สวัสดีค่ะ ทุกท่าน ตอนนี้คุณแม่ท่านป่วยด้วยโรคอัลไซเมอร์มาประมาณสิบสามปีแล้วค่ะ และปีที่แล้ว ท่านมีอาการทรุดลงมาก ท่านจำอะไรไม่ได้แล้วค่ะ เหมือนเด็กทารกค่ะ แถมยังเกิดอาการชักถึงสามครั้งแล้ว ในฐานะที่เป็นลูกและเป็นผู้ดูแลใกล้ชิด เห็นภาพนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวดมาก ตอนที่ท่านชักได้แต่ปฐมพยาบาลท่านและเรียกชื่อเท่านั้น จึงเกิดความคิดว่าก่อนที่ท่านจะจากเราไป พอจะมีวิธีใดบ้างคะ หรือเราจะเตรียมพร้อมอะไรบ้าง ให้ท่านก่อนเสียชีวิต ท่านจะไม่เข้าใจสิ่งที่เราพูดแต่ท่านจะฟังจากน้ำเสียงค่ะ แต่เดิมก่อนป่วยคุณแม่เป็นชาวพุทธที่ดี เป็นคนดีมีศีลธรรมค่ะ แต่เคยฆ่าปลาเมื่อเด็กๆ เพราะความจำเป็น ไม่ได้อยากทำ แต่ถูกบังคับให้ทำ ที่บ้านไม่มีการกินสัตว์เป็นๆ ค่ะ สัตว์ใหญ่ก็กินน้อยค่ะ พยายามเบียดเบียนชีวิตสัตว์อื่นให้น้อยที่สุด

คุณแม่สามารถรับฟังเสียงจากเราได้ใช่หรือเปล่าครับ
แล้วเขารุ้เรื่องที่เราพยายามสื่อไหมครับ?
ถ้าเขารับรู้ได้อยู่ เราอาจสอนให้ท่านหายใจเข้า พุท หายใจออก โธ ตามปกติครับ
อีกวิธีหนึ่งก็อยู่ที่ตัวเราเองครับ
ต้องปฏิบัติให้มาก ๆ เจริญภาวนา อุทิศส่วนบุญ แผ่เมตตาไปถึงท่าน
ขอให้ท่านทำหน้าที่ลูกในช่วงเวลานี้ให้สมบูรณ์ที่สุดนะครับ

ก่อนอื่นขอว่าเรื่องกรรมก่อนนะคะ

กรรมที่เป็นเหตุให้คุณแม่คุณต้องฆ่าปลาโดยทุบหัวปลา (ถ้าเดาไม่ผิด) นั้นเป็นสิ่งที่ท่านชดใช้ในครั้งนี้ค่ะ เพราะมันไม่ใช่การทุบหัวหลาเพื่อนำเขาไปเป็นอาหาร แต่เป็นการเล่นเพื่อความสะใจของคนบังคับ คุณแม้คุณยอมทำตามโดยที่ ขอโทษนะคะที่ต้องพูดความจริง...ใจท่านก็อยากสนุกไปด้วย

แต่เพราะไม่ได้เป็นผู้เริ่มเหตุ การเป็นอัลไซเมอร์จึงเป็นผลตอบแทนวิบากที่เบาแล้วค่ะ การเตรียมความพร้อมหรือเตรียมใจ ก็ให้ท่านสวดมนต์ เรานำสวดน่ะค่ะ แผ่เมตตา ขออโหสิกรรม แล้วท่านจะไปสบายค่ะ

จุฬาภินันท์บอกจากปัญญาค่ะ เชื่อหรือเปล่าก็สุดแต่จะพิจารณาค่ะ

ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำ ที่ทุกท่านได้เมตตากรุณาชี้แนะ ขอขอบพระคุณมากค่ะ
ขออนุญาตตอบคำถาม ของคุณโยธิน (ไม่ทราบว่าต้องเรียกหลวงพี่หรือเปล่าคะ)และคุณจุฬาภินันท์ ก่อนค่ะ ขอประทานโทษค่ะที่ให้รายละเอียดสั้นไปหน่อยค่ะ
คุณแม่ไม่รู้เรื่องที่เราพูดค่ะ แต่ท่านจะรับรู้อารมณ์ของผู้พูดได้ค่ะ
คุณแม่ฆ่าปลาเอาไปทำเป็นอาหารค่ะ แต่ดิฉันคิดว่าน่าจะจำนวนเยอะมากค่ะ ปลามาเป็นเจ้ากรรมนายเวรใช่ไหมคะ
คุณแม่ไม่สามารถออกเสียงเป็นคำๆ อย่างชัดเจนได้ค่ะ แค่ส่งเสียงร้อง อ้อแอ้ หรือหัวเราะได้เท่านั้นค่ะ
ตอนนี้ก็ เปิดเทปธรรมะ เปิดเสียงสวดมนต์ สร้างบรรยากาศ ในบ้านให้ อยู่ค่ะ

เอ่อ... คงทำอะไรไม่ได้มากแล้วนะ เพราะเจ้าตัวไม่อยู่ในภาวะที่จะเรียนรู้ได้อีก
เปิดเพลงเย็นๆ ให้ฟังแบบที่ทำอยู่ ก็โอเคแล้วล่ะ... เราจะทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ

เราไม่อาจล่วงรู้ได้ครับ และถ้ารู้ว่าใช่เจ้ากรรมนายเวรหรือไม่ แล้วก็คงไม่ช่วยอะไรมาก
เราก็ควรแผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลให้กว้าง ที่สุด ตั้งใจมาก ก็ได้มากครับ

ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำและกำลังใจที่มอบให้ค่ะ
อาการของผู้ป่วยอัลไซเมอร์ในช่วงท้ายๆของชีวิต ก่อนนอนเป็นผักคือ จำคนรอบข้างไม่ได้ สูญเสียความจำอย่างสิ้นเชิง จำอะไรก็ไม่ได้แล้วค่ะ สิ่งเดียวที่ผู้ป่วยรับรู้คือ สิ่งที่ตัวเองชอบค่ะ เช่นอาหารที่ชอบ ถ้ากินอาหารที่รสชาติไม่ถูกปากก็จะ ไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไรนัก รับรู้อารมณ์และบรรยากาศ ของสิ่งรอบตัว เช่นถ้าเปิดดูข่าวเครียดๆ พูดคุยเสียงดัง ผู้ป่วยจะแสดงทางสีหน้า คิ้วผูกโบเลยค่ะ ท่าทางไม่พอใจมากๆ แต่ถ้าเราคุยแบบมีเสียงหัวเราะ ตัวผู้ป่วย จะอารมณ์ดีมากค่ะ เวลาดิฉันอยู่กับคุณแม่ก็จะเย้าแหย่ โอ่เอ๊ จูจุ๊บกันทั้งวัน คือคิดว่าอาหารใจ และยาใจ (ขอยืมคุณโยธินนะคะ) ต้องนำหน้าค่ะ ผู้ป่วยโรคนี้ต้องการความรัก ความเข้าใจ ความใกล้ชิด ความอดทน การให้อภัย และการมองโลกในแง่ดีเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าดิฉันจะทำได้ดีในทันทีนะคะ จริงๆแล้ว แต่ค่อยๆปรับ ตัว ปรับใจ เรื่อยๆค่ะ คือโดยนิสัยของดิฉัน จะเป็นพวกบ้าความสมบูรณ์แบบ อยากทำให้ดีที่สุด แล้วจะได้ไม่ต้องมาเสียใจในภายหลัง ถ้ามีสิ่งใดที่ดิฉันไม่รู้ ก็จะเข้าหาผู้รู้ค่ะ นี่ไงค่ะ เลยได้มาที่เว็บนี้ ขอกราบขอบพระคุณ ทุกท่านที่เป็นคณะที่ทำงาน ทุกท่านที่กรุณาเสียสละเวลาเข้ามาตอบคำถาม ท่านได้ชี้ทางสว่างให้ คุณแม่และดิฉัน ไม่ทราบจะแสดงความขอบคุณอย่างไรดีค่ะ