สวัสดีคะพี่เพชร อยากบอกว่าความรักและความศรัทธาในตัวเขาหมดลงแล้วคะ ทุกวันนี้อยู่เพื่อลูก ถ้าเขาไปจะดีกว่านี้ เรื่องราวต่างๆมันฝังแน่นเป็นรากเหง้าเกาะติดในใจหนู มันล้างไม่ออกเลยคะ ไม่ว่าเขาจะทำดียังไง ความรู้สึกมันก็ไม่ใช่แล้วคะ หนูรู้สึกฝืนมากกก จะพูดจะยิ้มมันไม่ได้ออกมาใจเราแล้วคะ ภาพต่างๆที่เขาเคยทำและพูดกับเราแบบไม่เหลือเยื้อใยมันคอยหลอกหลอนหนูตลอดเวลา พยามลบทิ้งก็ยากเหลือเกินหนูแทบจะยอมแพ้อยู่แล้วคะ กลายเป็นเราอยู่แบบซังกะตายแทนเขาแล้วคะ วันๆถ้าเขาอยู่หนูแทบไม่อยากกลับบ้าน กลับไปก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร มองเขาเหมือนคนอื่นที่ไม่ใช่สามีเราอีกแล้ว จะผ่านช่วงนี้ไปได้อย่างไรหนูจะจนปัญญาอยู่แล้ว หนูให้อภัยและยอมรับความเป็นเขาไม่ได้สักทีคะ

คุณแสงค่ะความรู้สึกนี้เคยร้สึกเหมือนกันค่ะ...ก้อยังแแก้ไม่ได้แหละค่ะ..แต่โยคิดว่า เวลามันจะช่วยให้เราดีขึ้น เราต้องมีสติกับสิ่งที่เราทำค่ะ ที่เหลือเป็นเรื่องของเวลา สู้ๆๆนะค่ะ
โย-โย

ขอบคุณคุณโย โย นะเจ๊า

ทุกคนโดนคุณสามีกระทำในลักษณะเดียวกันเลยนะคะ
ขอให้ผ่านช่วงเวลาที่อยากลำบากไปให้ได้
เข้าใจคุณแสงนะคะ ว่ารู้สึกอย่างไร เป็นความทุกข์อันยาวนานของเราจริงๆ
หลายครั้งที่อยู่ใกล้เค้าแต่ในใจก็คิดว่าผู้ชายคนนี้แหละที่ทำแย่ๆ กับเรา นิสัยจริงๆ

ตอนนี้พี่เองก็ยังมีความรู้สึกเหมือนคุณแสงค่ะ แต่พอได้อ่าน ข้อความคุณเพชร ให้ข้อคิดค่ะ
เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เรื่องอื่นวางมันลงนะคะน้องแสง ให้อนาคตมันเป็นตัวจัดการจากการกระทำของคน ๆ นั้นเองค่ะ เราร่วมด้วยช่วยกันเป็นกำลังใจ ซึ่งกันและกัน สำหรับผู้หญิงที่ถูกกระทำโดยขาดสำนึกเรื่องศีลธรรมจากผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่า สามี

สวัสดีคะพี่เพชร ความวุ่นวายในใจเราเกิดจากเขาคนเดียว ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่ ไม่ใช่พี่น้อง แต่สร้างปัญหาให้เราต้องเดือนร้อนใจตั้งมากมาย ไม่เป็นอันต้องทำอะไร เหนื่อยหน่ายท้อแท้ สิ้นหวัง หมดอะไรตายยาก ตรอมใจ สารพัด ยังคิดอยู่ว่าถ้าย้อนวันเวลาได้คงไม่มีหรอกสามี แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นและเป็นไปแบบนี้แก้ไขไม่ได้คงเพราะเขากำหนดมาแล้ว ก็ต้องชดใช้กันไปคะ แค่เราไม่คิดจองเวรกันอีกและขอให้จบกันแค่ชาตินี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วคะ (แต่ยังทำไม่ได้) ขณะนี้กำลังทุกข์ ที่เกิดจากความแค้นที่มีให้เขา ต้องพยามกำจัดตัวแค้นนี้ให้จงได้ ไม่อย่างนั้นเราก็หาความสุขไม่ได้ อยากให้อภัยเขาให้ได้จากใจจริงๆ แต่ทำไมมันยากจัง กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ไม่ดีกับใจเราเลย ทุกข์อยู่คะ ทุกวันนี้เขาก็ทุกข์ใจคะ เขารับรู้ได้ว่าหนูไม่เหมือนเดิม แต่เขาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร ขอแค่ให้เขาอยู่กับเราและลูก หนูก็พยามที่จะทำใจยอมรับในตัวตนของเขาอยู่ อยากมองเขาอย่างที่เคยมอง อยากรักเขาอย่างที่เคยรัก กำลังสร้างความรู้สึกที่ดีให้กลับคืนมาอยู่คะ เศร้าจังคะ

สวัสดีคุณโมกุล นะคะที่แวะเข้ามาทักทายคะ เป็นอย่างไรบ้างคะ มีอะไรก็เข้ามาระบายได้นะคะ ยินดีรับฟังเสมอคะ

ขอบคุณพี่ดาวตกด้วยนะคะ ขอให้เราพยามสร้างความสุขและเก็บเกี่ยวความสุขที่ได้จากเพื่อนๆ ในลานธรรมแห่งไปด้วยกันนะคะ จะได้หลุดพ้นจากความทุกข์ไปพร้อมๆกันนะคะ

คุณแสงคะ แฟเป็นห่วงนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ

เข้าใจความรู้สึกมากๆๆค่ะ เวลาน่าจะช่วยเราได้ รวมทั้งแฟด้วย

หลายคนเคยบอกแฟว่า เราเป็นพ่อ เป็นแม่ ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด คือหน้าที่พ่อ

และหน้าที่แม่ แต่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำหน้าที่สามีและภรรยา หากเค้าคนนนั้นไม่คู่ควร

รักตัวเองกะลูกๆๆ มากๆๆนะคะ แฟ อยากเป็นแม่ที่ดี แต่ไม่มีโอกาส

เป็นกำลังใจเสมอ

กาแฟ

ขอบคุณคุณกาแฟมากๆเลยคะ สำหรับกำลังใจ ก็ขอส่งกำลังไปให้คุณกาแฟเช่นกันนะคะ ฝากบทความให้คุณแฟคะ "เวลาอารมณ์รักและอารมณ์ชังเกิดขึ้น ก็ให้มีสติสัมปชัญญะ คอยระมัดระวัง อย่าปล่อยไปตามอารมณ์ พยามละ พยามปล่อยวาง อย่าเอามันมายึดถือว่าเป็นตัวตน เพราะว่าถ้าไปยึดถือเข้าแล้ว ผลของมัน ก็คือความทุกข์นั่นเอง" ตอนนี้กำลังใจสอนตัวเองอยู่คะ แบ่งปันให้ท่านอื่นที่กำลังยึดความทุกข์ไว้ในใจขอให้ถอดถอนจากความทุกข์ให้ได้ทุกท่านนะคะ "เมื่อถอดถอนความทุกข์ออกไป ไม่ต่างอะไรกับเราดึงหญ้าออกจากลานที่มันรก ความเตียนโล่งก็เกิดขึ้น"

ฝากไว้ให้ทุกท่านเลยคะ จากหนังสือเส้นทางปล่อยวาง คะ

พี่ทักทายขา หนูเหมือนคนเห็นแก่ตัวมากเลยคะ ความผิดของตัวเองก็รู้อยู่แล้วว่ามันสำคัญสำหรับผู้ชายทุกคน แต่ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ก็เลยอยากถอยออกมาคะ เพราะหนูยอมรับสภาพเดิมๆไม่ได้ เพราะึคิดว่าสักวันเขาก็ต้องกระเสือกกระสนหาอีก (เพราะเราไม่เอาไหน) ไม่ทราบจะบอกพี่ทักทายอย่างไรว่าหนูเห็นแก่ตัวทนเห็นเขาไปมีคนอื่นไม่ได้อีกแล้วคะ มันทุกข์เหลือเกินคะ เพราะเรื่องของเรื่องหนูไม่สามารถปฏิบัติกับเขาได้ก็เลยขอให้เขาไปจากเราดีกว่า จะอยู่แบบที่เขาไปหาเศษหาเลย เพื่ออะไรหนูไม่อยากให้เขามาทน และเราก็ไม่อยากทน (ประมาณว่าทำไม่ได้แต่ก็ไม่ยอมรับให้คนอื่นมาปฏิบัติแทน) หนูดื้อมากใช่ไม๊คะ พี่ทักทายคงเบื่อความรั้นของหนู หนูเข้าใจความรู้สึกของพี่ัทักทายดีคะ หนูเข้าใจในสิ่งที่พี่สอน แต่ตัวหนูเองที่แย่ ไม่เอาไหน ไม่ยอมรับสภาพตัวเอง ไม่ดีแล้วทำหยิ่ง ก็รู้ตัวคะ แต่หนูเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะยอมให้เขาไปเป็นแบบเดิมได้ หนูยอมรับว่าหนูเห็นแก่ตัวมากๆ ไม่คิดถึงจิตใจเขา แต่หนูก็ไม่รู้จะทำอย่างไรคะ ใจหนูมันไม่ปลงเสียที ไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากปลดทุกข์ที่มีนะคะ แต่มันวนเวียนมาตลอด เป็นเพราะหนูเป็นคนบาปหรือเปล่า ที่จิตใจไม่ปล่อยวาง และไม่ให้อภัยเขาเสียที ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ผิด เหตุมาจากหนูเอง อยากวางเฉยให้เขาได้มีชีวิตของเขาบ้าง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเดี๋ยวเขาก็จะตีปีกไปอีก เหมือนคนหวาดระแวง คิดไม่ทั่ว จริงๆแล้วเรื่องของหนู มีเหตุมาจากหนูเอง ถ้าหนูปกติเหมือนคนทั่วไปเขาก็คงไม่เป็นแบบนี้ ความผิดอยู่ที่ตัวหนูเองทั้งหมดคะ หนูจะพยามพิจารณาไปเรื่อยๆ พี่ทักทายอย่าโกธรนะคะที่สอนแล้วไม่ได้ดั่งใจ หนูไม่เอาไหนเองคะ ขอโทษพี่ทักทายคะ

สวัสดีคะพี่ทักทาย เมื่อคืนหนูย้อนมาอ่านกระทู้ตัวเองตั้งแต่เริ่มต้น ได้คิดหลายเรื่องว่าทำไมตอนนั้นเราทุกข์แทบเป็นแทบตายแต่ทำไมจึงทนได้ ทั้งที่ปัญหาก็หนักกว่าทุกวันนี้มาก ทำไมเราทนและยอมรับได้ทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขาอยู่กับเรา แต่วันนี้สภาวะเปลี่ยนไปเขาก็ปฏิบัติตัวอย่างที่เราคาดไม่ถึง จากวันนั้นที่มีแต่จะทิ้งเราพูดจาไม่ถนอมน้ำใจ ให้เราคิดแต่ว่าเราอยู่ใต้เขาตลอดเวลา แต่วันนี้ปัญหาทุกอย่างได้คลายไปหมดแล้ว เขากลับมาสู่ครอบครัวแล้วใยเราจึงไม่อ้าแขนรับเขา เพราะวันนั้นเราเองมิใช่หรือที่เรียกร้องจะเป็นจะตายขอให้ร้องให้เขาอยู่ และพร่ำบอกว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ทำไมวันนี้เขากลับตัวกลับใจได้เรากลับจะมาทิ้งเขา คนที่เรารักมากมาย คนที่เราห่วงหาอาทรเสียเหลือเกิน ทำไม หนูคิดแล้วว่าเหตุเกิดจากเรา ปัญหาเกิดจากเรา ความผิดเกิดจากเรา ทั้งนี้ทั้งนั้นถ้ามันไม่มีเหตุจากเราเรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้นแบบนี้ หนูจะพยามยามใช้สติดึงความถูกต้องกลับมาให้ได้่ และก็จะพยามยามยอมรับตัวตนของเขา และพยามอยู่อย่างไม่เห็นแก่ตัว ต้องรับรู้ถึงความเป็นไปและยอมรับความจริงว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเรา อภัยให้เขาจากใจจริง เพราะคงไม่มีใครไม่เคยทำผิด น้อมรับคำสอนของพี่ทักทายทุกคำคะ

หอบกำลังใจมามากมายให้คนแถวนี้เพื่อเพิ่มกำลังใจให้สู้กับเรื่องต่างๆที่มากมายเหลือเกิน...คุณสงค่ะอย่างน้อยคุณแสงก้อยังสัมผัสถึงความรู้สึกของตัวเองนะค่ะ...รู้ว่าความรู้สึกของเราเป็นอย่างไรเหลืออีกนิดเดียวคือการฝึกฝนให้เราอภัยกับพ่อของลูกค่ะ...ไม่นานก้อจะดีขึ้นเป็นลำดับ (แต่ก้ออย่างว่าปัญหาใหม่ก้จะเข้ามาแทนปัญหาเก่าทำให้เราลืมปัญหาเก่าคิดปัญหาใหม่แทน...คิดแล้วก้อเหนื่อยเนี่ยมนุษย์เมื่อไหร่จะพบความสุขที่แท้จริงเสียที)
โย-โย