พอดีช่วงนี้กำลังมองดูตัวเอง เกี่ยวกับเรื่องกายและใจ และกำลังฝึกระงับใจอยู่ครับ
โดยส่วนตัวทานข้าวไม่เป็นเวลาครับ แล้วพอรู้สึกว่าหิว คือจะทราบได้อย่างไรว่าใจหรือกาย ที่อยาก

คือจะว่าใจอยากก็ได้เพราะ เมื่อเริ่มหิวก็คิดถึงว่าต้องกิน ใจก็คิดไปแล้วว่าจะกินนั่นกินนี่

หรือจะว่ากายอยากก็ได้ มันหิวของมันเอง ท้องมันโหยๆ

คิดๆแล้วก็งงน่ะครับ ไม่ค่อยแน่ใจว่าควรระงับความอยากตรงนี้อย่างไร

กวฬิงการาหาร คือ อาหารที่พึงกลืนเข้าไป หยาบบ้าง ละเอียดบ้าง

แปลว่า สิ่งที่นำผลมา

มีหน้าที่ 3 ประการ
1 บรรเทาความหิวเก่า
2 ป้องกันการหิวใหม่
3 ทำให้ร่างกายเจริญเติบโต และมีแรงกำลังประกอบกิจการงาน

ภัยคือความยินดี ความเมา ความติดในรส มีได้เพราะ กวฬิงการาหาร

นักปฎิบัติ พึง กำหนดรู้ความจริงแห่งอาหาร ด้วยการพิจารณารูปของกรรมฐาน เรียกว่า อาหาเรปฎิกูลสัญญา
มี10ประการ
1 ในการไป คือ ไปหาอาหารตามที่สกปรก
2 การแสวงหา คือ ประสบความเหน็ดเหนื่อย การผจญอุปสรรค ความขัดแย้ง
3 การบริโภค คือ การเคี้ยวแปลสภาพไปในทางปฎิกูล คายออกมาก็ไม่สามารถกลืนเข้าไปอีก เกลือกลั้วกับน้ำลายในปาก
4 ที่อาศัยของอาหาร บริโภคแล้วเข้าไปอยู่ในที่สกปรก
5 โดยการหมักหมม หมักหมมในท้อง ดุลหลุมอุจจาระที่ไม่เคยชำระล้าง
6 อาหารที่ยังไม่ย่อย เข้าไปผสมกับอาหารเก่า มีแผ่นเสมหะห่อหุ้ม เป็นฟองในที่มืด
7 อาหารที่ย่อยแล้ว ดูดซึมไปหล่อเลี้ยงร่างกาย เหลือกลายเป็นกากไหลออกทางทวารทั้ง9
8 ผลของอาหารหากตกค้างไม่ย่อย กลายเป็นบ่อเกิดของโรคนานาประการ หิดเปื่อย หิดด้าน กราก โรคในท้อง และลำใส้
9 อาหารที่หลั่งไหลออกมา มีกลิ่นเหม็น ต้องแอบไปคนเดียว น่ารังเกียจ
10 โดยการแปดเปื้อน ทั้งปาก ทั้งฟัน ทั้งมือ และอื่นๆดูน่ารังเกียจ

หมั่นเจริญ อาหาเรปฎิกูลสัญญา อยู่เป็นนิจ จิตจะถอยกลับจากความอยาก หากไม่บรรลุอมตธรรม ก็จะเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์หลังจากมรณกรรม

สวัสดี kamigazie

จะปฏิบัติธรรม ก็ต้องรักษา กาย คุ้มครองกาย ให้เป็นปรกติ เพราะกายนี้เป็นอุปกรณ์สำคัญเป็นที่ประชุมของอายตนะ คุณทานข้าวไม่เป็นเวลา ก็คือไม่ดูแลกายให้ถูกต้องเพื่อประโยชน์สุขในปัจจุบัน นั่นหมายความว่า คุณกำลังทำให้ อุปธิสมบัติ ของคุณกลายเป็นอุปธิวิบัติ

คุณมัวแต่ดูกายดูใจ ด้วยความหลงเข้าไปเชื่อว่า "เป็นการดูกิเลส เพื่อให้เกิดความรู้สามารถขจัดความหลง" คุณก็ยังคงอยู่กับกิเลสอยู่ดี คุณก็จะงง งง กับความฟุ้งซ่านรำคาญใจอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนคุณคิดว่าคุณเข้าใจมาถูกต้อง. นับว่าเป็นการพัฒนาความฟุ้งโดยเจตนา

เรื่องการกิน การอยู่ ไม่จำเป็นต้องคิดให้ฟุ้งซ่านไปขนาดนั้น
ร่างกายอยู่ได้ ด้วยอาหารคือ กพฬิงกราหาร
แต่..ความรับรู้ทั้งหลาย เป็นกิจของความสำนึกของจิต
สองอย่างประกอบกัน คุณจึงรู้ว่าหิว เป็นธรรมชาติธรรมดาเท่านั้นเอง
ความหิวเกิดขึ้น ความรับรู้ของจิตเกิดความรู้สึกไม่เป็นสุข ซึ่งก็เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นอันเป็นธรรมชาติธรรมดาของสิ่งมีชีวิตที่จะรักษาความดำรงอยู่ของชีวิต กลไกแห่งการแสวงหาเพื่อการดำรงชีวิตจึงเกิดขึ้น...... ณ ตรงนี้จึงจำเป็นต้องควบคุมไม่ให้กลไกนี้ก่อให้เกิดความเดือดร้อนในภายหลัง

ความรู้จักความพอดี ความเพียงพอในการบริโภคจึงเป็นเรื่องที่ นำมาปฏิบัติ นำมาพัฒนาเพื่อปรับเปลี่ยนพฤติกรรม ทัศนคติเกี่ยวกับการบริโภคที่อาจก่อให้เกิดความเดือดร้อนใจในภายหลัง.

การเรียนรู้เครื่องมือตามธรรมชาติ เพื่อสำเร็จประโยชน์ จึงไม่ใช่ไปนั่งดูนั่งติดตามกิเลสที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาอันทำให้จมจ่อมเสียเวลาไปกับความฟุ้งซึ่งไม่ได้ทำให้เกิดการพัฒนาอันฉลาด
แต่ เรียนรู้เพื่อพัฒนาอุปนิัสัย และพฤติกรรมเสียใหม่ให้เป็นผู้มีอุปนิสัย และพฤติกรรมที่จะดำเนินชีวิตอย่างฉลาด.

เจริญธรรม

สวัสดีครับคุณ คามิกาเซ่ ข้อสงสัยของคุณ
พอดีช่วงนี้กำลังมองดูตัวเอง เกี่ยวกับเรื่องกายและใจ และกำลังฝึกระงับใจอยู่ครับ
โดยส่วนตัวทานข้าวไม่เป็นเวลาครับ แล้วพอรู้สึกว่าหิว คือจะทราบได้อย่างไรว่าใจหรือกาย ที่อยาก

คือจะว่าใจอยากก็ได้เพราะ เมื่อเริ่มหิวก็คิดถึงว่าต้องกิน ใจก็คิดไปแล้วว่าจะกินนั่นกินนี่

หรือจะว่ากายอยากก็ได้ มันหิวของมันเอง ท้องมันโหยๆ

คิดๆแล้วก็งงน่ะครับ ไม่ค่อยแน่ใจว่าควรระงับความอยากตรงนี้อย่างไร

อธิบาย

ความอยาก หรือตัณหา เป็นนามธรรม เกิดรู้ที่ใจ

ความหิว ก็เป็นความรู้สึก เป็นนามธรรม รู้ที่ใจเช่นกัน

แต่ทั้งความอยากและความหิวมีจุดเริ่มต้นมาจาก กาย

ที่กายไม่เป็นความอยาก แต่เป็นความไม่สมดุลย์ของแร่ธาตุที่มาประกอบขึ้นเป็นกาย จึงเกิดการเรียกร้องโดยธรรมชาติของกายขึ้นมา

กายของเราประกอบด้วยธาตุ 4 คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ ธาตุทั้ง 4 นี้จะขาดๆ เกินๆ อยู่เสมอ จะตั้งสมดุลย์ได้ชั่วประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้นเอง

ถ้าสติปัญญาดี ละเอียด คมกล้า จะเห็นและรู้ว่า กายนี้ขาดแคลนและต้องการเติมเต็มอยู่ตลอดเวลา จึงเป็นทุกขัง ทนอยู่ไม่ได้ เป็นก้อนทุกข์ กองทุกข์โดยยแท้

ผู้รับรู้ความอยาก ความหิวที่แท้จริงนั้น มิใช่จิต จิตเป็นเพียงเครื่องมือของมันเท่านั้น ผู้รับรู้นั้นคือ

อุปาทาน ความเห็นผิด ความยึดผิดว่ากายนี้ คือตัวกู ตัวเรา ตัวฉัน ความหิว ความอิ่ม ความอยาก
ไม่อยาก ความรู้สึกยินดี ยินร้าย เฉยๆ จึงเกิดขึ้นมา

ถ้าเอาความเห็นผิดเป็นกูเป็นเรานี้ออกเสียได้ ก็จะมีแต่สักว่ารู้สึก แต่ไม่มีอยากหรือไม่อยาก ถึงตรงนั้นจิตจะสมดุลย์อยู่ตลอดเวลา แล้วก็อยู่เย็นเป็นสุข

ครับ ความเกิดขึ้นเป็นตัวเป็นตน นี่เป็นความทุกข์อย่างยิ่ง
ความไม่เกิดเสียได้ เป็นการดี
ไม่ว่า เกิดบนโลกมนุษย์หรือโลกไหนๆ ล้วนมีทุกข์รออยู่

หิว ห้ามไม่ได้ แต่ อยาก ห้ามได้

เวลาเกิดความอยากขึ้นมา ให้ลองถามตัวเองว่า

"ใครอยาก" แล้วค้นหาคำตอบให้ได้ ให้ถูกต้องตรงเผงตามที่มันเป็นอยู่ในใจจริงๆ ว่าใครอยาก
แล้วทุกท่านก็จะได้พบกับตัวต้นเหตุของความทุกขฺ ความยุ่งยากทั้งมวลของมนุษย์และสัตว์โลกทั้งหมด

อย่าคิดมากเวลาตอบ เพราะจะไม่เจอเหตุตัวจริง

จงตอบแบบธรรมดาสามัญของคนทั่วไป จะไดคำตอบที่ถูกต้อง

ทานข้าวไม่เป็นเวลาก็เป็นการทรมานธาตุขันธ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่จะต้องมีเมตตาให้ และปฏิบัติกับธาตุขันธ์อย่างเหมาะสมกับเหตุปัจจัยตามธรรมชาตินะครับ

วิสุทธิปาละฝึกมาอย่างนี้ครับ

เมื่อรู้สึกต้องการทานอาหาร ถ้าเลือทานได้ ให้หาอาหารที่จืดชืดไม่มีรสชาดแต่ยังครบห้าหมู่ เช่น ข้าวต้ม-เต้าหู้-ผัก หรืออาหารเจรสจืดๆทานดู หรือถ้าจะให้เข้มข้นขึ้น ลองทานอาหารที่เราไม่ชอบ หรือทานสำรวม (ผสมอาหารรวมกันแบบ random) แบบพระธรรมยุติ แล้วลองวกกลับมาดูที่จิตนะครับว่า ยังมีความไม่ชอบใจ (โทมนัส) หรือไม่ ซึ่งเป็นการปฏิบัติสติปัฏฐาน ๔ ในแนวจิตตานุปัสสนา

แล้วจะรู้แจ้งได้ด้วยตนเองครับ ว่ากายอยาก หรือใจอยาก

เจริญในธรรมครับ

ผู้รับรู้ความอยาก ความหิวที่แท้จริงนั้น มิใช่จิต จิตเป็นเพียงเครื่องมือของมันเท่านั้น ผู้รับรู้นั้นคือ

อุปาทาน ความเห็นผิด ความยึดผิดว่ากายนี้ คือตัวกู ตัวเรา ตัวฉัน ความหิว ความอิ่ม ความอยาก
ไม่อยาก ความรู้สึกยินดี ยินร้าย เฉยๆ จึงเกิดขึ้นมา

ถ้าเอาความเห็นผิดเป็นกูเป็นเรานี้ออกเสียได้ ก็จะมีแต่สักว่ารู้สึก แต่ไม่มีอยากหรือไม่อยาก ถึงตรงนั้นจิตจะสมดุลย์อยู่ตลอดเวลา แล้วก็อยู่เย็นเป็นสุข