วันนี้เข้ามาขอกำลังใจที่นี่นะคะ รู้สึกเหงา ๆ เบื่อ ๆ ตั้งใจจะไปอยู่วัดปฏิบัติธรรม แต่คุณแม่ไม่อยากให้ไป กลัวขากลับจะมีปัญหาเพราะอะไร ๆ ในบ้านเราตอนนี้ก็ยังไม่สงบ เลยต้องอยู่บ้านยิ่งรู้สึกเบื่อ ๆ หนักเข้าไปใหญ่ เวลาคุยกับใครก็รู้สึกเหมือนจะหงุดหงิด พยายามรู้แต่ก็ยังไม่ค่อยรู้สึกดีขึ้นเลยค่ะ รู้สึกอยากนั่งเฉย ๆ ไม่อยากทำอะไรเลย สงสัยจะจิตตก

ที่พยายามไปรู้แล้ว..ยังรู้สึกไม่ดีขึ้น..อยู่ดี..นี้

ก็เพราะ..ยังไม่ได้เอาปัญญาไปพิจารณา..ให้เห็นจริง..ในสิ่ง ๆ นั้น..นั่นเอง

ลองดู..ว่า..

ที่หงุดหงิด..เพราะ..เรา..ไม่สมปรารถณา..ใช่หรือไม่..ดู..ให้ดี ๆ

สำหรับปุถุชน..100 ทั้ง 100..อวิชชา..คือความหลง..จะแอบอยู่หลังธรรมที่ว่า..ดี ๆ นั้นแหละ

อย่าง..ที่ว่า..สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม..อวิชชามันก็แอบแล้วกล่าวว่า..เขาทำเราก็ชั่งมันเถอะเน๊าะ..มันกดข่มเอาใว้..ฝังเอาใว้..มันก็อยู่อย่างนั้น..กลายเป็นนิวรณ์ไป..วันดีคือดีมันก็โผล่ขึ้นมา..

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำแนะนำ



เวลาปฏิบัติอยู่ที่บ้านเหมือนไม่ค่อยมีสมาธิ เวลาอยู่วัดเหมือนใจเราสงบกว่า บางครั้งเหมือนอยากเปลี่ยนสถานที่อยากไปที่ไหนไกล ๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก เหมือนไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากพูดกับใครเลยค่ะ

ทุกวันนี้ยังมองไม่เห็นตัวปัญญา แต่ก็จะพยายามนะคะไม่ให้ความเหงา หงุิดหงิด พวกนี้อยู่กับตัวเองนาน ๆ ขอบคุณคำแนะนำของพี่ทักทายและคุณกบนอกกะลานะคะ ขออนุโมทนาค่ะ

อนุโมทนาครับท่านกบฯและย่าทักทาย รวมทั้งหนู[color=#008000]nuttida [/color]และสาวทั้งหลายที่ไม่ได้ออกชื่อนะครับ..


nuttida:

..

เป็นเช่นนั้นจริงๆครับ บางที่การเปลี่ยนที่ก็ดีครับ ถ้ามีโอกาส และไม่ไกลมาก ผมขออนุญาตแนะนำให้เข้าวัดมเหยงคณ์ จ.อยุทธยา

http://www.mahaeyong.org/Site/Welcome.html..

จะเหมาะมาก ยิ่งไม่อยากพูดก็ยิ่งเหมาะสมเพราะที่นี่มีการ"ปิดวาจา"เป็นปรกติ (แต่ก็ไม่ได้ห้ามการถามข้อธรรมหากสงสัย เดี๋ยวจะมีเหล่า"จรเข้"เข้ามาโจมตีเรื่องการไม่พูด จึงขอกันไว้ก่อน..อิอิ )

บางครั้งที่ทุกข์กลุ้มรุมมาก แม้อาศัยข้อธรรมใดๆมาช่วยแล้วยังไม่อาจข่มได้ การปลีกไปวิเวกเพื่อเปลี่ยนอารมณ์เป็นสิ่งควรทำ..

เป็นกำลังใจให้ครับ..

ขอบคุณ คุณ dd นะคะสำหรับคำแนะนำ วัดนี้อยากไปหลายทีแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ไป มีคนรู้จักหลายท่านที่ไปมาแล้วนำกลับมาเล่าให้ฟัง คิดว่าถ้าเหตุการณ์สงบคงมีโอกาสได้ไป เพราะอยู่ไม่ไกลมาก ไม่ทราบว่าคุณ dd เคยไปไหมค่ะ

ขอให้คุณ PENYA สุขภาพแข็งแรง หายจากอาการแพ้ท้อง ไวไว นะคะ

แวะเข้ามาหาพี่ทักทายค่ะ..... คิดถึงจัง
พิมแวะเข้ามาอ่านแทบทุกวันแหละค่ะ.... เพียงแต่ไม่ได้โพสต์อะไรไว้ อาจจะเป็นเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรล่ะมั้งคะ

ชีวิตของพิมก็ยังคงเรื่อยๆเฉื่อยๆ ไปตามเรื่อง เซ็งๆ เศร้าๆ ทุกข์เป็นบางครั้งบางคราว
พยายามรับรู้และปล่อยวางมันลง ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้างค่ะ แต่ก็พยายามนะคะ

พิมพยายามอโหสิให้กับทุกคนนะคะพี่ทักทาย ....
พิมอยากหลุดพ้นจากกองทุกข์ที่แวะเวียนเข้ามาเป็นระยะๆ เป็นวัฏจักรที่วนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย....
หลายต่อหลายครั้งพิมเองก็รู้สึกสับสนกับความคิดของตนเองจนท้อ ล้า และเหนื่อย.....และหมดแรง


ใจคนเรา......ยากแท้หยั่งถึง..... นะคะ... พี่ทักทาย ถึงแม้จะเป็นใจของเราเองก็ตาม

รักพี่ทักทายนะคะ
พิม

เห็นพระคุณของแม่..ชัดเจนเลย..นิ


ค่าน้ำนม ::
แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง
ที่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล
แม่เราเฝ้าโอ้ละเห่
กล่อมลูกน้อยนอนเปลไม่ห่างหันเห ไปจนไกล
เมื่อเล็กจนโตโอ้แม่ถนอม
แม่ผ่ายผอมย่อมเกิดจากรักลูกปักดวงใจ
เติบ โตโอ้เล็กจนใหญ่
นี่แหละหนาอะไร มิใช่ใดหนาเพราะค่าน้ำนม

* ควร คิดพินิจให้ดี
ค่าน้ำนมแม่นี้ จะมีอะไรเหมาะสม
โอ้ว่าแม่จ๋า ลูกคิดถึงค่าน้ำนม
เลือดในอกผสม กลั่นเป็นน้ำนมให้ลูกดื่มกิน

ค่าน้ำนมควรชวนให้ลูกฝัง
แต่เมื่อหลังเปรียบดังผืนฟ้าหนักกว่าแผ่นดิน
บวช เรียนพากเพียรจนสิ้น
หยดหนึ่งน้ำนมกิน ทดแทนไม่สิ้นพระคุณแม่เอย

มอบให้..บรรดาแม่ ๆ และ..กำลังจะเป็นแม่..ทั้งหลาย..ครับ

ขอบคุณค่ะพี่ทักทาย....

ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดีที่พี่ทักทายมีให้มาตลอด ....
ทุกครั้งที่พิมรู้สึกล้า..... พิมก็อาศัยเติมเต็มความรู้สึกดีๆ จากคำพูดพี่ทักทายนี่แหละค่ะ

บางครั้ง.... พิมเองก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า... คนรอบข้างที่เห็นหน้าเห็นตากันชัดเจนมีตั้งเยอะ ไม่สามารถสร้างกำลังใจให้พิมได้เลย หลายต่อหลายครั้งที่พิมรู้สึกโดดเดี่ยว

แต่สำหรับบางคนที่พิมไม่เคยเห็นหน้าเห็นตา เห็นเพียงตัวหนังสือไม่กี่บรรทัดก็สามารถสร้างมั่นคงทางอารมณ์ให้กลับมาได้และสัมผัสได้ความรู้สึกดีๆที่มีให้

รักพี่ทักทายค่ะ
พิม