ในวันที่ผมออกมาเผชิญโลกใหม่ ๆ ผมมีอุดมการณ์ครับ และบทความในเชิงนี้ผมก็ได้อ่านอยู่เรื่อย ๆ แม้แต่ทุกสถาบันที่สอนให้นักศึกษาจบมา ก็ล้วนแต่เน้นการเป็นบุคลากรที่มีคุณภาพ ทั้งทางด้านวิชาการ และจริยธรรม การเป็นพลเมืองที่ดีคนหนึ่งของหน่วยงานที่ตนทำงาน ต่อสังคม ต่อครอบครัว
ในวันที่ผมเรียนจบใหม่ ๆ ชีวิตของผมเต็มไปด้วยความรู้สึกอิสระ และกระตือรือร้น
ไฟ ครับ รุ่นพี่ที่ทำงานบอกว่า ยังมีไฟ และผมก็ยังคงเป็นคนที่เชื่อมั่น

จริง ๆ ไม่ค่อยอยากจะออกความเห็นเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย เพราะบางครั้ง เอ่อ...ผมเคยได้ยินรุ่นน้องคนหนึ่งกล่าวลอย ๆ ขึ้นกับผม "วัฒนธรรมองค์กร ทำลายคนดี" การเป็นบุคลากรที่ได้รับการอบรมมาอย่างสมดุลทั้งในแง่ของวิชาการ ศีลธรรม จริยธรรม บางครั้งพื้นที่ในการหายใจก็จำกัดครับ บางครั้งอากาศที่เราหายใจอยู่ ก็เหมือนกับมีหนามแหลม ๆ คอยทิ่มแทงคอหอย จนบางครั้งเราก็ต้องถอยกลับมายืนตรงจุดที่จะมองภาพทุกอย่างให้เห็นได้ชัด ๆ แล้วพิจารณา ..

การเป็นคนดีในสังคม บางครั้งมันก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนแมลงที่ตกลงไปในน้ำผึ้ง

ในความเข้าใจของผม ความสันโดษไม่ได้ทำให้อะไรต่อมิอะไรมันขาดประสิทธิภาพ นะครับ
ความสันโดษ ที่ผมพบและผมเข้าใจ คือ สภาวะแห่งจิตใจที่ไร้แรงหน่วง ไร้แรงเหนี่ยวรั้ง
ซึ่งเมื่อมันได้รับข้อมูล ศักยภาพของประสาทสัมผัสทุกส่วนจะทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ
ประหนึ่งว่า ถ้าคุณอยู่ในสนามแข่งรถ ถ้าคุณไม่มีความกลัวความเร็ว และไม่มีความกลัวตายเข้ามาในหัวแล้วไซร้ คุณกับรถจะเป็นหนึ่ง เมื่อนั้นคุณจะเล่นไปด้วยศักยภาพสูงสุดที่รถคันนั้นจะทำได้...

ขอบคุณกระทู้ดี ๆ ครับ