อาหารใจ ก็ใจนั้นเองเป็นผู้แต่งขึ้น ทำดี ดำริดีกันขึ้นมาครั้งใด
ใจก็ได้กินอาหารที่ดีเมื่อนั้น แต่เมื่อใดที่ใจคิดแค้นอาฆาต พยาบาท ผูกเวรกัน
ความคิดเช่นนั้นมันก็เป็นยาพิษของใจล้วนๆ หาใช่พิษที่เคลือบน้ำตาลแต่อย่างไรเลย
การอยู่ห่างไกลคำสอน คำเตือนของบัณฑิตนั้น จะทำให้ใจมันแห้งแล้ง ไมดี
อย่าปล่อยตัวปล่อยใจใหกลายเป็นว่าวเชือกขาด หรือกลายเป็นน้ำไหลวน กลายเป็นคนหลายใจ
ให้รู้จักมีขอบเขตแห่งใจของตน ต้องรู้จักตัวของตัวด้วยตัวเอง
อย่าเป็นคนประเภทหักดอกไม้บูชากิเลส ไม่สุกเอาเผากิน ควรที่จะต้องเร่งสร้างความดี
ซึ่งเท่ากับเป็นการรีบแจว รีบพาย ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วตะวันจะสาย เมื่อสายแล้วแดดก็ร้อน
มันไม่ใช่จะร้อนเพียงแต่กาย ใจก็จะร้อน นี่แหละ ให้รู้จักการเลือกอาหารใจ
มันเป็นอาหารที่ตัวปรุงเอาไว้ให้ใจตัวเองกินเอง


คัดจากคำสอน หลวงปู่หล้า เขมะปัตโต