ไม่รู้จะตรงประเด็นหรือเปล่าครับ???
" ๑ จงถือตัวเองเป็นที่รักสูงสุด อย่ารักใครให้ยิ่งกว่าตัว จงสร้างตัวเองเมื่อเรารักตัวเองสร้างตัวเองได้แล้ว การจะใหคนอื่นมารักเป็นเรื่องง่าย
๒ จงมีความบากบั่นพยายามอย่างมั่นคง อย่าท้อถอยอะไรง่ายๆ
๓ อย่าโอดครวญร่ำร้องถึงความทุกข์ ยากลำบาก จงกัดฟันต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ อย่าร้องขอความเห็นใจจากใคร แต่จงเห็นใจผู้อื่นที่ทำผิดพลาด อย่าซ้ำเติมคนผิด เมื่อเขารู้สึกตัวแล้วจงให้กำลังใจเพื่อให้เขาทำความดีต่อไป
๔ อย่าด่วนตัดสินใจว่าใครเป็นคนเลว จงดูชีวิตของเขาให้ตลอด ชีวิตคนเปลี่ยนแปลงเสมอในใจเราจงพอกพูนอภัยธรรมให้มีมากที่สุด
๕ อย่าแสวงหาความสุขความเพลิดเพลิน บนความทุกข์ ความเดือดร้อนของผู้อื่น อย่านำปมด้อยคนอื่นมาล้อเลียน จงมีเมตตาต่อผู้มีปมด้อย รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา
๖ จงมีความสุจริตใจในการกระทำและการพูด อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้เท่าทันเรา ถือเอาความสุจริตให้มั่นไว้ ความซื่อสัตย์เป็นอุบายที่ดีที่สุดเท่าที่มนุษย์จะหาได้[color=#000000]
๗ จงให้เกียรติแก่สุภาพสตรี เมื่อสุภาพสตรีทำให้โกรธ อย่าแสดงความโกรธให้ปรากฏ จงอดทนต่อคำล่วงเกินและให้อภัย จงสุภาพอ่อนโยน ถ้าผิดหวังในความรักจงทำตัวให้เด่น อย่าให้ความรักฆ่าเราได้[color=#FF0000]จงถือความรักเป็นเครื่องประกอบเล็กๆ น้อยๆ จุดมุ่งหมายในชีวิตคือ มุ่งมั่น บำเพ็ญประโยชน์ให้แก่ชีวิต อย่าให้ชีวิตว่างเปล่าจากคุณความดี[color=#000000]
[/color][/color][/color]
๘ สุดท้าย ขอให้รักความสงบสุข ให้ถือความสงบสุขเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของชีวิต[color=#000000][/color]อย่าทะเยอทะยานในตำแหน่งฐานันดรใดๆ อะไรจะเสียไปก็เชื่อว่ามิได้เสีย อะไรที่ได้มา ก็เพียงสักแต่ได้มา สมบัติทั้งหลายในโลกนี้เป็นของโลก เราเพียงมาอาศัยใช้ชั่วคราวแล้วละทิ้งไป อย่าให้ความโลภมีอำนาจเหนือจิตใจจนทำผิดได้ สมบัติที่ล้ำค่าที่สุดคือดวงใจที่สงบอยู่ด้วยธรรมของผู้มีปัญญา"[color=#000000]

[/color]คัดตัดย่อจาก "ภาพจำลองชีวิต" วศิน อินทสระ
หวังว่าข้อความในนิยายอิงธรรมะ คงจะมีประโยชน์ ถ้าเรามีศีล ศีลจะคุ้มครองเรา หมั่นทำความดีครับแล้วเพื่อนๆ จะกลับมา.
ขอความเจริญในธรรมจงมีแก่ทุกท่านครับ

ในส่วนความคิดเห็นของผมนะครับ

เหตุใดที่เราพึงทุกข์กับการที่เราไม่มีเพื่อน ที่เราทุกข์นั้นลองมองเข้าไปลึกๆแล้วท่านจะพบว่ามีสิ่งหนึ่งซ่อนอยู่ ถ้าถามว่าทำไมเราถึงต้องไปทุกข์กับมัน กลัวเพื่อนไม่รัก คิดว่าเพื่อนรังเกียจ ไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม สิ่งต่างๆเหล่านี้ถ้าให้จัดเป็นหมวดแห่งกองทุกข์แล้วนั้นก็จะจัดอยู่ในโลกธรรม 8 คือเราไปยึดติดในโลกธรรม 8 มากเกินไป ดังนั้นถ้าคิดว่า ณ ปัจจุบันนี้เราทำดีที่สุดแล้ว ก็ขอให้คงความดีนี้ไว้ แต่ถ้าไม่ดีพอก็ให้เร่งแก้ไขพัฒนา กล่าวคือ เราไม่ได้แก้เพราะเพื่อนแต่เราอยากจะแก้ไขตนให้เป้นคนดียิ่งขึ้น
อาจจะกล่าวโดยง่าย คือ ปธาน 4 อย่าง
1.ความชั่วที่กระทำแล้วให้ระงับเสีย
2.ความชั่วที่ยังไม่ทำก็ไม่ทำ
3.ความดีที่ทำแล้วก็ให้ดำรงต่อไป
4.ความดีที่ยังไม่ทำก็ทำให้ถึงพร้อมเสีย
ถ้าเราทำได้ตาม ปธาน 4 อย่างแล้วนี้ แล้วเพื่อนยังปฏิบัติตัวเหมือนเดิมเราก็ไม่ควรใส่ใจ
เพราะขอให้ท่านจำไว้ว่าโลกธรรม 8 มันหมุนเวียนอยู่ในโลกนี้เป้นธรรมดาหากเราเอาจิตใจไปจดจ่อกับโลกธรรมนี้ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนๆ เรามีความทุกข์เป็นของธรรมดาอย่างแน่นอน

โลกธรรมเป็นกองทุกข์อย่างหนึ่งเหมือนดังไฟหากใจของเราไปจดจ่อเข้าไปใกล้โลกธรรมมากมันก็เหมือนเราอยู่กลางเปลวไฟ ย่อมร้อนรน ย่อมทุกข์อยู่เป็นธรรมดา
ขอทิ้งท้ายไว้แค่นี้ ผิดพลาดประการใดกระผมต้องขออโหสิกรรมด้วยครับขอบคุณครับ

...มีวิธีแก้อารมณ์โกรธคือ...ฝึกวางอารมณ์ไม่ให้เกิดการปรุงแต่ง...
...เวลาเห็นหน้าให้ท่องในใจว่า...เห็นหนอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....
...เวลาได้ยินเสียงให้ท่องในใจว่า...ยินหนอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....
...ตอนเจอเพื่อนคนนั้นก็ทำอย่างที่บอกจนกว่าจะไม่เห็นไม่ได้ยินเสียง...
...ลองเอาไปใช้ดู...ค่อยมาบอกเพื่อนๆในลานแห่งนี้ว่าโอเคไหมคะ...

ดิฉันเคยเป็นเหมือนคุณ มีเพื่อนสนิทสมัยมัธยมต้น นั่งด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ชอบเหมือนกัน คุยกันถูกคอ แต่แล้ววันหนึ่งในช่วง ม. 3 ดิฉันไปพูดอะไรไม่ทราบกระทบจิตใจเพื่อน ตั้งแต่นั้นเพื่อนคนนี้เขาไม่ยอมคุยกับดิฉัน สมัยนั้นเรายังเด็ก จึงคิดอย่างเด็กๆ ว่า 'อย่าไปสนใจเขา ในเมื่อเขาไม่คุยกับเรา เราก็เฉย' แต่ก็ทนเฉยอยู่นานไม่ได้ เพราะความที่เราสนิทแล้วนั่งอยู่ติดกัน ดิฉันจึงไปขอโทษเขา แต่เขาก็ยังไม่ยกโทษ แม้จะถามว่าโกรธเรื่องอะไร เขาก็บอกให้ไปคิดเอาเอง จนบัดนี้เวลาล่วงกว่า 20 กว่าปี แล้ว ดิฉันก็ยังนึกไม่ออก แต่คุณเชื่อไหมคะ ว่าดิฉันเจอเพื่อนคนนี้ใหม่อีกครั้ง ความขุ่มมัวที่เรากับเขาเคยเกิดขึ้น กลับหายเป็นปลิดทิ้ง เราคุยกันเหมือนสมัยตอนเด็กๆ เพราะดิฉันยิ้มและเข้าไปคุยกับเขาก่อน และเราไม่พูดเรื่องในอดีตนั้นอีก อีกอย่างดิฉันคิดเอาเองว่า พวกเราไม่ได้เจอหน้ากันมา 10 ปีกว่าแล้ว ความโกรธต่างๆ ก็คงมลายหายไป

สมัยมหาวิทยาลัยดิฉันก็เคยทะเลาะกับเพื่อน แต่ดิฉันเป็นฝ่ายเริ่มก่อน จึงเข้าไปขอโทษ และคุยกันอย่างเปิดอก แต่ก็ถนอมคำพูดไว้ (ไม่ให้บัวซ้ำ) นะคะ สุดท้ายเรากับเพื่อนก็มาจับคู่ทำวิทยานิพนธ์ร่วมกันคะ

ขอให้คุณลองเปิดใจ คิด ไตร่ตรอง พิจารณาตัวเองก่อน ว่าได้ทำอะไรกับเพื่อนคนนั้นหรือไม่ หากไม่ ลองเปิดใจไปนั่งคุยกับเขาให้รู้เรื่องจะดีกว่าไหมคะ ว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมคุยกับเรา แต่ถ้าเพื่อนยังไม่ยอมคุย และเดินหนีห่างเรา ก็ขอให้ตัดใจและปล่อยวางกับเรื่องนั้นเถอะคะ เราจะได้รู้สึกสบายใจขึ้น ใครจะคิดกับเราก็ช่าง แต่ขอให้เรามีความศรัทธาและกระทำในความดีต่อไปค่ะ