พี่มานิตา เหมือนหนู เลยคะ อยากจะลืมเค้าคะ
เพราะเค้าไม่คิดถึงเราเลย ปล่อยให้เราเสียใจอยู่ฝ่ายเดียว
ทุกข์ใจ ทรมานมากคะ อยากจะลืมก้อลืมไม่ลงเหมือนกันคะ
ความสัมพันธืเพียงไม่นานของเค้า ทำให้ลืมเราไปเลย เสียใจมากกคะ

สวัสดีค่ะคุณมานิตา
เล็บหักหมดยังค่ะ....ไม่เป็นไรหรอกมันหักได้มักก้องอกได้เหนื่อยก้อหยุดพักให้หายเหนื่อย..พอหายเหนื่อยก้อไปต่อไปค่ะ..คนเราต้องสู้..เพื่อตัวเราเอง..อนาคตดีดีรอคุณอยู่น่ะค่ะ...โยเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
โย_โย

สวัสดีคะพี่นิตา หนูยังเอาใจช่วยอยู่นะคะ สักวันพี่ต้องแกร่งขึ้นจากการกระทำของเขา มันจะสอนเราให้เราดีขึ้นและวางเฉยได้ในที่สุดคะ สู้กับความรู้สึกตัวเองให้ได้นะคะ

ยินดีด้วยค่ะพี่นิตา
ขอให้พี่นิตาเข้มแข็งให้ได้แบบนี้ตลอดไปนะคะ
พี่นิตามองฝั่งแล้วค่ะพยายามอดทนอีกนิดนะคะ
เป็นกำลังใจให้พี่เสมอค่ะ

สวัสดีค่ะคุณมานิตา สู้ ๆ นะคะ ต้นหญ้าอ่านเรื่องเราวคุณนิตาแล้ว ก็มองเห็นภาพเลยค่ะ เพราะเหมือนต้นหญ้าในตอนแรกมาก ๆ เลย แต่ก่อนเวลาสามีไม่กลับบ้านหรือกลับดึก ต้นหญ้าก็กระวนกระวาย โทรหาไม่ติดก็เป็นทุกข์ คิดไปสารพัด แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ ก็มีห่วงบ้างนิดหน่อย แต่ไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เค้าจะไปไหน กลับกี่โมง ก็เฉย ๆ โล่ง ๆ ค่ะไม่คิดมากเหมือนเมื่อก่อน หรือแต่ก่อนเรายังไม่รู้ก็เลยหวาดระแวงอยากรู้อยากเห็นว่าเค้ามีใครไปไหนกับใครหรือเปล่า แต่พอรู้แล้ว ก็ทุกข์มาก เจ็บมาก แทบแย่เลยช่วงนั้น ก็เลยหยุดที่จะอยากรู้อยากเห็น ไม่อยากทุกข์อีกค่ะ

ยินดีกับคุณมานิตาด้วยค่ะ คุณนิตากำลังจะหลุดพ้นจากการยึดมั่นถือมั่นในตัวสามีแล้ว เพราะมันไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอนเลย วันนี้เค้าอยู่กับเรา พรุ่งนี้เราอาจะไม่ได้อยู่กับเค้าแล้วก็ได้ค่ะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณมานิตา และอีกหลาย ๆ ท่านที่กำลังทุกข์อยู่ สู้ สู้ นะคะ

นิตาเข้ามาทุกวันแต่ตอบไม่ได้คอมมี ปัญหา
เมื่อสัปดาห์ก่อนนิตาเหนื่อยมาก เหนื่อยจากการที่ต้องรับรู้เรื่องจากสามีตัวเองเหนื่อยจนแทบหมดแรง
จน เพื่อน ๆ ทักว่าไปทำอะไรมาเหมือนคนไม่มีแรง เหนื่อย ๆ มาก ๆ ขาเดินแทบไม่ได้ไม่มีแรง
จากการที่เหนื่อยมากในครั้งนี้ ก็มีผลดีอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้ความคิดเปลี่ยนทาง
มันเหมือนมีพลัง บางอย่างซ่อนอยู่ ทำให้ตัดใจได้มากเลยทีเดียว
ช่วงนั้นคิดได้ว่าขาของ เราถ้าดีอยู่เราก็เดินได้ดี แต่ถ้าเมื่อไรขาเราเริ่มหมดแรงเป็นแผลข้างใดข้างหนึ่ง
ที่ร้ายแรงถ้าเรา ไม่ตัดทิ้งหรือรักษาให้หายขาดไม่ได้ก็ต้องเยียวยารักษาอยู่ร่ำไปทั้งเจ็บ แสบ ร้อน
แผลที่มันเป็นเรื้อรังถ้าเรายอมตัดใจตัดทิ้งไป ถึงมันจะเจ็บจะปวดเดี๋ยวก็หายขาดได้ แรก ๆ มันอาจจะเดินโซซัดโซเซบ้างเดี๋ยวก็เดินได้ดีตรงทาง และก็คิดว่าวันเวลาที่เหลือช่างน้อยเต็มทีไม่กีปีก็ต้องตายจากกัน ถ้าเขาอยากไปก็ให้เขาไปทุกวันนี้นิตาไม่โทรหาไม่โทรตาม ใจที่ร้อนรนกลับสบายขึ้นอย่างประหลาด ก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้เหมือนกันเมื่อก่อนทำเหมือนจะเป็นจะตายเสียให้ได้
ดี เหมือนกันเราก็อยู่กับลูก ๆ ไม่อยากทำกับข้าวเราก็ไปกินข้างนอกกัน
ไม่ ต้องมาจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ อยากกินเราก็กินอยากเที่ยวเราก็เที่ยว เราเลี้ยงตัวเองได้สบายอยู่แล้ว
ที่ไหนที่เขาคิดว่าดีเราก็อยากให้เขาไป เราจะดูอยู่ห่าง ๆ ถ้าดีเราก็ดีใจด้วยแต่ถ้าทุกข์เขาเป็นคนเลือกเองจะมาโทษใครไม่ได้สำหรับเรา จบแล้วจบเลย ตอนนี้เป็นแบบนี้นะคะแล้วจะมาเล่าให้ฟังอีกค่ะ


นี่แหละคะอาการของคนกำลังจะหลุดจากพันธนาการ และหลุดจากความทุกข์ โศก เศร้า เสียใจ หนูเป็นแล้วและตัดสินใจกับความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว พยามอีกหน่อยนะคะ เดี๋ยวเราจะยิ่งรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ คะ เอาใจช่วยนะคะ

ดีใจกับพี่คะพี่พ้นกับความทุกข์ใจได้แล้ว แต่สำหรับหนู ยังไม่ได้เลยคะ
ล้มแล้ว พอจะลุก จะลุก ก้อล้มลงไปอีก ไม่อยากทุกข์ใจเลยคะพี่ พยายามทำงานเพื่อให้ลืม ๆ
แต่ไม่เลย วนเวียนอยู่ตลอด จะตัดก้อไม่ได้ คิดว่าเราไม่ดีอย่างไร เค้าถึงได้ทำกับเราแบบนี้
ทำไมเค้าตัดเราง่ายดาย เรายังไม่ลืมเลย ทำไมลืมกันเร็วแบบนี้ จิตใจเค้าทำด้วยอะไร..