ควร "ทำใจ" ให้ยอมรับ
ในทุกสภาพ ทุกสภาวะที่กำลังเป็นอยู่...
มิได้หมายความว่ายอมรับการเป็นน้อยหรือหลวง แต่ให้ยอมรับ
กับสภาวะเศร้า..เสียใจ น้อยใจ กระวนกระวาย ฯลฯ...รับรู้สภาพทุกอย่าง
โดยที่ไม่ปรุงแต่ง ไม่คาดหวัง รู้สักแต่ว่ารู้....รู้ตามสภาพที่เป็นจริงไปเรื่อยๆ....
เอาใจอยู่กับกายหรือสิ่งรอบๆกายของเราในแต่ละวันให้มากที่สุด...เรื่องอะไรที่ไกลเกินกว่า
50 เมตร...ไม่ต้องนึกถึง หรือเก็บเอาเข้ามา"""จริงๆแล้ว การที่จะต้องอยู่ร่วมกัน ไม่ว่าจะในสถานะไหน?
สิ่งหนึ่งที่ควรทำก็คือ การพูดคุย สนทนา แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เพื่อช่วยลดและแก้ปัญหาที่จะเกิดขึ้น...
โดยที่ไม่คาดหวังในคำตอบ...คือคำตอบจะออกมาเช่นไรเราก็ต้องยอมรับ และนำมาปรับปรุงแก้ไข
ซึ่งกันและกัน....แต่ถ้าเราพูดกับเขา....ระบายความคับข้องใจของเรา...โดยคาดหวังคำตอบที่เราต้องการ
เป็นจุดหมาย คงมีโทษมากกว่าประโยชน์ เพราะน้องก็เคยลองคุยกับเขาแล้ว และรู้คำตอบที่ได้มาแล้ว
สิ่งที่ได้รับก็คือความเจ็บปวดเช่นเดิม หรือมากกว่าเดิม.....ความสุข สบาย มิได้อยู่ที่การกระทำของเขา
หรือใครๆ...แต่อยู่ที่ตัวเรา ใจเราเองรู้แล้ววาง รู้แล้วปล่อย ไม่กำ ไม่เก็บไว้...ใครก็ทำอะไรเราไม่ได้....
ตัวหนูเองก็ยังมองเห็นว่าพวกเขาก็คงจะทุกข์เหมือนกัน....แล้วจะมาซ้ำเติมตัวเองโดยการ
เก็บแต่ความทุกข์เข้ามาใส่ในใจทำไมค่ะ?....นึกถึงแต่ตัวเรา ใจเราก็พอ
อย่าไปนึกถึงพวกเขาเลย....เขาหายออกไปจากบ้าน....ถ้านึกว่าเขาไปทำงาน...เขามีธุระ
ที่จะต้องทำ....หรือคิดว่า เขาไปไหน?...อยู่กับใคร? กำลังทำอะไรกันอยู่?
อย่างไหน? ทำให้ใจเราเป็นสุขมากกว่ากัน....ก็คิดแบบนั้น...
ถ่านไฟมันร้อนถ้าเรามองอย่างเดียว....
ไม่เอามือเข้าไปจับ...ถ่านไฟนั้น
ก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้...
แต่ถ้าเผลอเอามือเข้าไปแตะ
หรือกำเมื่อไหร่
ก็จะไหม้มือเรา
ให้ปวดแสบ
ปวดร้อนเมื่อนั้น
แล้วใครกัน
ที่บังคับหรือ
จับมือเราไปกำถ่านไฟ...
ก็ตัวเราเองอีกนั่นแหละ...ใช่ไหมค่ะ?
ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ หรือความสุข.....
มีอยู่คู่กันในทุกๆที่ๆ แล้วแต่เราจะเลือกรับสิ่งไหนเข้ามา....???
กระท่อมน้อยหลังนี้...เป็นที่พักพิงทุกโมงยามตามที่น้องต้องการ
...........ยินดีรับฟังทุกปัญหา และไม่เคยเบื่อค่ะ..................