ส่วนข้อคิดที่ได้ หากจะมองได้ 2 มุม
*ปลาดาว => ปลาดาว ตัวที่ว่ายน้ำลงทะเล
ว่ายน้ำข้ามวัฏฏสงสาร รอดพ้นจากทะเลกิเลส
*ชายคนนั้น=>ทำความดี โดยมิหวังผล

จะขอเป็นปลาดาว ตัวที่ว่ายน้ำลงทะเล
ว่ายน้ำข้ามวัฏฏสงสาร รอดพ้นจากทะเลกิเลสในครั้งนี้ให้ได้ค่ะ

ขอบคุณสำหรับความปราถนาดีจากทุกๆท่านด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะคุณปลาดาว

แวะมาทักทายและให้กำลังใจคุณปลาดาวบ้าง ขอให้อยู่อย่างมีสติและรักตัวเองให้มากๆนะคะ ดิฉันไม่รู้จะแนะนำอะไรเพราะดิฉันเองก็ยังลุ่มๆดอนๆ แต่คิดว่าเวลาคงจะช่วยคลี่คลายบางอย่างไปได้ค่ะ

ขอความสุขความเจริญในธรรมและขอสรรพสิ่งมงคลทั้งหลายจงเกิดแก่เพื่อนๆลานธรรมทุกคนค่ะ

ขอบคุณคุณTooptienที่แวะมาเยี่ยมนะคะ
เราเองทุกวันนี้ก็ลุ่มๆดอนๆเช่นกันค่ะ
ถึงแม้บางวันจะสามารถให้กำลังใจคนอื่นๆได้
แต่มีบางวันและบางเวลาที่ทุกข์ เจ็บปวดเจียนตายเหมือนกันค่ะ
ยังทำใจยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ มันเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางกระบาล
แต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นหน่อยค่ะ ทุกข์เมื่อไหร่หยิบหนังสือธรรมะขึ้นมาอ่านทันที
บางครั้งก็ช่วยได้บ้าง แต่บางครั้งก็เอาอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เหมือนกันค่ะ
ใจคนเรามันว่องไวยิ่งกว่าลิงอีกนะคะ ถ้าไม่หาอะไรล่อหลอกเอาไว้ มีหวังไปไกลกว่านี้
เราหวังนะคะ ว่าสักวันหนึ่ง ธรรมะ จะช่วยให้เราข้ามพ้นความทุกข์ครั้งนี้ไปได้

ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณTooptienก้าวข้ามผ่านทุกข์ในครั้งนี้โดยเร็ววันนะคะ

หวัดดีคะ คุณปลาดาว ขออกความเห็นนิดหนึ่งนะคะ
สามีคุณเขาเครียดเรื่องเงิน ต้องการระบายเท่านั้นคะ คิดในแง่ดีหน่อยมั้ยคะ ว่าเป็นครั้งคราว คงไม่จริงจังหรอกคะ ไม่งั้นเอามาเลี้ยงเป็นเมียน้อยแล้ว หรือเอาผู้หญิงที่มีค่ามากกว่านี้ ไม่เสี่ยงโรคร้ายด้วยคะ แสดงว่าเขาชอบคนเอาใจเก่งคะ เขาต้องการคนรับฟังปัญญหา เพราะผู้หญิงบริการคงจะช่วยเขาเรื่องเงินไม่ได้หรอกคะ คุณปลาดาวก็ต้องทำเหมือนกันคะ เห็นใจ ให้กำลังใจเขา เอาใจเขา เพราะคุณยังมีเยื่อใยอยู่คะ และดิฉันเชื่อว่าเขายังรักคุณอยู่คะ เขาไม่คิดเหมือนผู้หญิงนะคะว่าเป็นการนอกใจ แต่เขาจะคิดว่าเขาไปซื้อบริการ หาทางคลายเครียดเฉยๆ ตามประสาความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ผู้ชายส่วนมากในโลกนี้คะ ดิฉันว่าทุกคนเกิดมาก็เจอทุกข์คะ อยู่ที่ว่าเราจะมองว่ามันเป็นทุกข์เท่าภูเขาหรือแค่ปลาซิว ปลาสร้อยคะ ดิฉันว่าทุกข์เรื่องการเงินหนักกว่าคะ ลองหาทางช่วยหรือเข้าไปแบ่งเบาภาระเขาบ้างดีมั้ยคะ อย่าเพิ่งทิ้งเขาไปเลยคะ คนเราล้มได้คะ แต่ตอนล้มมีคนคอยเป็นกำลังใจให้ เขาจะเห็นค่าคุณมากขึ้น ลัมแล้วลุกใหม่ได้คะ สำหรับดิฉันคิดว่าสามีคุณรักคุณมากคะ เขาไม่อยากให้คุณต้องรับภาระหนักอึ้ง เลยเก็บไว้คนเดียว แต่หาทางระบายในสิ่งไม่ควรคะ คุยและเข้าใจเขา เขาจะเสียงดังก็เข้าใจ เขาจะประชดก็เข้าใจ แต่สำหรับภรรยาที่อยากให้สามีกลับบ้านไม่ไปที่อื่น ต้องอดทนคะ อย่าไปประชดประชัน นึกเสียว่า ทุกข์เขาเยอะแล้ว อย่าเอาทุกข์ไปเพิ่มคะ( ถ้ายังรักนะคะ)

มาต่อเรื่องวิธีทำใจนะคะ คิดว่าเป็นกรรมคะ ดูแลตัวเองให้ดีนะคะ ระวังเรื่องโรคร้ายด้วย ฟังธรรมเยอะ
มีเมตตาจิตเป็นนิจคะ จะทุเราเบาบางให้คุณเห็นว่ามันมีทางออกเสมอคะ ผู้หญิงบริการเขาก็ทุกข์นะคะ ไม่มีใครอยากเกิดเป็นแบบนี้หรอกคะ คุณยังดีกว่าเขาเยอะคะ สามีคุณก็ทุกข์คะ ทุกคนมีแต่ทุกข์ อย่าพยาบาท ดุด่า ให้ต้องผิดศีล สร้างบาปกันต่อไปเลยคะ อภัยเถิดถ้าทำได้ อดีตผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้ ปัจจุบันคุณยังซ้ำเติมมันอีกจะได้อะไร นอกจากอนาคตที่มืดมน แต่ถ้าปัจจุบันคุณเปลี่ยนตัวเองใหม่ แสดงความจริงใจ เห็นใจ ต่อเขา เขาจะกลับมาเองคะ อย่าไล่เขาไปทั้งๆที่คุณไม่อยากไล่ให้เขาไป

เรายังคิดไม่ออกเลยนะคะ ว่าหากสามีรักเราจริง
ทำไมเขาถึงได้ทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้
คนที่รักกัน เขาไม่ทำร้ายกันไม่ใช่หรือคะ?

ตอนนี้เราทำใจได้ระดับหนึ่งแล้วค่ะ ไม่ฟุ้งซ่าน ฟูมฟายเหมือนเมื่อก่อน
แต่ใจของเรา...มันคิดที่จะเลิกรากับสามีตลอดเวลส.....
แต่เรายังใจแข็งไม่พอค่ะ.....บางครั้งนึกอยากจะพูด
แต่....สงสารเขาค่ะ ที่เขาต้องรับภาระดูแลธุรกิจและหนี้สินคนเดียว
วันนี้เราเหมือนกล้าๆกลัวๆ มันอยากจะออกจากทุกข์ตรงนี้ไปให้ได้
แต่กลัวว่า...จะทำให้สามีมีความทุกข์เพิ่มขึ้น...เลยต้องอยู่แบบ
หน้าชื่น อกตรม ..... พยายามทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
หันหน้าเข้าหาธรรมะ เจริญสติภาวนา ก็พอจะช่วยได้ระดับนึง

ขอบคุณคุณploypetมากนะคะ สำหรับคำแนะนำ
มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น และมีกำลังใจต่อสู้กับปัญหานี้ค่ะ
ขอให้คุณploypetมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตค่ะ

สวัสดีค่ะพี่ปลาดาว

วันนี้ดิฉันรู้สึกว่าเจ็บปวดเรื่องเดิมๆซ้ำๆมาตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อวานได้รับข่าวจากเพื่อนรักที่กำลังท้อง 8 เดือนว่าสามีของเค้ากลับไปคุยกับกิ๊กเก่าตั้งแต่สมัยก่อนแต่งงาน
เฮ้อ ทำไมถึงต้องทุกข์กันได้ขนาดนี้ ดิฉันเองก็ยังทุกข์ และต้องคอยรับฟังปัญหาของเพื่อนอีก คงต้องหาทางสร้างกำลังใจให้ตัวเองแล้วค่ะ

วันนี้พี่ก็ทุกข์ เพราะความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง
ใจมันยังไม่นิ่งพอ ยังฟุ้งซ่านได้อีก...เฮ้อ!เหนื่อยเหลือเกิน

พระท่านสอนว่า "ทุกข์มีให้เห็น ไม่ได้มีไว้เป็น"
ฟังพระเทศน์ทุกเช้า แต่ไหงใจของเรายังไม่นิ่ง
ยังคิดฟุ้งซ่าน วิตกกังวล คิดแต่เรื่องที่แย่ๆ
แล้วมันก็ทุกข์......
เขาเรียกคนแบบนี้ว่า "สอนแล้วไม่รู้จักทำ"
จะไปโทษใครอื่น ที่เรารู้สึกทุกข์อยู่อย่างนี้ เพราะ "ตัวเรา"ล้วนๆ

สู้ๆครับ
เอาใจช่วย และเป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ,ไมตรีจิต
และความปราถนาดีของทุกๆท่านด้วยนะคะ
ตอนนี้เราเองพยายามจะเป็นดั่งปลาดาว
ตัวที่ว่ายน้ำลงทะเล ว่ายน้ำข้ามวัฏฏสงสาร
รอดพ้นจากทะเลกิเลส อยู่ค่ะ...

ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ ความเจ็บปวด
ความเคียดแค้น และความทรมาน
มันค่อยๆลดน้อยลงในทุกๆวัน
เพราะคำแนะนำ และความปราถนาดี
จากทุกๆท่านที่ส่งผ่านลานธรรมมาให้

วันนี้เราเองกำลังพยายามไต่ขึ้นจากหลุม
ที่สามีได้ผลักให้เราตกลงไปค่ะ
ถึงแม้ว่าจะยากลำบากเช่นไร
แต่เราจะพยายาม ช่วงไหนที่รู้สึกท้อ
หรือเหนื่อย เราก็จะกลับเข้ามาอ่านข้อความในกระทู้
ทำให้เรามีแรงไปต่อได้ค่ะ.......
มาช่วยเป็นกำลังใจให้เราขึ้นมาจากหลุมให้สำเร็จนะคะ
ปลาดาวขอ ตายค่ะ

นิทานปลาดาวเรื่องใหม่คะ ปลาดาวที่ถูกช่วยชีวิต รู้สึกดีมากๆกับคนที่ช่วย ยกให้เป็นเจ้าชาย ทุกวันปลาดาวก็จะขึ้นไปบนหาด เพื่อให้เจ้าชายนำกลับมาทะเลทุกวัน จนวันหนึ่งเจ้าชายไปเก็บหอย โยนกลับไปในทะเล ปลาดาวไม่พอใจทำไมไม่เก็บแต่ปลาดาวหละ ชั้นสวยกว่า ชั้นดีกว่า เธอเก็บชั้นมาก่อนนะเจ้าชาย ชั้นโกรธมากๆ ปลาดาวบาดมือเจ้าชายจนเลือดออก แต่เจ้าชายก็ยังเอาเธอกลับไปในทะเล แล้วจากเจ้าชาย ปลาดาวก็เปลี่ยนความคิดใหม่ เธอไม่ใช่เจ้าชายของชั้นแล้ว เธอเป็นแค่คน คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ผ่านมาเจอกัน เธอทำดีกับชั้น ชั้นปลาดาวขอบคุณ แต่ชั้นจะไม่หวังให้เธอช่วยแล้ว ชั้นไปติดบนชายหาดได้ ชั้นก็จะหาทางกลับไปในทะเลได้ อยู่ที่ว่าทางที่ปลาดาวพาตัวเองกลับไปทะเลคือทางไหน

แค่ปลาดาวเปลี่ยนความคิด ปลาดาวก็ไม่ทุกข์ เพราะเจ้าชายคือคนธรรมดา ไม่ใช่เจ้าชายที่ต้องฝากความคาดหวังไปให้ ปลาดาวก็ปลาดาวตัวหนึ่ง ไม่เลิศเลอไปกว่าใคร เท่านั้นแหละ

แค่เปลี่ยนที่ใจ แค่ลดตัวตน แค่ใช้ปัญญา ทางออกมีมาเสมอ แต่เป็นทางที่คุณเลือกเองเท่านั้น
มิใช่ทางที่คนอื่นเลือกให้

ขอบคุณ คุณploypet มากนะคะ
ที่ได้เข้ามาโปรดปลาดาวที่กำลังหลงทาง
หาทางลงทะเลไม่เจอ.........

ปลาดาวจะคิดว่า สามีคือคนธรรมดาคนหนึ่ง
ไม่ใช่คนที่ต้องฝากความคาดหวังไปให้....
เท่านี้ก็จะหมดทุกข์แล้ว.....
แต่....พยายามคิดมานานแล้วค่ะ...และจะพยายามต่อไป

ประโยคนี้โดนใจมากเลยนะคะ
ขอเก็บไว้เตือนตนเอง...ยามเมื่อทุกข์ใจ
"ทุกสิ่งทุกอย่างเราเป็นคนเลือกเองทั้งนั้น"

ขอผลบุญจากคำชี้แนะ ส่งผลให้คุณ ploypet
มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตค่ะ

หากไม่เป็นการรบกวนเกินไป
ขอความกรุณาแวะเวียนมาโปรดปลาดาวบ่อยๆนะคะ

ก่อนอื่น ไม่ได้เก่งอะไรคะ แค่เอาใจใส่ว่าคุณปลาดาวเป็นเพื่อนคะ อยากอธิบายให้เพื่อนฟังก็เท่านั้น เพราะงั้นอย่าเรียกว่าโปรดเลยนะคะ เอาว่าเราเป็นกัลยาณมิตรกันดีกว่าคะ

ต่อมาไปอ่านข้อความในกระทู้ของคุณรอแสงเทียน เรื่อง ทำไมใจมันร้อนรน มาคะ

เห็นถึงพัฒนาการที่ดีของคุณปลาดาวคะ อย่างน้อยก็ไม่ดิ้นรน ปฏิเสธสภาพที่เป็น ใจเปิดกว้างขึ้นนะคะ มีอีกอย่างที่อยากแนะนำให้ลองศึกษาดูคะ คือธรรมะคะ ในเวปนี้มันเยอะไปคะ ความรู้กระจัดกระจาย
เพราะเชื่อว่า คุณเห็นธรรมแล้ว เหลือเพียงพัฒนาปัญญาทางธรรมให้มากขึ้น ง่ายๆ ลองดู utube ในเรื่องวิปัสสนา ของหลวงพ่อปราโมทย์ ก็ได้คะ ครั้งแรกก็ฟังผ่านๆ ไม่เข้าใจก็รู้แค่ว่าไม่เข้าใจ แล้วไปดูutube เรื่องเตรียมตัวก่อนตาย ดูนะคะ ดูผ่านๆ แค่ฟังเล่นๆ ไม่ต้องตั้งใจมากไป แล้วค่อยกลับมาดูของหลวงพ่อท่านอื่นๆ ที่ว่าด้วยเรื่องวิปัสสนา กรรมฐาน ภาวนา อะไรทำนองเนียะ ดูแล้วเข้าใจของใคร ลองเอามาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ลองมาถามได้คะ แม้ปัญญาเท่าหางอึ่ง ก็จะพยายามตอบคะ เพราะทุกอย่างเกิดจาก การเรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งนั้นคะ ศัพท์ธรรมะอันไหนไม่เข้าใจ ก็ปล่อยผ่านๆไปก่อน ถ้าอยากรู้จริงก็ท่านgoogleตอบให้คะ ฟังหลายๆครั้ง ในเรื่องเดียวกันจากหลายอาจารย์ บางทีก็อาจารย์เดิม แต่เป็นอีกตอนก็ได้ จะได้ข้อสรุปคะ ว่าชอบแนวไหน ฟังแนวไหนแล้วเข้าใจ ก็ค่อยเริ่มจากแนวนั้นคะ แต่ถ้าไม่เข้าใจ ไม่ต้องท้อแท้ แค่ฟังก็ได้บุญแล้วคะ

จะไม่อยู่ซักสามวัน ไม่แน่ใจว่าจะเข้าเวปได้หรือเปล่า สงสัยก็ฝากข้อความไว้ในemailก็ได้คะ

อย่างแรกก็ขอภาวนา ให้คุณปลาดาวมีดวงตาเห็นธรรมนะคะ
ต่อไปก็อยากให้คุณปลาดาวเอาใจช่วยด้วยคะ สามวันนี้หวังว่าจะกลับมาคุยกันได้ใหม่ ถ้าไม่ติดน้ำท่วมเสียก่อนคะ

คุณ starfish เป็นอย่างไรบ้างครับ ผมก็มัวแต่เป๋ไปเป๋มาเลยไม่ได้ถามทุกข์สุข

เราไม่ว่าเป็นอะไร ทุกข์อะไร ลองมองดูความคิดของการ์ตูนนี้แล้วลองเอามาปรับใช้ดูนะคะ

ตามด้วยขอนอกเรื่องหน่อยนะคะ ปัญญาน้อยไม่กล้าไปถกเถียงเรื่องพระธรรมกับใคร แต่เห็นบางกระทู้ที่ถกเถียงกัน มักจะเป็นผู้มีปัญญาเลิศทั้งหลาย แต่ทำไมอัตตาแต่ละท่านที่หยิบยกข้อความมาเถียงจนเกือบจะว่ากระแทกกระทั้นกันนั้น เสียดสีกัน ไม่ยอมกัน บางท่านจะเห็นจิตที่สูงกว่าไม่ไปรบราด้วย
บางท่านก็มีโทสะจริต บางท่านแค่พิมพ์ผิด ก็ถูกว่าเอา ในเวปเนียะเรื่องธรรมะ มักจะเกิดข้อโต้เถียงกันมากว่า ส่วนเรื่องครอบครัว มือที่ 1,2,3 แท้ๆกลับมีแต่น้ำใจให้เห็น เห็นแล้วรู้สึกรันทดจังคะ ขอระบายหน่อยนะคะ ตอนนี้เห็นจิตตัวเอว เศร้าหมองคะ หนักใจจังA blind boy sat on the steps of a building with a hat by his feet.
He held up a sign which said: "I am blind, please help." There were only a few coins in the hat.


เด็กตาบอดคนหนึ่งนั่งที่ขั้นบันไดของตึกโดยมีหมวกวางหงายไว้ข้างๆ
มีป้ายเขียนไว่ข้างตัวว่า “ผมตาบอด กรุณาช่วยด้วย” มีเหรียญเพียงสองสามอันในหมวก


A man was walking by. He took a few coins from his pocket and dropped them into the hat. He then took the sign, turned it around, and wrote some words. He put the sign back so that everyone who walked by would see the new words.

Soon the hat began to fill up. A lot more people were giving money to the blind boy. That afternoon the man who had changed the sign came to see how things were. The boy recognized his footsteps and asked, "Were you the one who changed my sign this morning? What did you write?"

ชายคนหนึ่งเดินผ่านมา เขาหยิบเงินสองสามเหรียญจากกระเป๋าแล้วหย่อนลงในหมวก เขาหยิบป้ายข้างเด็กตาบอดมาเขียนที่ด้านหลัง แล้ววางลงที่เดิม เพื่อให้คนเดินผ่านได้เห็นข้อความใหม่บนป้าย

ในไม่ช้า...หมวกก็เต็ม ผู้คนมากมายให้เงินแก่เด็กตาบอด บ่ายวันนั้นชายที่เขียนป้ายให้ใหม่กลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กชายจำเสียงฝีเท้าเขาได้ก็ถามขึ้นว่า “คุณใช่คนที่เขียนป้ายให้ผมใหม่เมื่อเช้าใช่ไหมครับ” “คุณเขียนว่าอะไรครับ”


The man said, "I only wrote the truth. I said what you said, but in a different way."
I wrote: "Today is a beautiful day, but I cannot see it."

Both signs told people that the boy was blind. But the first sign simply said the boy was blind. The second sign told people that they were so lucky that they were not blind. Should we be surprised that the second sign was more effective?


ชายคนนั้นพูดว่า “ฉันแค่เขียนความจริง ฉันเขียนสิ่งที่เธอพูดแต่เขียนด้วยคำพูดที่แตกต่าง”
ฉันเขียนว่า “วันนี้ช่างเป็นวันที่สวยงาม แต่ผมไม่สามารถชื่นชมมันได้”
ทั้งสองข้อความบอกกล่าวผู้คนว่าเด็กชายนั้นตาบอด ทว่าข้อความแรกเพียงบอกธรรมดาว่าเด็กชายตาบอด ในขณะที่ข้อความหลังบอกผู้คนว่าพวกเขาช่างโชคดีเหลือเกินที่ตาไม่บอด แปลกใจไหมที่ข้อความหลังให้ผลดีกว่า



Moral of the Story: Be thankful for what you have. Be creative. Be innovative. Think differently and positively.

When life gives you a 100 reasons to , show life that you have 1000 reasons to smile. Face your past without regret. Handle your present with confidence. Prepare for the future without fear. Keep the faith and drop the fear.

The most beautiful thing is to see a person smiling.
And even more beautiful is knowing that you are the reason behind it!!!

If you like, share.

ข้อสอนใจจากเรื่องนี้ จงขอบคุณในสิ่งที่คุณมี ขอให้มีความคิดสร้างสรรค์ ปฏิรูปจิตใจของคุณ และคิดแตกต่างในแง่บวก
ยามเมื่อชีวิตมีเหตุผลเป็นร้อยให้คุณอยากร้องไห้ จงทำให้ชีวิตดูว่ามีเหตุผลเป็นพันให้คุณยิ้มได้ เผชิญหน้ากับอดีตโดยไม่สลดใจ จัดการกับปัจจุบันอย่างมั่นใจ เตรียมการเพื่ออนาคตโดยไม่หวาดกลัว มีศรัทธาและโยนความหวาดหวั่นทิ้งไป
สิ่งที่งดงามที่สุดคือการได้เห็นคนยิ้มแย้ม และยิ่งงดงามกว่านั้นที่ได้รู้ว่าเราเป็นผู้อยู่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้น