แวะมาหาพี่ใหญ่ค่ะ...

ไอ้เจ้าอารมณ์เหงาๆ เนี่ย.... พิมเองก็เป็นอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน พิมเลยไม่รู้จะแนะนำพี่ใหญ่อย่างไรดี
เอาเป็นว่าถ้าพี่ใหญ่เหงาเมื่อไหร่ ก็คิดว่ามีพิมอีกคนที่เหงาเหมือนกันนะคะ ... เผื่อว่าความเหงาของพี่ใหญ่จะลดลงเพราะมีพิมเป็นตัวหารไงค่ะ ....

รักและคิดถึงพี่ใหญ่ค่ะ
พิม

สวีดัสครับพี่ใหญ่...,

...

ทำไม ทำไม และทำไม จึงเหงา?

เพราะขาดที่พึ่งทางใจครับ ที่พึ่งที่สำคัญมากคือตนเอง พระพุทธเจ้าทรงสอนเสมอว่า อัตตาหิอัตโนนาโถ..
..หมายความว่า มีการตั้งไว้ในใจโดยแยบคายว่า เราสามารถอยู่ได้เป็นได้ทำได้โดยไม่ต้องอิงอาศัยจากปัจจัยภายนอกเมื่อปัจจัยนั้นไม่มีหรือหมดไปแล้ว...เพราะการวางใจเช่นนี้ ย่อมยังความ"เต็ม"ให้บังเกิดขึ้นในตนเอง เมื่อ"เต็ม"แล้ว ความขาดพร่อง ที่เรียกว่า"เหงา"จะมีมาแต่ไหน?..

พึงสังเกตุว่า ผู้ที่บ่นว่า"เหงา"นั้น มักไม่พ้นการแสวงหาหรือต้องการสิ่งอื่นๆนอกตนเพื่อเติมความ"ขาดแคลน ที่ตนมีอยู่.. ในหลักของสัจจธรรม ใครๆไม่อาจจัดแจงควบคุมสิ่งใดๆให้เป็นดังใจได้ เพราะสิ่งทั้งปวงย่อมไหลสืบเนื่องมาด้วยอำนาจของปัจจัยมากมายคณานับ...แต่ด้วยกิเลสของตนๆนั่นที่ยึดถือเอาเพื่อความสุขความพอใจ เมื่อไม่ได้ดังใจปรารถนาจึงเข้าถึงทุกข์ไม่หยุดหย่อน..

กิเลสคือเป้าหมายที่เราต้องเข้าจัดการควบคุม โดยเฉพาะกิเลสในตนเอง.. หากการควบคุมกิเลสในตนไม่อาจถูกควบคุมจัดการได้แล้ว บรรดาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระอริยบุคคล ย่อมไม่ปรากฏในโลกแน่ๆเพราะคงไม่มีใครสามารถทำลายกิเลสได้เลย..

พี่ใหญ่จะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน..
เราจะอาจบังคับบัญชาควบคุมใครอื่นให้เป็นไปตามความต้องการของเราได้หรือ? ..
เมื่อจิตเราเศร้าหมอง ชื่อว่าใครอื่นทำให้หรือ? หากเราจุติตอนจิตเศร้าหมอง คนอื่นหรือเราจะ"ไปไม่ดี"กันเล่า?
เมื่อเขาบันเทิงในบาปกรรมอยู่ เราควรขอแบ่งบาปนั้นมาด้วยการอาฆาตแค้นเขาใหม เพื่อความเท่าเทียมกันในการทำ"เหตุเสีย"จะได้ไปเจอคนชั่วอีกนาน..น..น..น..นในสังสารวัฏหรือ?

เหตุดีๆมีให้เลือกทำ พี่ใหญ่พึงเลือกเถิด เรานี่แหละที่เป็นผู้ลิขิตชีวิตตน หาใช่พระพรหม พระเจ้าหรือใครอื่นที่ใหนไม่หรอกขอรับ..

สวัสดีปีใหม่นะพี่ใหญ่ ขอให้มีความสุขความปลอดภัยไร้โรคเน้อครับ..

สวัสดีคะพี่ใหญ่
เหงาได้คะ แต่อย่าเหงานานคะ
เดี๋ยวหน้าแก่คะ
หวานก็เอาใจช่วยพี่คะ พี่ก็เอาใจช่วยหวานนะคะ

สู้ๆๆนะค่ะ อีกไม่นานฟ้าก็จะสว่างขึ้น รอเวลาเท่านั้น จะช่วยรักษา และดูแลทุกสิ่งทุกอย่างให้ดี และให้เราทุกคนเข็มแข็งขึ้นมาได้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

สวัสดีคะ เข้ามาให้กำลังใจพี่ใหญ่คะ

สวัสดีทุกๆท่าน พี่เข้ามาในลานฯเกือบทุกวัน แต่ไม่ได้ออกความเห็นหรือแนะนำอะไร เพราะในจิตใจพี่มันยังไม่โล่งเสียทีเดียว มันยังมีเงาๆอะไรติดอยู่นิดๆ กำลังพยายามให้มันหมดไป เกือบแล้วหล่ะ เพราะตอนนี้เวลาพี่หลับตานึกหน้าเขา พี่ยังนึกได้ไม่เต็มหน้า ก็แสดงว่ากำลังจะลืมเขาได้ ที่จำเป็นต้องลืมให้ได้เพราะเมื่อตอนที่พี่นึกถึงเขามันจะนึกถึงแต่สิ่งที่เขาทำร้ายจิตใจเรา มันก็จะบั่นทอนสุขภาพ มันก็แปลกนะ ทำไมเราถึงไม่นึกถึงแต่สิ่งที่ดีๆที่เขาเคยทำก็ไม่รู้

เวลานี้พี่พยายามรักษาสุขภาพเพื่อเราจะได้อยู่เป็นเพื่อนลูกไปนานๆ ก็สงสารลูกนะ ปากก็บอกว่าไม่สนใจพ่อปล่อยเขาไป แต่โดยลึกๆแล้วเราก็รู้ว่าลูกก็อยากมีพ่อ-แม่ อยู่กันพร้อมหน้า สำหรับเราเองบอกได้เลยว่าเรามีปัญญาเลี้ยงลูกได้สบายมาก เพราะเราวางแผนการเงินไว้ให้ลูกตั้งแต่เราเริ่มทำงาน

ในขณะที่กำลังบรรยายอยู่นี่ ที่ดอนเมืองเขากำลังยิงกัน เสียงเพื่อนพนักงานในห้องแซดไปหมด ตื่นเต้นกันใหญ่ ฝนก็กำลังตกหนัก เท่านี้ก่อนนะ ขอไปฟังข่าวยิงกันก่อน

น่าเห็นใจมากคะ ถ้าดิฉันเป็นคุณก็คงจะขอหย่าเพราะอยู่กันไปก็ทรมานใจตัวเองเปล่า ดิฉันไม่สนับสนุนให้ทนค่ะ ยิ่งถ้าอยู่คนเดียวก็จะคิดมาก ถ้าคุณมีเพื่อนหรือญาติๆที่คอยเป็นกำลังใจให้ก็ขอให้หากิจกรรมทำร่วมกับเค้า เพื่อให้เกิดความสนใจในสิ่งใหม่ๆ หรือทำประโยชน์ให้แก่สังคม คุณจะได้รู้สึกถึงคุณค่าของตัวเอง อีกอย่าง ผลจากการทำบุญไหว้พระจะนำพาสิ่งดีๆมาให้คุณและลูกๆค่ะ คุณต้องเข้มแข็งให้มากๆ คิดซะว่าชาตินี้เรารู้จักเค้าและได้ใช้ชีวิตร่วมกันมา แต่พอชีวิตเราดับไปแล้ว สิ่งที่จะติดตัวเราไปคือความดีชั่ว และ ชาติหน้าหรือต่อๆไป พอเกิดใหม่ก็ไม่มีความทรงจำต่อกันแล้วเรียกว่าเป็นคนอื่น แม้แต่30ปีที่เคยใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมาทั้งคุณและเค้าก็จำไม่ได้หรอกคะ ตอนนี้คุณก็ต้องอยู่ให้ได้คะ เสียใจน่ะได้แต่อย่าเสียเวลาจมกับมันนานคะ

ใครมาหอมแก้มเค้า เค้าจั๊กจี้นะ

ทำเป็นแกล้งสนใจเหตุการณ์ไปอย่างนั้นแหละ เดียวเพื่อนฝูงเขาจะหาว่าเราทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แต่พี่ก็พยายามไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในการออกความเห็นนะ เพราะอะไรหลายๆอย่างในบ้านเมืองมันเครียดมาก แล้วพี่เป็นคน"อิน"ง่าย เรากลัวเส้นสมองแตก เลยถอยดีกว่า

ท่านผู้ชำนาญการทั้งหลาย ช่วยให้คำจำกัดความ คำว่า "ให้อภัยโดยไม่มีเงื่อนไข" ใครตอบโดนใจจะให้รางวัล

คิดถึงคุณทักทายมาก อยากให้กลับมาทำมาหากินที่เมืองไทย คุณไปต่างประเทศตั้งนานแล้ว คิดว่าความรู้ความสามารถคุณมีมากมายที่จะกลับเมืองไทยได้แล้ว อยากให้คุณได้กลับมากอดลูกๆ ดูแต่รูป ได้ยินแต่เสียง มันไม่ชื่นใจเท่าอ้อมกอดหรอก กลับมาเถอะนะ นะ นะ นะ

อภัยมีเงื่อนไขมีด้วยเหรอครับ?..

ขออนุญาตนำบทความธรรมะมาฝากค่ะ
คัดลอกจาก... คุณกุหลาบสีชา

สุขกาย สุขใจนะคะทุกท่าน

ธรรมรักษาค่ะ







อ ภั ย ท า น
พระศรีญาณโสภณ (สุวิทย์ ปิยวิชฺโช)
วัดพระรามเก้ากาญจนาภิเษก กรุงเทพมหานคร

การผูกอาฆาตพยาบาท จองเวร ให้ผลข้ามภพข้ามชาติ

ถ้าเราเปรียบภพชาติเหมือนคืนวัน
การนอนหลับเหมือนการตาย การตื่นนอนเหมือนการเกิด
ภพชาติก็ใกล้ตัวเราเข้ามา

การผูกอาฆาตพยาบาทเหมือนการเข้านอนโดยไม่ได้อาบน้ำชำระร่างกาย
หลับก็ไม่เป็นสุข ตื่นขึ้นมาก็ไม่สดชื่น

ในแต่ละวัน จิตของเราเก็บเกี่ยวเฉี่ยวโฉบอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง อิจฉา นินทา
อาฆาต พยาบาท ขุ่นแค้น ขัดเคือง นานาชนิดเอาไว้

ถ้าไม่มีวิธีชำระก็จะเกิดสนิมใจขึ้นมา
กระทั่งไม่อาจนอนได้อย่างมีความสุขหากไม่ชำระร่างกายฉันใด
ใจที่ไม่ถูกชำระจะทำให้ฝันร้าย อารมณ์หงุดหงิดหลับไม่สนิท ฉันนั้น

การแสดงอภัยทานเป็นการชำระใจ
แม้จะดูพูดง่าย แต่ก็ทำได้ยากหากไม่ฝึกทำจนเป็นปกติ

เพื่อให้เข้าใจง่ายและอยากทำให้ได้
ขอให้เรามาพิจารณาเหตุผล
ถึงความต่อเนื่องของผลกรรมที่มีผลข้ามภพข้ามชาติว่า
ให้ผลเผ็ดร้อนเพียงใด และยังเป็นผลที่เราหนีไม่ได้อีกด้วย

เราต้องถามตนเองก่อนว่า
เราต้องการยุติการเผล็ดผลของกรรมกันคนๆ นั้นเพียงภพนี้
หรือต้องการจะพบเขา จะเจอเขาอีกในชาติต่อๆ ไป

เราต้องการจะยุติปัญหาเหล่านี้เพียงภพชาตินี้
หรือต้องการลากยาวไปถึงภพชาติข้างหน้า
เรามีสิทธิเสรีในตัวเราที่จะหยุดหรือสร้างเหตุต่อไปอีก

บางคน รักมาก หลงมาก เพราะเขาดีมาก
ก็ปรารถนาให้พบกันทุกภพทุกชาติ

บางคนก็อธิษฐานไม่ขอร่วมเดินทาง แต่ก็ไม่ยกโทษ
ในที่สุดผลของการไม่ยกโทษ คือไม่ยอมให้อภัย
ก็เหมือนการผูกสิ่งที่เราไม่ชอบไว้ที่เอวตนเองตลอดเวลา

การให้อภัย จะทำให้เราสามารถยุติปัญหาต่างๆ ได้
เหมือนคนล้างแก้วน้ำสะอาด
ทำให้เหมาะสมที่จะรองรับน้ำบริสุทธิ์ที่เทลงไปใหม่
เหมือนการโยนของที่เราไม่ชอบทิ้งเสีย โดยไม่ต้องเสียดาย

การให้อภัยคือการแสดงกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์
อภัยทานนั้นเวลาจะให้ไม่ต้องไปขอใคร
ไม่เหมือนใครมาขอเงินเรา เราต้องควักกระเป๋าให้
แต่ให้อภัย เราไม่ต้องหาจากไหน และไม่รู้สึกว่าเป็นการสูญเสีย

ขอให้เราภูมิใจเถิด เมื่อมีใครมาขอโทษ เมื่อมีใครให้อภัยเรา
หรือเมื่อสำนึกได้ว่า เราได้ทำอะไรผิดพลาดไป ก็ขอโทษกัน

การขอโทษ หรือการให้อภัย มิใช่การเสียหน้า หรือเสียรู้
มิใช่การได้เปรียบเสียเปรียบแต่อย่างใด
หากแต่เป็นการชำระใจให้สะอาด เหมือนภาชนะสกปรก ก็ชำระล้างให้สะอาด

ในชีวิตที่เหลืออยู่นี้ อาจจะดูเหมือนยาว
แต่มีใครบอกได้ว่าเราจะอยู่ได้ปลอดภัยถึงวันไหน
เราต้องการความทรงจำที่เลวร้าย หรือต้องการความทรงจำที่ดีในชีวิต

เราต้องการนั่งนอนอย่างมีความสุข มีชีวิตอยู่ด้วยความอิ่มเอิบ
หรือต้องการมีชีวิตอยู่ด้วยการถอนหายใจด้วยความทุกข์และกังวลใจ
สิ่งเหล่านี้กำหนดได้ที่ตัวเราเอง กำหนดวิธีคิดให้ถูกต้อง

ความคิดเป็นสิ่งที่ทรงพลังมาก
สุขหรือทุกข์ของมนุษย์อยู่ที่วิธีคิด

คิดเป็นก็พ้นทุกข์
คิดไม่เป็น แม้แต่เรื่องมิใช่เรื่อง ก็อาจเกิดเรื่องได้

ขอให้เรามาคิดดูว่า ในชีวิตของเราคนหนึ่ง
อย่างเก่งก็อยู่ได้ ๗๕ ปี เกินนี้ไปถือเป็นกำไรชีวิต
ทำไมเราจะเสียเวลามาครุ่นคิดเรื่องไร้สาระ
ทำไมเราจะต้องเสียเวลามาทำเรื่องที่ทำให้เกิดทุกข์

การยอมกันเสียบ้าง ก็เป็นความสุขได้ไม่ยาก
เราอาจคิดว่า การให้อภัยบ่อยๆ แก่คนบางคน
เขาอาจจะไม่ปรับตัว ยังก่อเหตุอยู่เสมอๆ
งานก็ไม่สำเร็จ ยังเหลวไหลอยู่เหมือนเดิม
นั่นอาจเป็นเหตุผลในการทำงาน

แต่สำหรับเหตุผลของใจนั่น
เมื่อให้อภัย ใจเราก็เบา

การยกโทษ อาจดูเหมือนเรายอม
เราไม่ติดใจ ไม่เอาเรื่อง แล้วจะทำให้เขากำเริบ
ส่วนเราเสียเปรียบ

ความจริงไม่ใช่
เรากำลังบำเพ็ญบารมีขั้นสูง คือ “อภัยทาน”
อันเป็น “ทานบารมี” ที่สูงส่ง
การยอมแพ้อาจเป็นชัยชนะยิ่งใหญ่ข้ามภพชาติ

ขอให้สังเกตความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ
เวลาเราโกรธ เกลียด พยาบาทใคร
สีหน้าของเราจะเปลี่ยนไป เลือดในร่างกายจะผิดระบบ
เช่น เวลาโกรธจัด จิตที่ถูกครอบงำโดยอารมณ์ร้าย
ก็มีลักษณะเช่นเดียวกันคือ ความรุ่มร้อนไม่พอใจ ทำอะไรก็กังวลเป็นทุกข์

แต่พอยกโทษให้ ก็จะรู้สึกทันทีว่า ยิ้มได้ จิตเบาสบาย
ที่เปรียบกันว่าเหมือนยกภูเขาออกจากอก
รู้สึกจิตเป็นอิสระทันทีเพราะหมดห่วง หมดทุกข์ หมดสนิมที่จะกัดกร่อนจิตใจ

วิธีคิด มีความสำคัญมากสำหรับชีวิตของคน
เรามักได้ยินเสมอๆ ว่า แพ้หรือชนะอยู่ที่กำลังใจ
แท้จริงแล้ว คำว่า “กำลังใจ”
ก็คือวิธีคิดนั่นเอง พลังที่ยิ่งใหญ่ของมนุษย์ คือการที่ “ใจ” มีกำลัง

มนุษย์เราจึงต้องสร้างกำลังใจให้แก่กันและกัน
กำลังใจเป็นสิ่งที่ให้ไม่รู้จักหมด
ยิ่งเราให้คนอื่นได้มากเท่าไหร่ กำลังใจก็จะยิ่งเกิดขึ้นแก่เรามากเท่านั้น
เหมือนวิชาความรู้ ยิ่งให้ยิ่งพอกพูน ยิ่งหวงไว้เฉพาะตัวก็ยิ่งหดหาย

การให้อภัย อาจพูดง่าย แต่ทำยาก
แม้จะเป็นเรื่องยาก เพราะใจไม่อยากทำ
แต่ก็สามารถทำได้เมื่อเราฝืนใจทำ
และจะเป็นความสุขใจในภายหลังเมื่อครวญคำนึงถึง

การตอบรับซึ่งกันและกัน
ถ้าเป็นความดี เป็นความรัก ความอบอุ่นก็ดีไป
แต่ถ้าเป็นความเกลียด ความโกรธ
สิ่งที่จะตามมา คือการรับรู้
และเก็บอารมณ์ทั้งโกรธและเกลียดนั้นไว้ด้วยกันทั้งสองฝ่าย

เมื่อรู้แล้วก็ควรสละอารมณ์นั้นด้วยตัวเราเองก่อน
เพื่อป้องกันจิตเรามิให้เป็นทุกข์เพราะคนนั้นเป็นเหตุ
เราอาจคิดเสมือนหนึ่งไม่ได้มีเขาอยู่ในโลกนี้เลยก็ได้
การให้อภัยเขา คือคิดถึงเขาในฐานะเพื่อนร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย
ไม่สมควรจะไปยึดเป็นรักเป็นชัง

ก็เมื่อแม้แต่รัก ท่านยังสอนให้เราละทิ้ง มิให้ยึดติด
แล้วทำไมเราจะยังมองเห็นโกรธเป็นสิ่งที่จะต้องยึดมั่นอยู่ได้



(ที่มา : จากหนังสือ “อภัยทาน” ใน
http://www.kanlayanatam.com/sara/sara85.htm)