบความคิดเห็นเช่นนี้แหละ เพื่อทำความเข้าใจต่อเพื่อนเพิ่มทัศนะให้ตนเองยิ่งขึ้นด้วย
วิปัสสนา มิใช่เรื่องคิดเอา ถ้าคิดเอามันเป็นวิปัสสนึก มิใช่วิปัสสนา เราเข้าใจอย่างนั้นนะ
ถ้าอาศัยความคิดนึกตรึกตรองมากๆ แล้วบรรลุธรรม ก็แสดงว่านักคิดทั้งหลายบรรลุธรรมไปหมดแล้วล่ะ แต่นี่ไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น
การนึกคิดตรึกตรองมันเป็นจินตาญาณ มิใช่ภาวนาญาณ ฉะนั้นปัญญาที่ได้จึงคนละระดับกันแน่นอน
ปัญญาที่เกิดจากภาวนาญาณ ต้องมีสมุฏฐานมาจาก สมถภาวนา และวิปัสสนาภาวนา

ผมเป็นคนขี้เกรงใจครับ

กลัวทำผิดทำให้กระทู้คุณเสีย กราบขอโทษ ณ.ที่นี้

แต่ต้องการชี้ถึง

ปัญญา กับ สัญญา แม้จะเป็นถิรสัญญาก็ไม่ทำลายอวิชชา

อีกประการหนึ่ง ไม่ต้องการให้ใคามาอ้วงมั่วๆว่าเป็นโสดาบัน

แต่ถ้าเป็นจริงผมกราบเลยนะ

ไม่อยากให้ใครเข้ามาในเวปนี้ต้องพบกับพวก๑๘มงกุฎมันเสียเวลาเสียโอกาส

สาธุุ สาธุ สาธุ
ขอบคุณที่เป็นห่วงกระทู้ที่ตั้งขึ้น
แต่อย่าลืมนะ
ภาษาที่พูดแม้จะเป็นสิ่งที่ปรากฎแค่เพียงอักษรแต่มันสามารถบอกวัดความเย็น-ร้อนของจิตใจได้

เมื่อ: 07 ก.ค.2009, 10:45 am

กรัชกาย
สมาชิกไร้ระดับ

viewtopic.php?f=1&t=23555&start=0


ผู้ปฏิบัติกรรมฐาน ควรศึกษาเกี่ยวกับธัมมุธัจจ์หรือวิปัสสนูปกิเลส ที่ลิงค์นี้

viewtopic.php?f=2&t=23387

เมื่อภาวนาไปๆแล้ววิปัสสนูปกิเลส หรือ ธัมมุธัจจ์ปรากฏ พึงกำหนดรู้สิ่งนั้นๆทุกๆขณะจิต ขณะที่เห็น ได้ยิน
ได้กลิ่น ฯลฯ ได้คิด (ธรรมารมณ์) กรรมฐานก็รุดหน้าต่อไป องค์ธรรมมีสติปัญญา เป็นต้น จะสำรอกอวิชชาไปเรื่อยๆ วิชชาก็เจริญขึ้นๆตามลำดับ

หากนิ่งเฉยหรือคิดฟุ้งไปว่า นั่นอะไร ใช่นั่นเป็นนั่นเป็นนี่หรือ ฯลฯ ก็คิดวนอยู่อย่างนั้น ปล่อยวางอารมณ์นั้น
ไม่ลง จิตจะติดข้องถือมั่นต่อสิ่งที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ฯลฯ ยึดความรู้สึกนึกคิด ฟุ้งซ่านวนไปวนมา
เหมือนคนหลงป่าเดินวนมาเดิม

.....................................................
อินทรีย์สังวร แปลว่า ความสำรวมอินทรีย์ๆไม่ได้หมายถึงการปิดตา ปิดหู ไม่ให้เห็น ไม่ให้ได้ยินเป็นต้น

ในขั้นต้น ความสำรวมอินทรีย์ หมายถึงการควบคุมจิตใจ ควบคุมความรู้สึกได้ ในเมื่อเกิดความรับรู้ทางตา ทางหูเป็นต้น ไม่ให้ถูกชักจูงไปในทางที่ถูกกิเลสครอบงำ

ในขั้นสูง เมื่อกลายเป็นผู้เจริญอินทรีย์แล้ว มีความหมายถึงขั้นเป็นนายเหนือความรู้สึกต่างๆที่จะเกิดจากการรับรู้อารมณ์ทางตา ทางหู เป็นต้นเหล่านั้น สามารถบังคับให้เกิดความรู้สึกต่างๆได้ตามต้องการ

ม.อุ.14/853/541

วิปัสสนาภาวนา เป็นเรื่องของการเจริญปัญญา โดยมี สติ สมาธิเป็นกองหนุน ตามลำดับขององค์แห่งมรรค 8

ถูกต้องแล้วในเรื่องในเรื่องของ นิพพาน มรรค ผล ความพ้นกิเลส ตัณหา อัตตา ไม่สามารถจะสำเร็จได้ด้วยการนึกคิด

แต่การนึกคิดหรือจินตมยปัญญา หรือมโนกรรม จะเป็นผู้คอยชี้ให้ก่รกระทำ ภาวนามยปัญญา ให้ไปถูกช่องและถูกทาง

"บัญญัติ ชี้ ปรมัตถ์"

สติต้องถูกอบรมด้วยปัญญา จึงจะกลายเป็นสัมมาสติ

สมาธิเป็นผลของการเจริญสติ จึงไม่เป็นเรื่องที่ต้องกังวลใจ ถ้าสติเป็นสัมมาแล้วไซร้ สมาธิก็จักเป็นสัมมาตามไปเอง หากว่าสมาธินั้นยังถูกกำกับด้วยปัญญา

เรื่องที่เรากำลังคุยและถกเถียงสนทนากันอยู่นี้ก็เป็นเรื่องของการพัฒนาปัญญา อันเป็นส่วนของ
สุตตมยปัญญาและจินตมยปัญญา เมื่อลงตัวดีแล้ว จึงจะเกิดการทำ ภาวนามยปัญญาได้อย่างถูกต้อง

คุณไม่รู้จักวิธีทำสมาธิ ไม่รู้จักวิธีทำสมาธิธรรมดาให้เป็นสัมมาสมาธิ แล้วคุณจะทำสมาธิให้เกิดขึ้นได้อย่างไร หรือว่าคุณรู้จักวิธีทำสัมมาสมาธิมาตั้งแต่อยู่ในท้องพ่อท้องแม่

อย่าดูแคลนปัญญา การเอาสติ สมาธิมานำหน้าปัญญา อาจพาคุณหลงไปติดกัปป์อย่างพรหมทั้งหลายก็ได้ ให้พึงระวังให้มาก

ทั้งหมดนี้คือ 1 ความเห็นครับ

เจริญธรรมกันทุกท่าน ผ่านความขุ่นมัวในจิตให้ได้กันทุกคนเทอญ สาธุ

ผมก็รู้สึกเหมือนกันครับว่าปัจจุบันนี้กระแสวิปัสนาแบบไม่พึ่งพาสมาธิแรงเหลือเกิน

บางกระแสถึงกับกล่าวว่าสมาธิปราศจากคุณ มีแต่โทษ

โดยส่วนตัวผมเห็นด้วยกับหลายๆท่านในที่นี้ที่ว่าปัญญาที่แท้ในทางพุทธเรา หรือวิชชานั้นไม่ได้เกิดจากการ "คิด" หากแต่เกิดจากการ "เห็น"

ดังที่มีอาจารย์หลายท่านเน้นย้ำว่า "คิดเท่าไรก็ไม่รู้ ต้องหยุดคิด จึงรู้"

การเห็นที่ว่านี้หมายถึงการเห็นลักษณะตามธรรมชาติทั้ง 3 หรือไตรลักษณ์ ของรูปนามอารมณ์ต่างๆตามสภาพที่เป็นจริง

คือเห็นความไม่เที่ยงเกิดดับ ความตั้งอยู่ไม่ได้ และความอยู่นอกเหนืออำนาจบังคับบัญชาของอารมณ์รูปนามต่างๆ คืออยู่ดีๆเค้าก็เกิดของเค้าเอง ผันผวนปรวนแปรไปเอง แล้วก็ดับลงไปเอง จะไปบังคับให้ตั้งอยู่ หรือไปบังคับให้ดับไม่ได้

ความเห็นนี้อาจจะเห็นเพียงบางลักษณะ หรือเห็นทั้งหมด ขึ้นอยู่กับบุคคล แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเห็นตรงจุดไหนก็จะทำให้เกิดปัญญารู้เท่าทันรูปนาม นำไปสู่การบรรลุธรรมได้ทั้งสิ้น

ที่สำคัญ ผมมีความเข้าใจว่าในสภาวะปกติที่เรายังมีความคิดนึกฟุ้งซ่านปรุงแต่งอยู่ ไม่มีทางที่จะเห็นตามนี้ได้

การจะ "เห็น" ได้นั้นต้องให้ใจของเรามีความนิ่ง เป็นกลาง ออกห่างจากอารมณ์เสียก่อน และนี่เองที่ทำให้สมาธิมีความสำคัญมากต่อการปฏิบัติวิปัสนา เนื่องจากสมาธิมีความเป็นกลางต่ออารมณ์ต่างๆ หรือเอกัคตารมณ์ เป็นสิ่งเกิดร่วมเสมอ และยิ่งสมาธิแข็งแรงเท่าใด เอกัคตารมณ์ก็จะยิ่งแข็งกล้า ทำให้รับรู้ไตรลักษณ์ในรูปนามได้คมชัดยิ่งขึ้น

สมาธิเป็นของมีประโยชน์

สมาธิเองยังไม่ใช่ปัญญา แต่ปัญญาจะเกิดได้ต้องอาศัยสมาธิเป็นเครื่องมือ ดังคำกล่าวที่ว่า "สมาธิเป็นเหตุใกล้ให้เกิดปัญญา"

การที่จะปล่อยวางจิต ปล่อยวางความรู้สึกนึกคิดต่างๆทั้งหลายที่เกิดขึ้น
ได้เพียงแค่ชั่วลัดนิ้วมือเดียวนั้น
เป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้และผ่านการฝึกฝน ผ่านการทดสอบมาแล้วอยางโชกโชน

นิพพานที่นี้ เดี๋ยวนี้
เป็นเรื่องยากมากสำหรับผู้ที่ยังไม่ยอมรับความจริงว่า
ไม่มีจิตใดๆเลยซักจิตเดียว ที่เป็นอัตตาตัวตน

นิพพานที่นี่ เดี๋ยวนี้
จะเข้าใจได้ ก็ต่อเมื่อยอมรับว่าทุกๆสิ่งที่มีการเกิดปรากฏขึ้นมานั้น
ล้วนสักแต่ว่าอนิจจังทั้งสิ้น ไม่ใช่อัตตาตัวตนแต่อย่างไรทั้งนั้น


พระพุทธเจ้าและบรรดาเหล่าอริยสาวกที่รู้แจ้งในธรรมได้แล้ว
ล้วนต่างอาศัยฌานสมาธิเป็นเครื่องอยู่อาศัย ทั้งนั้น

สัมมาสมาธิ เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ทั้งก่อนที่จะเข้าสู่เส้นทางสัมมาทิฏฐิ
หรือหลังจากเดินทางเข้าสู่สัมมาทิฏฐิได้แล้ว

หากไม่อาศัยสัมมาสมาธิเป็นเครื่องประกอบในการเรียนรู้ที่จะดับทุกข์
หากไม่อาศํยสัมมาสมาธิเป็นเครื่องอยู่อาศัย
แล้วจะรู้จักกับสิ่งที่เรียกว่านิโรธได้อย่างไรกัน

นิโรธได้ ต้องได้มรรค
ปฏิบัติมรรคได้ ก็ได้นิโรธ


แล้วมรรคมันต้องครบทั้งแปด
ขาดมรรคใดมรรคหนึ่ง มันยังนิโรธไม่ได้

การสอนภาวนา หากผิดเพี้ยนไปจากพุทธธรมคำสอนที่พระพุทธเจ้าท่านทรงอธิบายเอาไว้อย่างรอบครอบรัดกุมที่สุดแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่น่าที่จะเข้าไปใส่ใจเรียนรู้ศึกษาแต่อย่างใดเลย ครับ
ถือว่าเป็นเรื่องเสียประโยชน์เปล่า เป็นเรื่องน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่งครับ


ทุกวันนี้ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า
การสอนภาวนาใดๆที่ผิดเพี้ยนเกินเลยไปจากพุทธธรรมคำสอน
มิอาจตั้งอยู่ได้นาน มิอาจทานทนต่อการพิสูจน์ได้แต่อย่างใด

อานาปานสติตามที่พระพุทธเจ้าบอกนั้น
เป็นทั้งการเจริญสติและสมาธิอยู่ในตัวแบบครบถ้วนสมบูรณ์ที่สุด
ผู้ปฏิบัติจะเห็นผลได้ด้วยตัวของตัวเอง...


โมทนาสาธุในทุกๆกุศลจิต
ที่มีความดำริในการที่จะนำเสนอการภาวนาที่เป็นแบบอย่างสัมมาสัมพุทธะอันแท้จริง
ให้เป็นที่เปิดเผย กระจายกว่างไกลให้ยิ่งๆขึ้นไป
และดำริที่จะรักษาคำสังสอนภาวนาแบบสัมมาสัมพุทธะอันแท้จริง
ให้ดำรงค์คงอยู่ให้ได้ตราบนานเท่านาน...