จากเวปหลวงพี่ดอทเนต


มีคนเล่าให้ฟังว่า... สมัยก่อน...คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ...ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต.. แกอยู่ในป่า...กับเพื่อน 5 - 6คน...ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกัน...ล่าสัตว์ป่า...มาทำอาหาร วันหนึ่ง...เป็นเวรของคุณพงษ์เทพ แกก็คว้าปืนยาว...สะพายบ่า...เดินเข้าป่าไป... อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพ...คือแกงเนื้อลิง...พอเดินเข้าป่าไปได้สักพักเห็นลิงตัวหนึ่ง...นั่งอยู่บนต้นไม้...หันหลังให้.. แกก็รีบยกปืนประทับบ่า...ยิงเปรี้ยง...ไปที่ตัวลิง.. เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น...ปกติ...ลิงพอถูกยิง..จะหล่นตุ๊บ...จากต้นไม้ทันที...แต่ลิงตัวนี้...นั่งจับกิ่งไม้เฉย...ไม่หล่นลงมา...จะว่ายิงไม่ถูก...ก็ไม่น่าเป็นไปได้...เพราะคุณพงษ์เทพ...แกยิงปืนแม่น...ระยะแค่นี้ เป้าใหญ่ขนาดนี้...ไม่พลาดแน่นอน...ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น...ลิงตัวที่ถูกยิง...ร้องโหยหวน...เสียงดังมาก... ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ๆ...วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง... แล้วร้องโหยหวน...เหมือนกันหมด...แกตกใจ...ยืนตกตะลึง...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...สักครู่...ลิงตัวที่ถูกยิง... โยนวัตถุเล็กๆ...สีดำ ๆ..ชิ้นหนึ่ง...ให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด...แล้วก็หล่นตุ๊บ...ลงมาจากต้นไม้...คุณพงษ์เทพ...รีบวิ่งไปดู... ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง... ทะลุหน้าอก...เลือดแดงฉาน..เต็มตัว... คุณพงษ์เทพเห็นแล้ว...ต้องเบือนหน้าหนี... ลิงที่ตกลงมา...เป็นลิงแม่ลูกอ่อน...ขณะที่ถูกยิง...เธอกำลังให้นม ลูก...ลูกตัวน้อย...กำลังดูดนมอย่างมีความสุข...ทันทีที่ถูกยิง... ถ้าเป็นลิงตัวอื่น...จะหล่นตุ๊บ...ลงจากต้นไม้.. แม่ลิงตัวนี้...ยังหล่นไม่ได้...ยังตายไม่ได้.. เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ...คือ...รักษาชีวิตลูกน้อย...ให้พ้นอันตราย...เธอกัดฟัน...โหนกิ่งไม้ไว้...แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ...มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทาง ด้วยความตกใจ...พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมด...ตะโกนสุดเสียง...ร้องเรียก...ฝูงลิงเข้ามาใกล้ๆ.. แล้วก็ฝากฝัง...ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว...มองดูลูก...ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว.. แน่ใจว่า...ลูกปลอดภัยแล้ว...จึงหลับตา...แล้วหล่นลงมา...ตาย... คุณพงษ์เทพ...ก้มมองหน้าลิง...แล้วร้องไห้...เพราะที่เบ้าตาลิง...มีหยดน้ำตาใสๆ กำลังไหลริน...คุณพงษ์เทพ..รีบเดินกลับที่พัก...เอาปืนไปเผาทิ้ง... ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลย...ตลอดชีวิต..และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่...ของแม่ลิง...ที่มีต่อลูกน้อย...เป็นแรงบันดาลใจให้พงษ์เทพ...แต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง...ชื่อว่า...'ลิงทะโมน...' เพื่อยกย่อง...เชิดชู...คุณค่าของความรัก...ที่แม่...มีต่อลูก แม่นะหรือ... คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่งใหญ่ คือผู้รัก ลูกตน กว่าใครใคร คือผู้คอย ห่วงใย ทุกเวลา คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่มกลุ้มเรื่องทุกข์ คือคนสุข เมื่อลูกนั้น มีหรรษา คือคนปลอบ เมื่อลูกเหงา เศร้าอุราคือคนคอย ให้เมตตา ลูกทุกคราว เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสดชื่น เป็นผ้าผืนคอยห่มให้ เพื่อคลายหนาว เป็นกระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว เป็นบันได ไต่ดาว ลูกก้าวไป เป็นคุณครู ผู้สอนสั่งทุกอย่างหนอ เป็นคุณหมอ คอยรักษา จะหาไหน เป็นทุกสิ่ง ทุกอย่าง ได้ดั่งใจ จะหาใครได้เท่าแม่เหมือนไม่มี สาธยาย อย่างไร คงไม่หมด พระคุณแม่ ยากแทนทด เหมือนปลดหนี้ สิ่งล้ำค่าใดใด ในปฐพี จะเทียมเท่า คุณแม่นี้ ไม่มีเอย.

ธรรมะนั้นสากล ไม่ว่าคนว่าสัตว์
ถ้าใจถึงกันแล้ว ก็ภาษาเดียวกันหมด
สุขทุกข์อย่างไร เห็นอกเห็นใจกัน