ที่เอามานี่จากนิมิตหรอกหรือครับ ... คุณ mes แม้นิมิตที่ท่านเห็น ก็มีลักษณะ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ไป จริงหรือเปล่าครับ?

แล้วท่าน mes เชื่อนิมิต หรือ เชื่อพระไตรปิฏก?

ถ้านิมิตขัดกับพระไตรปิฏก ท่าน mes จะเลือกเชื่อสิ่งใหน?

แล้วที่รู้มา ปฏิบัติมา เอาไปดับทุกข์ หรือดับกิเลสตัณหา หรือ ดับความพอใจไม่พอใจและความหลง ได้หรือเปล่า?

การสนทนา น่าจะสร้างสรรสาระให้มากกว่านี้นะสำหรับบางท่าน
การโต้ตอบระหว่างบุคคลควรเอาสาระที่จะได้ และเพื่อให้ผู้อื่นได้รับสาระจากเรา
ควรที่จะเป็นเรื่องเพิ่มพูนสาระ มิใช่เพียงเพื่อสนุกสนานโต้ตอบเอาแต่ความเมามัน สะใจ
กดข่มผู้อื่น ให้เป็นสุภาษิตสมกับบัณฑิตสักหน่อยก็ยังดี

มีสาระไม่นอกเรื่อง

ผมไม่รู้ว่านิมิตรที่ท่านสองคนกำลังถกกันมันหมายถึงอะไร
แต่ถ้ามันเป็นผลที่เกิดจากการปฏิบัติในเรื่องของมรรคผมเรียกว่า ปัญญา
มันเป็นสภาวะแห่งความจริงของธรรมชาติ เราสามารถเอามาดับทุกข์ได้ครับ
วิธีที่จะดับทุกข์ได้จริงๆต้องเป็นการปฏิบัติตามมรรคมีองค์แปดเท่านั้น

ขออธิบายแบบง่ายๆสั้นๆพอเข้าใจครับว่า ในมรรคมีองค์แปดเป็นขั้นตอนของการปฏิบัติ
เพื่อให้ได้มาซึ่งเครื่องมือแห่งการดับทุกข์
ขั้นตอนแรก เราต้องมีอศีลเสียก่อน การมีอธิศีลก็เพื่อทำให้จิตใจ ไม่ต้องคอยระแวง
พะว้าพะวงการกระทำในอดีต อย่าลืมครับว่า อธิศีลไม่ใช่ศีลข้อห้าม
ที่สำคัญ อธิศีลเป็นการปฏิบัติในเรื่องของสัมมา สัมมาไม่ใช่กุศลหรืออกุศล
สัมมาเป็นกลาง ระหว่างกุศลและอกุศล สัมมาเป็นการกระทำตามเหตุตามผลที่มี

เมื่อจิตใจไม่ต้องคอยระแวงในเรื่องการกระทำในอดีตและผลที่จะได้รับในอนาคต
จิตย่อมสงบ มีสติรับรู้อยู่กับปัจจุบัน ไม่ซัดส่ายไปหาอดีตและอนาคต การมีสติได้
ยาวนานและรวดเร็วต่อผัสสะปัจจุบัน เขาเรียกว่า มีจิตตั้งมั่นหรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่า
มีสมาธิและความเพียร อันนี้เรียกว่าอธิจิต

เมื่อปฏิบัติถึงขั้นนี้แล้ว จะทำให้เรารู้ถึงสภาพหรือสภาวะความจริงของจิต
การไปรู้สภาวะที่เป็นจริง ที่เรียกว่าไตรลักษณ์ อันนี้เป็น การเห็นชอบ
เมื่อเกิดการเห็นชอบย่อมต้องทำให้คิดชอบไปด้วย

ผลที่ได้จากการปฏิบัติจนได้ครบองค์แปดแห่งมรรค นี่แหล่ะครับที่เรียกว่าปัญญา
สามารถใช้นำหน้าในการดับทุกข์

ยิ่งกว่านั้น สามารถดับกิเลสตัวสำคัญที่เรียกว่าโมหะ ทำให้เราไม่หลงไปว่า
เราสามารถดับกิเลสได้แล้ว ทั้งๆที่มันแปลเปลี่ยนเป็นกิเลสตัวใหมแต่เราไม่รู้ตัว

อ่านความเห็นวรรคนี้ของท่านแล้ว ก็ต้องการกลับไปดูวิธีดับทุกข์ดับกิเลสของท่านครับ
ที่ท่านบอกว่า มีกิเลสขึ้นมาเมื่อใด ให้ใช้การย้อนทบทวนบัญญัติคำสอนของพระพุทธเจ้า
ท่านว่ากิเลสที่เกิดตรงหน้าจะหายไป

ท่านครับดีแล้วครับที่ท่านยกเอาคำว่า ความพอใจ ความไม่พอใจและความหลงมา
กิเลสสามตัวนี้สามารถอธิบายเรื่องการดับกิเลส ปหารกิเลสได้อย่างดึ

กิเลสสามตัวมันเป็นสภาวะครับ ท่านลองดูดีๆนะครับ ความพอใจก็คือต้องการ
ความไม่พอใจคือไม่ต้องการ ถ้าปฏิเสธอย่างหนึ่ง มันก็ไปเป็นอีกอย่างที่อยู่ตรงข้าม
มันเป็นกิเลสด้วยกันทั้งคู่ ที่เจ้าตัวไม่รู้เพราะมีความหลงเข้าครอบงำ

การจะดับกิเลสหรือปหารกิเลสที่ว่า ความหมายก็คือการดับกิเลสทั้งสามในคราวเดียว
ไม่ใช่การเลือกไม่เอาสิ่งโน้นแต่เอาสิ่งนี้ทั้งๆที่เป็นกิเลสเหมือนกัน

วิธีการของท่านมันก็ไม่พ้น การเลือกไม่เอากิเลสตัวโน้นแต่จะเอากิเลสตัวนี้
แล้วก็หลงไปคิดว่าดับกิเลสได้แล้ว

ท่านซุปครับ สภาวะของจิตไม่มีเนื้อหาหรือสมมุติบัญญัตินะครับ
เนื้อหาเรื่องราวความคิดต่างๆ ที่เราเรียกกุศลอกุศลดีชั่วมันเป็นเรื่องของ
รูปหรือกายในส่วนที่เรียกว่าสมอง เราไปจดจำอะไรมาแล้วสรุปว่าดีก็ว่าเป็นกุศล
ตรงข้ามเราไปจดจำอะไรมาว่าไม่ดีก็เป็นอกุศล สภาวะที่เรียกว่าจิต มันเกิดตามเหตุปัจจัย
หรือเกิดจากการผัสสะที่เรียกว่าใจ

การจะดูว่าจิตมีกิเลสมั้ยเราต้อง แยกรูปนามออกจากกันก่อน
พระพุทธเจ้าทรงกล่าวว่ากิเลสมันเกิดขึ้นที่ใจ ความดีเลวกุศลอกุศลมันเป็นเรื่อง
ของรูปหรือกายมันเป็นเพียงสมมุติบัญญัติหรือข้อตกลงของสังคมว่าสิ่งไหนดีสิ่งไหนไม่ดี

ท่านลองพิจารณาดูครับว่า การที่ท่านได้รับผัสสะอย่างใดอย่างหนึ่งมา
ท่านไม่พอใจไม่ต้องการ ท่านเลยไปทบทวนเรื่องราวคำสอนของพระพุทธเจ้า
แสดงว่า ท่านพอใจหรือต้องการในสิ่งใหม่นี้ ถามหน่อยความพอใจความต้องการอันนี้
มันหนีกิเลสพ้นมั้ยครับ มิหนำซ้ำมันยังมีความหลงอยู่ด้วยนะครับ

อีกอย่างครับในเรื่องของปรมัตเป็นการรู้ปัจจุบัน
มันเป็นการรู้สภาวะที่เกิดขึ้นครับ การไปรู้สมมุติบัญญัติต่างเขาเรียกกิเลสครับ
ไม่ว่าในสมมุติบัญญัตินั้นจะเป็นกุศลหรืออกุศลครับ ส่วนสภาวะที่ปราศจากกิเลส
ก็มีครับแต่ยังไม่กล่าวครับเดี๋ยวยาวไป

ท่านซุปครับที่ผมกล่าวมาข้างบน ยังไม่รวมถึงเรื่อง ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองอีกนะครับ
ที่ท่านว่าคนอื่น ทำสมาธิเป็นเปรต ท่านอยากฟังหรือเปล่าครับ