...ทำไมมาร้องรำทำกระจอแงกันแถวนี้หนอครับคุณยายและหลานๆ ...ข้าพเจ้าไปทำธุระหน่อยเดียว ตามวาระแห่งกรรม.. ..

..บัดนี้มีโอกาสเข้ามา"ยกมันขึ้นตาชั่ง"..อีกครา ขอขอบคุณที่ผองเพื่อนๆยังแผ่เมตตาไปหากันประจำ ..ก็ด้วยเหตุแห่งความแปรปรวนของอุตุเลยมีผลถึงกัมมัชชรูปด้วย มีการงานที่เพิ่มขึ้น(แต่ค่าจ้างเท่าเดิม .).เป็นประมาณ จัดว่าเป็นกาลวิบัติเล็กๆช่วงหนึ่ง...

กราบนมัสการพระคุณเจ้า"วรานนท์"ด้วยขอรับ สบายดีนะขอรับ ..

คุงตามาแว๊ววว...

ง๊า..ง๊า..ง๊า..ง๊า.....คุณตาใจร้าย....

รู้มั๊ย...ว่า..จี้โกง..เป็นห่วงคุณตามากแค่ไหน...ง๊า...ง๊า...ง๊า...



หาธรรมมาปลอบ...หลาน...3 หน้ากระดาษเยยยยยย....





ดีใจ...คุณตากลับมาแร๊วววววว...

จิบชาก่อนนะจ๊ะ...คุณตา...

ทำให้เพื่อนๆ แถวนี้ "ทั้งปรุง...ทั้งแต่ง" กันไปต่างๆนานา
จนคิดว่าป่านนี้ถูกสตาฟ์กลายเป็นตุ๊กตาหิมะสถิตอยู่แถวเมืองเบียร์แล้วกระมัง!!!

ยังจะมาถามอีกว่ามาร้องรำทำกระจองอแงกันทำไมอีกแน่ะ !!!

ข้าพเจ้ากำลังจะวาง "ตา" แทน "หัวมัน" บนตาชั่งแล้วนะ...ขอบอก!!!



กลับมาก็ดีแล้ว....โล่งอกไปที...ที่ไม่เป็นอะไร...สาุธุ !!!

ช่างหัว
มัน >>> Potato ขอบคุณครับ

ยายมัทนา ณ หิมะวัน ชยันโต..:



โธ่ ยายมัทฯก้อ เห็นจะต้องโทษกรรมแล้วเพราะข้าพเจ้าได้ทั้งงานเพิ่ม ทั้งต้องขุดแคะแกะกวาดหิมะที่ถล่มลงมาจากฟ้าและหลังคาจนดึกดื่นติดกันทุกวันรวม๒อาทิตย์น่ะ จนเเขนขวา"เดี้ยง"ไปเลย .. ..พอเปิดบ้านเข้ามาก็เห็นสาวๆมาระงมกันเลยนึกว่าจัดปาร์ตี้"ชั่งมัน"กันน่ะจ้ะ.. เอาละ ถ้าหายไปอีกก็ให้รู้ว่ามีเหตุเฉพาะหน้าที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ก็ขอเพื่อนผองช่วยอุทิศกุศลไปให้คนละจึ๊บสองจึ๊บ ก่อนนะ (เผื่อไปดี. .)...จากนั้นก็พึงพากันร้องเพลง"ชั่งมัน"กันให้ครื้นเครง อิอิ.. ..ถ้ายังหายใจอยู่ก็ต้องมาแถวนี้ละ เพราะเหมือนเข้ามาอยู่กับญาติที่อารี มันอบอุ่นจริงๆง่ะยายฯ . ...

ก็ไม่ดีเหรอ....

ยายมัทสวด ชยันโตขอคุณพระรัตนตรัย และเทพเทวาคุ้มครองรักษาตาไงล่ะ !!!

บทนี้เค้าเอาไว้สดเพื่อวาระโอกาสมงคลทั้งนั้น....
งั้นขอสวดให้จริงๆ เลยดีกว่า...เอ้าพนมมือ

บทชะยะปะริตตัง (บทต่อจากถวายพรพระ)

มะหาการุณิโก นาโถ หิตายะ สัพพะปาณินัง
ปูเรตวา ปาระมี สัพพา ปัตโต สัมโพธิมุตตะมัง,
* เอเตนะ สัจจะ วัชเชนะ โหตุ เต ชะยะมังคะลัง ฯ
* ชะยันโต โพธิยา มูเล สักยานัง นันทิวัฑฒะโน
เอวัง ตวัง วิชะโย โหหิ ชะยัสสุ ชะยะมังคะเล
อะปะราชิตะปัลลังเก สีเส ปะฐะวิโปกขะเร
อะภิเสเก สัพพะพุทธานัง อัคคัปปัตโต ปะโมทะติ,
* สุนักขัตตัง สุมังคะลัง สุปะภาตัง สุหุฏฐิตัง,
* สุขะโณ สุมุหุตโต จะ สุยิฏฐัง พรัหมะจาริสุ,
* ปะทักขิณัง กายะกัมมัง วาจากัมมัง ปะทักขิณัง,
* ปะทักขิณัง มะโนกัมมัง ปะณิธี เต ปะทักขิณา,
*ปะทักขิณานิ กัตวานะ ละภันตัตเถ ปะทักขิเณ ฯ
* ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวตา,
* สัพพะพุทธานุภาเวนะ สะทา โสตภี ภะวันตุ เต ฯ
* ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวตา,
* สัพพะธัมมานุภาเวนะ สะทา โสตภี ภะวันตุ เต ฯ
* ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวตา,
* สัพพะสังฆานุภาเวนะ สะทา โสตภี ภะวันตุ เต ฯ

คำแปล

* พระพุทธเจ้าผู้เป็นที่พึ่งของสัตว์
ทรงประกอบแล้วด้วยพระมหากรุณาบำเพ็ญบารมีทั้งหลายทั้งปวงให้เต็ม
เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย เป็นผู้ถึงความตรัสรู้ชอบอันสูงสุด,

* ด้วยการกล่าวคำสัตย์จริงนี้ ขอชัยมงคลจงมีแก่ท่านเถิด ฯ
* ขอท่านจงมีชัยชนะในมงคลพิธี เหมือนพระจอมมุนีทรงชนะมารที่โคนต้นโพธิ์
แล้วถึงความเป็นผู้เลิศใจสรรพพุทธาภิเษก
ทรงบันเทิงพระทัยอยู่บนบัลลังก์ที่มารไม่อาจจะผจญได้ เป็นจอมมหาปฐพี
ทรงเพิ่มพูนความดีแก่เหล่าประยูรญาติศากยวงศ์ฉะนั้น เทอญ,
* เวลาที่บุคคลและสัตว์ประพฤติดีประพฤติชอบ ชื่อว่าฤกษ์ดี มงคลดี สว่างดี รุ่งแจ้งดี,
* และขณะดี ครู่ยามดี ชื่อว่าบูชาดีแล้วในผู้ประพฤติอย่างประเสริฐทั้งหลาย,
* กายกรรมอันเป็นมงคลสูงสุด วจีกรรมอันเป็นมงคลสูงสุด,
* มโนกรรมอันเป็นมงคลสูงสุด ความปรารถนาอันตั้งไว้เพื่อสิ่งอันเป็นมงคลสูงสุด,
* บุคคลและสัตว์ทั้งหลาย ทำกรรมอันเป็นมงคลสูงสุด ย่อมได้ประโยชน์ ทั้งหลายอันเป็นมงคลสูงสุดแล ฯ
* ขอให้ทุกสิ่งอันเป็นมงคลทั้งปวง จงมีแก่ท่าน ขอเทวดาทั้งหลายทั้งปวง จงปกปักรักษาท่าน,
* ด้วยอานุภาพแห่งพระพุทธเจ้า ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อเถิด ฯ
* ขอให้ทุกสิ่งอันเป็นมงคลทั้งปวง จงมีแก่ท่าน ขอเทวดาทั้งหลายทั้งปวง จงปกปักรักษาท่าน,
* ด้วยอานุภาพแห่งพระธรรม ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อเถิด ฯ
* ขอให้ทุกสิ่งอันเป็นมงคลทั้งปวง จงมีแก่ท่าน ขอเทวดาทั้งหลายทั้งปวง จงปกปักรักษาท่าน,
* ด้วยอานุภาพแห่งพระสงฆ์ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ตลอดกาลทุกเมื่อเถิด ฯ



ในทางกลับกัน...สำหรับมิตรภาพของผู้ที่เราถือว่าเป็น กัลยาณมิตร
ซึ่งหาไม่ได้ง่ายในโลกสมมติซ้อนสมมติอย่างนี้...

แค่กลับมาให้รู้ว่าขันธ์นี้ยังคงดำรงอยู่ (เพื่อใช้กรรม และสร้างบารมีต่อไป)
ก็นับเป็นพรอันประเสริฐสำหรับตนเอง...อย่างล้นเหลือแล้วนะตา

แล้วที่ว่า..แขนข้างขวา "เดี้ยง" น่ะ !!!
เป้นอะไรมากอะเปล่า
ต้องเข้าเฝือกเลยเหรอ
แล้วตอนนี้อาการเป็นไงบ้างอ่ะ...!?!



แต่ยายมัทว่า...คงดีขึ้นแล้วกระมัง?

เพราะไม่งั้นจะมานั่งโอดครวญ...
เอ้ย...!!! นั่งพิมพ์อะไรตั้งยืดยาวหยั่งงี้ไ้ด้งัยล่ะ !!!

ยังไงก็ Get well soon นะจ๊ะตา!!!



น่าฉงฉานจัง...!!!

Bwitch โทรโข่ง:..



ครับๆ เพราะสิ่งทั้งปวงล้วนไม่เที่ยง "ความหายไป"ก็ไม่เที่ยงเช่นกัน .. (จึ๋ยย์! มันใช้applyกับกรณีได้รึป่าวหนอท่านBฯ.. ..

จี้โกง ร้องทำนองเสนาะ:...



ขออภัยท่านจี้โกงที่ข้าพเจ้า ได้ทำผิดพลาดด้วยการหายไป แต่นี่เป็นส่วนหนึ่งในความจริงที่ว่าธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา เพราะไม่อาจบังคับบัญชาอะไรได้ตามใจปรารถนา ขอท่านอย่าได้ทิ้งข้าพเจ้าแต่อุ้มเข้าสะเอวไว้ ข้าพเจ้าก็ย่อมยังอยู่ไม่ไปไหน.!! .อึ้ม..ขอจิบชาก่องนะ... .. สำหรับ๓หน้านั้น ข้าพเจ้าขอยกมา๑หน้าก่อนตามที่ก๊อปมาข้างล่างจร้า..

อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ภิกขุวรรคที่ ๒๕

๒๕. ภิกขุวรรควรรณนา
๑. เรื่องภิกษุ ๕ รูป [๒๕๒]
ข้อความเบื้องต้น
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภภิกษุ ๕ รูป ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "จกฺขุนา สํวโร สาธุ" เป็นต้น.

ภิกษุ ๕ รูปรักษาทวารต่างกัน
ดังได้สดับมา บรรดาภิกษุ ๕ รูปนั้น รูปหนึ่งๆ ย่อมรักษาทวารทั้ง ๕ มีจักษุทวารเป็นต้น รูปละทวารเท่านั้น.
ต่อมาวันหนึ่ง พวกเธอประชุมกันแล้ว เถียงกันว่า "ผมย่อมรักษาทวารที่รักษาได้ยาก, ผมย่อมรักษาทวารที่รักษาได้ยาก" แล้วกล่าวว่า "พวกเราทูลถามพระศาสดาแล้ว จักรู้เนื้อความนี้" จึงเข้าไปเฝ้าพระศาสดา กราบทูลถามว่า "พระเจ้าข้า พวกข้าพระองค์รักษาทวารมีจักษุทวารเป็นต้นอยู่ ย่อมสำคัญว่า ‘ทวารที่ตนๆ รักษานั่นแล เป็นสิ่งที่รักษาได้โดยยาก บรรดาพวกข้าพระองค์ ใครหนอแล? ย่อมรักษาทวารที่รักษาได้โดยยาก."

พระศาสดาทรงแก้ความเข้าใจผิดของภิกษุ ๕ รูป
พระศาสดาไม่ทรงยังภิกษุแม้รูปหนึ่งให้น้อยใจแล้ว ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย ทวารเหล่านั้นแม้ทั้งหมด เป็นสิ่งที่รักษาได้โดยยากแท้ อีกอย่างหนึ่งแล พวกเธอไม่สำรวมแล้วในทวารทั้ง ๕ ในบัดนี้เท่านั้นหามิได้ แม้ในกาลก่อน พวกเธอก็ไม่สำรวมแล้ว ก็พวกเธอไม่ประพฤติในโอวาทของบัณฑิตทั้งหลาย ถึงความสิ้นไปแห่งชีวิต ก็เพราะความที่ทวารเหล่านั้น อันตนไม่สำรวมแล้วนั่นแล"
อันภิกษุเหล่านั้นทูลวิงวอนว่า "เมื่อไร? พระเจ้าข้า"
จึงทรงยังเรื่องตักกสิลชาดก๑- ให้พิสดาร แล้วตรัสพระคาถานี้ว่า :-
"เราทั้งหลาย ไม่ได้ถึงอำนาจแห่งรากษสทั้งหลายเลย
เพราะความเป็นผู้ตั้งมั่น ด้วยความเพียรอันมั่นในอุบายเครื่อง
แนะนำของท่านผู้ฉลาด และเพราะความเป็นผู้ขลาดต่อภัย
ความสวัสดีจากภัยใหญ่นั้น ได้มีแล้วแก่เรา."

....................................
...................

แล้วตรัสว่า "ธรรมดาภิกษุ ควรสำรวมทวารแม้ทั้งหมด เพราะว่า ภิกษุสำรวมทวารเหล่านั้นนั่นแล ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้" ดังนี้แล้ว
เมื่อจะทรงแสดงธรรม ได้ทรงภาษิตพระคาถาเหล่านี้ว่า :-
๑. จกฺขุนา สํวโร สาธุ สาธุ โสเตน สํวโร
ฆาเนน สํวโร สาธุ สาธุ ชิวฺหาย สํวโร
กาเยน สํวโร สาธุ สาธุ วาจาย สํวโร
มนสา สํวโร สาธุ สาธุ สพฺพตฺถ สํวโร
สพฺพตฺถ สํวุโต ภิกฺขุ สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ.
ความสำรวมทางตา เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมทางหู เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมทางจมูก เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมทางลิ้น เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมทางกาย เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมทางวาจา เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมทางใจ เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ความสำรวมในทวารทั้งปวง เป็นคุณยังประโยชน์ให้สำเร็จ,
ภิกษุผู้สำรวมแล้วในทวารทั้งปวง ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้.

Source : http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=35&p=1

อ้อ อีกอย่างนึง ...ทีหลังอย่าใส่ชุดลิงอีกนะ มันร้อน ขอบอก !!

จ้า...คุณตา...