ค่ะ จะลองทำดูค่ะคุณทักทาย ที่ลานแห่งนี้เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ ตอนนี้คงต้องทำแบบนี้ไปก่อนค่ะ แต่บางวันดิฉัน ก็เริ่มๆเบื่อสามีบ้างแล้วค่ะ เพราะการที่เค้าเป็นแบบนี้ ทำให้ดิฉันก็เซ็งๆเหมือนกันค่ะ เริ่มที่อยากเอาใจออกห่างบ้างแล้ว มันเหนื่อยค่ะ

ถ้ารู้สึกเบื่อเซ็งคนที่บ้าน ก็หาอะไรทำสักอย่างที่เราชอบและมีความสุข(อย่างตั้งอี้นะชอบมากเลย
อ่านการ์ตูนคนที่บ้านหาว่าเราเป็นบ้าอ่านแล้วก็หัวเราะแล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว )ชอบที่ได้เล่นกับลูก
ก็ให้เวลาเต็มที่กับเขาก็ได้ ปลูกดอกไม้ก็ดูสดชื่นดีนะ(ความชอบส่วนตัวชอบเดินดูร้านขายต้นไม้) มีสิ่งที่ให้ทำเยอะแยะไปหมด อยากทำแต่เวลามีไม่พอมัวติดตรงนู้นตรงนี้เลยไม่ได้ทำ สิ่งไหนที่ยังไม่เคยทำก็ลองทำดูบ้าง
หาเวลาทำตังเองให้มีความสุขบ้างนะคะ สู้ๆ

สวัสดีคะคุณสุธินา ดิฉันเข้าใจคุณคะ ดิฉันก็ผ่านเรื่องแบบนี้มา มันก็ดูเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้หญิง
แต่อยากให้คุณพิจารณาคำสอนของพระพุทธเจ้าคะ ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนไป วันนี้เขาเปลี่ยน
วันหน้าเขาก็จะเปลี่ยนไปอีก ขอให้คุณพิจารณาด้วยความสงบ ทำใจให้สงบ ก่อนที่ตัดสินใจอะไร
ต้องแน่ใจว่าตัดสินใจด้วยปัญญาไม่ใช่อารมณ์หรือกิเลส คิดถึงลูกด้วย ขอให้คุณมองคุณค่าในตัวเอง
อย่ามองตัวเองต้อยต่ำใดๆ ขนาดกับแม่สามีคุณยังพิสูจน์ตัวเองได้เลย เมื่อคุณไม่ดูถูกตัวเอง มอง
ตัวเองอย่างมีค่า ตัวคุณก็จะสดชื่นและดูดี คิดมากก็หม่นหมองไม่มีอะไรดีขึ้นมาคะ
ตอนนี้ทางที่ดีของให้คุณจดจ่อกับงานเพื่อพิสูจน์ตัวเองอีกขั้น ดูแลลูกให้ดีอย่าให้บกพร่อง
มองสามีให้เป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ชาย อะไรที่ช่วยเหลือหรือดูแลเขาได้ก็ทำไป ไม่ต้องคิด
ต่อยอดว่าเขาจะมีใหม่หรือไม่ แต่ทำเวลาของครอบครัวให้ดีที่สุด ให้เขามีความสุขเมื่ออยู่ที่บ้าน
ที่อื่นที่ไหนเขาอาจจะหาความสุขอื่นๆได้ แต่ความสุขในครอบครัวมีที่คุณที่เดียวคะ ทำวันนี้ให้ดี
ที่สุด รักษาใจของตัวเองให้ดีอย่าให้กิเลสและความเศร้าหมองครอบงำ หมั่นสวดมนต์ไหว้พระ
อุทิศส่วนกุศลให้สามีและเจ้ากรรมนายเวรนะคะ
ดิฉันก็ความรู้น้อย ถ้าความเห็นดิฉันทำให้คุณมีกำลังใจก็ของอนุโมทนา แต่ถ้าทำให้คุณรู้สึก
ไม่ดีก็ขออโหสิกรรมด้วยคะ



ข้อความข้างบนนี้ดิฉันเห็นด้วยกับคุณ siyapat อย่างยิ่งค่ะ
ยังเป็นกำลังใจให้เสมอน่ะค่ะ สู้ๆค่ะ

ท่องไว้คะ อดทนเพื่อลูกนะคะ

ขอแสดงความเห็นใจ และให้กำลังใจ คุณสุธินา มากๆค่ะ คำแนะนำของหลายท่านนำมาเป็นข้อคิด แต่การตัดสินใจ ขึ้นอยู่กับเรานะคะ ดิฉันยังไม่สามารถให้คำแนะนำอะไรคุณได้ เพราะโดยตัวเองก็ยังไม่ได้ แต่ขอให้กำลังใจให้คุณผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดีนะคะ ไม่ว่าเรื่องจะจบลงอย่างไร ขอให้มีความทุกข์น้อยที่สุดค่ะ

คุณสุธินาเป็นอย่างไนบ้างคะ ตอนนี้ okอยู่ไหม

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามเรื่องราวของดิฉันนะคะ ดิฉันก็ยังติดตามเรื่องราวของท่านอื่นๆอยู่บ้างค่ะ
แต่สำหรับเรื่องของดิฉันแล้ว....ไม่มีอะไรดีขึึ้้นเลยค่ะ อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ทำมันยากเหลือเกิน ก็คงจะผิดที่ดิฉันเอง ที่ปล่อยให้อารมณ์ กิเลส ยังครอบงำอยู่ เหมือนว่าดิฉัน ยังไม่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ ยังพยายามทำให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม ตลอดเวลา1เดือนที่ผ่านมา ดิฉันพยายามทำดี ไม่ถาม ไม่ตาม ไม่บ่น ไม่หาเรื่องใดๆ พยายามเข้าใจเค้าให้มาก แต่ดูเหมือนมันไมเป็นอย่างที่หวังเลยค่ะ เค้าก็ยังคงทำเหมือนดิฉันเป็นอากาศ.....ไม่ว่าดิฉันจะทำยังไงเค้าก็ไม่แลเหลียวเลยค่ะ เพราะเค้าบอกว่าเค้าไม่ได้มีใคร แต่เค้าก็ไม่ได้รักดิฉันอีกแล้ว ดิฉันก็พยายามพูด ว่าขอให้เค้านึกถึงลูกบ้าง ถ้าเราต้องเลิกกัน มันจะเกิดปัญหาอย่างไร ลูกจะเข้าใจหรอ แล้วถ้าวันหน้าเมื่อลูกโตขึ้น เค้าไม่เข้าใจหละ ถ้าเค้าต้องสูญเสียครอบครัวไป เค้าจะต้องเสียใจ ทำไมไม่นึกถึงอนาคตของลูกบ้าง เค้าตอบว่าเค้าขอโทษเค้าให้ในสิ่งที่ดิฉันต้องการไม่ได้ เค้าไม่ใช่คนที่ดีพอ เค้านึกถึงแต่ตัวเอง นี่คือสิ่งที่เค้าพูด ดิฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่คือสิ่งที่พ่อของลูก คนที่เป็นความหวัง เป็นทุกสิ่งอย่าง เป็นคนที่ดิฉันจะฝากชีวิตไว้ด้วย จะพูดจาโดยที่ไม่นึกถึงลูกเลย .....ดิฉันหาเรื่องอีกแล้ว สิ่งที่ได้ยิน ทำให้รู้สึกเสียใจมากกกก รู้สึกหมดกำลังใจในการใช้ชีวิต นอนก็นอนไม่หลับ ทานข้าวก็ไม่อร่อย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่มีความสุข ดิฉันคงฝันลมๆแล้งๆ ฝันว่าครอบครัวมันจะดีเหมือนเดิม ไม่เคยคิดว่าชีวิตดิฉันจะเป็นแม่ม่าย จะต้องเลิกกับสามี ดิฉันผิดหวังกับชีวิตแต่งงานจริงๆ จนตอนนี้ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี ฟังดูแล้วก็เหมือนเอาเรื่องเดิมๆมาเล่าใหม่ใช่มั้ยคะ?? ดิฉันคงไม่เข้มแข็งพอ ถ้าอยู่กันอย่างนี้ดิฉันก็คงจะตัดใจจากเค้ายากลำบาก ยังอดไม่ได้ที่อยากจะทำคะแนน แต่ถ้าจะให้เลิกแล้วเดินออกจากที่นี่ไปเลย ก็ไม่มีเงินพอ เพราะแม่สามีคงไม่ให้เงิน แม่สามีคงไม่อยากให้เอาหลานไป ลำพังสามีก็ไม่ได้มีเงินมากถึงขนาดจะให้ เค้าก็บอกให้ทนๆไปละกันนนนน ....

คุณสุธินาคะ

ขอแสดงความเห็นใจคุณ และขอส่งกำลังใจให้ค่ะ

เรื่องของคุณ ถ้าจะให้สามีปรับเปลี่ยน และหวังผลในเร็ววัน ไม่น่าจะเป็นไปได้นะคะ คงต้องใช้เวลาและความอดทนสูงในการดึงให้สามีกลับมารักคุณ เพราะตลอดชีวิตของสามีน่าจะโดนขีดเส้นชีวิตโดยคุณแม่ จึงทำให้เขา ไม่โตตามอายุ ถึงแม้จะเป็นพ่อคนแล้วก็เถอะค่ะ ขอโทษนะคะที่ดิฉันแสดงความคิดเห็นแบบนี้ และอยากจะให้เรื่องนี้เป็นบทเรียนให้คุณเลี้ยงลูกของคุณโดยไม่ใช้อ้อมกอดของคุณให้เป็นพิษกับตัวลูก

เวลาเพิ่งจะผ่านไปได้แค่เดือนเดียวเองค่ะ อย่าเพิ่งท้อแท้นะคะ ถ้าสามีคุณไม่มีความมั่นคงในจิตใจ
คุณสุธินา ต้องเป็นคนที่มีความมั่นคงแทนค่ะ พยายามต่อไปนะคะ จะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ

ถ้าการแสดงความเห็นครั้งนี้แรงเกินไป ดิฉันขออภัยด้วยค่ะ แต่เขียนออกมาจากความรู้สึกที่ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายถึงทำได้ขนาดนี้

จริงอย่างที่คุณพูดค่ะ สามีเหมือนจะโตแต่ก็ไม่โต ชีวิตของเขามีแม่เค้าเป็นคนคอยดูอยู่ตลอด ยิ่งแม่สามีเข้าข้างดิฉัน ยิ่งทำให้เค้าดูเป็นคนแข็งขึ้นอีก ดิฉันก็เคยคิดว่า ทำไมบางบ้านถึงเค้าไม่ค่อยมีเงิน แต่เค้าก็ยังรักกันดี แต่กับบ้านนี้แล้ว ไม่เคยต้องเดือดร้อนเรื่องเงิน คชจ ต่างๆก็กินกงสี ถึงจะไม่มีเงินเก็บมาก แต่ก็ไม่เคยต้องไปยืมใคร แล้วทำใมถึงไม่มีความสามัคคี เห็นอกเห็นใจกัน ช่างเป็นเรื่องที่น่าตลกจริงๆ เคยคิดเหมือนกันว่าหรือเพราะครอบครัวดิฉันไม่เคยต้องดิ้นรน ทำให้ไม่มีความผูกพันกันหรือเปล่าก็ไม่ทราบ

สวัสดีค่ะ คุณสุทธินา ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณ
รู้สึกเศร้าและเห็นใจอย่างมากมาย เพราะไม่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบ
นี้ก่อนในชีวิต แต่ก็เกิดขึ้นจนได้ ทำให้เห็นว่าในโลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่
นอน ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้เสมอ วันนี้รัก
พรุ่งนี้เกลียด อยากให้คุณอยู่อย่างอดทนเพื่อลูก อย่าไปคาดหวังว่า
เขาจะต้องดีขึ้น เพราะเมื่อคาดหวังแล้วผิดหวังก็จะเกิดทุกข์ตามมา
อีกอย่างหนึ่งให้คิดเสียว่าอาจเป็นกรรมของเราตั้งแต่ชาติที่แล้วที่ได้ทำ
มาชาตินี้จึงต้องมาได้รับผลเช่นนี้ อย่าตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเขา
ถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมเขาถึงหมดรักเรา เพราะคุณจะหาคำตอบให้กับตัว
เองไม่ได้ ก็จะยิ่งเพิ่มทุกข์ให้กับตัวเองเปล่าๆ ว่างๆ ก็หาหนังสือธรรมะ
มาอ่านเพื่อเป็นการขัดเกลาจิตใจของตัวเอง ใครจะเป็นอย่างไรก็ช่าง
เขา ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาติบ้าง เขายังทำได้เลย แล้วเราทำไม
จะทำไม่ได้ หวังว่าคุณจะผ่านช่วงเวลาที่แย่แบบนี้ไปด้วยดี และขอ
เป็นอีกหนึ่งแรงใจในการต่อสู้และอดทนของคุณค่ะ