จะใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเบิกบาน
เพื่อปณิธานที่ตั้งใจไว้ในการเผยแผ่ ทำนุพระพุืทธศาสนา
ในทุกวิถีทางตามกำลังศรัทธา ด้วยศักยภาพของเราเท่าที่จะได้
ตราบจน....ลมหายใจสุดท้าย

เอ .. มีเด็กๆมาดงคนแก่หลายคนนะยายมัทฯ..หายเหงาแล้วนะ..

อิ อิ ไม่บ่อยหรอกจ๊า......เพียงแต่เจอเมื่อไร...ก็เมื่อนั้นล่ะ...

คือ จ๋องกรอด ค่อย ๆ ฝึกฝนตัวเองมา...หง่ะ...

จ๋อง...ชอบสังเกตปฏิกิริยาของร่างกาย และจิตใจ ต่อการกระทบทุกผัสสะ
ว่าแต่ละสิ่งที่มากระทบส่งอิทธิพลอะไรต่อเรา

อย่าว่าแต่งู อย่างอื่นที่เคยเจอ ๆ มา จ๋องกรอดก็...

จริง ๆ จุดเริ่มต้นมันก็แค่ คือเคยกลัวแมงมุมตัวโต ๆ
แค่เห็นขามันโผล่มาเท่านั้น ถอยกรูไม่เป็นขบวน แต่มันแค่ขยับนิด ๆ
ขนาดมันอยู่ห่าง 3 เมตร ยังกลัว "อย่ากระโดดหาตูนะ อย่ากระโดดหาตูนะ"
"ไปไกล ๆ ถ้าเข้ามาใกล้กว่านี้ ตูทุบนะ" แนะ...คิดจะฆ่ามันอีก...

นั่นมองในมุมเรา ลองนึกถึงมันบ้าง
หมายถึง ถ้าในโลกนี้มีสัตว์อีกชนิดที่ตัวโตกว่าเรา 100 เท่า
แล้วยังมาทำพฤติกรรมอย่างนี้ใส่เรา...
เราคงจะ "โหย๋...อียักษ์ปอดแหก ตัวก็ตั้งเท่านั้น
อย่างเก่งข้ากัดเอ็ง เอ็งก็แค่ขึ้นผื่นคัน ๆ
แต่นิ้วเดียวของเอ็ง ก็สามารถจิ้มข้าให้ตายได้แล้ว ถ้าเอ็งจะทำ
คนที่กลัว คนที่ควรจะร้องขอว่าอย่าเข้ามา
ควรจะเป็นข้า...ไม่ใช้เอ็ง....ห้วย....ตัวตั้งโต....ฉลาดดีแถะ แถะ..."

คนเรา กลัวได้ตั้งแต่สิ่งที่เล็ก ยันสิ่งที่ใหญ่กว่าเรา
แม้แต่สิ่งที่เรามองไม่เห็น แต่เชื่อว่ามี เรายังกลัว

จ๋อง เคยนั่งมองและนั่งเรียนรู้จากแมลงสาบ...
แมลงสาบในมุมมองของเราคือสิ่งที่ขยะแขยง...
เคย...อุ๊ย...หนังสือตกกับมันอยู่บ้าง...
แต่สุดท้ายเราก็เรียนรู้จากมัน...

เหมือนกัน เราคิดว่าโลกนี้มียักษ์ตัวโต นั่งเฝ้าแหล่งอาหาร..
แค่เราตัวกระจิ๊ด ขอแบ่งเศษอาหาร จริง ๆ ก็เป็นอาหารที่เหลือทิ้งแล้ว...
แต่ทุกครั้งที่เจ้ายักษ์เห็น จะต้องวิ่งไล่ตบเรา
คิดดู ว่าถ้าเราถูกเจ้าสัตว์ร่างยักษ์วิ่งไล่ตบ...น่าจะขวัญหนีดีฝ่อ
วิ่งกระเจิดกระเจิง...หัวซุกหัวซุน...และคงจะต้องเป็นโรคจิต
นอนฝันร้าย และ ต้องขวัญผวาตื่นมากลางดึกอย่างทุกรนทุราย ไปหลายคืน
จนอาจจะต้อง พึ่งจิตแพทย์...
แต่ขอโทษ แมลงสาบ ไม่ต้อง
ลองเห็นตัวมันและวิ่งไล่ตบมันสิ่ มันจะวิ่งกุด กุด กุด หาที่ซุก...
และพอเราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สักพัก มันก็ออกมาใหม่ เราก็ไล่ตบมันอีก...
ไม่ว่าจะกี่ครั้ง มันก็โผล่มาอีก ยังเป้าหมายเดิม คือเศษอาหาร

จ๋องกรอด นั่งมอง และคิดว่า ถ้าเราจะเป็นให้ได้อย่างแมลงสาบ
เราต้องอาศัยอะไรบ้าง...
อย่างน้อย ๆ ล่ะ มันต้องเลือกจำในสิ่งที่ควรจำ และเลือกลืมในสิ่งที่ควรลืม...

และแบบว่า จ๋อง รักสัตว์...
เวลาที่ไปนิทรรศกาล ที่มีการเอาสัตว์มาออกแสดง...ของชอบเลย...
จ๋องจะชอบไปสร้างสัมผัส... อย่างงูที่เชื่อง ๆ จ๋องอุ้มบ่อย
บางตัวเชื่องมาก ขี้อ้อน ...

คนเรา กลัวได้ตั้งแต่สิ่งที่เล็ก ยันสิ่งที่ใหญ่กว่าเรา
แม้แต่สิ่งที่เรามองไม่เห็น แต่เชื่อว่ามี เรายังกลัว

จ๋องกรอด นั่งมอง และคิดว่า ถ้าเราจะเป็นให้ได้อย่างแมลงสาบ
เราต้องอาศัยอะไรบ้าง...
อย่างน้อย ๆ ล่ะ มันต้องเลือกจำในสิ่งที่ควรจำ และเลือกลืมในสิ่งที่ควรลืม...

และแบบว่า จ๋อง รักสัตว์...
เวลาที่ไปนิทรรศกาล ที่มีการเอาสัตว์มาออกแสดง...ของชอบเลย...
จ๋องจะชอบไปสร้างสัมผัส... อย่างงูที่เชื่อง ๆ จ๋องอุ้มบ่อย
บางตัวเชื่องมาก ขี้อ้อน ...

จ๋อง...ชอบสังเกตปฏิกิริยาของร่างกาย และจิตใจ ต่อการกระทบทุกผัสสะ
ว่าแต่ละสิ่งที่มากระทบส่งอิทธิพลอะไรต่อเรา

โอ่ย...โหย...
ระวังญาติมิตร...จะค่อยๆ...
ทยอยห่างหายจากยายฮูก
ไปที่ละคนสองคน...เพราะเป็น"ดงคนแก่"...
นะค่ะคุณตา.....

ขอมอบกาย ถวายชีวิต เป็นทาสรับใช้

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ใช่ สำหรับยายมัท..สิ่งที่คนเรากลัวที่สุดก็คือ....
"กลัวในสิ่งที่ตัวเองยังไม่รู้"..นะ

"ถ้าเราจะเป็นให้ได้อย่างแมลงสาบ"

ไปรู้..และคิดแทนมันได้งัยเนี่ยะ...นู๋ไบจ๋อง!!!

สาธุ..
ก็เช่นกัน
ขอมอบกาย ถวายชีวิต เป็นทาสรับใช้
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

โธ่! ทวดทักทาย
แก่แค่ไหนก็ยังมีใจเบิกบานอยู่
มันก็แค่ตัวเลขเนาะ
[b]ทุกอย่างสำคัญที่ใจ...จริงมั้ย..

ไบจ๋อง เขียน:
คนเรา กลัวได้ตั้งแต่สิ่งที่เล็ก ยันสิ่งที่ใหญ่กว่าเรา
แม้แต่สิ่งที่เรามองไม่เห็น แต่เชื่อว่ามี เรายังกลัว