สถาวะที่จิตพร่องอายตนะ น่าจะเป็นภาวะที่แปลกประหลาด...

ความฝันอาจไม่ใช่ ความคิด เสียทีเดียว ความฝันโดยทั่วไป จะเป็นภาพที่คล้ายกับการมองด้วยดวงตา เป็นไปได้ว่า...
เมื่อระบบลิมบิกเริ่มกลับมาใช้งานได้ อายตนะที่จะถูกกระตุ้นให้ทำงานเป็นอันดับแรกคือ จักขุวิญญาณ ซึ่งเราก็ย่อมมองไม่เห็นอะไร...

เป็นไปได้ว่า สมองส่วนที่ใช้เก็บบันทึกความทรงจำระยะสั้น ซึ่งจะถูกทดแทนด้วยข้อมูลใหม่ๆ ตลอดเวลานั้น เป็นสมองส่วนเดียวกับที่จะถูกใช้งานร่วมกับอายตนะต่างๆ เช่นว่า
เมื่อการมองเห็นเกิดขึ้น จักขุวิญญาณเห็นแล้ว รูปปรมัตถ์บางส่วนที่ทำหน้าที่เป็น controller (ซึ่งเรายังไม่รู้ว่า คืออะไร) จะบันทึกภาพนั้นลงในหน่วยความจำระยะสั้น ก่อนที่จะบันทึกลงในสมองส่วนหน้าต่อไป...

เมื่อจิตเริ่มจะคิดได้ ตัว controller ก็จะเรียกความทรงจำเก่าๆ มาไว้ในสมองส่วนนี้ รวมถึงสิ่งที่จิตคิดก็จะถูกบันทึกลงไปด้วย
เมื่อจักขุวิญญาณถูกกระตุ้นให้ทำงาน แต่ไม่มีภาพใดๆ เกิดขึ้น ไม่มีข้อมูลใดที่จะมาทดแทนข้อมูลเดิม แต่จักขุวิญญาณทำงานอยู่ เป็นไปได้ว่า... จิตก็จะคิดว่า ภาพที่เป็นข้อมูลเก่านั้น คือ ภาพที่ตาเห็น เมื่อจิตเริ่มคิดไปเรื่อยเปื่อย (ฟุ้ง) ภาพที่ตาเห็นก็จะยิ่งพิศดารไปตามนั้น...

ในเวลาปกติ สิ่งที่จิตคิดจะถูกถ่วงด้วยอายตนะอื่น และถูกทดแทนไปเรื่อยๆ ด้วยภาพจริงๆ ที่มองเห็น


นั่นหมายความว่า รูปปรมัตถ์ที่ควบคุมอายตนะทั้ง 5 ไม่ได้เชื่อมกับเจตสิกโดยตรง แต่เชื่อมกับ controller อันหนึ่ง (ซึ่งเขาก็เรียกรวมไปทั้งหมดว่า รูปปรมัตถ์ นั่นแหล่ะ) และตัว controller ก็จะเชื่อมกับเจตสิกอีกที นั่นก็คือ...
สมองส่วนที่เป็นจุดเชื่อมโยงกับจิต-เจตสิกนั้น ย่อมมีตำแหน่งที่แน่นอน


เพิ่มเติม: เมื่อจิตเอาสิ่งที่คิดและปรุงแต่ง ไปเป็นภาพที่เห็น จิตก็คิดว่า นั่นคือ สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ อารมณ์ต่างๆ ก็จะเกิดขึ้นไปตามนั้น และหากหวาดกลัวมากๆ กลไกของร่างกายก็จะบังคับให้ ตื่น เมื่อภาพปัจจุบันเข้ามา และอายตนะต่างๆ กลับคืนมา เราก็จะรู้ในฉับพลันว่า มันคือความฝัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หากเรานอนในที่ที่เงียบมากและมืดสนิท เราก็อาจจะสับสนไปอีกระยะหนึ่ง...

ปล. นับจากนี้ จะเขียนแบบเดินหน้าไปเรื่อยๆ ไม่มีการแก้ข้อความเก่าแล้ว ถ้ามีอะไรๆ ที่ขัดกัน ก็เอาข้อความใหม่เป็นหลักนะจ๊ะ อิอิ

ค่อยยังชั่ว ท่านมู กลับมากระทู้นี้แล้ว

ผมชอบคุณมู..จังแฮะ..ชอบที่ชั่งคิดนี้แหละ

นี้ถ้าสมมุติ..คุณมู..ได้รู้ปฏิจจะภาคพิเศษละก้อ..

รับรอง..ได้เทิดเทิง..แน่

ปล..ถ้าไม่ชอบชื่อมู..ก็โทษสาวน้อยเอก่อนละกัน

อาจไม่เกี่ยวกะเรื่องที่คุณมู..ว่ามา

กะผมเคยคิดว่า..
จอตารับแสงกระทบเกิดสัญญาณส่งตามสาย(ประสาท)ไปสมอง..เราจึงเห็น..
แต่ถ้าหากเกิด..มีแหล่งสัญญาณอันอื่นที่สามารถส่งสัญญาณความถี่เดียวกัน..แทรกไปที่สาย(ประสาท)ที่ไปสมอง..เราก็อาจเห็นภาพที่บิดเบือนจากสิ่งที่อยู่เบื่องหน้าได้..หรือ..อาจจะเห็นทั้งที่จอตาไม่ได้มีแสงอะไรมากระทบเลย..ก้อได้

กะผมเลย..ตั้งข้อสมมุติฐานเล่น ๆ ตามประสาเด็กอายุ 14 ขวบ..ว่า..สิ่งที่เราเห็นก็อาจไม่จริงเสมอไป
เมื่อไม่กี่ปีมานี้..เริ่มมีประสบการณ์เป็นหลักฐานที่พอจะยืนยันสมมุติฐานข้างต้น..มากขึ้น

ไม่เฉพาะแต่..ตาเท่านั้นนะ..หูด้วย..จมูกด้วย

สถาวะที่จิตพร่องอายตนะ น่าจะเป็นภาวะที่แปลกประหลาด...

ไม่แปลกหรอกท่าน ก็เหมือนกับตอนที่ท่านยังไม่โดนขวานจามหัวนั่นล่ะ
คนเรามักจะอุปทานไปในทางความหวาดเสียว แต่เมื่อโดนจริง ๆ มันอาจจะไม่เจ็บมากนักก็ได้
เพราะระบบประสาทของคนเรา มันมีระบบ protect ตัวมันเองอยู่...

เอ๋ มันเกี่ยวมั๊ยนี่ อิ อิ

เกี่ยวจิ ไม่เชื่อลองดู ถ้าท่านฝันว่ามีใครวิ่งเอาขวานมาไล่จามท่าน
ท่านจะกลัว และเมื่อขวานจามลงมาท่านจะหวาดเสียว จนตื่น...
สังเกตทันทีที่ตื่นมาด้วยความหวาดเสียวว่า
ความรู้สึกหวาดเสียวมันเกิดบริเวณไหน และมันส่งอาการไฟฟ้าแล็บแปล็บกระจายไปทั่วร่างอย่างไร
แล้วดวงตาท่านมีปฏิกิริยาอย่างไร การหายใจ และการเต้นของหัวใจ

....

อิ อิ คลื่นพลังกลิ่นตดของเอกอน...เอง



เอกอนก็ชอบบบบ... เด็กสมัยนี้บางทีก็มีหัววิทยาศาสตร์น่ะ
บางครั้งเขาไม่เชื่ออะไรง่าย ๆ ซึ่งถ้าหากว่าพุทธศาสนา
มีการนำเสนอเพียงแง่เดียว ... อืมมม

จริง ๆ เอกอนก็เป็นคนที่หันหลังให้กับพุทธศาสนาเลย
ตั้งแต่เริ่มจำความได้
คือ คำสอนดี ๆ น่ะ ฟัง
แต่เรื่องพิธีกรรมอะไร ๆ โหยยย.... วัดกับเอกอน...ไม่ถูกกัน
คือ... อย่างพระประธาน ฝันไปเถอะว่าเอกอนจะเข้าไปไหว้

คือ... แล้วชอบจัง เหตุผลน่ะ "ไม่ทำบุญตักบาตร ตายไปจะอดอยาก"

คือ... แล้วชอบจัง ไม่เชื่ออย่าลบหลู่...

แต่เอกอนเริ่มมีมุมมองที่ดีทางศาสนาก็ตอนที่
ได้อ่านงานเขียนของท่าน นพ.ประสาน ต่างใจ
ซึ่งเอกอนชอบมาก และก็เริ่มเห็นว่าแท้จริง ศาสนาพุทธ
เป็นศาสนาที่มีความเป็นวิทยาศาสตร์ มีเหตุมีผล...

และพระในยุคปัจจุบัน ก็เริ่มแสดงความโดดเด่นในเรื่องนี้มากขึ้น...
ท่านลงเน้นในพุทธวัจนะ แต่ท่านก็มีความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์ควบคู่

ด้วยความสามารถเฉพาะทางของแต่ละคน
ด้วยจิตใจที่ศรัทธาในพุทธศาสนา
เราต้องช่วย ๆ กัน ...
จริงมั๊ยจ๊ะ ท่านมู ... ท่าน อ๊บ อ๊บซ์ ผู้ซึ่งไม่เคยอายุเกินสิบสี่

อิ อิ ท่านอาหย๋ามยังสิบสามไม่เลิก
เอิ๊ก เอิ๊ก เอกอนก็ลืมนับอายุตัวเองมานานแย๊วววววว...

นึก ๆ อยู่นะว่า..12 หรือ 14

ตอน 10 ขวบก็คิดฟิสิกส์ด้วยนะเอ้า..

ของใหม่ ๆ อะไรก็ดีไปหมดทั้งนั้นแหละ

ดีฮะ
คือเรายังไม่มีทิพยจักษุน่ะ เลยต้องพิจารณาเทียบเคียงเอา
ตอนนี้เชื่อว่า การมองเห็นเกิดขึ้นที่ดวงตา โดยมีรูปปรมัตถ์ จักขุวิญญาณ เป็นส่วนเชื่อมโยงกับรูปปรมัตถ์อื่น

โดยภาพรวม ร่างกายเป็นสสารที่มีระบบประสาทควบคุม และระบบประสาทก็ทำงานร่วมกับ พลังงานรูปแบบหนึ่ง ที่จะเชื่อมเข้ากับจิต คำว่าพลังงานรูปแบบหนึ่งนี่ เอาไว้เราคิดให้ดีกว่านี้ ค่อยมาเขียนต่อ... (ซึ่งเราว่า พลังงานที่ว่านี้ น่าจะเป็นรูปแบบที่เป็น "ส่วนใหญ่" ของระบบจักรวาลทั้งหมด เป็นพลังงานที่แทรกควบคู่ไปกับสสารทั้งหมด)

ที่คิดว่า การมองเห็นเกิดขึ้นที่ดวงตา เพราะเราสามารถย้ายตำแหน่งการมองเห็นไปยังส่วนต่างๆ ได้ เคยเห็นสมองตัวเองครั้งหนึ่ง แต่ทิพยะนั้นก็ถูกดับไปอย่างรวดเร็ว ประมาณวินึง แต่พอจะมองเห็นได้ทันว่า พื้นผิวสมองมันไม่ค่อยจะเรียบนะ ไม่รู้จริงเปล่า...

ที่ท่านกบว่า การแทรกแซงทำให้การมองเห็นผิดเพี้ยนไป ถ้าในสมมุติฐานนี้ ก็น่าจะเป็นว่า ดวงตาต้องการพลังงานจากสมองในการทำงาน เมื่อพลังงานรวนเร เซลย่อมทำงานผิดพลาด และการมองเห็นย่อมผิดเพี้ยน...
ถ้ามีญาณสูงพอ ลองแบบนี้ซิ ดูว่าการส่ง ภาพ เข้าไปนั้น ส่งเข้าไปที่ไหน ตามสมมุติฐานนี้ ย่อมส่งเข้าไปที่ด้านหน้าของจักขุวิญญาณ หรือส่งเข้าไปในสมองส่วนความจำระยะสั้น การส่งเข้าไปที่เส้นประสาท จะไม่ทำให้เกิดภาพได้


เราเข้าใจว่า มันมีระบบประสาทบางจุด ที่เมื่อถูกกระตุ้น จะส่งสัญญาณไฟฟ้าแผ่กระจายออกไป เช่น บริเวณรอบทวาร อิอิ


ปล. เราอายุ 200 ปี ฮิฮิ



ข้าวใหม่ ปลายังมันส์เลย

ครั้งหนึ่ง...
ความคิด..ทำให้ได้ยิน..เป็นอย่างที่ใจคิด.(คิดใว้ล่วงหน้าก่อนแล้วว่าเขาจะต้องพูดอย่างนี้แหง่ ๆ )..
ทำให้ทำงานผิดพลาดไปเลย
เพราะ..จริง ๆ เขาไม่ได้พูดอย่างนั้นซะแอ๊ะ..เลย

นี้ถ้าเขาไม่ใช่คนที่เชื่อถือได้จริง ๆ...เราไม่มีทางเชื่อปรากฏการณ์อย่างนี้เด็ดขาด

มิน่า..มีปัณหาเรื่องการฟังอยู่เรื่อย

สิ่งที่เราเห็น มันก็อาจเป็นสิ่งที่เราคิดไว้ล่วงหน้าแล้วก็ได้ คือเป็นภาพลวง อันนี้ก็ไม่เถียง...

แต่ถ้ามันเป็นจริง มันย่อมอยู่เหนือความเชื่อ คือไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ มันก็ต้องเป็นไปตามนั้น... และส่วนใหญ่ เราจะเขียนในสิ่งที่มันพอจะพิสูจน์ได้ใน ผลลัพธ์ แม้วิธีการที่ใช้ในการหาคอนเซปต์อาจจะดูแปลกประหลาดไปหน่อย แต่อย่างที่บอก...

ถ้ามันจริง มันก็คือจริง ไม่ว่าจะเชื่ออย่างไรก็ตาม...

แต่เพื่อให้แปลกประหลาดน้อยลง อะไรที่มันเกินสามัญ ก็เห็นจะไม่บอกดีกว่า

แต่งนิยายมาให้อ่านเล่น... อย่างหยาบๆ

เมื่อสสารเกิด จิตที่ยินดีในสสารก็เกิดให้เกิดความตกต่ำ เกิดเป็นระดับชั้นของจิต (ภูมิ) ขึ้นมา...
การยกระดับชั้นของจิต ในโลกที่ไม่ใช่สสาร ทำได้โดยการภาวนา ซึ่งมีจิตส่วนน้อยเท่านั้นที่จะ ยอม ละสุข
จิตทั้งหลายจึงมีแนวโน้มที่จะไหลลงต่ำเรื่อยๆ ตามการก่อเกิดของสสาร...

แนวคิดสสารที่มีชีวิตจึงกำเนิดขึ้น โดยคำสั่งจากเหล่าผู้ทรงอำนาจบารมี มีจุดมุ่งหมายสำคัญที่จะให้จิตที่ตกต่ำลง ได้มีหนทางอื่น (นอกจากการภาวนา อันเป็นเรื่องของจิตส่วนน้อย) ในการยกระดับชั้น

พิมพ์เขียวได้ถูกทดลองขึ้น โดยพยายามสร้างสสารที่สามารถคงอยู่ได้ด้วยตนเอง เริ่มจากง่ายไปยาก ธรรมดาไปซับซ้อน ไปจนถึงระดับที่สามารถใช้เป็นที่ครอบครองของจิต...

บางที ไมโตครอนเดรีย อาจเป็นคีย์สำคัญของการประสานกันในกลุ่มเซลล์ และ DNA ก็เป็นพิมพ์เขียวย่อยสำหรับรายละเอียดต่างๆ และน่าจะรวมถึงการขึ้นรูปชีวิตในขั้นต้น...
การขึ้นรูปของชีวิตจนสมบูรณ์ (รูปกายแบบโตเต็มวัย) น่าจะอาศัยพิมพ์เขียวอื่นที่อยู่ในนิวเคลียส ซึ่งไม่ใช่สสาร และจำต้องใช้พลังงานจากจิตที่เข้าครอบครอง มาเป็นตัวขับเคลื่อน

ซึ่งก็หมายความว่า ตราบใดที่นักวิทย์ยังไม่รู้ว่า สิ่งที่ไม่ใช่สสาร นั้นคืออะไร นักวิทย์ก็ไม่สามารถสร้างชีวิตขึ้นมาได้ แม้จะเป็นชีวิตแบบเซลล์เดียว ซึ่งขับเคลื่อนอย่างอัตโนมัติก็ตาม

ชีวิตถูกพัฒนาขึ้นเป็นลำดับ... จนเมื่อสิ่งแวดล้อมไม่สามารถหยุดยั้งการขยายพันธุ์จนเกินพอดี หรืออีกนัยหนึ่ง ชีวิตมีความทนทานและมีการปรับสภาพตนเองได้ดีพอ การควบคุมโดยชีวิตอื่นก็กำเนิดขึ้น เกิดผู้ล่าและผู้ถูกล่า...
และในท้ายที่สุด อายุขัย หรือความชราภาพ ก็ถูกนำมาใช้

การพัฒนามุ่งไปสู่ชีวิตต้นแบบที่กำหนดไว้ คือสามารถยกระดับจิตของตนให้สูงขึ้นได้ เวทนาต่างๆ ก็ถูกนำมาประกอบ แต่ชีวิตที่ยกระดับตนได้ ก็ย่อมทำตนให้ตกต่ำได้เช่นกัน...

ชีวิตที่ดีโดยโครงสร้าง ย่อมไม่ใช่เป้าหมายที่ต้องการ เพราะหากไม่สามารถทำชั่วได้ ก็ไม่สามารถทำดีได้ ชีวิตที่เป็นจุดมุ่งหมายสำคัญ คือชีวิตที่เป็นกลางโดยโครงสร้าง และยอมให้จิตหลายๆ ชั้น มีโอกาสได้เข้ามายกระดับตน...

แต่จิตที่อยู่ในระดับ ที่จะเข้ามาครองครองร่างอันเป็นสสาร ย่อมเป็นจิตที่ตกต่ำลงอยู่แล้ว มีความหลงใหลในสสารเป็นทุนเดิม ศาสนาจึงบังเกิด... เพื่อเป็นไกด์สำหรับการยกระดับจิต
แต่เมื่อจิตมีแนวโน้มที่จะไหลลงต่ำ ยังไงเสีย ก็ยากที่จะทวนกระแส...

แนวโน้มของชีวิตในภายหน้า จึงเป็นแนวโน้มที่จะเพิ่มพลังงานขั้นต่ำในการเข้าครอบครอง อันหมายถึงเวทนา ที่ลดลง แม้จะเปิดกว้างน้อยลง แต่ก็เพื่อไม่ให้ชีวิตที่เป็นส่วนใหญ่ ไหลลงต่ำกันไปเสียหมด...

จบนิยายมหาเทพ ฮิฮิ

ปล. มนุษย์นีแอนเดอร์ทัล อาจถูกละทิ้งไป เพราะโครงสร้างไม่เอื้ออำนวยต่อคำว่า ศิลปะ ก็ได้

ปล2. เราไม่สงสัยเท่าไรเรื่องสุคติภูมิ แต่สงสัยสภาพของ อบายภูมิ มากกว่า ว่ามันเป็นยังไง

แหม่..รู้จักปฏิจะภาคพิศดารด้วย..ก็ไม่บอก