เราอยากให้กระจกยิ้มแก่เรา

เราก็ต้องยิ้มให้กระจก

อยู่ให้เขารัก

จากให้เขาเสียดาย

ตายให้เขาคิดถึง

ยอมไม่เป็น

เย็นไม่ได้

คนเราต้องฉิบหายวายวอด

ก็เพราะติดศักดิ์ศรีแห่งตัวตู

(เพียงให้ถอนคำพูดก็ไม่ยอมถอน)

ตัณหาทำให้เรา "ตาหัน"

หันไปจากความงามและความรัก

เห็นภัยทำให้ไหวตัว

ถ้าไม่เห็นภัยก็ไม่ไหวตัว

คนเดี๋ยวนี้อยู่ในภาวะไม่ไหวตัว

เพราะมองไม่เห็นภัย

ในความเห็นแก่ตัว

การอ่อนน้อมถ่อมตนช่วย

ลดความยะโสโอหัง

ทำอะไรต้องทำแบบกัดติด

และทำด้วยความประทับจิตประทับใจ

เสน่ห์ของเด็กอยู่ที่การเชื่อฟัง

เสนียดของเด็กอยู่ที่ดื้อรั้นดันทุรัน

กินข้าวเขาแล้วมาขี้

ทำความดีคุ้มค่าเขาแล้วหรือยัง

ตัณหานั้นที่จริงมัน ไม่ตัน

มันกลวงมันพร่องอยู่ตลอดเวลา

คนไม่มีธรรมะ

พอไปมีอะไรเข้าก็เจ็บปวดกับสิ่งที่มี

เพราะถูกมันกัดเอา

ศาสนาเป็นเรื่องลึก ซึ้ง

ให้ไอ้พวกทึ่มๆมารักษาจะอยู่ได้อย่างไร