เรียนอาจารย์ดร.สนอง วรอุไร
อยากจะเรียนถามอาจารย์ว่าการที่คนเราป่วยนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนาน 1 เดือน โดยที่หมอไม่สามารถจะวินิจฉัยอาการได้ว่าเป็นโรคอะไร ในตอนช่วงเวลากลางวันกลับไม่มีอาการใดๆเลย แต่พอตกช่วงเวลากลางคืนกลับมีไข้ขึ้นสูง เป็นอย่างนี้อยู่ทุกคืน พอหมอบอกว่าให้กลับบ้านได้ อาการกลับทรุดหนักลงไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุใด แต่พออีกวันหนึ่งอาการกลับดีขึ้น อยากเรียนถามอาจารย์ว่าเหตูลักษระแบบนี้เกี่ยวข้องกับเจ้ากรรมนายเวรของตนเองหรือไม่

มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฺฐา มโนมยา
มนสา เจ ปทุฏเฐน ภาสติ วา กโรติ วา
ตโต นํ ทุกฺขมนฺเวติ จกฺกํ ว วหโต ปทํ

ธรรมบรรยาย โดย ดร. สนอง วรอุไร
http://www.kanlayanatam.com/voice/voice.htm
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=jummaip&month=01-2008&date=26&group=9&gblog=537

จะเรียกว่าเป็นหรือไม่เป็นก้ได้นะคับ จะด่วนสรุปคงจะไม่ได้ ต้องอาศัยหลักเหตุและผลมาประกอบ
เป็นปัจจัยให้เกิดขึ้นด้วย จะร้ว่าเปนเพราะเจ้าเวรนายกรรมมาทวงหนี้ที่ค้างไว้นั้น คนที่ร้ได้ต้อง
ปฏิบัติกรรมฐานได้และเกิดตาทิพยเหนในสิ่งที่เร้นลับหรือเหนเปนนิมิตรในสมาธิเมื่อจิตเป้นสมาธิ
ระดับหนึ่ง ดังนั้นการทำกรรมฐานช่วยให้โรคที่เป้นอยู่หายได้โดยอาศัยกำลังใจจากสมาธิและความ
ไม่กลัวตายคือความอดทนเปนแรงขับให้จิตอยู่ในอำนาจกุศล เมื่อจิตเกิดกุศลเต้มที่เอาตรงส่วนนี้
แผ่ออกไปไม่มีประมาณรวมถึงให้เจ้ากรรมนายเวรที่คนชอบเรียกกัน แผ่ให้เขาด้วย ตอนนั้นโรคภัย
ที่เป็นอยู่จะหายได้ ก้ได้จากจิตทีมีพลังกุศลอันเกิดจากสมาธิช่วยๆผู้นั้นไว้

ตรี แก้วเกิด:



ขออนุญาตออกความเห็นเพิ่มจากท่านผู้รู้ที่ตอบข้างบนดังนี้..


คำว่าเจ้ากรรมนายเวรนั้น ไม่มีในพระพุทธศาสนาแต่ประการใด มีแต่คำว่า"คู่เวร"..อย่างในกรณีพระเทวทัตเป็น"คู่เวร"ของพระพุทธเจ้า.. ..หากพระพุทธเจ้าทรงยังมีพระชนม์ชีพอยู่ก็คงไม่สรรเสริญให้ชนทั้งหลายหวาดวิตกเรื่อง"เจ้ากรรมนายเวร"จนกลายเป็น talk of the countryอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันจนเรียกได้ว่าเป็นความคิดติดสมองทุกหย่อมหญ้า น่าจะเป็นประเทศเดียวในโลกที่มีความเชื่อเรื่องเจ้ากรรมฯอย่างหนาแน่น.. จนน่าประหลาดใจในคุณภาพและคุณสมบัติของการเป็น"ชาวพุทธ"ในประเทศนี้..

พระพุทธเจ้า ท่านทรงสอนเป็นอันมากว่า"สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน"ความข้อนี้ย่อมชัดเจนอยู่แล้วในผู้ที่สามารถเข้าใจภาษาไทยได้ เมื่อสัตว์มีกรรมเป็นของตน ควรหรือที่เราจะตระเวณหา"เจ้ากรรมฯ"ที่ใหนๆ ? หรือเข้าใจว่าความเดือดร้อนประดามีของใครๆ เกิดจาก"เจ้ากรรมฯ"ที่เป็นอะไรสักอย่างที่คอยตามหรือจ้องทำลายใครๆอยู่ราวกะคนตกงานหรือว่างมาก.. ...แท้จริง สัตว์ทั้งหลาย ทำกรรมแล้วย่อมเป็นผู้เสวยวิบากหรือผลแห่งกรรมนั้นด้วยตนเอง หาได้มีใครอื่นที่ใหนสามารถมาทำให้ได้ไม่ ..คนอื่นเป็นได้เพียง"เครื่องมือ"ให้กรรม(คือเจตนา)ที่ตนทำไว้แล้ว มาปรากฏเป็นผลให้ตนได้รับเท่านั้น..

ต่อคำถามที่ถามมา(อยากเรียนถามอาจารย์ว่าเหตูลักษระแบบนี้เกี่ยวข้องกับเจ้ากรรมนายเวรของตน เองหรือไม่)จึงตอบได้ว่า...

พระพุทธองค์ตรัสว่า โรคภัยไข้เจ็บนั้น เกิดจากเหตุ ๔ ประการ

๑. กรรม คือเจตนาที่ตนเคยทำไว้มีการเบียดเบียนสัตว์อื่นมาก่อน เป็นต้น
๒. จิต คือสภาพจิตของคนป่วยเอง ที่อาจมีความกดดัน วิตกกังวลหรือสบายใจ ฯลฯ
๓. อุตุ ได้แก่อุณหภูมิ สภาพแวดล้อม ร้อนหนาวชื้น แห้ง ฯลฯสามารถมีอิทธิพลต่ออาการป่วยไข้ได้
๔. อาหาร เช่นได้อาหารแสลงโรค ทำให้ทรุด หรือได้อาหาร(รวมถึงยาด้วย)ถูกโรค อาการก็ดีขึ้นได้ เป็นต้น
..

ส่วนอาการที่เล่ามาก็ย่อมมีปัจจัยหลักคือกรรมเข้าเกี่ยวข้องแน่นอน การที่ได้รับเวทนาหรือผัสสะที่ดี ไม่ดีย่อมเป็นผลจากเหตุเก่า(กรรม)ที่ตนนั่นเองทำไว้ เหตุและผลย่อมสอดคล้องต้องกันเสมอ..

โดยสรุป ควรกลัว"เจตนา"(=กรรม)ของตนเองไว้ให้มาก ดีกว่าจะกลัวแต่เจ้ากรรมนายเวรที่ใหนๆและในคำสอนของพุทธศาสนา ผลทั้งหลายไม่ได้เกิดได้ด้วยเหตุใดเหตุเดียว แต่เกิดจากกาประชุมประกอบกันของปัจจัยมากมายหลายอย่างเสมอ...จึงไม่อาจมีเจ้ากรรมนายเวรที่ใหนมาทำให้ใครป่วยได้หากเขาคนนั้นไม่เคยเบียดเบียนทำร้ายสัตว์อื่นมาก่อน หรือหากอยู่ในสวรรค์ เจ้ากรรมฯเก่งอย่างไรก็ตามไปทำให้ป่วยไม่ได้ เป็นต้น

คนที่กลัวเจ้ากรรมฯแต่ไม่กลัวบาปกรรมของตน ย่อมไม่ขวนขวายในการประพฤติศีลเป็นต้น จึงน่าจะเป็นความเสี่ยงที่อันตรายยิ่งนักพึงพิจารณาด้วยเหตุผล ศึกษาพระธรรมที่ถูกต้องของพระพุทธเจ้าให้มากจะได้ไม่เชื่อคำเล่าขานอะไรๆที่ขาดเหตุผล ไม่เข้าถึงความเชื่อเรื่องที่ไม่มีที่มาที่ไปอย่างไร้ขอบเขตและสามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างถูกตรง พร้อมทั้งแก้ไขปัญหาได้อย่างเหมาะควร..

ถ้าเชื่อในคำสอนของพระพุทธเจ้า ทุกอย่างมีเหตุ เกิดแต่เหตุ

กรรมที่ทำไว้ ก่อเหตุนั้น จะมีการจองเวรด้วยหรือไม่ก็ได้

เมื่อทำดี หรือจะพ้นกรรมนั้น คุณหมอก็จะหาโรคเจอเอง และจะหาย
หรือไม่ ก็เป็นไปตามกรรม คือป่วยไปเรื่อยๆ จนร่างกายแตกดับไปครับ