แม่สามีกับสามี ต่อว่าเราสารพัด ว่าไม่พอยังว่าทางแม่เราอีก สามีกับแม่เหยียดหยามเราทุกอย่าง เหตุที่ว่าเพราะ เราเรียนไม่จบ ทำมาหากินก็ไม่เก่ง หาเงินเยอะๆเท่าคนอื่นๆไม่ได้ เราขายของตลาดนัด เค้าก็ยังว่าขายของกระจอกไป ทำไมเค้าต้องดูถูกด้วย แถมยังว่าเราเลี้ยงลูกไม่ดี ทั้งๆที่เราก็เลี้ยงลูกสอนลูกมาดดยตลอด เคยเอาคะแนน ที่ลูกเรียนมาให้เค้าดู แต่เค้าก้เฉย ทำเหมือนไม่รับรู้อะไร แล้วก็ยังว่าเราเลี้ยงลูกโง่อีก เรามันผิดมากหรอค่ะ ที่เป็นแบบนี้ สามีไม่ได้รักเราเลย เค้าแต่งงานเพราะเราท้องก่อนแต่ง แม่สามีก็ไล่เราให้ไปหาผัวใหม่ ส่วนลุกชายเราก็ให้ เค้าเลี้ยงเค้าบอกแบบนี้ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข เค้าทำงานต่างประเทศ สามีทำงานมีเงินเดือนตั้งหลายหมื่น แต่กลับเก็บเงินไม่ได้ เราเก็บเงินของสามีให้สามีหวังว่าเค้าจะกลับมา ใช้เงินของเค้าทีละนิดหน่อย กลับมาสมีก็ขอเงินไปเลี้ยงเพื่อนเราก็ให้ไปทีละนิดหน่อย สามีจะเอาหมด เราก็บอกแม่สามี ว่าแล้วเค้าจะเก็บเงินอยุ่หรอ แม่สามีกลับต่อว่าเรา ว่าก็เงินของเค้า จะไปยุ่งอะไร ทั้งๆที่เราก็พยามเก็บเงินของเค้าดีๆแม้จะหาเงินไม่เก่ง แต่ก็ทำแบบนี้กับเรา เรามันผิดมากใช่มั้ยค่ะ ที่เป็นผู้หญิงหาเงินไม่เก่ง สามีอยากได้ผู้หญิงเก่ง หาเงินเก่ง แต่เราไม่เก่ง สามีบอกเราสอนเราจริงเรื่องทำมาหากิน แต่สามีไม่วางรากฐานให้เราอะไรเลย ได้แต่ชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว ไม่จูงไม่ช่วย ลุกชายสามีก้ไม่เลี้ยงอีกต่างหาก พอเราจะทำงานจริงๆเราก็กังวลเรื่องลูกมากๆสามีไม่ดูแลลุกเลย ปล่อยให้ลูกร้องหิวตลอดเราจึงต้องออกจากงานมาดูแลลูกแทน แม่สามีก็ไม่ดูแลให้ เราทำงานอะไรก็ไม่สำเร้จ สักอย่าง ไม่ใช่ว่าไม่สำเร็จหรอก เงินไม่มีเก็บต่างหาก เรากินเงินกับการขายของนิดๆหน่อยๆ ไม่ได้อะไรมากมาย ณตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านแฟนแล้วค่ะ เราออกมาอยู่กับลุกกัน2คน เราเหนื่อยเครียดมากๆ จากที่เคยให้ลุกเรียนเอกชนตอนนี้เรียนรัฐบาลแล้ว เพราะไม่มีเงินจ่าย เรามีเงินจ่ายค่าเรียพิเศษให้ลูกและ จิปะทะ ให้ลูก แต่ถามว่ามีเก็บมั้ย มีนิดเดียวไม่เยอะ แต่ทางบ้านก้ไม่พอใจเราหาเงินให้พวกเค้าดูไม่ได้ ทางบ้านหวังแต่เงินไม่ได้หวังความเป็นสุขความจริงใจเลย แต่ยังดีที่เรามีแม่ที่คอยช่วยเหลือเรา แม่เรามีเงิน เค้าคงหวังเงินทางบ้านเรามาก แต่เราไม่ได้หวัง เราอยากทำมาหากินด้วยตัวเองจะได้ไม่ต้องไปเกาะแม่เรา แต่ทางบ้านก้หาว่าเราไปเกาะแค่จะไปกินข้าวก้หาว่าไปกินของเค้าหน้าไม่อาย เราผิดหรอที่ไปกินข้าวกับครอบครัวเรา สามีไม่ไปเหยียบบ้านแม่เราเลยค่ะ เราอึดอัด

สวัสดีค่ะคุณ les ได้อ่านเรื่องของคุณแล้วรู้สึกเห็นใจคุณเป็นอย่างมาก ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าท้อค่ะ ลูกคือกำลังใจที่ดีที่สุดค่ะ

คุณจขกทครับ ผมว่าคุณตั้งกระทู้ผิดห้องนะครับ เรื่องแบบนี้ต้องไปตั้งในห้อง
ความรัก-ความพลัดพรากครับ ห้องนั้นมีคนพร้อมที่จะปลอบประโลมใจให้คุณหายเศร้า
ส่วนห้องนี้เขามีไว้เพื่อคุยในเรื่อง ธรรมครับ

และผมว่าเรื่องของคุณ ถ้ามีคนมาแสดงความเห็น ในเชิงสอนธรรม มันอาจทำให้
คุณทุกข์หรือโกรธได้ ตัวอย่างเช่น...
อย่ามองแต่คนอื่น มองและสำรวจตัวเอง ด้วยใจที่เป็นกลางครับ

เข้ามาถูกแล้วค่ะตั้งใจพึ่งทางธรรมและไม่ได้คิดโกรธไร

ธรรมะหรือคำสอนของพระพุทธเจ้ามีทุกระดับ แต่อยู่ที่ว่าเราจะรู้แล้วทำได้แค่ไหนเพียงใดเท่านั้น

กรณีนี้พระพุทธเจ้าก็ตรัสสอนไว้ว่าเปรียบเหมือนทิศ (ทิศ 6) ทิศเบื้องหลัง คือ ภรรยา สามีพึงบำรุงด้วยสถาน 5 คือ

1. ด้วยยกย่องนับถือว่าเป็นภรรยา
2. ด้วยไม่ดูหมิ่น
3. ด้วยไม่ประพฤติล่วงใจ
4.ด้วยมอบความเป็นใหญ (งานบ้าน) ให้
5.ด้วยให้เครื่องแต่งตัว

สามีดีมี 5 ท่านว่าไว้

หนึ่ง ตั้งใจยกย่องประคองขวัญ
สอง ไม่ดูถูกภรรยาให้จาบัลย์
สาม ปักใจมั่นไม่นอกใจจนวางวาย
สี่ มอบความเป็นใหญ่ให้สายสมร
ห้า ให้อาภรณ์ประดับสำหรับร่าง

สมบัตินี้มีครบไม่จบจาง เป็นเยี่ยงอย่างยอดสามีดีนักเอย.

หน้าที่ของภรรยาก็คือเมื่อตนได้รับการบำรุงจากสามีดังนี้แล้ว ย่อมอนุเคราะห์สามีด้วยสถาน 5

1.จัดการงานดี
2.สงเคราะห์คนข้างเดียงของสามีดี
3.ไม่ประพฤติล่วงใจ
4.รักษาทรัยพ์ที่สามีหามาได้
5.ขยันไม่เกียจคร้านในกิจการทั้งปวง

ภรรยาดีมี 5 ท่านว่าไว้

หนึ่ง ตั้งใจจัดการงานเคหา
สอง สงเคราะห์เพื่อนผัวตัวไปมา
สาม เสน่หาสามีไม่นอกใจ
สี่ รักษาทรัพย์ที่สามีหามาได้มิให้ขาด
ห้า หมั่นปัดกวาดบ้านเรือนอย่าเชือนไถล

สมบัติ 5 นี้มีในนารีใดต้องนับได้ว่าเลิศประเสริฐเอย.

คำพูดคำสอนทำนองนี้ แม้จะล่วงกาลผ่านมานานโขแล้ว เรายังนำมาประยุกต์ใช้ในการอยู่ร่วมกันระหว่างชายหญิงซึ่งได้ตกลงปลงใจใช้ชีวิตร่วมกันโดยการยืดหน้าที่เป็นหลัก

เมื่อแม่ จขกท. พอมีเงินเราควรขอยืมท่านมาลงทุนทำมาค้าขายอะไรที่เรามีความรู้ก่อน ไว้มีแล้วค่อยใช้คืนท่าน ก็ไม่น่าเกลียดอะไร ตัวเราเองก็จะเหนื่อยและเครียดน้อยลงด้วย
สุขภาพตัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญ เกิดเป็นอะไรไปอีกคนลูกเราจะอยู่กับใคร เพราะตอนนี้เราและลูกออกจากบ้านสามีมาอยู่กันตามลำพังแม่ลูกแล้วด้วย
อีกอย่างหนึ่ง แม่เราเอง หากรู้ว่าเราลำบากเครียดเหนื่อยท่านก็คงไม่สะบายใจนัก ควรส่งข่าวให้แม่รู้ถึงการเคลื่อนไหวของเราด้วย
หากไม่ไหวจริงๆควรกลับไปหาแม่ ท่านคงไม่ทิ้งหลานทิ้งเราหรอกนะครับ

ที่คุณ les ทำอยู่ก็เก่งมากแล้วครับ ผมอยากจะบอกว่าประโยคที่เราได้ยินบ่อยๆ ว่า
ทุกคนย่อมมีความทุกข์ของเราเองและมีทุกข์ในแบบเฉพาะของเราเอง
คุณ les ลองหาทางออกดีๆ ค่อยๆ คิดครับ สามีถ้าคุยไม่ได้จริงๆ ก็ลองปรึกษาคุณแม่ของเราเองดูครับ
เหมือนที่คุณกรัชกายแนะนำ
สุดท้าย คนที่ช่วยเรา ให้เรามีทางออกจริงๆ ก็พ่อกับแม่เรานี่ล่ะครับ
ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ครับ แม้ปัญหาที่หนักสุดยอด จะไม่มีทางแก้
แต่พอถึงเวลา สิ่งเหล่านั้นจะคลี่คลายต่อหน้าต่อตาเราเองครับ
ขอแค่ใจเย็นๆ เท่านั้นครับ เอาใจช่วยนะครับ สู้เว้ย!

ทุกอย่างไม่เที่ยง ไม่ใช้ของเรา วันนี้เป็นของเรา วันหน้าก็ไม่รู้ ขนาดร่างกายเราเองยังยั้งไว้กับเราไม่ได้นาน

ขอบคุณพี่ๆ......เพื่อนๆทุกคนมากๆค่ะที่ให้กำลังใจและแนะนำแนวทางให้

เราเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าเป็นได้แค่ลุกเลี้ยงไม่สามารถจะขออะไรจากแม่มากนักเค้าถือว่าให้ที่พักที่อยู่ให้ข้าวก็พอใจแล้วเราจึงไม่กล้า....ที่จะเรียกร้องอะไรท่านมากนัก เราไม่อยากให้ลุกเราเป็นเด็กกำพร้าเหมือนกับเราที่เคยผ่านๆมาไม่อยากให้ขาดพ่อไป ไม่ต้องการเงินทองอะไรมากมากยแค่อยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์อบอุ่นมีพ่อมีแม่และลูกขอแค่สักครั้งเท่านั้นก็พอใจแล้ว... แต่จะทำไงได้ในเมื่อมันไม่เป็นอย่างที่เราหวังไว้... เราเองก็ต้องทำเพื่อลูก แม้.....เราเป็นแม่ที่โง่ก็จริงไม่สามารถสอนลุกได้ทุกอย่างแต่อย่างน้อยเราก็จะพยามสอนลูกให้ได้อย่าไปฟังคำสบประมาทของคนอื่นๆเราก็จะอยู่ข้างๆลุกไม่ทอดทิ้งไปไหนเด็ดขาด เค้าเกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจแต่เราตั้งใจให้เค้าเกิด แม้ทางบ้านฝ่ายชายสามีจะไม่อยากให้มีลุกด้วยกันเพราะความไม่ได้ตั้งใจและเราไม่ดีพอที่จะเป็นลูกสะใภ้เค้า เราไม่สนใจขอเพียงว่าลูกต้องอยู่กับเราเท่านั้นจะไม่ยอมพรากเราไปจากใจเด็ดขาดเหมือนแม่แท้ๆ...ที่ทิ้งเราไปเราจะไม่เป็นแบบแม่เราไม่ยอม...ทุกครั้งที่เราเจ็บเสียใจ ร้องไห้เราจะมองลูกทุกครั้งและกอดลูก...นึกเสมอว่าถ้าไม่มีเค้าสามีเราต้องอยู่ได้ แม้เค้าจะไม่ให้เงินค่าเลี้ยงดู เราก็ต้องอยู่ให้ได้ ขายของได้เท่าไรก็เก็บทีละนิดทีละน้อยมีน้อยใช้น้อยมีมากใช้น้อยที่สุด พี่ชายสอนไว้อย่างนึงว่า
ขยันไม่อดตายแน่นอนแต่ถามว่าจะรวยมั้ยไม่รู้ และ พี่ชายสอนไว้ว่าคำพูดของคนไม่สามารถฆ่าคนได้ ถ้าเราไม่ไปใส่ใจมัน....แม่เลี้ยงเรามีลุกแท้ๆสองคนคือพี่ชายสองคนแต่เราเป็นแค่ลูกเลี้ยงเป็นน้อง

เราจะพยามอดทนไว้แม้มันจะยาก ลำบากแค่ไหนก็จะต้องอดทนเพื่ออนาคตของลูกและเพื่ออนาคตของเราเองขอเวลา.....ทำใจอีกสักพัก เพื่อให้ใจได้กลับมาดีเหมือนเดิม....จะขอเก็บกระทู้นี้เตือนสติเตือนใจ ยาม...ที่เราท้อ
เสียใจขึ้นมาอีกครั้ง เราก็จะได้เปิดกระทู้นี้ดูเพื่อเป็นกำลังใจที่พี่ๆเพื่อนๆให้เรามา ขอบคุณค่ะ และขอบคุณเพลง..
ของพี่ปาน ที่ให้เพลง ( ใจนำทาง )

ชีวิตต้องอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้ ชีวิตต้องผ่านนาทีร้ายร้าย
เพื่อให้เราเข้าใจความหมายของคำหนึ่งนั่นคือศรัทธา
สิ่งที่ยากที่สุด มันจะยากที่สุด เมื่อเราหยุดไขว่คว้า
มืดเพียงใดแค่สายตา ถ้าหัวใจมีไฟนำทาง......ต้องเจอสักทาง จะเลือนจะลางสักเท่าใด ทุกประตูที่ความมืดมนได้ปิดไว้เปิดได้ด้วยใจของเธอ

สวัสดีค่ะคุณ les ชอบเพลงเดียวกันเลยค่ะเปิดฟังทุกวัน อย่าเสียใจ น้อยใจกับอดีตที่ผ่านมา ในความโชคร้ายมักจะมีความโชคดีแอบแฝงอยู่เสมอ อย่างน้อยที่สุดมันก็ทำให้คุณเข้ามาตรงนี้ ได้พูดคุยกับกัลยาณมิตรมากมาย ที่พร้อมเป็นกำลังใจให้คุณ และคอยให้คำชี้แนะแนวทางเพื่อความสุข ในโลกใบนี้มีความทุกข์อยู่มากมาย และธรรมะก็รักษาได้ทุกโลก และทุกโรคเหมือนกัน ความศรัทธาในเชิงบวกทำให้มองเห็นทางออกของทุกปัญญหาค่ะ

เอาใจช่วยนะคะ เราเองก็มีปัญหาคล้ายๆกับคุณ แต่เราก็ตัดสินใจกลับบ้าน กลับมาอยู่กับคนที่รักและปรารถนาดี

กับเราอย่างแท้จริง ก็คือพ่อแม่ของเรานี่เองค่ะ การศึกษาธรรม ปฏิบัติธรรม จะช่วยให้ใจของคุณเป็นสุขขึ้นค่ะ

ทุกวันนี้เราคิดว่าเรามีความสุขมากขึ้น ที่ได้เข้ามาศึกษาธรรม

และเราไม่อยากยึดติดกับคำว่าครอบครัวที่อบอุ่น พ่อ แม่ ลูก ความอบอุ่นเกิดขึ้นได้เสมอมา

ขอให้เรามีเมตตาต่อคนรอบข้าง ไม่ว่าจะคนที่เรารัก หรือ ชังก็ตาม ใจเราก็จะสุขขึ้นเองค่ะ

เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นไปได้นะคะ

ชีวิต..ยังอีกยาวไกล

มีแก้วตาดวงใจแล้ว...ที่ไหน ๆ ก็อยู่ได้

อึดอัดอะไร...กลับมาบ่นให้ฟังได้อีกนะครับ...จะรอ