ชีวิตดั่งเพลง เศร้าใจหาย วาเลนไทน์หัวใจร่วงหล่น มองหาไม่เจอหวนคิดอดีตมีเขาร่วมเดินทาง เส้นทางนั้นช่างเปล่าเปลี่ยว เคว้งคว้างสิ้นดี อยากรู้จังถนนชีวิตนี้จะยังต้องเดินอีกยาวไกลเท่าไร เมื่อหัวใจบอบช้ำซะปานนี้ เมื่อนึกถึงเขา คนดีแสนดี คนคนนี้นานเท่าไหร่ ....ใจก็รอ

สวัสดีค่ะ คุณ Kaylove เข้ามาเป็นกำลังใจค่ะ

ภัยในสังสารวัฏ เป็นเขตแดนแห่งมัจจุราช คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ตายแล้วไปเกิด แก่ เจ็บตาย วนเวียนอยู่ในภพภูมิต่างๆ
ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าเราจะนิพพาน เราจึงจะพ้นจากภัยเหล่านี้

ที่เรารู้สึกเป็นทุกข์แสนเข็ญอยู่นั้น เพราะจิตเราปรุงแต่งสิ่งต่างๆ
ให้เกิดเป็นอารมณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์สุขหรือทุกข์ หรือโกรธ หรือ ฯลฯ
เราปรุงแต่งเองในจิตในใจเรา เรานึกเราคิดไปต่างๆ นาๆ มันจึงเกิดอารมณ์นั้นๆ ขึ้นมา

ถ้าเราพยายามไม่คิดอะไรเลยทำใจให้สงบที่สุดไม่ต้องคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้วหรือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ก็ไม่ต้องคิด ให้อยู่กับปัจจุบัน ทำจิตใจให้สงบที่สุด สิ่งปรุงแต่งเหล่านั้นก็จะเข้ามาในจิตใจเราไม่ได้
ปัญหาจริง ๆ มันเกิดขึ้นที่จิตใจของเราแต่ละคน

เราจะคลายทุกข์นั้นได้ถ้าเรารู้เท่าทันอารมณ์ที่มาปรุงแต่งมาหลอกลวง
จิตของคนตามธรรมชาตินั้นไม่มีอะไร เป็นธรรมชาติอยู่เฉยๆ ไม่มีความดีใจเสียใจไม่มีสุขไม่มีทุกข์
ที่มีความดีใจ เสียใจ มีสุข มีทุกข์นั้นเป็นอารมณ์ที่มาหลอกลวง จิตก็หลงไปตามอารมณ์โดยไม่รู้ตัว
แล้วก็เป็นสุขทุกข์ไปตามอารมณ์ เพราะจิตเรายังไม่ได้ฝึก ยังไม่รู้เท่าทัน แล้วเราก็นึกว่าเราเป็นสุข
เป็นทุกข์ หรือสบาย จิตเรานั้นมันมีความสงบอยู่เฉยๆ เหมือนธงชาติ ถ้าไม่มีลมพัดมันก็อยู่เฉยๆของมัน
แต่พอมีลมมาพัดมันก็สะบัดกวัดแกว่งไปตามแรงลม ถ้าจิตไม่หลงอารมณ์รู้จักอารมณ์
จิตก็ไม่กวัดแกว่ง จะสงบไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใดนัก จะเป็นอย่างนั้นได้เราก็ต้องฝึกจิต
ค่อย ๆ ฝึกไปเรื่อย เริ่มต้นจากฝึกสติให้อยู่กับปัจจุบัน เอาจิตเอาใจจดจ่ออยู่กับสิ่งที่กำลังทำนั้น
ทำสมาธิ สวดมนต์ ฟังเสียงธรรม อ่านหนังสือธรรม หรือหนังสือที่ให้สติให้ข้อคิดต่อชีวิต
หลีกเลี่ยงสิ่งที่จะทำให้กระทบจิตใจ หรือนึกถึงอดีต เวลาก็ช่วยได้ระดับหนึ่ง

ขอให้จิตสงบตั้งมั่นในเร็ววันนะค่ะ

ขอบคุณค่ะ

ชีวิตมันยังหายใจอยู่ค่ะ มันต้องเดินต่อไป...

ที่อยู่ได้เพราะได้กำลังใจดีดีค่ะ....

ขอบคุณค่ะพี่ทักทาย

สักวันจะดีขึ้นค่ะ

เกือบ 7เดือนแล้วสิคะ ดีขึ้นมาบ้างคะ ร้องไห้น้อยลง
แต่ยังร้องอยู่บ้าง หวังว่าเวลาจะช่วยให้บางเบาในใจที่ทรมารลงไปบ้าง

คุณ kaylove เข้มแข็งมากครับ

ขอให้สู้ ๆ ครับ พวกเราต่างมีทุกข์ มาช่วยกันเพื่อให้รู้จักทุกข์ อยู่กับทุกข์ได้อย่างมีสติ

ปัญหาผมอาจจะหนักคนละแบบกับคุณ แต่เรามาช่วยกันนะครับ

เข้าใจความรู้สึกนะ เราก็เคยสูญเสียบุคคลผู้เป็นที่รักเหมือนกัน
เรารักกันมาก อย่างน้อยเค้าก็้เป็นคนที่ทำให้เรามีความสุข
แม้ว่าไม่มีเธอเพียงกายแต่ว่าหัวใจเรารวมอยู่ตรงนั้น มันไม่ได้หายไปไหนเลย ถึงจะมีเศร้าบ้างเสียใจบ้าง
อย่างน้อยก็เสียใจให้คนที่เรารักแต่เราก็ต้องอยู่กับปัจจุบันด้วย อีกไม่นานหรอกเราก็คงได้เจอกัน
เป็นกำลังใจให้นะ สู้กับความจิงที่แสนเจ็บ แต่สักวันมันจะต้องดีขึ้นเลยๆ เวลาจะช่วยให้เราคิดถึงคนที่เรารักอย่างไม่เจ็บปวดคับ

ขออนุญาตใช้ post เดิมมา reuse นะครับ (เพื่อเป็นการอนุรักษ์พลังงานในการพิมพ์)

ก่อนอื่น ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

ทุกท่านในลานฯ (รวมทั้งผมเองด้วยครับ) ผ่านการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักด้วยกันทั้งนั้นนะครับ

การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก หรือแม้กระทั่งความทุกข์เนื่องมาจากสาเหตุอื่นใดก็ตามนั้น ถือเป็นสภาวะบีบคั้น (ทุกขัง) ที่มาจากการกระทบภายนอก ซึ่งมีเหตุปัจจัย และกระบวนการเกิดต่างกันไปในแต่ละคน แต่ละเคส

แต่เมื่อการกระทบภายนอกนั้น กระแทกเข้ามาจนเกิดทุกข์ภายในแล้ว ต่างมีเหตุปัจจัย และกระบวนการเกิด เหมือนกันหมดทุกคน (ปฏิจสมุปบาท)

ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่สอนให้เราเข้มแข็งและแก้ไขทุกข์ด้วยปัญญานะครับ พระพุทธเจ้าถึงทรงสอนไว้ว่า กิจที่ควรปฏิบัติในทุกข์นั้นคือ ให้รู้เข้าไปตรงๆ (ทุกข์ให้รู้) ไม่ใช่ให้หนีหรือละ แต่สิ่งที่ควรละคือ เหตุแห่งทุกข์ (สมุทัยให้ละ) โดยวิธีที่จะใช้ละเหตุ ก็คือมรรค (มรรคให้เจริญ) แล้วเมื่อทุกข์หมดเหตุ ทุกข์จะดับให้เห็นเอง แล้วความเบิกบานเนื่องมาจากทุกข์ดับ จะตามมา (นิโรธให้แจ้ง)

ถ้าจะขยายความให้ละเอียดขึ้นสักหน่อย ยกตัวอย่างเช่น เมื่อเป็นทุกข์เนื่องจากการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป

1) ให้ใช้สติและสมาธิที่ตั้งมั่น (มรรคให้เจริญ)

2) ดูตรงๆเข้าไปที่สภาวะทุกข์ คือความคร่ำครวญ สะอื้นร่ำไห้ แน่นในหัวอก (ทุกข์ให้รู้)

3) โดยไม่วกเข้าไปดูเหตุที่ทำให้ทุกข์ คือ อย่าไปจดจ่ออยู่กับภาพความทรงจำเก่าๆที่ผุดขึ้นมา (สมุทัยให้ละ)

4) ถ้ามีสติและสมาธิที่ตั้งมั่นจดจ่อต่อเนื่อง ตามดูสภาวะแห่งทุกข์ได้นานพอที่จะไม่แว๊บไปคำนึงถึงเหตุ จะเห็นสภาวะทุกข์ คือความคร่ำครวญ สะอื้นร่ำไห้ แน่นในหัวอก ดับไปได้เองเพราะหมดเหตุตามลักษณะสามัญของเขา จิตจะเป็นกลาง เบิกบาน (นิโรธให้แจ้ง) ควรค่าแก่การใช้งานเพื่อคิดแก้ไขปัญหาที่มาจากภายนอกโดยไม่เจือไปด้วยกิเลสคือความอยากให้เขากลับมา (ภวตัณหา) ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดความโศกเศร้า คร่ำครวญ ความหมดหวังท้อแท้เป็นทุกข์ (โลภะ + โทสะ + โมหะ)

หัดแรกๆอาจจะดูยากหน่อยนะครับ สภาวะที่จิตเป็นกลางและเบิกบานจะมาเพียงแวบเดียวแล้วหายไป เพราะจิตเจ้ากรรมชอบกลับไปจมแช่อยู่กับเหตุ คือยังไปจดจ่อครวญคร่ำอยู่กับภาพความทรงจำเก่าๆที่ผุดขึ้นมา มากกว่ามีสมาธิจดจ่อตามรู้แต่ในสภาวะทุกข์ ทำให้ทุกข์ไม่ดับให้เห็นเพราะเหตุไม่ดับ แถมยังจะทับถมทวีเพราะจิตไม่ยอมปล่อยเหตุ

มีความเพียรเจริญสติด้วยวิธีนี้ไปเรื่อยๆ (หลวงพ่อบางองค์ท่านบอกให้ดูเป็นหมื่น เป็นแสน เป็นล้านครั้งนะครับ ชาตินี้ดูไม่พอ ให้ตามไปดูต่อในชาติหน้า หรือเราเองในชาตินี้อาจจะดูมาในชาติก่อนๆสะสมแต้มเป็นแสนเป็นล้านครั้งแล้วก็ได้น๊ะ สะสมแต้มอีกนิดเดียวก็อาจจะหลุดพ้นได้ในชาตินี้ก็ได้ ) สุดท้าย เมื่อจิตรู้ในตัวสภาวะทุกข์ได้ไว ก็จะเห็นการดับได้ไว ระยะที่จิตจับทุกข์ก็จะสั้นลง ๆ จนกระทั่งจิตไม่เข้าไปจับกับสภาวะนั้นเองเพราะมีปัญญารู้ว่าเป็นของร้อนซะแล้ว

ปล. แต่ถ้าสถานการณ์ภายในใจของเรายังไม่เอื้อให้เจริญสติแก้ทุกข์ด้วยปัญญาได้ ก็ต้องออกไปตั้งหลักหาทางแก้ด้วยวิธีอื่นที่พระพุทธเจ้าทรงแนะนำด้วยเหมือนกันก่อนนะครับ เช่น ใช้วิธีกดข่มทำใจ หรือ หาทางทำใจให้สุขและสงบ ได้แก่ ทำบุญแผ่เมตตา สวดมนต์นั่งสมาธิ ออกไปเที่ยวเข้าวัดเข้าวา เลิกคิดถึงแต่ภาพเก่าๆให้ได้เสียก่อน จิตถึงจะมีกำลังตั้งมั่นไม่ไหลตามการปรุงแต่งพอที่จะทวนเข้ามาดูสภาวะตรงๆให้เกิดปัญญาที่รู้เท่าทันโลกธรรม (อ่านว่า "โลก - กระทำ" ) ทั้งหลาย และปัญญาที่จะแก้ไขปัญหาภายนอกได้ (สุขเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ + สมาธิเป็นเหตุใกล้ให้เกิดปัญญา)

เข้มแข็ง เข้มแข็ง

แล้วมันก็จะผ่านไป (อนิจจัง)

เจริญในธรรมครับ

ค่ะ เหตุการณ์กำลังจะผ่านไป 1 ปีแล้ว ชีวิตคนเรามันก็เท่านี้จริงๆ ไม่มีใครกำหนดได้ ทุกสิ่งทุกสิ่งเป็นของไม่เที่ยง ยกเว้น ความตาย เท่านั้น ที่เที่ยงแท้ จิตใจคนเราก็โลเล ลมพัดลมเพ ตามคลื่นที่มากระทบ ต้องควบคุมจิตกันอยู่ทุกขณะ กระนั้นก็ยังไม่วาย แอบแว่บไปคิดถึงอดีตที่ผ่านมา ก็ทำให้ชื่นใจ แต่เมื่อมาอยู่ในจิตปัจจุบัน ไม่มีเขาอยู่บนโลกนี้แล้ว ชีวิตมันเป็นเช่นนี้หนอ เมื่อเจอกับสิ่งที่ทำให้เราเกิดทุกข์ จึงต้องหาหนทางเพื่อให้พ้นจากทุกข์ ตอนนี้ก็กำลังปฎิบัติอยู่ค่ะ