แนะนำให้เอาโทรศัพท์ห่าง ๆ ตัวสักพัก
หรือทำเป็นลืมถือซะบ้าง
เวลาเราโทรหาใครแล้วเขาไม่รับ
ใจเราจะเริ่มคิด เริ่มจินตนาการและสิ่งที่คิด
ก็มักเป็นไปในทางลบ
อยากให้ทำใจให้สบาย ๆ
1 วินาทีผ่าน 1 นาทีผ่าน 1 ชั่วโมงผ่าน
1 วันผ่าน...... ไปเรื่อยๆ ขอให้เราทำชีวิตเราให้ดี
มีความสุขก่อน สิ่ง อื่น ๆ จะดี และมีความสุขคามมานะค่ะ

ตอนนี้

ยิ้ม

เพิ่งกลับจากอบรม

ดีแล้วที่ไม่ด่วนใจเอาตัวเองไปแก้ไขปัญหาทุกๆเรื่อง หากรู้แล้วว่าการไปคอยทำแล้วแก้แล้วมันไม่สำเร็จ ก็ไม่ต้องไปทำมัน ทุกปัญหาทุกเรื่องมันก็คลีคลายของมันเองอยู่แล้ว ก็เป็นการจบของทุกๆเรื่อง คือเราไม่ต้องคอยเริ่มคอยจบ มันก็จบ วางของมันเองอยู่แล้วทุกเรื่องไป ที่เย็นใจไม่ร้อนใจ คือปลงใจ นั้นละเนื้อหา อันเดียว เป็นเนื้อที่จะเป็นสร้างเหตุ ไม่สร้างทุกข์ ขึ้นมาใหม่ ให้หลงปฏิบัติการ
หากเราคิดแต่ว่าทำใจอย่างนั้นนี้มีจะแต่จะทำไม่ได้ เพราะมันติดที่เราคอยดำเนินการ หากไม่คอยอะไรกับอะไร ปลงใจ วางใจ แล้วๆไป ช่างมัน ก็จะมีความเย็นใจที่ปรากฏให้รู้ชัดถึงความไม่ติด ขัด ไม่ข้องคาในใจไปแล้ว

ค่อย ๆ ดูไปนะค่ะ คนเราบางครั้งต้องการคนเข้าใจก็โทรปรึกษา
อย่างน้อยคุณก็เป็นที่ปรึกษา และคนที่เข้าใจเขาได้มากกว่าคนอื่น
แต่คนเราบางคนแปลก เมื่อไม่มีเรื่องอะไร ก็มักจะละเลย
คนที่เขาเห็นว่าสำคัญในยามต้องการความช่วยเหลือ

ใจเย็น ๆ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจ ตัวเขาว่าเป็นอย่างไร
แต่อย่าคาดหวังอะไรมากนัก เพราะความคาดหวัง
มักทำให้เรา...เจ็บ เมื่อไม่เป็นไปดังหวัง
การเป็นเพื่อน มิตรภาพ ความสัมพันนี้ยืนยาว
และยั่งยืนค่ะ แต่หากจะแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
ก็ขอให้เป็นไปด้วยความเข้าใจนะค่ะ

waraluk pinagapo:



ทำไมเราจึงต้องคิดว่าเราเป็นเพียงตัวเลือกของเขาเล่าครับ?!..
เราไม่ใช่สินค้าที่เขาวางไว้ในตู้โชว์นะครับ ..
ถ้าเราปล่อยให้เป็นแค่ตัวเลือก ก็ต้องรอคอยเสมอ..เหมือนสินค้าที่ไปหาลูกค้าไม่ได้ต้องรอเขามา"เลือก"เองหากไม่มีใครมาเลือก สินค้าก็คงเก่าและตกรุ่นได้ เราก็ไม่ต่างกันครับ..

หากเราตระหนักในคุณค่าที่มีอยู่จริงของเรา ก็พึงภูมิใจว่าแม้ด้วยคุณสมบัตินี้ของเราก็ย่อมเป็นที่หมายปองของคนอื่นๆที่ดีเช่นกัน ชีวิตเราไม่ได้ขึ้นกับการเลือกของใคร แต่เราจะเป็น"คนเลือก"ทางเดินของตนเอง ..แม้เขาเองก็มิได้แสดงเจตนาชัดเจนใดๆแก่เราเลย แต่เราเองต่างหากที่ไปหมายมั่นเขาเอง ...ทั้งยังตั้งความหวังว่าจะเสียใจอีกหากเขาเลือกคนอื่น.. ..นี่เป็นความไม่ชอบมาพากลของเราเองแน่แท้ เหตุใดเราจึงไม่คืนอิสระให้ตนเองด้วยการทำไว้ในใจว่า หากเขามีใจแก่เราแล้วคงไม่ปล่อยให้เรารอคอยด้วยอาการไม่แน่ใจเช่นนี้..แต่จะแสดงอาการ"หมาย"ที่ชัดเจนเพื่อบทสรุปในการครองคู่ในโอกาสที่สมควรต่อไป..ไม่ใช่เหตุผลที่ดีสำหรับการมั่นหมายหรือรอคอยของเราอีกต่อไปเลย.. เราจะไม่ตั้งความหวังลมๆแล้งๆที่ไม่มีประโยชน์นี้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป แต่จะเปิดโอกาสให้ตนเองเพื่อคนที่เหมาะสมอื่น นี่จึงจะเป็นความยุติธรรมแก่ตน..ทั้งจะไม่เศร้าเสียใจเพราะคิดว่าสูญเสียสิ่งใดไป... เขาไม่ใช่คนรักของเรา เพราะจนบัดนี้ เขาก็ไม่เคยบอกรักเราสักครั้ง จริงใหม?..แ ล้วเราจะเสียใจเพื่ออะไร?...

ไม่มีอะไรที่ควรเศร้า เท่ากับการสร้างความเศร้าขึ้นมาเองนะครับ .ขอให้เข้มแข็งครับ ยังมีสิ่งอื่นที่ควรเศร้าอีกมากในชีวิต รักษาใจอย่าให้เสียครับ เสียอย่างอื่นก็ไม่เป็นไร...แต่ถ้า"ใจเสีย"อย่างเดียวก็วิบัติทั้งหมด เป็นกำลังใจให้ครับ