ตอนนี้ผมกำลังกลุ้มใจมากเลยครับ
เพราะผมรู้สึกว่า ผมพอกับงานที่ทำตอนนี้แล้ว
รายได้ ค่าใช้จ่าย ไม่เดือดร้อนแล้วครับ

แต่ก็ถูกคนอื่นเขาแนะนำปนด่า
ว่าทำไมผมไม่นั่นนี้เพิ่มเติมจะได้มีเงินเพิ่มขึ้น จะได้เก่งขึ้น

ผมแค่รู้สึกว่า ผมไม่ต้องการอะไรมากกว่าที่มีแล้ว
อย่างนี้ผมเป็นคนขี้เกียจไขว่คว้าหาความก้าวหน้าไหมครับ?

ขอคำแนะนำหน่อยครับ ตอนนี้เครียดมากๆ ครับ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ
ถ้า ใครมีความเห็นเพิ่มเติมก็บอกได้เลยนะครับ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเข้ามาเช็คอีกทีนึงนะครับ
วันนี้ผมขอตัวไปนอนก่อนครับ

ขอบคุณมากๆ ครับ

หากไม่พอใจกับสิ่งที่ตนมี ยิ่งแสวงหาก็ไม่เคยจะเต็ม
ต่อให้หาเงินได้เป็นล้าน ก็คล้ายจะยิ่งจนลง ๆ ใจคอยคิดแต่จะหาเงินมาเพิ่มตัวเลขในบัญชี
จนอาจลืมไปว่าเราหาได้มาเท่าไหร่ก็จะเสียไปเท่านั้น
เพราะตอนตายเราไม่สามารถเอาอะไรติดตัวไปด้วยได้เลย
มีแต่ข้อมูลแห่งกรรมที่สั่งสมอยู่ในจิตเราเท่านั้นที่จะติดตามไป
ผู้รู้ท่านว่ามนุษย์สมบัติเป็นห่วงผูกเท้า อริยทรัพย์ต่างหากที่ควรจะมีให้มาก
(แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ต้องออมเงินนะคะ ไม่ควรประมาททั้งทางโลกและทางธรรมค่ะ)

อายุเท่าไรแล้วละครับ..
หากอายุยังน้อย..ก็แปลว่า..อนาคตยังมีที่จะต้องเป็นรายจ่ายเพิ่มจากปัจจุบันอีกนะ
วางแผนรับกับอนาคตยังงัยละ..


คนอื่น..นี้นะใคร..มีหน้าที่อะไรมาบ่นด่าท่านได้ละหื่อ..
หากไม่ใช่พ่อแม่พี่น้อง..ก็ชังศีรษะมันปะไร..เวลาเราทุกข์ไม่มีใครมาแบ่งความทุกข์จากเราได้หรอก..




อะไรคือความก้าวหน้า..ละ

ที่ใคร ๆ อยากก้าวหน้า..ก็เพราะ..คิดว่าที่สุดมันจะนำความสุขมาให้ใช่มั้ย??..จึงพากันดิ้นรน..กระเสือกกระสน..ทุรนทุราย..เรียกว่าก้าวไป..ทุกข์ใจไป..จะหาสุข..พบแต่ทุกข์..แบบนี้มันหาผิดทางแล้ว

แต่..ก้าวไปข้างหน้าแบบไม่ทุกข์..มันก็มีนะ..ไม่ทุกข์นี้คือใจไม่ทุกข์หรือทุกข์น้อย..ส่วนกายมันก็ทุกข์เป็นธรรมดา..แม้จะไม่ทำอะไรกายมันก็ทุกข์..ปวดขี้..ปวดท้องหิว..ปวดหัวตัวร้อน..อย่างนี้เป็นต้น

ก้าวแบบไม่ทุกข์หรือทุกข์น้อย..คือ..การก้าวตามกำลังของเรา..จบ ป.ตรี..ก็อย่าไปเที่ยวไขว่เขว้าหางานของ ป. โท..เขา..หากอยากทำก็ไปทำ ป.โท..ก่อนซะ

มีเงินในกระเป่า..แสนหนึ่ง..จะไปลงทุนทำธุระกิจเงินล้าน..มันก็ทุกข์นะซิ..

แต่ครั้น..จะอยู่เฉย ๆ ..เช้าชามเย็นชาม..มันก็ไม่ถูก..
คนเรามันต้องพัฒนา..ที่เรามีเครื่องใช้ไม้สร่อยสะดวกสบายอย่างทุกวันนี้ก็เพราะบรรพบุรุษเรามีการพัฒนาไม่ใช่หรือ??..ที่เรามีประเทศอยู่ได้นี้ก็เพราะบรรพบุรุษเราพัฒนาความรู้ความสามารถจนรักษาชาติใว้ได้ไม่ใช่หรือ??

แต่ต้องพัฒนาแบบพอเพียง..เพียงพอต่อกำลังของเรา



อย่าไปเครียด..ทำตามกำลังของเรา..ก็พอแล้ว

ใครจะว่าอย่างไร..มันก็เรื่องของเขา..ไปห้ามเขาไม่ให้พูด..เป็นไปไม่ได้หรอก

ที่เครียดเพราะเราไม่มีความมั่นใจในตัวเองว่าตัวเองทำถูกหรือเปล่า??

มาอีกรอบ^^
เห็นด้วยกับคุณ taktay ค่ะ
ความสันโดษกับความขี้เกียจมันต่างกันเนอะ

ดิฉันก็เคยเจอภาวะกดดันคล้ายคุณจขกท.
เพราะน้องและเพื่อนสนิทมีเงินเดือนมากกว่าดิฉันเท่าตัวและหลายเท่า
แต่ทุกวันนี้เค้าไม่มีความสุขกับการทำงานเลย
ต้องเจอกับแรงบีบคั้นและการแข่งขันมากมาย จนน้ำตาตก
อยากจะลาออกอยู่ทุกวัน แต่ยังหาบริษัทที่เงินเดือนมากกว่านี้ไม่ได้

แต่ดิฉันก็คล้ายๆคุณจขกท.
มีความสุขกับการทำงาน อยากไปทำงานทุกวันเหมือนไปบ้านอีกหลังนึง
ตอนนั้นเจอคนรอบข้างกดดันจนเกือบจะลาออกจากบริษัทที่ทำอยู่เพื่อไปบริษัทที่เงินเดือนเยอะกว่าเดิม
แต่ไม่นานก็ได้ promote จนเงินเดือนใกล้เคียงกับที่ใหม่
เอาเป็นว่า ทำหน้าที่ที่รับผิดชอบอยู่ปัจจุบันให้ดีที่สุด
ทำเหตุดีๆ เดี๋ยวผลก็ดีเองค่ะ

คนเรามีจุดพอใจไม่เหมือนกัน ไม่ควรเอาคนอื่นเป็นบรรทัดฐานจนเป็นทุกข์
ที่คนเราหาเงินมากๆเพราะหวังว่าจะมีความสุข
ซึ่งปัจจุบันเรามีความสุขก็น่าจะดีแล้ว คนมีตำแหน่งใหญ่โต มีตังเยอะๆ
เค้าอาจไม่มีความสุขเท่าเราตอนนี้ก็ได้ค่ะ

บรรดาหลักธรรมพุทธศาสนาที่มีผู้เข้าใจกันไม่ถูกต้อง นอกจากเรื่องหลักกรรมแล้ว สันโดษก็เป็นเรื่องหนึ่ง ความคลาดเคลื่นอาจจะมาจากคำพูดที่ติดปากคนไทยว่า"สันโดษมักน้อย"หรือ"มักน้อยสันโดษ" อยู่ในตัว ไม่ต้องทำ ไม่ต้องสร้าง ไม่ต้องการมาก ต้องการน้อยๆ อยู่ไปวันๆ
ผลที่ตามมาคือความเฉื่อยแฉะ ไม่กระตือรือร้นในการทำงาน งอมืองอเท้า ซึมเซื่อง ปล่อยตามบุญตามกรรม ไม่คิดสร้างสรรค์ พูดง่ายๆ ก็ว่ามนุษย์ไม่เอาไหน
ถ้าสันโดษของพระพุทธเจ้าหมายถึงอาการอย่างที่ว่ามานี้ ก็น่าจะถูกประณามว่า พระองค์สอนไม่เอาไหน สอนสิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาคนพัฒนาประเทศอย่างร้ายแรง ใช้ไม่ได้จริงๆ
แต่สันโดษจริงๆ มันเป็นอย่างไร ?
....ลองหันไปดูตำราดูบ้างเป็นไร ในตำราท่านให้ความหมายของสันโดษไว้ว่า
ยินดีตามที่หามาได้,ยินดีเท่าที่หาได้ด้วยความบากบั่นของตน(ยถาลาภสันโดษ)
ยินดีตามกำลังความสามารถที่หามา,มีสติกำลังเท่าไรทุ่มเทลงไปได้เท่าไรก็พอใจ(ยถาพลสันโดษ)
ยินดีในสิ่งที่หามาได้โดยชอบธรรม,ของที่ได้มาเป็นผลของการสร้างสรรค์ของตน โดยวิธีการที่ชอบธรรม ไม่ทุจริตฉ้อโกงเขามา(ยถาสรุปสันโดษ)
....สรุปง่ายๆ "สันโดษคือความพึงพอใจในผลสำเร็จ หรือผลได้ที่ตนสร้างขึ้นด้วยความบากบั่น ด้วยการทุมเทพละกำลังทั้งหมดลงไปและโดยชอบธรรม"
(คัดตัดตอนจาก..หนังสือ"พุทธศาสนา ทรรศนะและวิจารณ์"โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก)
....ประเด็นของคุณ"เพียงลำพัง"คงจะหมายความกับคำว่า"สันโดษ"ดัง ๒-๓ หัวข้อข้างบนนี้นะครับ..และคงจะคลายความกังวลสงสัยได้บ้าง...
ขอเจริญในธรรม

ชื่นใจ
ขออนุโมทนาผู้ตอบกระทู้ทุกท่าน เนื้อๆเน้นๆเข้มข้นเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง

ไหนๆก็ได้คัดลอก โพสต์ มาแล้ว ก็ขออนุญาตต่อให้จบครับ

...วิธีจะเข้าใจสันโดษดีอีกอย่างหนึ่งคือ ให้ดูสิ่งที่ตรงข้ามกับสันโดษและคุณธรรมที่สนับสนุนสันโดษ สิ่งที่ตรงข้ามกับสันโดษ คือ
(๑) การเบียดเบียนกันเพราะอยาก แต่ไม่อยากกระทำ
(๒) การทุจริตเพราะอยากได้ของคนอื่น
(๓) ความฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยแต่ไม่ชอบทำงาน
(๔) การทอดทิ้งละเลยไม่เอาใจใส่ในหน้าที่การงาน
(๕) ความกระวนกระวาย เร่าร้อนเห่อเหิมทะยานอยากไม่พอใจตลอดเวลา
(๖) ความเกียจคร้านเฉื่อยชา
คุณธรรมที่สนันสนุนสันโดษคือ วิริยารัมภะ หรือการปรารภความเพียรเอาความง่ายๆ คือการตั้งหน้าตั้งตาพยายามปฏิบัติหน้าที่การงานไม่หยุดยั้ง
....จากการนิยามความหมายของสันโดษ จากการมองสิ่งที่เป็นปฏิปักษ์ตรงข้ามกับสันโดษ และคุณธรรมที่สนับสนุนสันโดษ เราพอจะมองเห็นลักษณะของคนที่มีสันโดษดังต่อไปนี้
(๑) คนสันโดษ จะต้องเป็นคนทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยความขยันหมั่นเพียร และด้วยสติปัญญาเท่าที่เหมาะสมกับภาวะของตนและโดยชอบธรรม
(๒) คนสันโดษ จะไม่อยากได้ของคนอื่นหรือของที่ไม่ชอบธรรม ไม่ทุจริตเพราะปากท้องหรือเพราะผลประโยชน์ส่วนตัว
(๓) เมื่อหามาได้ก็ใช้สอยของที่ได้มาเท่าที่จำเป็น และด้วยสติปัญญาไม่กลายเป็นทาสของสิ่งเหล่านั้น
(๔) เมื่อไม่ได้ เมื่อสุดวิสัยไม่สำเร็จตามต้องการ ก็ไม่เดือดร้อนกระวนกระวาย ไม่ยอมให้ความผิดหวังครอบงำ ยังคงปฏิบัติหน้าที่ของตนไปได้
(๕) ไม่ถือเอาสิ่งที่ตนหามาได้ สมบัติของตน หรือความสำเร็จของตน มาเป็นเหตุยกตนข่มขู่ ผู้อื่น
(๖) หาความสุขได้จากสิ่งที่เป็นของตนหรือเป็นสิทธิของตน สามารถดำรงชีวิตที่มีความสุขในทุกฐานะที่ตนเข้าถึงในขณะนั้นๆ
(๗) มีความภูมิใจในผลสำเร็จที่เกิดจากกำลังของตน มีความอดทนสามารถคอยผลสำเร็จที่จะพึงเกิดขึ้น จากการกระทำของตน
(๘) มีความรักและภักดีในหน้าที่การงานของตน มุ่งปฏิบัติเพื่อความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน2:


ที่มา...หนังสือ"พุทธศาสนา ทรรศนะและวิจารณ์" โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก

ผมอายุ 25 ครับ
แต่ตั้งใจว่าจะไม่มีครอบครัว
เพราะป่านนี้ยังหาแฟนไม่ได้เลย

แล้วในมุมมองของความรักเนี้ย
ผมมองในแง่ลบเลย
รักเขาเดี๋ยวเขาก็จากไป
ไม่อยากคิดครอบครองใครครับกลัวผิดหวัง
เลยคิดว่าอยู่ตัวคนเดียวก็แล้วกัน

พออยู่คนเดียว เรื่องรายจ่ายในอนาคต มันก็ลดลงไปเยอะแล้ว
ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับพ่อแม่ บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซื้อ
ดูเหมือนจะเกาะพ่อแม่อยู่กลายๆ
แต่เรื่องค่าใช้จ่ายส่วนตัวทุกสิ่ง ผมก็รับผิดชอบเอง

ผมก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ถ้าสักวันนึงท่านทั้ง 2 จากไป
แล้วผมต้องหาบ้านพักอาศัย ก็คิดว่าจะอยู่อย่างประหยัด
ก็น่าจะพอได้อยู่ (อันนี้ยังคำนวณไม่ชัดเจนครับ) ถ้าไม่ได้จริงๆตอนนั้นคงต้องขยันขึ้น

เรื่อง ความเฉื่อยแฉะ ไม่กระตือรือร้นในการทำงาน อันนี้มีส่วนครับ
แต่ในหน้าที่ของผมเอง ผมตั้งใจและขยันทำเต็มที่ คือได้รับมอบหมายอะไร ก็ทำเต็มที่ครับ ไม่ดอง ไม่ขี้เกียจ สู้งานครับ
แต่ก็ไม่คิดจะเรียนรู้เพิ่มเติมครับ แบบประมาณว่าถ้าต้องให้ไปฝึกฝนเพิ่มอย่างนี้
ผมไม่ได้ทำครับ ก็เรียกว่าขี้เกียจก็ได้ครับ
แต่เท่าที่ผมทำอยู่ สำหรับผม ผมก็พอใจอยู่แล้ว
(อันนี้คงเป็นคนที่ไม่รักความก้าวหน้าในเรื่องของงานใช่ไหมครับ?)


ปล.ไปปรึกษาพี่ที่สนิทกันคนนึง เขาก็บอกกับมาว่า ผมโชคดีที่มีพ่อแม่ คอย support ในหลายๆด้านเลยทำให้ผมไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก เลยไม่กระตือรือร้นมาก

ก็คงจะจริงของเขาครับ ผมก็ยอมรับอย่างนั้นเช่นเดียวกัน
แต่ที่ผมคิดว่า โอเค เราพอมีแล้ว เราก็ไม่ต้องดิ้นรนมาก เราพอใจเท่านี้แล้ว
แล้วผมคิดอย่างนี้ ในแง่ของความก้าวหน้ามันคงไม่ดี
แต่ถ้าในแง่ความพอแล้วเนี้ย มันผิดอย่างไรครับ
ผมกำลังสับสนอยู่ใช่ไหมครับ ???

ขอบคุณพี่ๆทุกท่านนะครับที่เข้ามาแสดงความเห็นและให้กำลังใจกับผม

ดีใจด้วยจริง ๆ ที่คิดอย่างนี้..

แต่นี้แค่ 25 ..มันยังไม่ได้เจอคู่กรรมมั้ง..หากเจอแล้วไม่แน่นะว่ายังจะคิดอย่างเดิมไหม??



คุณชังเป็นคนมีบุญ..จริง ๆ


ถ้าทำงานในหน้าที่เต็มที่อย่างนี้..เขาไม่เรียกว่า..เฉื่อยแฉะ ไม่กระตือรือร้นในการทำงาน ..หรอกครับ



เอาละ..หากไม่คิดจะเรียนรู้..เพื่อเลี้ยงกายนี้..เพิ่ม..ผมก็อยากจะชวนคุณเพียงลำพังมาเรียนรู้..เพื่อเลี้ยงใจนี้..เอาไหมครับ??

เพราะกายนี้..ไม่ว่าเราจะหาเลี้ยงมัน..ดูแลมัน..อย่างดี..แค่ไหน..สุดท้ายมันก็เน่าอยู่ดี..เอาอะไรกับมันไม่ได้สักอย่าง..เรียกว่าที่เราหาใส่ให้มัน..มีค่าเป็นศูนย์..ยิ่งแคร์มันมากเท่าไร..เราก็ทุกข์มากเท่านั้น

แต่..ลงหากทุนกับจิตใจ..เอาไปได้ทุกอย่าง...
อยากไปเป็นเทวดา..ก็หัดให้ใจมีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปกรรม
อยากไปเป็นพรหมณ์..ก็หัดให้ใจ..ตั้งมั่น..มีสมาธิ..มีเอกัคคตารมณ์..
อยากจะนิพพาน..ก็หัดให้ใจ..ละวางกิเลส..อันเป็นเครื่องร้อยรัดเรา..ให้อยู่ในวังวนของวัฎฎะอันน่าสงสารนี้

แต่..หากทำแต่ในทางไม่ดี..มันก็พาเราไปอบายภูมิ..ให้เราทุกข์ทรมาน..อีกนะครับ



บุญวาสนา..คนเราทำมาไม่เหมือนกัน..ก็อย่างนี้แหละครับ



สำหรับคุณ..ผมว่า..มันไม่ผิดหรอกนะครับ..คุณไม่ได้ไปโกงใครเขานี้นา

ผมไม่เคยคิดเรื่องบุญว่าโชคดีที่เกิดมาอย่างนี้เลย
แต่ถ้ามันเป็นเพราะบุญจริงๆ
ต่อจากนี้ ผมก็คงต้องพยายามสร้างบุญให้มากขึ้นกว่าเดิม
เพราะที่ผ่านมา ผมช่วยตามความเหมาะสมเท่านั้น มีโอกาสไปวัดหรือไปไหนก็หยอดเงินลงตู้
แต่ไม่เคยตั้งใจหรือเจาะจงไปทำเลยครับ

ผมคิดแต่ว่า ผมจะไม่ทำความเดือดร้อนให้คนอื่น ไม่คิดทำเรื่องไม่ดีก็พอแล้ว
คล้ายๆกับว่า บุญไม่ค่อยทำ พยายามไม่ทำบาป

เรื่องคู่กรรม ถ้าหากเจอจริงๆ ผมก็พร้อมจะขยันมากขึ้น เพื่อให้เพียงพอกับรายจ่ายครับ ไม่กลัวเลยเรื่องนี้
แต่สงสัยจะไม่เจอมั้งนี่ก็ 25 แล้วครับ TT

ขอบคุณทุกๆความเห็นมากๆเลยนะครับ

พี่(อายุมากกว่า 4 ปี)ก็ตั้งใจจะไม่มีครอบครัวเหมือนกัน
แม้จะมีคนมาทดสอบใจแค่ไหน
เพราะแค่ขันธ์5ของตัวเองก็ทุกข์แล้ว ไม่อยากไปทุกข์กับอีก5อีก10ขันธ์ของใครอีก

ความรักที่แท้อันประกอบด้วยพรหมวิหาร 4 เป็นสิ่งสวยงาม
แต่ความรักของปุถุชนอย่างเรามักจะปนด้วยความยึดเสมอ
ยึดเมื่อไหร่ก็ทุกข์เมื่อนั้นแหละ
และแม้คนที่เข้ามาจะดีพร้อม สุดท้ายก็ต้องเป็นไปตามกฎไตรลักษณ์
ยังไงก็ต้องเจอกับความเปลี่ยนแปลงและความพลัดพราก
ผู้รู้ท่านว่าความโศก ความร่ำไร ความทุกข์มากมายหลายอย่างมีอยู่ในโลก
เพราะอาศัยสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก
เมื่อไม่มีสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก ความโศก ความร่ำไร และความทุกข์เหล่านี้ย่อมไม่มี..

พี่ก็เคยเครียดเรื่องนี้เหมือนน้องนะ
เพราะตอนนั้นเจอคนรอบตัวกดดันมาก
ว่าเรียนจบจากรั้วจามจุรี มี cer ทางวิชาชีพ ทำไมไม่ออกไปทำงานในที่เงินเดือนเยอะกว่านี้
แต่เค้าไม่ได้มาเป็นเราเองนี่ พี่เคยทำงานในบริษัทที่ให้เงินเดือนเยอะแต่ไม่มีความสุขเลย
เครียดเรื่องงานเรื่องคน ชอบวันศุกร์ เบื่อวันจันทร์ ดีที่ตอนนั้นไม่ตัดสินใจทำตามแรงกดดัน
เคยคิดเรื่องทำงานพิเศษโดยใช้cerที่ได้มา แต่คิดดูแล้วมันไม่ใช่สัมมาอาชีวะเท่าไหร่
เลยไม่เสี่ยงดีกว่า เลยมีเวลาว่างในการภาวนาในรูปแบบ ไปทำบุญ ไปตลาดซื้อปลาที่เค้าจะฆ่าไปปล่อย
หรือไปเป็นพี่อาสาดูแลน้องเด็กกำพร้าที่สถานสงเคราะห์ฯลฯ
มีความสุขกว่ากันเยอะ^^

สำหรับพี่นะ ถ้าเราจัดสรรเงินเก็บไว้เพียงพอ
ให้พ่อแม่ได้ทุกเดือน
มีแบ่งทำบุญและช่วยคนอื่นบ้างก็พอใจแล้วล่ะ
และถ้าเราคิดว่าพอแล้วจริงๆ
แทนที่จะกังวลเรื่องความก้าวหน้าในงาน
พี่กลับคิดเรื่องความก้าวหน้าในการภาวนามากกว่า
เพราะความตายไม่รู้จะมาถึงเราเมื่อไหร่