นี่แหละ...ที่เรียกว่า " ความรัก "

กินใจได้ทั้งหมด เข้าใจทุกอย่าง

รู้ทั้งรู้ แต่บางครั้ง...ก็ทำไม่ได้

ความรักเกิดขึ้นได้กับทุกชั้น..วรรณะ

ไม่เลือกเวลา..สถานที่..

หากเราไม่ตั้ง..รับให้ดี..

มีหวัง..น้ำตาเช็ดหัวเข่า..

บางคน..ไม่เคยผิดหวัง..

บางคน..เคยแต่ทิ้งคนอื่น..

ไม่เคยถูกทิ้ง..

ไม่เคยรับความเจ็บปวด..ของรสชาดที่ไม่มีคนต้องการ

พอถูกทิ้ง..จะรู้สึกว่าตัวเอง

เป็นเพียงบางอย่างที่มีลมหายใจ..โดนทิ้งไม่เหลือใย

ตามองไปไร้..ซึ่งแววตา

หนทาง..เปล่าเปลี่ยว..เหมือนอยู่คนเดียวในโลก

สมอง..คิดอะไรไม่ออก..

คิดหาเหตุผลไม่ได้

คิดได้อย่างเดียว..คือ

(กิเลสล้วน บวกตัณหา)

ต้องการกลับมาให้เหมือนเดิม

จะให้ทำอะไรได้หมด..

ขอเพียงเทอกลับมา

อยากได้อะไรให้หมด

ไม่มีข้อโต้แย้ง

แต่สังเกตุมะ ว่ามันสายไปทุกที

สายไป..ที่จะทำอะไรให้โดยเขาไม่ต้องการแล้ว

สายไป..แม้จะทำอะไรที่เขาชอบที่สุด

มันไร้ความหมายแล้ว

ไม่สูญเสีย..ไม่รู้สึก

ไม่เห็นโลง..ไม่หลั่งน้ำตา

เสียใจ ..ไม่มีใครรู้สึกด้วย

ร้องไห้.. ไม่มีใครเป็นทุกข์ด้วย

เฝ้าถามตัวเองว่า..ฉันผิดตรงไหน

(บ้าจริงๆ..ตัวเองยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน)

เฝ้าถามตัวเองว่า..แล้วที่เทอเคยบอกรักฉันล่ะ

แล้วที่เทอเคยสัญญาล่ะ..

แล้วที่เทอฯลฯ..

ป่วยการ..เขาไปแล้ว

เหลือแต่เรา..เรายังไม่ไปไหน..

วนเวียน..น่าสงสาร..

เมื่อไหร่นะ..เราจะลืมเขาได้

เหมือนที่เขาลืมเรา..

ไม่ได้เราลืมไม่ได้..

เราต้องเอาเขากับมาเป็นของเรา..

เราต้องทำดี

เราต้องดีกับเขาให้มากกว่านี้

อืม..มือที่สาม..

เราต้องค้นหาว่ามันเป็นใคร..

แค้นฝังหุ่น..รักฝังใจ..

เสียทองเท่าแขนไม่ยอมเสียแฟนให้ใคร..

ชีวิตของความรักทางโลก หากเราไม่มีสติปัญญา

หาเหตุที่เกิดให้พบ ..เราก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้

อันดับแรกนะ..ตั้งสติ..

ทบทวนแต่สิ่งที่ดี..ที่เขาเคยมีให้

คิดถึงสิ่งที่ดีที่เรามีให้เขา

วันที่เคยหวาน..คิด..คิด..แล้วก็คิด

[color=#0000FF] เกิดขึ้น ..วันแรกที่รู้จักกัน..

นัดแรกที่ไปด้วยกัน

สิ่งของสิ่งแรกที่มอบให้แก่กัน

สัมผัสแรกที่เคยรู้สึกดี

แปรเปลี่ยน..วันแรกที่เขาเริ่มผิดนัด

เวลามีโทรศัพย์เข้า..ขอตัวพูดไม่ให้ได้ยิน

ความจำเสื่อม..แม้วันสำคัญของเราทั้งสองเขาก็จำไม่ได้

ดวงตาที่เคยมองเราหวานหยาดเยิ้ม..

กลายเป็น ..มองเราแต่ไม่มองเรา(นัยตาคิดถึงคนอื่น)

เดินด้วยกัน..ข้ามถนน..เคยจับมือ..ก็ไม่เหมือนเดิม..

ดับไป..วันนั้นก็มาถึง

เขาไปแล้ว..สิ่งดีๆ ที่เคยทำด้วยกันไม่มีอีกแล้ว

ฟูมฟาย..ทำไม..ในเมื่อเขา

แปรเปลี่ยนไปนานแล้ว..

นานก่อนจะถึงวันจาก..

มีแต่เราเท่านั้นที่ไม่ยอมเปลี่ยน..

วัฏฏะความรักก็เป็นแบบนี้..

รักให้เป็น..อย่าให้ความรักมาอยู่เหนือสติ

ควบคุมความรักของตัวเอง..

เข้าใจธรรมชาติของรัก..

เกิดขึ้น..แปรเปลี่ยน..ดับไป

รู้สึกรัก..รู้สึกเบื่อ..ทิ้งไป

เป็นอย่างนี้..เป็นไปตลอด ..

อนิจจัง..ทุกข์ขัง..อนันตา..[/color]

ที่สุดแล้ว ก็แค่นั้นนั่นเอง ความรัก

เมื่อไม่นานมานี้ เืพื่อนของข้าพเจ้า ไปฟังท่าน ว.วชิรเมธีพูด แล้วมีคนถามว่า ท่านรู้ได้ไงว่าแต่งงานแล้วเป็นทุกข์ ท่านไม่เคยแต่งงาน ท่านจะรู้อะไร?

ท่าน ว. ตอบว่า

"คุณเคยเห็นนักมวยไหม?
"เห็น"
"นักมวยมีครูไหม?"
"มี"
"ครูคนนั้นต้องลงไปชกด้วยมั้ย?"
"ไม่"
แล้วครูคนนั้นรู้วิธีชกไหม?
"รู้"
"สอนนักมวยให้ชกอย่างไงได้ใช่มั้ย?
"ใช่"

"นั่นแหล่ะ คนที่อยู่ข้างนอก ย่อมองเห็นนักมวยได้ชัดเจนกว่า เพราะมีคำว่า "ตัวอย่าง"

คนที่เป็นพระ ก็เหมือนเป็นครูมวย การชกมวย ก็เหมือนชีวิตแต่งงาน พระไม่จำเป็นต้องไปแต่งงานเหมือนคนบ้าน แต่ก็สามารถรู้ถึงชีวิตการแต่งงานได้ ว่ามันเป็นอย่างไร? เหมือนรู้ว่าควรจะชกอย่างไงนั่นแหล่ะ ฉะนั้น บางทีนะ พอฟังท่านสอนแบบนี้แล้ว รู้เลยว่า ท่านพูดสิ่งที่เป็น "สัจจะ" ความรักฉาบฉวยและก็มีแค่นั้นเองจริง ๆ เราไม่ได้ว่าความรักไม่ดี แต่เพราะการติดในความรักนี่แหล่ะ ที่ทำให้เราเวียนกิดเวียนตายไม่รู้จักสิ้น

ในมหาปรินิพพานสูตร พระพุทธองค์ก็ทรงตรัสไว้ ว่า "การครองเรือนเป็นเรื่องยาก เรือนที่ครองไม่ดี ย่อมก่อทุกข์ก่อโทษให้โดยมาก " บุรุษที่ยังตัดอาลัยในสตรีไม่ได้ ย่อมเวียนเกิดเวียนตายเรื่อยไป ส่วนสตรีก็เหมือนกัน ถ้ายังตัดอาลัยในบุรุษไม่ได้ ย่อมประสบทุกข์บ่อย ๆ "

ฝากไว้เป็นดวงประทีปประดับปัญญากับสหธรรมิกทุกท่านครับ ^^

เมื่อเช้านี้เราหลุดอีกแล้ว
หลุดที่ไปร้องขอความสงสาร และก็คาดหวังกับเขา
พอไม่ได้ก็มานั่งเสียใจ
แต่ตอนนี้กำลังพยายามเอามันออกไปจากใจ
เมื่อไหร่ใจมันจะเข้มแข็งสักทีนะ