สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณบุญเก่าที่ยังพอจะมี ทำให้ได้มาพบ website นี้ เฝ้าติดตามอ่านกระทู้ของทุกๆคนมาร่วมปีแล้วค่ะ ได้เก็บเอาคำสอนของพี่ๆหลายๆคนในบอร์ด ไม่ว่าจะเป็นพี่ทักทาย คุณ dd คุณแสงอาทิตย์ และอีกมากมาย อยากจะขอขอบคุณทุกๆท่านที่ช่วยสละเวลาตอบกระทู้ มันมีประโยชนมากจริงๆค่ะ อย่างน้อยก็หนูคนหนึ่งที่ได้เปลี่ยนหลายๆอย่างเพราะกระทู้เหล่านี้ ขออนุโมธนาบุญด้วยค่ะ
อยากจะขอคำแนะนำค่ะ จากผู้มากประสบการณ์ช่วยเตือนสติด้วยค่ะ หนูอายุ 32 ปีค่ะ มีลูกชายหนึ่งคน อายุสองขวบครึ่ง
เรื่องของหนุก็เดิมๆค่ะ สามีมีเมียน้อย จุดนั้นหนูผ่านมาได้แล้วค่ะ เค้าคบกันไม่นาน สามีก็เลิกแล้วกลับมาอยู่กับหนูและลูก
หนูก็พยายามปล่อยว่าง เอาธรรมะเข้าข่ม ทำใจไม่รับไม่รู้ ปล่อยวาง จากที่เคยเป็นคนอารมณ์ร้อน วินแตก จนทุกคนรอบข้างแปลกใจ (เพราะบอร์ดนี้จริงๆค่ะ) ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่เปล่าเลยค่ะ ตั้งแต่หนู "'ยอม'' สามีก็เปลี่ยนไป เที่ยวทุกคืนไม่ค่อยอยู่บ้าน กินเหล้า เล่นการพนัน ยิงนก ตกปลา แต่เรื่อง ผญไม่น่าจะมีแต่ก็แสดงความเจ้าชู้กว่าเดิมเยอะค่ะ นอกจากนั้นเวลาที่อยู่กับหนูเค้าก้มักจะแสดงความรำคาญมากๆค่ะ ทำอะไรไม่ถูกใจก็จะด่าทอหยาบๆ แรงๆ ทุกวันนี้อยู่เหมือนโดนบังคับค่ะ หนูก็พยายามคุยด้วยหลายครั้งว่าต้องการอะไร จะเลิกกันไหม หรือแยกกันอยู่เค้าก็เป็นกำแพงค่ะ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น พยายามเข้าใจเค้าพยุงครอบครัวไว้เพราะเห็นแก่ลูกน้อยค่ะ แต่อยู่กันทุกวันนี้เหมือนมันเสียเวลาค่ะ ยังรักเค้ามากค่ะ แต่คิดว่าจะดีกว่าถ้าเลิกกัน อยากจำเค้าแบบดีๆนะค่ะ ไม่อยากจะเกลียดเค้าค่ะ
คือหนูมีแม่ต้องดูแลค่ะ ตอนเกิดเรื่องผญเค้าทะเลาะกับแม่แบบตัดเป็นตัดตายค่ะ หนูก้เลยต้องเลือกค่ะ ทุกวันนี้ก็รู้สึกผิดต่อแม่ค่ะ อยู่กับสามีหนูก็ไม่มีความสุขนัก แต่เค้าก็ไม่เคยให้ลำบากค่ะ ลูกเค้าก้รัก แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่ค่ะ เรามีธุรกิจร่วมกันเป็นชื่อของหนุค่ะ อาจจะเป้นอีกเหตุผลหนึ่งที่จำใจอยู่ค่ะ หนูไม่อยากอยู่แบบนี้ค่ะ เลิกก็เลิกเลยจะได้ไม่ทรมานทั้งคู่ ไม่ทราบจริงว่าเค้าต้องการอะไร เค้าบอกว่าหนูเห็นแก่ตัวเรียกร้องจากเค้ามากไปค่ะ เค้าจะเป็นจะเที่ยวของเค้าแบบนี้ ไม่ได้เดือดร้อนใครค่ะ ที่แรกหนูก็ว่าจะรอให้เค้าเจอผญใหม่จะได้ไปแบบที่เราไม่ผิด (เค้าเคยบอกว่าหนูทำให้ลูกไม่มีพ่อค่ะ) แต่ดูแล้วจะเสียสุขภาพจิตเครียดตายก่อน เลยคิดว่าให้มันจบๆดีกว่าค่ะ เสียเวลาค่ะ จะได้ตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลุก ดุแลแม่ค่ะ พี่ๆว่าหนูเลือกทางนี้ผิดไหมค่ะ ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ กราบขอบพระคุณทุกๆความเห็นค่ะ

ข้อความถูกลบออกแล้ว

Thanks: ฝากรูป dictionary

สวัสดีคะ ขอยกอีกเสียงเห็นด้วยกับพี่ทักทายคะ ขอบคุณคะ

โดยส่วนตัว เห็นว่า อยู่กับปัจจุบัน ดีที่สุดค่ะ
หมายถึง ถ้าวันนี้ อยู่ด้วยกัน ก็ทำทุกวันให้ดีที่สุด...ให้ดีขนาดที่ว่า หากมองย้อนอดีตกลับไป เราจะภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ
ยังอยู่ในสถานะภรรยา ก็ทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด
ในฐานะลูก ก็ทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด
ในฐานะแม่ ก็ทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุด

เมื่อถึงเวลา ทุกอย่างจะคลี่คลายเอง...ว่าคุณควรทำอย่างไรต่อไป...(เช่นไม่จำเป็นต้องคาดหวัง ว่าสามีจะเจอคนใหม่ แล้วตัวเองจะผิดน้อยลง)...

ชีวิตมีคำตอบอยู่แล้วค่ะ....ขอเพียงทำความดีไว้มากๆ ทำบุญกุศล ทำบุญ ทำทาน มีศีล ภาวนา....ปัญญาก็เกิดค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ....พี่ทักทาย ในที่สุดก็ได้คุยกันสักที ชอบพี่มากๆค่ะ รู้สึกอุ่นใจค่ะ หนูก็คิดแบบพี่ค่ะ แต่บางครั้งก็สงสารลูก อยากให้เค้ามีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาเพราะตัวหนูคุณพ่อเสียตั้งแต่ 7 ขวบค่ะ คิดว่าถ้าเราจัดการตัวเราได้ ปล่อยวางให้ได้ ทำใจให้ได้ พยายามไม่เจ็บปวด ก็คงจะพออยู่กันได้ แต่บางทีมันสติแตกก้อยากจะหนีให้พ่นๆไป เพราะคิดว่าทำไปก็เท่านั้นค่ะ..
คุณแสงธรรม หนูทราบดีค่ะว่าเป็นเรื่องที่ใครแนะนำไม่ได้ แต่บางทีก็อยากจะรับฟังความคิดเห็นคนอื่นบางนะค่ะ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองเห็นแก่ตัวแบบที่สามีว่าหรือเปล่า หนูไม่เคยมีแฟนคนอื่นเลยค่ะ คบกับเค้ามา 14ปีแล้ว คนแรกและคนเดียวจริงๆค่ะ คุณแสงอาทิตย์ ขอบคุณค่ะ ติดตามเรื่องพี่อยู่ค่ะ ยินดีด้วยนะค่ะที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี คุณAnnn จะพยายามทำอย่างที่คุณแนะค่ะ พยายามอยู่แล้วแต่จะทำให้มากกว่าเดิม มันยากจริงๆค่ะ ...มากประสพการณ์ไม่ใช่แก่ค่ะ อย่างหนูอายุเยอะแล้วแต่ไม่รู้จักชีวิตเลยค่ะ ถ้าไม่เกิดเรื่องก็คงไม่เข้าใจ แต่ก่อนอ่านหนังสือไม่เข้าใจ จะทุกข์อะไรกันนักหนา เดี๋ยวนี้รู้ซึ้งเลยค่ะ หนูอยากปล่อยว่างให้ได้ ช่วยแนะแนวปฏิบัติด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

มงคลบทที่ 13 สงเคราะห์ภรรยา สามี
http://www1.freehostingguru.com/thaigen ... l/mk13.htm

อย่าลืมขอขมาคุณแม่ด้วยนะครับ

ขอให้ใจสงบเย็นอยู่เป็นสุข

ขอบคุณค่ะ เคยตั้งใจอย่างมุ่งมั่นตอนเค้ากลับมา ว่าจะพยายามอย่างที่สุดเื่พื่อรักษาครอบครัวไว้ ปรับเปลี่ยนตัวเอง ดูแลเค้ามากขึ้น พอเวลาผ่านไปความเคยชินเข้ามาเยือน ก็กลับเป็นแบบเดิม เฮ้อ มันยากจริงๆค่ะ วันนี้จะพยายามใหม่อีกครั้งค่ะ เลิกเรียกร้อง เลิกคาดหวังในตัวเค้า ดึงใจกลับมาที่ตัวเองและลูก อยู่อย่างพี่ทักทายบอก หนูก็พยายามมานานแล้ว แต่มันยากจังค่ะ ยากกว่าแยกกันไปเลยเยอะ คือเราไม่ต้องไปรับรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย แต่อยู่แบบนี้เรายังต้องดูแล ใส่ใจเหมือนเดิม กลับดึกขนาดไหนก็ต้องมารับรู้ คอยรอเค้ากลับบ้่น พอดึกมากก็ฟุ้งซ่านคิดว่าเค้าไปไหน ไปกับ ผญ รึเปล่า ต้องเข้าบอร์ดเตือนตัวเองบ่อยๆ คิดว่าปัญหาใหญ่น่าจะอยู่ที่ตัวหนูเองซะมากกว่า ที่ยังยึดติดกับตัวเค้าเกินไป ใครมีวิธีดีดี ช่วยบอกกันด้วยค่ะ วันนี้เป็นวันใหม่จะพยายามมากกว่าเดิมเพื่อตัวเอง เพื่อแม่และลูกค่ะ เพราะแม่ไม่อยากให้หนูเลิกกับเค้าค่ะ ท่านพยายามไกล่เกลี่ยให้ปรองดองเสมอค่ะ ถ้าเลิกกันไปท่านคงห่วงว่าหนูจะดูแลลูกอย่างไรคนเดียว คิดว่าทำเพื่อให้แม่สบายใจก็ดีเหมือนกันค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะสำหรับคำแนะนำของทุกท่าน แต่ก่อนหนูอ่านบอร์ดโดยไม่มีส่วนร่วม เดี๋ยวนี้เข้าใจแล้ว ว่าทุกความเห็น ทุกกำลังใจมันมีค่าจริงๆค่ะสำหรับคนที่กำลังสับสน ขอบคุณค่ะ ปล: หนูพิมพ์ไทยไม่ค่อยเก่งไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ ผิดถูกขออภัยด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณดีริสา

อ่านเรื่องของคุณแล้วก็รู้สึกประทับใจในความดีที่คุณยอมเปลี่ยนนิสัยตัวเองเพื่อครอบครัว ดิฉันคิดว่าคุณคงอดทนมามากแล้วจริงๆ ดิฉันไม่ขอแนะนำอะไรมาก อยากจะเล่าให้ฟังว่า คุณพ่อคุณแม่ของดิฉันก็เลิกกันตั้งแต่ดิฉันอายุได้ 4 ขวบ ดิฉันอยู่กับคุณแม่ที่เป็นช่างเสริมสวย เปิดร้านเสริมสวยเล็กๆ มีความเป็นอยู่ระดับปานกลาง ดิฉันมีความสุขดีและไม่เคยมีปมด้อยใดๆเลย เพราะคุณแม่ดิฉันทำทุกอย่างแบบปกติ ไม่ตามใจลูกมากเกิน และไม่เข้มงวดเกินไป ดิฉันเติบโตมาอย่างที่มีความมั่นใจในตัวเอง และภูมิในใจครอบครัวเล็กๆของดิฉัน
ที่เล่าให้ฟังเพราะอยากจะนำเสนอว่า อย่าคิดว่าครอบครัวแตกแยกจะทำให้เด็กคนนึงมีปมด้อยเสมอไป อุปสรรคสร้างวีระบุรุษมามากมาย ขอให้คุณเข้มแข็งและก้าวผ่านอุปสรรคไปได้โดยเร็วน่ะค่ะ

ถ้าต่างฝ่ายต่างรู้จักหน้าที่ของตัวเอง ปัญหาคงไม่เกิด
ที่วุ่นวายกันทุกวันนี้ก็เพราะ(ส่วนมาก) "ผู้เลี้ยง" ไม่ยอมเลี้ยงคนในบ้าน กลับไปเลี้ยงคนนอกบ้าน
ส่วนผู้ควรเลี้ยง กลับต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงคนในบ้าน สลับหน้าที่กันเสียนี่



อนุโมทนาค่ะ

ขอบคุณค่ะ คุณ Tooptien ไม่ได้ดีอะไรนักหรอกคะ ตอนที่เกิดเรื่อง หลังจากอาการฟูมฟาย โวยวาย สติแตก แล้วก็นิ่งสงบเพราะนํ้าตามันไม่ไหลแล้ว พอดึงสติกลับมาได้ก็มองทุกอย่าง แบบแฟร์ๆเป็นกลาง เอาตัวเองไปอยู่ในจุดที่เค้ายืนก็ได้มองเห็นว่าจริงๆแล้วเราไม่ใช่นางเอกนี่นา ออกจะเป็นนางร้ายด้วยซั้า มันก็เปลี่ยนมุมมองไป ประกอบกับการเข้ามาอ่านเรื่องราวของคนอื่น ก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่เราคนเดียวที่ต้องผ่านไปให้ได้ คิดว่าเอาความดีนี่แหละเข้าสู้ ถึงไม่ชนะอย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีลงไป ไม่ได้ไปต่อกรรมกับเค้าอีก ทำดีทำยากค่ะต้องหักห้ามใจอย่างมากมาย แต่ก็คิดว่าทำได้ดีพอสมควร ขนาดผญเค้าเรียกไปด่า ก็ยังไปแบบดีเลยสุภาพกับเค้ามากจนเค้าไปไม่ถูกเลยค่ะ ตอนนี้ก็ดีใจที่เราไม่ได้ปล่อยให้ด้านมืดมันเข้ามาได้ ได้ยกระดับจิตใจตัวเองอย่างคาดไม่ถึงจริงๆค่ะ
วันนี้ก็ดีค่ะ เราต้องสู้ มีกำลังใจมากมายอยู่รอบๆตัวเราค่ะ ชีวิตบางทีมันก็ตลกดี ถ้าเราไม่เครียดกับมันมาก ไม่คิดมาก ปล่อยมันไปของมัน มันก็ไม่ทุกข์นักหรอกคะ เรื่องลูกถ้าเค้าจะไม่มีพ่อก็คงต้องเป็นแบบนั้น แต่ถ้ามันยังมีหวังที่จะอยู่พร้อมหน้าได้เราก็ต้องเลือกทางนี้เพื่อลูกเรา คำว่าแม่นี่ยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ ดิฉันเป็นลูกคนเล็ก เป็นผู้รับมาตลอด วันนี้เป็นได้เป็นผู้ให้บ้างก็ดีค่ะ ขอบคุณทุกวันที่ทำให้เราได้เติบโต ได้รู้ว่าอันที่จริงเรานี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ อิอิอิ แล้วติดตามตอนต่อไปนะค่ะ วันนี้เข็มแข้ง เดี๋ยวรอวันจิตตกแล้วจะได้กลับมาอ่านข้อความพวกนี้ค่ะ ปล: คุณแม่ก็เป็นช่างทำผมเหมือนกันค่ะ ท่านก็เลี้ยงดิฉันกับพี่สาวให้่เป็นคนดีของสังคมได้ ทำไมเราจะเลี้ยงลูกเราให้ดีแบบท่านไม่ได้ จริงไหมคะ สู้ต่อไปค่ะ สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร...

เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ เรื่องราวของคุณคล้ายกับดิฉัน เรื่องลูกเป็นสิ่งที่สำคัญจิงๆค่ะ สุธินาก็อยู่เพื่อลูกมาปีกว่าแล้วค่ะ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยค่ะ เรื่องนี้ต้องใช้เวลากับการยอมรับค่ะ ถ้าเราตัดสินใจในแบบไหน ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ค่ะ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ การหย่าขอให้มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราจะทำนะคะ เชื่อว่าไม่มีใครอยากจะหย่า หรือครอบครัวไม่สมบูรณ์หรอกค่ะ แต่ถ้ามันทำแล้วทุกคนไม่ต้องทุกข์กับมันอีก ก็ควรทำในสิ่งที่เรามีความสุขนะคะ

วัันนี้ตัดสิ้นใจแล้วคะ ว่าจะย้ายของออกมาตอนที่เค้าไปต่างประเทศ พยายามคุยแล้ว พยายามหาจุดที่มันจะลงตัวได้แต่เค้าก็ไม่รับรู้ ไม่พูดไม่คุยไม่สื่อสารเหมือนเดิม งั้นเราก็เป็นคนเลือกเองเลยดีไหมคะไม่งั้นก็คงไม่จบสักที คงจะหมดกรรมแล้วครั้งนี้ มันแปลกตรงที่ดิฉันไม่ได้มีความรู้สึกผิด เศร้าหมอง อย่างที่ผ่านๆมา ใจมันคงยอมรับได้แล้วว่าไม่อยากอยู่กับคนเห็นแก่ตัวอีกต่อไป สงสารก็แต่ลูกน้อย แต่ก็ดีกว่าให้เค้าเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน ตัดสินใจแน่นอนแล้ว และจะไม่เสียดายหรือเสียใจกับการตัดสินใจค่ะ ขอขอบคุณผญคนใหม่(อีกแล้ว) ที่ทำให้ตาสว่างเสียที ขอเพื่อนๆในลานเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ต่อไปนี้ดิฉันคงจะต้องเหนื่อยอีกมาก ที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว แต่ดิฉันก็มั่นใจค่ะ ว่าเราแม่ลูกมีความสุขมากกว่าแน่นอน จะสู้ต่อไปค่ะ