แล้วท่าน...
มา...สนใจเรื่องพวกนี้ได้ไงล่ะ...ท่านมู...

จริงๆ เราสายวิทย์นะเออ... เพิ่งมาสนใจเรื่องจิตเมื่อกลางปี 50 นี่เอง

แล้วก่อนสายวิทย์ล่ะ สายอะไร...

ทำไม ถึงมาสนใจเรื่องจิตล่ะ...ท่านมู...

เล่าให้ฟังบ้างจิ่ มันต้องมีเหตุจูงใจ...

อยากรู้เหรอ ไม่บอกหรอก อึดอัดแมะ

จริงๆ บอกก็ได้ พอดีได้ไปประสบกับผู้ที่ใช้ เจโตปริยญาณ และ ทิพยจักขุญาณ เข้า ลองดูจนมั่นใจว่า เป็นเรื่องจริง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้น เราไม่เคยเชื่อเลย...
จากนั้นก็เลยเริ่มหาข้อมูลและฝึกจิตนับแต่บัดนั้น เมื่อฝึกจนพอจะได้ที่ ก็มาเริ่มรู้อีกว่า อิทธิฤทธิ์และทิพยโสต มีจริง... ที่มั่นใจว่าจริง เพราะมัน เป็นไปไม่ได้ ที่จะเป็นมายากล คือสเกลมันใหญ่เกินมนุษย์ ส่วนเรื่องอะไรก็อุบไว้ดีก่า อิอิ

ถ้าเจอคนที่อ้างว่ามีเจโต คือล่วงรู้จิตใจคน เวลาเขาถามอะไร ให้เราตอบในใจ เวลาเราจะถาม ก็ถามในใจ แล้วจะโดนไล่ตะเพิดออกจากสำนัก ฐานจับได้ว่าโม้ อิอิ

คือ...ในมุมหนึ่งที่เอกอนแสดงท่าทีเหมือน...
เรื่องพวกนี้...เป็นเรื่องที่...งมงาย เกินวิสัย ไม่ควรไปข้องแวะ...
นั่นคือ...เอกอนก็...เห็นเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
ด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่าง จากประสพการณ์...

คือ...เช่น...สิ่งที่เราเรียกว่าผี...มีมั๊ย...
ก่อนที่จะตอบว่าอะไรมี...
ตอบตัวเองด้วยคำถามง่าย ๆ ก่อนว่า เราน่ะ...มีมั๊ย...

คือถ้ามีเราที่คอยรู้ มันมีทุกอย่างนั่นล่ะ...

คำถาม...วอน ๆ ประมาณนี้ล่ะ...
ทำให้บางครั้งเอกอนก็ปรับทิศทางการมุ่งพิจารณาไปยัง...ระบบการรับรู้...
กระบวนการรับรู้...

อย่างเรื่องทิพย์ต่าง ๆ...

ท่านมู...เคยเห็นมั๊ย...ว่า สรรพสิ่งที่เราเห็นและไม่เห็นนั้น...
ล้วนเกิดขึ้นมาด้วย... ปัจจัยจัยแห่งธาตุ - ขันธ์
แม้แต่รถยนต์สักคันหนึ่ง ครั้งหนึ่งมันก็ยังเคยเป็นความว่างเปล่า...
และเมื่อมันเกิด...สักวันมันก็จะกลับไปสู่ความดับอีกครั้ง...

เรื่องของทิพย์ และ อิทธิ ก็อยู่ภายใต้กฎเดียวกัน...

คือ...ในการปฏิบัติมันก็มีบ้างที่ทำให้เราเหมือนจะเฉียดเข้าไปใกล้ในเรื่องราวเหล่านี้...
แต่...
ก็...มันไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์นี่...
คือ...มันจะใช่ มันจะจริง เอกอนไม่สน...
แต่...เอกอนมักจะสนตรงที่ ไอ้เปอร์เซ็นต์ที่มันเพี้ยนไปนั้นล่ะ...
อะไร...ที่ทำให้ศักยภาพในทางทิพย์/อิทธิ...ไม่เต็มร้อย...

นี่คือ...สิ่งที่คอยเตือนสติ...

เราเคยเห็นผีด้วยแหล่ะ

อ๋อ ม่ายหรอก... ผีเห็นคนอยู่แล้ว แต่เนื่องจากเป็นผีปัญญาเลิศ ข้าพเจ้าต้องหาแก๊กแปลกๆ มาหลอกคน ให้เป็นที่ฮือฮาในหมู่ผีและหมู่คนว่า ช่างหลอกได้กู๊ดไอเดียจิงๆ
เช่นปลอมตัวเป็นผีโน๊ตบุ๊ค พอคนมากดๆ หน้าจอก็จะเปลี่ยนเป็นหน้าปังปอนด์ เป็นต้น ฮิฮิ

จากนั้นข้าพเจ้าจะเปิดกิจการรับสะกดรอยทั่วราชอาณาจักร ไม่รับหลอกคนเพราะเสียเวลา ไม่รับหาเมียน้อย เพราะทำให้คนแตกแยก ไม่รับงานราชการเพราะจะได้เครื่องเซ่นช้า แถมได้ไม่ครบเพราะโดนโกงอีก อิอิ

มาอัพเดทนิดๆ

จริงๆ ยังไม่ค่อยเคลียร์นัก เพราะยังมีคำถามอยู่อีกเยอะ...

ในบรรดาภพภูมิของ จิต ทั้งหมด แบ่งออกได้เป็น 3 ภพ (ตามตำรา) คือ กามภพ รูปภพ และอรูปภพ การแบ่งนี้วัดจากกำลังของจิต

ตอนนี้เราเข้าใจว่า รูปภพและอรูปภพ ซึ่งเป็นชั้นของพรหม จะอยู่ใน singularity นอกเอกภพ ส่วนกามภพ (สวรรค์ มนุษย์และอบาย) คือจิตที่จุติอยู่ในเอกภพ คือ ยังมีรูปที่เป็นสสาร...

สสารที่ว่า ไม่ได้หมายถึงร่างคาร์บอนแบบเราๆ ท่านๆ
ในระดับที่ใกล้ศูนย์กลางกาแล็คซี่ ซึ่งน่าจะเป็นบริเวณที่สนามแรงโน้มถ่วงพื้นหลัง มีค่ามากกว่าอวกาศโดยทั่วไป (เช่นอวกาศในระบบสุริยะ) สสารที่จะก่อตัวเป็นรูปในสภาพแบบนั้น จึงน่าจะเป็นสสารที่มีระดับพลังงานที่สูง เป็นไปได้ว่า...
ร่างของชีวิตในบริเวณนั้น (สวรรค์ชั้นที่ 6) อาจเป็นร่าง พลาสมา

ตอนนี้เราคิดว่า สวรรค์ชั้นที่ 1 จาตุมหาราชิกา ก็คือ จิตในระดับที่เทียบเท่ากับมนุษย์นี่เอง แต่ไม่มีรูปสสารมาควบคุม
คำว่ามนุษย์ในที่นี้ หมายถึงคนโดยทั่วไป (ไม่ชั่วนัก) คนที่จิตต่ำกว่ามนุษย์ พอตายก็ตกชั้นมนุษย์อยู่แล้ว

จิตในแต่ละชั้น ก็มีรูปในระดับพลังงานตามสนามแรงโน้มถ่วงพื้นพลังที่มี หากจิตต้องการแสดงตน ก็ต้องใช้ พลัง ในการก่อตัวให้เกิดรูปที่ชัดเจนขึ้นมา ความสามารถในการแสดงตน จึงเป็นเครื่องวัดอันหนึ่งในการจัดชั้นของจิต

จิตที่อยู่ในระดับสูงมาก อาจมีพลังมากพอที่จะบีบอัดสนามจนเกิดภาวะ Singularity และใช้เป็นการเดินทางระหว่างดวงดาว ซึ่งแน่นอนว่า หากมีพลังขนาดนั้น ก็ย่อม เนรมิต สิ่งใดๆ ขึ้นมาก็ได้

แล้วจิตที่ไม่มีพลังเพียงพอที่จะสร้างภาวะ Singularity จะเดินทางได้ด้วยความเร็วเท่าใด...

จิตและสสารเป็น 2 สิ่งที่เป็นอิสระต่อกัน แต่จิตมี เจตสิก จำนวนหนึ่ง ที่จะเป็นตัวสร้างรูป รูปที่สร้างขึ้นในสนามแรงโน้มถ่วง ก็คือสนามแรงโน้มถ่วง ดังนั้น...

ความเร็วสูงสุดของผี ก็คือ ความเร็วแสง

และมีความเป็นไปได้อันหนึ่ง... หากนักวิทย์สามารถพัฒนาเครื่องวัดที่ละเอียดมากๆ สามารถแยกแยะความแตกต่างในระดับที่เล็กที่สุดของสนามพื้นหลัง ก็อาจเป็นเครื่องวัดที่จะพิสูจน์การมีอยู่ของผีได้


จากที่เขียนนี้ จริงๆ ต้องการจะบอกว่า หากจะมีมนุษย์ต่างดาวปรากฎตัวขึ้นมา ก็อาจเป็นร่างพลาสมา โปร่งแสงมาก็ได้

ทีนี้ก็ต่อเรื่อง รัศมีกาย หรือกายที่เปล่งแสงได้ จิตที่มีรูปที่ก่อตัวจากสนามแรงโน้มถ่วงที่สูง เมื่อมาปรากฎบนโลกนี้ผ่านทางหลุมดำ ทันทีที่ปรากฎกายออกมา รูปที่มีพลังงานสูง จะก่อให้เกิดการกระเพื่อมของสนามรอบตัว เกิดเป็นรัศมีกายที่ส่องสว่าง... ซึ่งเราเข้าใจว่า หากไม่มีเจตนาที่จะแสดงตน ไม่นานรูปนั้นก็จะเข้าสู่สภาพปกติ คือมีระดับพลังงานตามสนามพื้นหลังที่มี

สิ่งที่เรายังสงสัยอยู่คือ การจุติไปตามระดับต่างๆ จนเกิดเป็นสวรรค์ 6 ชั้นนั้น เกิดขึ้นได้อย่างไร ตอนนี้คิดได้แบบคร่าวๆ ว่า เจตสิกที่เป็นตัวสร้างรูป น่าจะเป็นคีย์หลัก...

ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับร่างสสารแบบมนุษย์และสัตว์นะ


อ้อ มาเพิ่มเติมนิดหน่อย... เป็นนิยาย
ในโลกของจิตนั้น วัดอำนาจบารมีกันที่ อำนาจจิต ว่าง่ายๆ คือ เป็นระบอบราชา หรือไม่ก็คณะบุคคล (จิตมีอำนาจใกล้เคียงกัน) ดังนั้น...
จึงไม่มีคำว่า "ทรราช" ในสวรรค์ เพราะจิตที่มีอำนาจสูงจะการันตีถึง ธรรม ได้โดยอ้อมอยู่แล้ว หากจิตคิดชั่ว อำนาจจิตจะเสื่อมถอย จนในที่สุดก็ไม่สามารถครองสถานะของตัวได้

ระบอบราชาถูกถ่ายทอดมายังพื้นโลก แต่ราชามนุษย์ไม่ได้ครองสถานะโดยอำนาจจิต... ระบบจึงค่อยๆ ถูกปรับเปลี่ยนมาเป็น การเลือกตั้งและคณะบุคคล
2 ระบบนี้ จะคงอยู่ไปเรื่อยๆ ในแต่ละเขต

มาเรียบเรียงความคิดต่อ

เรื่องของภาวะ singularity นั้น เป็นไปได้ว่า...
ในระดับสวรรค์ จะเป็นการบีบอัดสนาม ซึ่งจะเป็นการเดินทางระหว่างดวงดาว ภายใน เอกภพ
ส่วนจิตจากชั้นพรหม ซึ่งอยู่นอกสนาม จะเดินทางเข้ามาในเอกภพได้ โดยการฉีกสนามออก

ที่ต้องมีการสร้างภาวะ Singularity เพราะเมื่อเอกภพถือกำเนิด สสารก็กำเนิด มิติก็เกิด ระยะทางก็เกิด และเวลาก็เกิด...

ทีนี้ การจุติเกิดขึ้นได้อย่างไร...
จิตเกิดขึ้นพร้อมกับ เจตสิก
เราเข้าใจว่า มีเจตสิกจำนวนหนึ่ง ซึ่งเกิดขึ้นโดยอาศัย วัตถุดิบ จากสภาพแวดล้อมที่จิตนั้นอยู่

แต่สภาพแวดล้อมของชั้นพรหม เห็นจะเกินปัญญาจะคิดเอาได้...

เมื่อเอกภพเกิด สสารเกิด...
จิตที่ตกจากชั้นพรหม ก็จะยึดเหนี่ยวเอาสนามจำนวนหนึ่ง มาใช้สร้างเป็นเจตสิก จิตที่มีกำลังสูง ก็จะมีกำลังในการดึงเอาสนามมาใช้ได้มาก (ว่ากันในระดับอนุภาค) จิตจะอยู่ในระดับชั้นใด จึงขึ้นอยู่กับว่า สามารถสร้างเจตสิกให้มีพลังเท่าใด...

การกำเนิดชีวิต จะเกิดเมื่อเจตสิกที่สร้างรูปถูกทำลายลง (จุติจิต) เมื่อจิตไม่มีรูป จิตจึงเป็นอิสระต่อสนาม
อุปทานทำให้เกิดชาติภพ... จิตที่ยังยึดเหนี่ยวต่อสสาร จะสร้างเจตสิกขึ้นมาใหม่ (ปฏิสนธิจิต) โดยดึงเอาสนามบางส่วนมาใช้ หากจิตมีพลังมาก ก็ย่อมสร้างเจตสิกที่มีพลังมาก นั่นก็หมายถึงว่า เมื่อเจตสิกเกิด จิตไม่เป็นอิสระต่อสนามแล้ว จิตที่พลังมากจะพบว่า ตนปฎิสนธิในสวรรค์ชั้นใดชั้นหนึ่ง ที่มีสนามพื้นหลังหนาแน่นพอที่จะนำมาสร้างเป็นเจตสิกของตัว

การกำเนิดโดยพลาดจึงเป็นไปไม่ได้ ยกเว้นกรณีเดียวคือ การปฏิสนธิในร่างคาร์บอนแบบมนุษย์และสัตว์ ที่ถูกพัฒนาขึ้นโดยมีจุดมุ่งหมายพิเศษ และแน่นอนว่า ย่อมมีร่างแบบอื่นในดวงดาวอื่น ที่ถูกพัฒนาขึ้นมาเช่นเดียวกัน

ส่วนจิตที่ขาดการยึดมั่นต่อสสาร (ฝึกจิตจนถึงระดับฌาณ) จิตจะไปปฏิสนธิในชั้นพรหม จิตจะสร้างเจตสิกที่มีรูปหรือไม่มีรูป ก็ขึ้นอยู่กับความยึดมั่นที่มี
แต่อย่างที่บอก สภาวะ Singularity ที่อยู่นอก Singularity ของสนามแรงโน้มถ่วง ก็เห็นจะเกินปัญญาจะคิดเอาได้ คงต้องให้มีทิพยจักษุก่อน


สภาวะนิพพาน ที่เป็นจุดหมายสำคัญของพุทธ จึงเป็นภาวะที่ ละ จากความยึดมั่นทั้งปวง
ละจากความยึดมั่นในรูป ขั้นหยาบคือ ขั้น กาม หรือสสารในเอกภพ ขั้นละเอียดคือ รูป ในชั้นพรหม
และละจากความยึดมั่นในความไม่มีรูป คือ อรูป ในชั้นพรหม

ว่าง่ายๆ คือ เป็นภาวะที่ จิตไม่มีเจตสิก ออกจากวัฏสงสารทั้งหมด


เอาล่ะๆ... ทีนี้
เมื่อการกำเนิดโดยพลาด เป็นไปไม่ได้... ในโลกของจิต จึงเป็นโลกที่แบ่งชัดเจนถึง ความดีและความชั่ว
จิตที่มีพลังมาก แม้จะเกิดความเศร้าหมองในจิตสุดท้าย แต่เมื่อเกิดปฎิสนธิจิต จิตที่มีพลังมากก็ย่อมต้องการวัตถุดิบที่มีพลังงานมากพอที่จะนำมาสร้างเจตสิก คำว่า โพธิสัตว์ตกนรก จึงไม่จริง...

จิตที่อยู่ในอบายขั้นสูง เช่น พวกเปรต หากได้รับพลังงานเพิ่มเติมจากจิตอื่น เมื่อถึงระดับหนึ่ง (ซึ่งระดับไหน ก็เห็นจะคิดไม่ออก ) จิตก็อาจจุติและสร้างเจตสิกใหม่ขึ้นมาได้เช่นกัน คือ เกิดในภูมิใหม่นั่นแหล่ะ
ลองคิดง่ายๆ ทำนองว่า จิตมีพลัง 5 แต้ม ก็สร้างเจตสิกที่มีพลัง 5 แต้ม พอจิตมีพลังเพิ่มขึ้นเป็น 10 แต้ม จิตก็จะสร้างเจตสิกใหม่ที่มีพลัง 10 แต้ม ซึ่งก็คือการปฏิสนธิในภูมิใหม่...

จากที่เขียนมานี่ น่าจะอธิบายถึงภาพรวมๆ ได้ว่า จิตที่ตกอบายนั้น แทบไม่มีหนทางใดที่จะขึ้นมาสู่ภพภูมิใหม่ได้ นอกจากจะได้รับการสงเคราะห์จากจิตที่อยู่เหนือกว่า ซึ่งก็มีข้อจำกัดอยู่มาก

แนวคิดร่างแบบสสารจึงถือกำเนิดขึ้น และเราคิดว่า ร่างแบบมนุษย์เป็นร่างที่จัดเป็น masterpiece คือสามารถส่งจิตไปถึงได้ในทุกระดับ ตั้งแต่นิพพาน พรหม สวรรค์ มนุษย์ สัตว์ อบาย ไปจนถึงโลกันต์นรก...

ยังเหลือสิ่งที่ยังสงสัยอยู่อีก ระบบที่ยึดโยงจิตเข้าด้วยกันคือ กฎแห่งกรรม ซึ่งเรื่องนี้คงอธิบายไม่ได้ หากไม่ใช้อภิญญาญาณ คงต้องยกไว้ไปอีกนาน...
อ้อ ยังมีเรื่องสภาพของ อบายภูมิ ที่เรายังคิดไม่ออกว่า น่าจะมีสภาพเป็นยังไง


ต่อไปกะว่า จะคิดเรื่องการเชื่อมโยงของจิตและสสารในร่างแบบมนุษย์ ซึ่งเท่าที่นึกคร่าวๆ บางที... เราอาจพิสูจน์การมีอยู่ของ รูปปรมัตถ์ (วิญญาณ) ได้ ซึ่งน่าจะง่ายกว่าการพิสูจน์ผี เพราะรูปปรมัตถ์ยังต้องเชื่อมกับร่างคาร์บอน แต่ผีเป็นอิสระอย่างสิ้นเชิง

จบ...

เห็นจะต้องขยายความกันสักเล็กน้อย... เกี่ยวกับคำที่เราใช้

ผี เราหมายถึง ชีวิตที่ อายุขัยไม่ได้ขึ้นกับสสาร การสร้างรูปของผีเป็นการแสดงตน เพื่อจุดประสงค์ใดจุดประสงค์หนึ่งเท่านั้น หรืออาจแค่อยากสร้างขึ้นมาก็ได้
ผีไม่ได้ถูกควบคุมด้วยสสาร... เทวดาก็เป็นผี ถ้าเราเป็นผีและกวนบาทาพอ เราอาจจะสร้างรูปเป็นเอเลี่ยนก็ได้

สวรรค์ ก็คือบริเวณที่จิตระดับสูงมาอยู่รวมตัวกัน
บางทีเราใช้คำว่า มนุษย์ต่างดาว จริงๆ คำนี้มันอิงอยู่กับมนุษย์ คือเราอยู่บนดาว เราก็คิดเอาว่า ชีวิตอื่นก็ต้องอยู่บนดาว

ชีวิตที่จำเป็นต้องอยู่บนดาว ก็คือชีวิตที่เกิดจากการประกอบของธาตุ จนกลายเป็นระบบที่จิตจะเข้ามาใช้ ชีวิตแบบนี้ย่อมมีอยู่แน่ในดวงดาวอื่น แต่ชีวิตแบบนี้ จะไม่สามารถเดินทางระหว่างดวงดาวได้
ชีวิตที่จะเดินทางไปยังจุดต่างๆ ของเอกภพได้ ต้องเป็นชีวิตที่ไม่ขึ้นอยู่กับสสาร ซึ่งก็คือผีนั่นเอง... เทพเจ้าก็เป็นผี

ดังนั้นหากจะมีชีวิตต่างดาวมายังโลกนี้ ก็ย่อมเป็นชีวิตในระดับสูง ซึ่งคนโบราณเขาเรียกว่า เทพเจ้า หรือเทวดาจากสวรรค์

โพสต์ข้างบน มีคำที่เราเผลอใช้ไปคือ คำว่า โลกของจิต จริงๆ คำนี้ก็เป็นคำเดียวกับคำว่า โลกวิญญาณ
ความหมายคือ สภาพที่ร่างสสารแบบเรา ไม่สามารถรับรู้ได้ (เพราะเราถูกควบคุมโดยสสาร ให้รับรู้ผ่านอายตนะทั้ง 5 เท่านั้น) ปลาวาฬก็มีโลกของมัน


สุดท้าย... ผีไม่ใช่วิญญาณผู้ตาย คนเราเมื่อตาย จิตจะไปปฏิสนธิใหม่... วิญญาณคือส่วนที่เป็น รูปปรมัตถ์ คือเป็นส่วนควบคุมร่างกาย วิญญาณจะสูญไปพร้อมกับร่างที่ตายลง