ตอนนี้ดิฉันทุกข์ใจมาก มีสามีไม่ดี ไม่มีศิลธรรมในใจ ดิฉันอยู่ด้วยกันมาเกือบ 3 ปี มีทั้งทุกข์ทั้งสุขและส่วนมากจะทุกข์มากกว่า สามีเป็นคนเจ้าชู้ ไม่รู้จักพอ เรามีลูกด้วยกัน 2 คน คนโต 1 ขวบ 10 เดือน คนเล็ก 4 เดือน ผู้หญิงทั้งคู่ ดิฉันร้องไห้ทุกคืนเพราะสงสารลูก สามีกลับไปต่างจังหวัดทำไร่ของเต้า ดิฉันอยู่ กทม ทำงานบริษัทและเลี้ยงลูกเอง ค่าใช้จ่ายทุกอย่างพึ่งพาตนเอง

ด้วยความที่รักและห่วงสามีและด้วยความที่สามีเจ้าชู้ ดิฉันหวาดระแวงอยู่เสมอกลัวว่าเขาจะไปมีกิ๊ก มีผู้หยิงวิ่งเข้ามาหาเค้าตลอด เค้าก้อไม่เคยปฎิเสธและโกหกว่าเลิกกับเมียแล้ว ดิฉันเจอปัญหานี้มาตลอดและใช้ความอดทนมาตลอด เพื่อลูกจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นและด้วยความรักในตัวสามี ถึงจะเลวทำร้ายแค่ไหนก้อรักและทำเพื่อเขาได้

เรื่องที่ดิฉันเจอมันทำให้ความอดทนเริ่มจะหมด ดิฉันโทรเช็คเขาว่าเขาทำอะไรอยู่บ้านไหม จับโกหกได้ว่าเขาอยู่ข้างนอกกับเพื่อน เขาเลยด่าทอ อีเ ฮีย อีสัต ย์ อี จังไ ร อีสารพัด กูไม่ได้รักมึง กูรำคาญมึง โทรอยู่ได้ กูจะเลิกกับมึงดิฉันก้อถามไปว่าลูกหละ จะทำยังไงทำให้เกิดมาแล้ว เขาตอบว่า มึงก็เอาไปอยู่ด้วย กูไม่เคยอยากมีลูกกับมึง กูจะมีเมียใหม่ เค้าสวยกว่า ผอมกว่ามึง (ลืมบอกไปว่าดิฉันปล่อยตัวจนอ้วน) และเวลามันโทรหากูให้วางมันก็วาง และกูก้อคบกับมันมา3-4 ปีแล้ว ก่อนมึงอีก ไม่ร่ำไรเหทือนมึง มึงไปไกลๆตีนกูเลย พอโทรไปบ่อยๆ เค้าจะรับสายแล้วบอกว่า พ่อแม่มึงตายหรอโทรมาอยู่ได้ มีอยู่2 ประโยคที่ทำให้ดิฉันฟังแล้วเจ็บที่หัวใจคือ พ่อแม่มึงตายหรอและกูไม่อยากมีลูกกับมึง เขาพูดมาได้ยังไง ลูกทั้งคน เขาเป็นคนไม่รับผิดชอบอะไรเลย ติดเพื่อน กินเหล้า มีกิ๊ก ไม่รับผิดชอบอะไรเลย ตอนนี้ทุกข์ใจมาก สงกรานต์นี้หยุดงานยาว คงต้องอยู่กันเพียงลำพัง 3 คนแม่ลูกแน่ เพราะเขาบอกว่าจะมาหา แต่ทะเลาะกันแล้วเขาคงไม่มาแล้ว เพื่อนบอกว่าให้เรานิ่งและอดทนและทำตัวให้ดูดี เราพยายามทำนะ แต่จิตใจเป็นทุข สับสน อยากคุยกับเขา แต่ก็กลัวเขาจะด่าว่าให้เจ็บใจอีก บางครั้งถ้าอยู่ด้วยกันเขาจะตบตีดิฉันด้วย อยากเลิกแต่กลัวอยู่คนเดียวไม่ได้และสงสารลูก จะต้องทำยังไงดี ทุกข์ใจจัง

ถ้ามันเครียดถึงขนาดโดยระยะยาวเนี่ย แล้วเขาตกลงจะแยกกันอยู่จริงๆ ก็แยกกันอยู่ได้
แล้วหันมาศึกษาธรรมบ้างเพื่อหาทางดับทุกข์ หาทางออกด้วยธรรมะดีกว่าหาทางออกด้วยทางอื่น

ดิฉันรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่คุณได้รับ ดิฉันอยากให้คุณทำใจถ้ายังเลิกไม่ได้ให้ทำใจยอมรับกับสภาพไปก่อน ดิฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ดิฉันบอกคุณไปนี้เป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด เพราะว่าการที่เราเจออะไรกับสภาพแบบนี้มันรับไม่ได้ จากประสบการณ์ที่เป็นอยู่ปัจจุบัน และพยายามจะไม่โทรหาเขาก่อน พยายามที่จะไม่รับรู้สิ่งที่เขากระทำ ดิฉันพยายามทำมาประมาณ 2 อาทิตย์แล้ว 2-3 วันแรกก็รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ แต่พอหลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น พยายามที่จะไม่เอาใจไปยึดติดที่เขา พยายามนึกถึงลูก ดิฉันคิดว่าเวลาน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ เราจะต้องจากเขาให้ได้ในวันข้างหน้าและเราจะต้องอยู่ให้ได้ถ้าไม่มีเขา และเราเข้มแข็งพอที่จะเดินจากเขาไป...เป็นกำลังใจให้สู้ ต่อไปนะค่ะ คุณ Fhasai เราต้องเข้มแข็งให้ได้ค่ะ

ขอบคุณนะคะที่ช่วยให้กำลังใจกัน วันนี้เป็นวันแรกที่ดิฉันจะไม่โทรหาเขา มันจะต้องมี วันที่23456 ตามมา
ดิฉันจะนิ่งเหมือนที่คนรอบข้างแนะนำ ถึงโวยวายไป โทรจิกไป มันไม่มีอะไรดีขึ้น ช่วงเวลาทุกคนให้ดิฉันไปทำอะไรเพื่อตัวเอง ทำตัวเองให้ดูดีขึ้น มีค่าขึ้น เพราะ โฟร์ไฟลืดิฉันดีกว่าเค้าทุกอย่าง เพียงแต่เค้าไม่เคยมองเห็นคุณค่ามันเลยสักนิด มีแต่ดูถูกเหยียดหยาม ไม่ละเลิกอบายมุข ซึ่งดิฉันย้ำเสมอว่าเขาไม่ควรทำเรื่องการผิดลูกผิดเมีย ชีวิตเขาจะไม่เจริญ เวรกรรอาจตกมาที่ลูกเพราะลูกเป็นผู้หญิง ดิฉันจะพยายามทำให้ได้ จะต้องก้าวผ่านมันให้ได้

จริงอยู่ที่คุณเจ้าของกระทู้
กล่าวมาเพราะความรักลูก
ถึงอดทน
นั้นมันเป็นจิตใต้สำนึกของ
คนที่อุ้มท้องมาตลอด9เดือน
นั้นคือความเป็น"แม่"
แต่ถ้าคุณอยู่กับเขาแล้วคุณไม่มีความสุข เขาเลวร้าย
ขนาดนั้นอย่างที่คุณกล่าวมา
ถึงขนาดว่าผู้ที่ให้กำเนิดเรามา
ตบตีเราดูถูกเราไม่มีจิตใต้
สำนึกในจิตใจที่ดีแล้วคุณจะ
ทนทำไมเขาดูถูกเหยีดหยาม
คุณถึงขนาดนี้ ถ้าให้ลูกของ
คุณมีพ่อแบบนี้ สู้บอกลูกไปเลยว่าพ่อเขาตายไปแล้วยังจะดีกว่าให้ลูกของคุณต้องมาทนฟังทนเห็นพฤติกรรมของพ่อเขาแบบนี้ยังจะดีกว่า
ถึงคุณมีเขา
อยู่เขาก็ไม่เคยช่วยหรือดูแล
คุณและลูกอยู่แล้ว
ถ้าคุณจะเป็นทั้งพ่อและแม่
ก็ทำได้ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัว
ของคุณและจิตใจและความ
รู้สึกของคุณเองมากกว่า
อย่าไปกลัวถ้าต้องอยู่คนเดียว
คิดซะว่าถ้าเราไม่จากกันวันนี้สักวันก็ต้องจากกันอยู่ดี
ถ้าคุณมัวไปยึดติด ชีวิตคุณก็จะ
หาความสุขไม่ได้ทุกอย่าง
มันอยู่ที่ใจจะสุขหรือทุกข์ ใจ
เราเท่านั้นที่สำคัญที่สุด
นะค่ะยังไงก็จะขอเป็นกำลัง
ใจให้นะค่ะ (หมั่นสะสมบุญไปเรื่อยๆ ผลของแรงบุญและสิ่งที่ดีจะส่งผลดีต่อคุณแน่นอนค่ะ)ธรรมะจะช่วยคุณได้นะค่ะ

ผมคิดว่าคุณควรจะปล่อยวางทุกอย่างและปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติไม่เสียใจถ้าเขาจะทำให้คุณช้ำใจเพียงใด

เหตุผลของผมเพราะว่า 1.ถ้าคุณตัดสามีของคุณทิ้งเสียแน่นอนว่าลูกต้องกำพร้าพ่อแม่
2.ถ้าคุณอยู่ต่อเขาไปมีคนอื่นคุณก็ย่อมทุกข์เพราะว่าคุณยึดถือว่านี่คือพ่อของลูกของคุณ

แต่ถ้าคุณปล่อยวางได้และไม่เลือกสักอย่างเขาก็จะยังคงอยู่เหมือนเดิมแต่ใจคุณจะไม่ยึดว่านี่คือของของคุณแล้วทุกข์ก็จะไม่เกิดขึ้นในใจของคุณ และลูกของคุณก็ไม่ต้องชื่อว่ากำพร้าพ่อด้วยครับ...^^

ดังนั้นสำหรับผมก็คือปรับที่จิตใจของคุณเท่านั้น น่าจะเกิดบาปที่น้อยที่สุดแต่เป็นเรื่องของกรรมเสียมากกว่าแล้ว ...^^ ผิดถูกประการใดขอผู้รู้แจ้งชี้แนะด้วยครับ...^^

จิตที่ละวางการยึดมั่นถือมั่นได้ จิตนั้นผมคิดว่าปราศจากเครื่องเกิดทุกข์ครับ...^^

เป็นเรื่องที่ตอบยากจริงๆเพราะเราไม่รู้ว่าชาตินี้หรือชาติก่อนใครได้ทำอะไรมาบ้างดังตอนหนึ่งในประวัติของสมเด็จพุทธจาร์ยโตท่านเขียนต่อๆกันมาว่า "มีพระลูกวัดของท่านทะเลาะกันพระรูปหนึ่งได้ใช้ของแข็งตีศรีษะของพระรูปหนึ่งจนแตก ได้ไปให้สมเด็จท่านตดสินสมเด็จท่านกล่าวว่า ก็ชาติก่อนท่าน(พระที่ถูกตีจนศีรษะแตก)ได้ไปตีหัวของพระอีกรูปนึงก่อน...และขอให้ท่านเลิกพยาบาทกันเสีย" แบบนี้ก็เคยมี

ดังนั้นช่างเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆที่จะตอบให้ครบถ้วนทั้งในทางโลกและทางธรรมในทางโลกย่อมว่ากันตามวิถีของทางโลกที่ว่าด้วยความถูกต้องเหมาะสมและท้ายที่สุดกฏหมาย ในทางธรรมย่อมว่ากันตามวิถีแห่งกรรมซึ่งสืบเนื่องกันมาทั้งในชาตินี้และชาติที่แล้วตามต่อกันมา ซึ่งด้วยกระผมก็ยังไม่รู้หรือแตกฉานในญาณระลึกรู้ถึงตามนั้นจึงได้แต่แนะนำตามภูมิปัญญาที่มีในปัจจุบันเพื่อให้เกิดผลที่จะตามมาในอนาคตน้อยที่สุดและในอนาคตก็คงต้องแล้วตัวสามีของเค้าด้วยว่าจะสามารถกลับตัวกลับใจได้เพียงใด ผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยจร้า...^^

เอาเป็นว่าถ้าเราสองคนปราถนาดีต่อเจ้าของกระทู้ผมขอพูดแค่สั้นๆว่า "สู้ๆนะจร้า" เป็นกำลังใจให้เสมอนะคร้า...^^

ผมอ่านจากประวัติท่านอันนี้หน่ะจร้า http://www.moohin.com/043/043m002.shtml

เวรต่อเวร
คราวหนึ่งพระวัดระฆังฯ เกิดวิวาทกัน พระแดงตีหัวพระเปี๊ยก พระเปี๊ยกมาฟ้องพระเทพกวี เจ้าอาวาสวัดระฆังฯ พระเทพกวีชี้ว่าคุณตีเขาก่อน พระเปี๊ยกเถียงว่าผมไม่ได้ทำ พระแดงตีกระผมฝ่ายเดียว พระเทพกวีย้ำว่าก็คุณตีเขาก่อน เขาก็ต้องตีคุณ คุณน่ะผิด ฉันจะจ่ายค่ายาค่าทำขวัญให้ เรื่องนี้ให้เลิกแล้วต่อกัน

พระเปี๊ยกทำเรื่องร้องอุทธรณ์ต่อสมเด็จพระวันรัต (เซ่ง) วัดอรุณฯ เจ้าคณะกลาง ให้พระเถระสอบส่วนว่าพระเทพกวีตัดสินไม่ยุติธรรม สมเด็จพระวันรัต (เซ่ง) เรียกพระเทพกวีเข้าชี้แจง ท่านก็ยืนคำเดิมว่า พระเปี๊ยกผิดเช่นเดิม สมเด็จพระวันรัตถามว่า เจ้าคุณพระเทพกวี รู้อย่างไรว่าพระเปี๊ยกตีก่อน ท่านตอบว่าท่านรู้ตามพุทธฎีกาว่า “เวรไม่ระงับเพราะจองเวร เวรต่อเวร มันตอบแทนกัน ฉันเห็นตามคำพระพุทธเจ้า จึงกล้าวิจารณ์พิจารณาว่า พระเปี๊ยกในอดีตไปตีพระแดง ปัจจุบันชาติจึงถูกพระแดงตีหัวแตก”

สมเด็จพระวันรัต (เซ่ง) เถียงไม่ขึ้น เพราะพระเทพกวีอ้างพุทธฎีกา จึงว่า “ถ้าเช่นนั้น ท่านเจ้าคุณ จงระงับอธิกรณ์ อย่าให้เป็นเวรกัน” แล้วนิมนต์ท่านกลับ

หลังจากนั้น พระเทพกวี กล่าวธัมมิกถาพรรณนาอานิสงส์ของผู้ระงับเวร พรรณนาโทษของผู้จองเวรให้พระเปี๊ยกและพระแดงฟัง ชี้ให้เห็นบาปบุญคุณโทษ ไม่พึงจองเวรอาฆาตมาดร้ายต่อไป แล้วท่านเอาเงินทำขวัญและค่ายามอบให้พระเปี๊ยก ๓ ตำลึง และว่า “ท่านทั้งสองไม่ผิดฉันเป็นผู้ผิดจ้ะ เพราะฉันปกครองไม่ดี”

ผมอ่านจากประวัติท่านอันนี้หน่ะจร้า http://www.moohin.com/043/043m002.shtml

เอ้า...ผมไม่ได้พูดซะหน่อยนินาว่าใครผิด...^^

แย่จังเลยค่ะ..แนะนำว่าคุณคงต้องเปลี่ยนแนวคิด ให้คิดเสียว่าเค้าไม่ใช่ของเรา อย่าไปยึดติดในตัวเค้า เค้ามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ เพราะเค้าไม่ใช่ของๆเรา ไม่มีใครเป็นของใคร ทุกสิ่งในโลกเปลี่ยนแปลงต้องยอมรับข้อนี้ให้ได้ พยายามอย่าไปเสียใจกับมัน พระอาทิตย์จะตกดิน แต่คุณไม่ยอมให้มันตก พอมันตกไปแล้วคุณเสียใจกับมัน ได้อะไรกลับมา? เราเกิดมาเพื่อใช้กรรมให้เค้า กรรมเริ่มหมดเค้าก็ไปจากเรา คุณอยากจะใช้กรรมต่อไปหรือ? ยิ่งเค้าเลวร้ายเท่าไหร่ มันก็ยิ่งตัดใจง่ายเท่านั้น เก็บตัวเก็บใจของเรากลับมา เอาความรักที่มีให้กับเค้ามาให้กับลูก อย่าไปเสียเวลาเสียใจอีกเลยค่ะ อย่าไปคิดมากเกินไปกับอนาคต อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ปล่อยให้เวลาช่วยรักษาใจ ไม่ต้องไปรับรู้กับการกระทำของเค้า ขอให้คุณก้าวผ่านมาให้ได้โดยไว เป็นกำลังใจให้นะคะ ผู้ชายแย่ๆจะเสียดายทำไมค่ะ?

พระพุทธเจ้า ตรัสแก่ภิกษุสาวก ถึงเรื่องความรักไว้ว่าความรักเป็นความร้าย
ความรักเป็นสิ่งทารุณและเป็นเครี่องทำลายความสุขของปวงชนทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรักแต่ความรักไม่เคยให้ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้วก็เป็นพิษแก่จิตใจทำให้ทุรนทุราย ดิ้นรนไม่รู้จัจบจักสิ้น ความสุขที่เกิดจากความรักนั้นเหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง

เธอทั้งหลายอย่าได้พอใจในความรักเลยเมื่อหัวใจยึดถือไว้ด้วยความรัก หัวใจนั้นจะสร้างความหวังขึ้นอย่างเจิดจ้าแต่ทุกครั้งที่เราหวัง ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่

"การไม่มีภรรยา เป็นลาภอันประเสริฐ การไม่มีสามี เป็นลาภอันประเสริฐ"

ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้เช่นนี้ เพื่อเตือนว่า ชีวิตคู่มีทุกข์สุขคละเคล้ากันไป

แต่เกือบทุกคู่ ทุกข์จะมากกว่าสุขตามวัย ตามสัญชาตญาณของสัตว์โลกมักแสวงหาชีวิตคู่แล้วก็เกิดความรัก ความผูกพัน ตามมา ความรู้สึกกว่าความรักเป็นสิ่งสวยงามเป็นความสุขอย่างที่สุดนั้น เป็นความรู้สึกของตัณหาเพื่อที่จะได้ความสุขนั้น เหมือนต้องติดหนี้สินมากมาย เพราะเมื่อได้ดำเนินชีวิตคู่ไปแล้วหลายคนรู้สึกว่าตัวเองได้คำนวณผิดพลาดไป ดอกเบี้ยแพง ตั้งใจแก้ตัว พยายามอย่างไรก็ติดลบตลอดมีทุกข์มาก มีสุขน้อย หลายคู่ก็ผิดหวังเหมือนมีหนี้สิน ชดใช้ไม่รู้จักจบจักสิ้น

"...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...
ไม่มีความยึดมั่นใด ที่จะไม่ก่อให้เกิดทุกข์... "

อย่างนี้มันต้องตัดเขาออกจากใจ มีสามีเหมือนไม่มี ก็คิดเสียว่าไม่มีไปเลยค่ะ หันมาดูแลตัวเอง ให้สวยๆ ลูกจะได้มีแม่สวยๆ ไว้ควงไปโรงเรียน เวลาพาลูกไปเดินห้างก็น่ารัก แม่สวย ลูกน่ารัก

ถ้าการรับรู้อะไรที่ทำให้เราเจ็บช้ำเราก็ตัดขาดการรับรู้เรื่องราวพวกนั้นเสียค่ะ อย่าไปรับรู้ โทรตามเช็คอะไรเขาเพื่อจะได้ไม่ต้องรับรู้อีก ตั้งใจดูแลลูก หาลู่ทางที่จะตั้งตัวด้วยตัวเองเอาไว้

เป็นกำลังใจให้ค่ะ