นิทานเรื่อง พนักงานเก่าค่ายรถหรูย่านทองหล่อตกกระโถน
พนักงานเก่าค่ายรถหรูย่านทองหล่อตกกระโถน หลังจากที่ได้ทำงานกับบริษัท ที่นี่มานานถึง 9 ปีผ่านการทำงานมาอย่างสาหัสล้มเจ็บมาก็หลายหน ปัจจุบันเป็นคนที่ทำงานไม่ไหวและร่างกายทรุดโทรมโรครุมเร้าทั้งที่ในอดีตเคยทำงานให้อย่างจริงจังทั้งนอกเวลาทั้งยามเช้าตรูและหรือค่ำคืนบางงานก็ไม่ได้หยุดงานมาเดือนแถมยังโดนที่ประชุมว่าลาหยุดเพราะเห็นแก่ตัวโดยมี กก.ผจก.ของร้านอาหารต่อว่าในที่ประชุมโดยมี ผจก.ยาไอซ์ซึ่งโดนจับปี 2547เข้าประชุมและเป็นหัวหน้าสายตรงรับเรื่องแต่ไม่ยอมแก้ต่างแทนลูกน้องที่ไม่ได้หยุดงานมาเป็นเดือน ปัจจุบันพักอาศัยกับครอบครัวที่พยายามนั่งกัมมฐานวิปัสนา เพื่อเพียงหวังถ้านั่งสมาธินานๆครอบครัวคงหายจากการ อดมื้อกินมื้อ (ที่ต้องนั่งสมาธิเพราะบริษัทนี้เค้าสอนมาดี) กับการที่จะเข้าถึงพระประธานของบริษัทนี้ก็ต้องมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลปกป้องผลประโยชน์ของบริษัทถึงแม้ทางพระประธานของที่นี่จะจำเริญด้วยความเมตตานั้นก็เถอะ แต่ความเมตตานั้นก็ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความพอดี จนอาจจะลืมไปว่าคนๆนี้ที่เป็นพนักงานเก่าตกกระโถนนั้น มันเคยปีนหลังคาบ้านติดตั้งไฟปีใหม่ใช้เชือกห้อยโหนตัวไว้ (เสี่ยงตายๆๆๆๆๆ) ทำป้ายโฆษณาข้ามถนนในยามค่ำคืนและฝนตกบนเสาไฟฟ้า (เสี่ยงตายๆๆๆๆๆๆๆ) ยกเปียในหลังใหญ่ๆๆๆๆๆๆจนหลังพัง (พังแล้วๆๆๆๆๆๆ) งานในช่วงวันหยุดยาวก็ไม่ได้หยุดกับเขาเพราะมานั่งเฝ้าเสียงกิ่งไฟไหม้ทำงานตั้งแต่ 08.30 น. ยัน 24.00 น.ในช่วงนั้นไม่ต้องพูดถึง ot แค่มีกินมีใช้ได้เบี้ยขยันก็ดีใจโดยลืมนึกไปว่าร่างกายมันต้องพังลงสักวัน แต่เมื่อยามล้มป่วยในตอนนี้ อายุ48แล้ว ตอนนี้ร้องขอความช่วยเหลือไปกลับไม่ใครเลยในที่ที่ทำงานประจำแต่ในสถานที่อื่นที่เคยทำบ้างกับมีน้ำใจมากยิ่งกว่าในยามยากจน
นิทานเรื่องนี้นั้นสอนให้รู้ว่าถ้าใครได้ทำงานในบริษัทแล้วเสียงตายด้วยละก็ ขอให้พยายามตายในหน้าที่อย่างน้อยคงมีเงินเหลือไว้ให้ลูกเมียใช้บ้างละครับแต่ถ้าลาออกมาพักรักษาตัวแบบละก็บอกได้คำเดียวว่า(ตายทั้งเป็น)
ท้ายนี้จดหมายฉบับนี้ถ้าไปรบกวนท่านผู้ใดก็ขอให้อโหสิกรรมให้ด้วยนะครับ เพราะต่อจากนี้ไปจะตั้งหน้านั่งสมาธินานๆๆเพื่อจะได้มีกินมีใช้ สมองไม่ปวดมึนงง หลังไม่ปวด กระดูกไม่กดทับเส้นประสาทจนเดินไม่ได้ เพราะตอนนี้ยังลูกครึ่งอยู่นะครับ เรียนมาด้วยความจริง