อยากทราบว่า การนั่งสมาธิแล้วขาชาเป็นเรื่องปกติที่ทุกๆคนเป็นกัน
หรือเป็นที่ท่านั่งผิดท่าผิดทาง ต้องหาการวางขาที่ถูกจึงจะไม่ชาได้ครับ
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าครับ เจริญในธรรมครับ

อาการเหน็บชา จะเกิดกับการนั่งสมาธิที่จิตยังไม่สงบมาก แต่ถ้าเข้าสมาธิระดับลึก แม้นั่งนานเป็นชั่วโมง หรือหลายชั่วโมง เมื่อออกจากสมาธิจะไม่มีอาการเหน็บชา กลับรู้สึกปลอดโปร่งเบาสบายทั้งร่างกายและจิตใจค่ะ

ส่วนตัวถ้าเอาขาขวาวางตรงอุ้งเท้าซ้ายจะช่วยยืดเวลาการชาได้นิดนึงค่ะ
แต่ยังไงอาการชาก็ต้องปรากฏหากจิตยังไม่นิ่งพอ
เมื่อเกิดอาการชาแล้วเอาจิตไปรับรู้การเกิด การมีอยู่ของอาการชานั้น
แล้วเดี๋ยวก็จะเห็นการหมดไปของมันค่ะ

ผมนั่งขาขวาทับขาซ้ายน่ะครับ ไม่ทราบว่าชื่อนั่งขัดสมาธิอะไร
ผมมีข้อสงสัยอีกข้อครับคุณ จันทร์ ณ ฟ้า คุณ กษมมาตา
การนั่งสมาธินานๆย่อมเกิดอาการชาเป็นธรรมดา แต่หากนั่งสมาธิลงลึก
แล้วไม่ว่าจะนั่งนานเป็น ชม.ๆ ก็ไม่ปวดขา ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นล่ะครับ

สังขารเป็นสมมุติครับการปวดขาหรือชาเป็นเรื่องปกติครับ

เทพบุตร

สาธุในความมุ่งมั่นที่ปฏิบัติธรรม

นั่งสมาธิแล้วขาชา เป็นเรื่องปกติครับ เกิดมีได้แก่ผู้ที่อยู่ในอิริยาบทเดียวนานๆ ไม่ว่าจะ ยืน เดิน นั่ง หรือแม้แต่นอน ไม่ว่าจะอายุอานามขนาดไหน ส่วนจะเกิดมากน้อย ช้าหรือไว ก็แล้วแต่ปัจจัยทางกายภาพของแต่ละบุคคลเป็นตัวแปร



มีบางท่าทางของการนั่งที่พอจะช่วยให้นั่งได้ระยะเวลาพอสมควร โดยไม่ถึงกับลำบากมากนักและไม่สบายมากนัก หากคุณนั่งแบบทับขา คือ ขาขวาทับขาซ้าย ลองมาปรับเปลี่ยนเล็กน้อยได้ครับ ลองแบบเรียงขาดู
คือแทนที่จะเอาขาขวาไปทับขาซ้าย ก็ลองเอาขาขวาไม่ทับ แต่เอาเรียงต่อจากขาซ้าย หมายความว่า ขาซ้ายอยู่ด้านใน ขาขวาเรียงต่อจากขาซ้าย อยู่ด้านนอก ก็พอช่วยยืดระยะเวลาได้

แต่ มีข้อคิดอย่างหนึ่งว่า ควรนั่งแบบปกติจนถึงขนาดที่ทนไม่ได้เสียก่อน ไม่ควรเปลี่ยนไปตามอารมณ์ที่ชอบสบายๆ เพราะว่าเรากำลังฝึกกายฝึกใจ ก็ต้องมีทุกข์เวทนาเป็นธรรมดา ที่สำคัญที่สุด ในขณะที่ปรับเปลี่ยนอิริยาบทนั้น ควรช้าๆ เป็นขั้นเป็นตอน มีสติอยู่กับการกระทำนั้น มิเช่นนั้นแล้ว สติ สมาธิ ที่ได้ทำไว้แต่ตั้น จะหายไปง่ายๆ

อนึ่ง การปฏิบัตินั้น ไม่จำกัดที่การนั่งอย่างเดียว ในอิริยาบทใหญ่ มีทั้งยืน เดิน นั่ง นอน คุณก็ควรที่จะลองปรับเปลี่ยนดูตามวาระที่เหมาะที่ควรไป เพราะว่า ความที่กายเหมาะกับอิริยาบทแบบใดๆ ก็สามารถทำให้การปฏิบัติเจริญก้าวหน้าได้ดี

อนุโมทนาในกุศลเจตนาของคุณครับ

ทำไมจึงไม่รู้สึกชาขา เมื่อเข้าสมาธิในระดับลึก ?

ขอตอบจากประสบการณ์และความคิดของตนเองนะค่ะ เมื่อเราเริ่มทำสมาธิใหม่ๆ เราเอาจิตมาตามรู้ที่กายว่าเรานั่งท่าไหน ยังไง พื้นที่เรานั่งแข็ง นุ่มประการใด พอจิตสงบลงไปเรื่อยๆ เราเริ่มไม่รับรู้สิ่งภายนอกร่างกายแม้แต่พื้นที่เรานั่ง เราจะรับรู้แค่ภายในร่างกาย เมื่อเข้าสมาธิลึกไปอีก จิตเริ่มรับรู้เฉพาะภายในของจิต จิตจะรับรู้กายน้อยมาก มันจึงมีสภาวะเหมือนว่าเราไม่มีร่างกาย ตอนนั้นร่างกายของเราจะเบามากและเหมือนลอยอยู่ไม่มีอวัยวะใดแตะพื้น (คล้ายลูกโป่งสวรรค์อะไรประมาณนั้น) จึงทำให้เราไม่มีเวทนาทางกาย

ส่วนทางวิทยาศาสตร์ ดิฉันคงไม่สามารถอธิบายได้

เพราะจิตไม่ยึดเวทนาค่ะ

ลองใช้ความชา มาพิจารณาว่า จิตกับกายเป็นคนละส่วนกันสิครับ

สวัสดีครับ คุณ Natural-Dhamma

เมื่อพระพุทธองค์ ตรัสว่า ตั้งกายตรง นั่งคู้บังลังก์
ท่าทางการนั่ง ไม่ได้บอกว่า เป็น วัชชระอาสนะ หรือปทุมอาสนะ ครับ ท่านบอกเพียงนั่งคู้บังลังก์ครับ

นั่งคู้บังลังก์ ก็ไม่มีอ่ะไรพิเศษพิศดาร ดังเช่นนักเลงสมาธิทำกันดอกครับ ท่านเพียงเก็บขาคือม้วน หรืองอขาเข้ามานั่งราบก็พอครับ ไม่ต้องทับไปทับมาให้วุ่นวายดอกครับ นั่งสบายๆ ไม่เครียดไม่เกร็ง จะงอขาชิดหรืองอขาห่างหน่อยก็ปรับให้รู้สึกสบาย ก็พอครับ และตั้งกายให้ตรง

นั่งแบบนี้ จะนั่งได้นานครับ เลือดลมก็ไม่ติดขัดไม่สะดุด หากติดขัดหรือสะดุด ก็เพียงดันลมหายใจไล่ลงไปแป๊ปเดียวก็หายชาแล้วครับ

เจริญธรรม