รักมากก็เกลียดมากไงหล่ะ พี่บอกลูกแล้วว่า ถ้าเขาไม่เลิกกับนังแพ-ยา ก็ไม่ต้องกลับมาเหยียบบ้านนี้ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวอะไร ไม่ต้องมาถามถึง

พี่กำลังคิดจะตั้งนามสกุลใหม่ ใช้กันสามคนแม่ลูก พี่รังเกียจมากขนาดนามสกุลยังไม่อยากใช้ ขอเวลาศึกษาปัญหาทางกฎหมายก่อนว่า จะมีผลอะไรหรือไม่ เพราะสิทธิที่ลูกเราสองคนควรได้ ก็ต้องได้ จะให้เสียสละให้คนเลวๆ นะหรือ รอชาติหน้าตอนบ่ายเถอะ

ใครทำกรรมไว้คนนั้นก็รับไป

พี่ใหญ่ พยาบาท อีกแล้ว

ในส่วนตัวของพี่เอง ไม่ได้คิดพยาบาทหรอก แค่ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากเจอะเจอกันอีกทั้งชาตินี้ ชาติหน้า ก็เท่านั้น

ส่วนในเรื่องของลูก พี่คิดว่าเขาควรจะต้องมีส่วนรับผิดชอบบ้างในสิทธิบางอย่างที่ลูกควรจะได้ เช่น เงิน กบข ที่จะได้รับตอนเกษียณ เป็นต้น แต่ก็เป็นได้แค่คิดเท่านั้นนะ ยังไม่ได้ทำจริง ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ แล้วเขา ไม่ให้ลูกเราเลย เราเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะกล้าไปร้องแลกแหกกระเชิงหรือเปล่า เพราะอะไรรู้เปล่า พี่น่ะเก่งแต่ในกะลาครอบ พอเอาเข้าจริงน่ะ เถียงใครไม่เป็นหรอก ความคิดเรื่องพวกนี้มันเฉื่อยชา ก็ขนาดช่วงที่มีปัญหากะเขาช่วงวิกฤติ เขาพูดออกมาแต่ละอย่างเป็นคำพูดที่เลวสุดๆชั่วสุดๆ พี่ยังไม่กล้าเถียงเลย ไม่ใช่ว่าพี่กลัวหรอกนะ แต่ตอนนั้นคิดไม่ทัน แล้วก็คิดไม่เป็นด้วย

สวัสดีครับ พี่ใหญ่ ใจเย็นๆครับ เห็นใจจริงๆเลย เฮ้อ นี่ละชีวิต จะให้ได้ดังใจนึกก็ไม่ได้นะครับเพราะไม่มีใครบังคับอะไรๆได้จริงๆ ของเก่าทำมาไว้ปุปะ เลยต้องเจอเรื่องขาดวิ่นไงครับ เอานะ เริ่มใหม่ให้ดีดีกว่า แขนถ้ามันไม่ดีก็ตัดทิ้งไป รักษาชีวิต ใครที่ไม่ดีก็ตัดทิ้งให้ขาด อย่าเก็บเอามาเป็นเครื่องกระตุ้นพยาบาทเลย เขาก็กำลังเก็บตุนผลอย่างที่พี่ใหญ่เจอไว้อยู่แล้ว คงไม่ต้องตามไปเป็นเพื่อนทุกข์กะเขาด้วยการตามล้างผลาญทางอารมณ์นะครับ อย่่าลืมว่าลูกนั้นก็เกิดมาได้ด้วยมีพ่อ อย่าได้เอาทุกข์ส่วนตัวของเราไปปิดกั้นโอกาสที่ลูกจะทำมงคลชีวิตใดๆเกี่ยวกับพ่อเลย แลหากลูกจะไม่มีความคิดทำดีแก่พ่อ ก็อย่าได้กระตุ้นลูกให้อาฆาตพ่อเขา ให้เป็นเวรภัยกันนับชาติไม่ได้ ... แม้เราจะไม่ชอบใจ ไม่อยากเห็นแม้รูปของพ่อเขา ก็ไม่ต้องไปดู เราได้เห็นลูกอยู่แล้วทุกวัน ไม่จำเป็นต้องเห็นรูปก็ได้ ..ใครจะรู้ว่า ลูกจะไม่มีโอกาสแม้จะได้เห็นเพียงรูปพ่อผู้ให้กำเนิดนับแต่นี้ไป ทางใดที่จะส่งเสริมลูกให้เคารพพ่ิอ ก็พึงทำเถิด นี้ย่อมเป็นมงคลแก่เขา(ลูกๆ)เอง หากลูกๆมาเอออวยกับแม่ด้วยพยาบาทเล่า พี่ใหญ่จะสบายใจหรือว่าเมื่อเขามีครอบครัวมีลูก กงกรรมจะไม่หมุนมาหาเขา?..

สำหรับความคิดวิตกเรื่องประโยชน์จากเงินเกษียณเพื่อลูกนั้น ก็พึงยุติเสีย ข้อที่จะไปต่อสู้ฟัดเหวี่ยงเพื่อเอาให้ได้นั้นย่อมเป็นภาระแก่จิต หากเกิดตายไปเวลานี้ จะมิวนเวียนพะวงกับทรัพย์นั้นหรือ ภพนั้น เเม้ลอยไปมาได้ไม่ต้องอาศัยรถ ก็หาใช่ภพแห่งความสุขไม่ เพราะจิตเข้าถึงโลภะ มีความอยากได้มาก อำนาจโลภะ ย่อมจัดแจงให้ได้อัตภาพของเปรตนั่นเทียว .. พึงเห็นว่า หากลูกๆมีบุญเกื้อหนุนมา อย่าว่าแต่ทรัพย์เกษียณของพ่อเลย แม้ทรัพย์ทั้งหลายอื่นๆย่อมหลั่งไหลมาสู่เขา... ลูกเอง โตแล้วพึงสั่งสอนให้เขาพึ่งพาตนให้มาก อย่าใส่ความคิดว่าเขาต้องคาดหวังความช่วยเหลือแบบไม่รู้จบอันเป็นธรรมชาตินิยมในประเทศไทย จึงมีแต่ลูกที่โตแต่ตัว หาวุฒิภาวะอะไรมิได้เป็นส่วนมาก..นับเป็นการสร้างความไม่แข็งแรงไม่ปลอดภัยแก่ลูกๆเลย แทนที่จะให้ความหวังแก่ลูกเรื่องเงินเกษียณของพ่อ พึงบอกแก่ลูกว่า " ลูกเอ๋ย เงินเกษียณของพ่อนั้น ย่อมเป็นสิทธิเฉพาะของพ่อเขา เขาจะให้หรือ ไม่ก็ย่อมเป็นสิทธิโดยชอบธรรมของเขา เราไม่ควรหวังสิ่งไรๆที่ไม่ใช่ของๆเรา พึงแสวงหาทรัพย์ด้วยตนเองด้วยความเพียรเถิดนี้ย่อมเป็นเครื่องคุณแห่งตนโดยแท้..แม่นี้ย่อมปลาบปลื้มภาคภูมิใจยิ่งกว่าการที่เจ้าจะได้สมบัติของคนอื่นมาง่ายๆทีเดียว"

ความรักของแม่นั้นสุดประมาณจริงๆ แต่รักด้วยตัณหาอุปาทานโดยปราศจากขอบเขตคือปัญญาแล้ว แม่นี่แหละทั้งพาตนไปสู่ทุกข์แลกระทำลูกให้ถึงทุกข์ทั้งในปัจจุบันและภพหน้า..

เมื่อพี่ใหญ่ตัดใจยกเขาให้ผู้อื่นไปแล้ว ก็พึงตัดให้ขาดจริงๆ แม้การที่เขาจะเหยียบย่างมาในอาคารของเราก็ถือเสมือนว่าเขาเป็นแขกมาเยี่ยมที่อยู่เก่า การต้อนรับก็เป็นบุญแก่ตัวเรา เขาจะได้แม้เพียงเศษดินที่พื้นติดรองเท้าไปบ้างก็คงไม่กระไรนัก ที่เรายังแค้นเคืองอยู่นั้น ให้รู้ว่า เรายังติดข้องเขามากเท่านั้นเอง ตรงนี้คือจุดที่ต้องคลายออกให้ได้ ก่อนที่จะไม่มีเวลาคลายนะครับ..

ขอบคุณพี่ใหญ่มากครับที่เป็นห่วง แขนข้างขวาครับที่มันเดี้ยง เขียนไปก็เจ็บไป แต่ปลาบปลื้มใจที่มีเพื่อนๆเป็นกำลังใจให้สู้กับมัน(แขน) อิอิ.. เห็นใหมครับ ไม่ต้องคนอื่นหรอกที่มาทำเราให้ทุกข์ อวัยวะของตัวนี่แหละ เลวร้ายกว่าคนอื่นเยอะเลย.. อุ้ย มันเริ่มประท้วงอีกละ ไปละครับ พี่ใหญ่ รักษาสุขภาพกายและใจครับ และหากที่เขียนมาทำให้เคือง ผมกราบขออภัยขอรับ ระลึกถึงพี่ใหญ่ด้วยความห่วงใยเสมอครับ..

ความเสียใจในเรื่องของความรัก สำหรับลูกผู้หญิงทุกคนมันหนักหนาสาหัสกว่าชายมากค่ะ เพราะคิดมากกว่า นานกว่า เราอ่านแล้วก็เข้าใจคุณนะคะ ว่ามันเศร้าโศกแค่ไหน แต่สิ่งที่เป็นที่พึ่งที่ช่วยเราได้ดีที่สุดเลยคือธรรมะค่ะ เวลาเราทุกข์เรื่องแบบนี้เราจะคิดมาก แล้วเราจะบอกตัวเองว่าไม่อยากเศร้าแล้วมันทรมาณ เราเลยใช้คำว่า "หยุด" หยุดนี้หมายถึง หยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำแล้วทุกข์ คือ หยุดร้องไห้ แต่สำคัญที่สุดก็คือ "หยุดคิด" หยุดคิดทุกอย่าง ให้ใจเราว่างเปล่า ไม่มีความคิดใด ๆ เลย ต้องพยายามนะ เพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เราออกจากทุกข์ได้นะคะ แล้วก็ต่อด้วยการนั่งสมาธิ อยาให้เราคิดถึงเรื่องนั้นอีกนะคะ วันนั้นเราปวดหัวมาก แต่เรานั่งสมาธิได้นานมาก เพราะเรามีคำว่าหยุดอยู่ในใจว่า เราไม่อยากคิดมากแล้ว เราไม่อยากทรมาณแล้ว เราจึงใช้วิธีการนี้ให้ผ่านพ้นไป พอผ่านไปได้หลาย ๆ วัน ใจเราก็จะดีขึ้น คือคิดปลงและตัดหลาย ๆ สิ่งได้มากขึ้นค่ะ นั่งสมาธิทุกวันนะคะ

ยังไงเราเข้าใจคุณนะคะ เราอยากแนะวิธีปฏิบัติที่เราทำแล้วได้ผลมาก ๆ เลย สู้ ๆ นะคะ

อ่านไปยิ้มไป เค้าเรียกว่าเคืองหรือเปล่าหล่ะคุณตา ที่ปล่อยวางได้ตั้งเยอะแยะ ก็เพราะอ่านคำแนะนำของเพื่อนๆมาตั้งปีกว่าแล้ว คุณตาไม่ต้องห่วง ถ้าพี่ต้องตายโดยพี่ยังมีสติอยู่ พี่ตั้งใจไว้แล้วว่าพี่จะทำจิตให้ว่าง ไม่กังวล ไม่อยากมี ไม่อยากได้ ไม่มีการอาฆาตแค้นใดๆทั้งสิ้น ถ้าสวดมนต์ได้ก็จะสวดมนต์ไปด้วยจนหมดลมหายใจ แหะๆอยากขึ้นสวรรค์น่ะ

ขอบคุณ คุณsindyann ที่แนะนำ ตอนนี้จิตเราก็แทบจะไม่เหลืออะไรกับเขาแล้ว ทั้งความรัก ความแค้น ความคิดถึง เราก็บ่นๆไปเรื่อยเปื่อย หาแก่นสารอะไรไม่ได้ ก็บอกแล้วไงว่าเราเก่งแต่ในกะลาครอบ แล้วอีกอย่าง อาจจะเป็นเพราะว่าโดยนิสัยแล้ว เราเป็นคนใจดี ขี้เกรงใจ เลยไม่กล้าทำอะไรใคร เสร็จแล้วก็เก็บมาทุกข์เอง

เรื่องเงิน กบข พี่ไม่ได้บอกลูกหรอก ลูกเองก็ไม่รู้ว่าว่าพ่อเขามีเงินได้จากอะไรบ้าง พี่เพียงแต่คิดไว้บ้างเท่านั้น ก็บอกแล้วไง ถ้าเขาไม่ให้ เราก็จ๋อยสนิท

พี่คลับคล้ายคลับคลา ว่าเคยบอกแล้วว่า พี่บอกลูกว่า ถ้าพ่อเขาเจ็บป่วยก็ให้ลูกไปดูแลปรนนิบัติ เพื่อเป็นการตอบแทนคุณ แล้วพี่ก็ยังบอกลูกอีกว่า ถึงพ่อเค้าจะเลวยังไง ลูกก็อย่าไปว่าพ่อนะ เดี๋ยวจะเป็นบาป

"ตอนนี้จิตเราก็แทบจะไม่เหลืออะไรกับเขาแล้ว ทั้งความรัก ความแค้น ความคิดถึง"


สาธุค่ะ เพราะเกลียดก็เป็นรักเหมือนกัน แต่เป็นรักแบบติดลบ อยากผลักออก
ถ้าเรายังให้ค่ากับสิ่งใด เราก็ยังทุกข์เพราะสิ่งนั้นอยู่

"ผู้ใดไม่เห็นทุกข์ ผู้นั้นคือผู้ไม่เห็นธรรม
ผู้ได้รับทุกข์จนเหลือที่จะอดกลั้นแล้ว
เมื่อหวนกลับเข้ามาถึงตัวนั่นแล
จึงจะรู้จักว่าทุกข์นั้นแลคือธรรม"

หลวงปู่เทสก์ เทสฺรํสี

สวัสดีคะพี่ใหญ่ อยากบอกว่าดีใจจังคุณตากลับมาแล้ว

ขอบคุณมากท่านพยานปากเอก ที่พี่ไม่แน่ใจเพราะเดี๋ยวนี้รู้สึกว่าตัวเองจะขี้หลงขี้ลืม พี่ว่าน่าจะเป็นผลมาจากระบบเลือดที่เป็นโรคเบาหวาน เพราะสมัยสาวๆพี่ได้ขึ้นชื่อว่าความจำเป็นเลิศ ใครๆก็ชม ไม่ได้โม้นะ

คุณตาจ๋า เห็นหรือยังว่ามีแต่คนคิดถึงและห่วงใยคุณตาทั้งนั้น ทีหลังอย่าหายไปเฉยๆอย่างนี้อีกนะ ถ้าทำอีกจะเอาไม้เรียวหวดก้นให้แตกเลย คอยดูซิ

เห็นแล้ว ๆ กำลังซาบซึ้งในเมตตาจิตของทุกคนจน้ำตาคลอนี่ไง

หนูแสงฯคนเก่งก็อุตส่าห์มาส่งกำลังใจ หนูน้ำค้างก็เมตตาแผ่บุญมาให้ (ผ่านไปเห็นมะวานน่ะ) ยังไม่ได้เข้าบ้านเธอเพื่อขอบคุณและอนุโมทนาเลย แม่คุณทั้งหลาย แม้ทุกข์กันคนละกองโตยังมีใจนึกถึงตาแก่ที่อยู่ไกล ..ใครจะไม่อยากแวะเวียนมาเล่า .. เห็นรึยังครับพี่ใหญ่ ว่าเราไม่มีอำนาจควบคุมแม้ตัวเองได้จริงๆ ต่อให้ขู่ว่าถ้าหายไปจะตัดหางปล่อยวัด ถ้าปัจจัยเขาขวางไม่ให้เข้ามาได้ จะทำอย่างไรดีหนอ พี่ใหญ่ช่วยแนะทีคับ..