เรียนถามทุกท่านหน่อยครับ
หากผมจำไม่ผิด พระสงฆ์ก่อนที่จะทำการปฏิบัติกรรมฐานนั่นจะมี บทกล่าวขอก่อนทำการนั่งกรรมฐาน ไม่ทราบว่าท่านใดพอที่จะทราบบ้างคับ และใครพอทราบวิธีแห่งหนทางที่ถูกต้องในการนั่งกรรมฐานบ้างคับ ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ
จำได้ว่าผมเริ่มนั่งสมาธิด้วยตัวเองโดยไม่มีใครแนะนำ เมื่อตอนอายุประมาณ 13 ปีเห็นจะได้ครับ
นั่งโดยการกำหนดลมหายใจเข้าออก หายใจเข้ากำหนด (พุทธ) หายใจออกกำหนด (โท) นั่งติดต่อกันทุกคืนคับ ประมาณ 10-15 นาที ปฏิบัติอย่างนี้มานานประมาณ 2 ปีครับ
ขอถามเกี่ยวกับสภาวะจิตหน่อยคับ
1. มีบางครั้งที่รู้สึกว่าลมหายใจแผ่วเบาและช้าลง จิตว่างไม่มีความคิดใด เพียงแต่รู้สึกตัวว่ายังนั่งอยู่แต่ตัวเบาหวิว และเริ่มที่จะรู้สึกว่ากายละเอียดกำลังจะลอยออกจากกายหยาบ ลักษณะเหมือนกับเหมือนถูกดันให้ลอยขึ้นทีละช้าทีละนิด (ในท่านั่งสมาธิ) และเหมือนกำลังจะวูบไป ไม่ทราบว่าลักษณะของจิตในขณะนั้นอยู่ในสภาวะใดของการนั่งสมาธิครับ
2. จิตในสภาวะตาม ข้อที่ 1 นี้ผมเข้าใจว่าใกล้ที่สามารถที่จะถอดจิตออกจากกายเนื้อแล้วใช่หรือไม่ครับ
3.มีอยู่ช่วงที่เหมือนกับเราจะไม่หายใจแล้ว ตัวเบาจนไม่รู้สภาวะของการคงอยู่ของร่างกาย (กายเนื้อ)
จิตจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจ และเหมือนกับอีกนิดเดียวจิตก็สามารถจะออกจากร่างได้นั้น ตอนนี้จิตผมรู้สึกอึดอัดนิดนึงและคิดว่าจะเป็นอย่างไรหากสามารถปล่อยจิตออกไปได้แล้วจะสามารถกลับมาได้เองหรือไม่
ในข้อ 3 นี้ผมควรปฏิบัติอย่างไรจึงจะถูกต้องครับ
ผมไม่ทราบว่าความคิดและความเข้าใจ-วิธีแนวทางในการปฏิบติของผมนั้นถูกต้องหรือไม่

เรียนถามท่านผู้รู้รบกวนตอบให้หายกังขาหน่อยนะคะ ว่าการนั่งสมาธิกับการนั่งกรรมฐานเหมือนกันรึเปล่า,, แล้วการนั่งสมาธิสามารถส่งส่วนบุญให้กับสัพเวสีได้หรือไม่คะ

1. มีบางครั้งที่รู้สึกว่าลมหายใจแผ่วเบาและช้าลง จิตว่างไม่มีความคิดใด เพียงแต่รู้สึกตัวว่ายังนั่งอยู่แต่ตัวเบาหวิว และเริ่มที่จะรู้สึกว่ากายละเอียดกำลังจะลอยออกจากกายหยาบ ลักษณะเหมือนกับเหมือนถูกดันให้ลอยขึ้นทีละช้าทีละนิด (ในท่านั่งสมาธิ) และเหมือนกำลังจะวูบไป ไม่ทราบว่าลักษณะของจิตในขณะนั้นอยู่ในสภาวะใดของการนั่งสมาธิครับ

=== ขอตอบหน่อยนะคะ====

น่าจะอยู่ในขั้นปิติ นะคะ

ผมไม่เคยกล่าวสักครั้งเลยครับ เพียงแต่ กล่าวในใจอย่างนี้ครับ

"พระพุทธเจ้าก็อยู่ที่ใจ พระธรรมก็อยู่ที่ใจ พระอริยะสงฆ์ก็อยู่ที่ใจ
พุทโธ ธัมโม สังโฆ ๓ ครั้ง"
แล้วก็เริ่มบำเพ็ญสมาธิภาวนาครับ


...ส่วนที่ว่ารู้สึกกายเริ่มเบา จิตเริ่มเบา นั้นก็คือ จิตค่อยก้าวไปสู่สมาธิทีล่ะน้อยๆ
...อาการวูบ ถ้าวูบแล้วจิตนิ่ง แล้วจิตเกิดสว่างขึ้นมา นั้น จิตจะเป็นสมาธิ(อุปจารสมาธิ) แต่ถ้าวูบ แล้วมืด นั้นก็คือจิตหลับ ช่วงวูบคือ จิตตกภวังค์

ผู้ปฎิบัติใหม่ๆ บางครั้งจะรู้สึกตกใจกับอาการวูบ เพราะว่าจิต จะเข้าสู่สมาธินั้น จะต้องผ่านภวังค์

ไม่ใช่ครับ



อาการอึดอัดนั้นเกิดจาก จิดเราให้ความสนใจกับลมหายใจ ก็ทำอย่างนี้
ให้กำหนดรู้ที่ลมหายใจอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าลมหายใจจะมีลักษณะเป็นไปอย่างไรก็ให้ กำหนดรู้อยู่เฉยๆอย่างนั้น
สักพักนึง อาการเหล่านั้นจะหายไป(ลมหายจะเริ่มละเอียดลงไป)

ส่วนการปฎิบัติที่ถูกต้องนั้น ผู้ปฎิบัติ ต้องมีศีลเป็นพื้นฐาน ครับ ส่วนแนวทางนั้น ก็ ศึกษาจากท่านครูอาจารย์วิปัสสนากรรามฐานครับ หรือไปหาฟังที่ท่านเทศน์สอนไว้ก็ได้ครับ

จขกท. ศึกษาทำความเข้าใจศัพท์ กรรมฐาน เป็นต้นลิงค์นี้ก่อน

viewtopic.php?f=2&t=23002

จขกท. อายุยังไม่มาก แต่มีความสนใจเกี่ยวกับพุทธศาสนา ดูลิงค์นี้ต่ออีกก็ดีครับ

viewtopic.php?f=2&t=19015

กรรมฐาน มีความหมายอย่างไร
กรรมฐาน คำว่า กรรม การกระทำ การดำเนินการ การริเริ่ม การต่อ เติม มีความหมายเดียวกับคำว่าปฏิบัติ
ส่วนคำว่าฐาน เรียกโดยย่อ ฐานนี้มาจากคำว่า สติปัฏฐานสี่ กาย เวทนา จิต ธรรม คือมีสี่ฐานจริงๆ ในสติปัฏฐานสี่ นี้ท่าน ปลง ไม่ยึดฐาน สักแต่ว่า ประมวลลงความไม่ยึดติดทั้งหมด
แต่เนื่องด้วยหลายยุคหลายสมัย ทั้งสื่อสอนและปฏิบัติตามๆกันมา เมื่อเอยคำว่ากรรมฐาน จะเป็นการดำเนินการ ยึดเอาฐาน เฝ้าฐาน ค่อยดู ค่อยรู้ฐาน เรียกสั้นๆว่าไม่ปลงฐานนั้นเอง และปฏิบัติกันต่อมาเรื่อยๆก็มีการต้องให้มีการสมมุติ เป็นการพูดสมาทานกรรมฐานเสียก่อนแล้วค่อยเข้ากรรมฐาน หากเป็นอย่างนี้ก็มีแต่ตัวตน อัตตาดำเนินการตลอด ไม่เกิดประโยชน์ใดๆแบบนี้
จะเรียกว่าตึงเกินไปก็ได้ในส่วนดำเนินการแบบนี้

สมาธิกับกรรมฐาน ก็คล้ายๆ โน๊ตบุคกับเน็ตบุค คือ... มันก็ครือๆ กันแหล่ะ

ส่วน จขกท. ไม่มีหรอกนะ ถอดจิตน่ะ แต่ส่งจิตน่ะ มี ที่เล่ามาน่าจะเป็นอาการหนึ่งของปีติ

จำเป็นไหม ที่กล่าวคำขอสมาทานกรรมฐาน (อุกาสะ อุกาสะ .....)
ไม่จำเป็นถ้าไม่อยากทำ แต่ถ้าได้กล่าวคำสมาทานแล้ว เหมือนกับเราได้ตั้งสัตย์อธิษฐานว่าจะ
ตั้งใจปฏิบัติแล้ว เวลากำลังเดินจงกรมหรือนั่งสมาธิ ได้ไม่ถึง 5 นาที เกิดความรู้สึกขี้เกียจขึ้นมา พอนึกถึงคำสมาทานกรรมฐาน จะรู้สึกละอายตัวเอง มักจะปฏิบัติต่อจนถึงกำหนดเวลาที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก เหมือนกับกฏ กติกา ที่เราสร้างขึ้นบังคับตนเองไม่ให้ขี้เกียจ ถ้ากล่าวคำสมาทานต่อหน้าพระพุทธรูปได้ยิ่งดี เหมือนเราได้ให้คำสัญญากับองค์ท่าน

มีค่ะ ไม่ถึงกับจำเป็น แต่ที่จุฬาภินันท์ท่องก็เป็นแบบนี้ค่ะ

โย โส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ
สวากขาโต เยนะ ภะคะวะตา ธัมโม
สุปะฏิปนโน ยัสสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ตัมมะยัง ภะคะวันตัง สะธัมมัง สะสังฆัง
อิเมหิ สักกาเรหิ ยะถาระหัง อาโรปเตหิ อะภิปูชะยามะ
สาธุ โน ภันเต ภะคะวา สุจิระปะรินิพพุโตป
ปจฉิมา ชะนะตา นุกัมปะมานะสา
อิเม สักกาเร ทุคคะตะปณณาการะ ภูเต ปะฏิคคัณหาตุ
อัมหากัง ทีฆะรัตตัง หิตายะ สุขายะ

นโม ๓ จบ

กราบ ๕ ครั้ง ระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย บิดามารดา และครูอาจารย์ค่ะ

สัพพัง อะปะระธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ทะวารัตตะเย นะ กะตัง
สัพพัง อะปะระธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเต

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
อิมาหัง ภะคะวา อัตตะ ภาวัง ตุมหากัง

แค่นี้ค่ะ




ถูกเลยค่ะ ควรทำอย่างยิ่ง



เป็นลักษณะหนึ่งของปิติค่ะ แต่ยังไม่ถึงกับเข้าสมาธิ อย่างไรก็ดี แนวโน้มดีค่ะ รู้ต่อไปค่ะ รู้กายไปเรื่อยๆ รู้ลมหายใจไปเรื่อยๆ อย่าคิดฟุ้งอะไร จอตจะเข้าสู่สมาธิได้ดีกว่าถ้าไม่คิดอะไร



ไม่ใช่ค่ะ แค่กำลังจะมีสมาธิค่ะ




ที่ไม่หายใจเพราะเราไม่ได้สนใจมันค่ะ ซึ่งจริงๆควรสนใจมัน เพราะเรากำหนดลมหายใจ ร่างกายยังไงก็ต้องการอากาศ ไม่หายใจก็ตายสิคะ แต่จะเป็นอากาศเบาบางลงได้ เพราะจิตมีสมาธิ กายนิ่ง ใจนิ่ง ก็ใช้พลังงานน้อย

ที่อึดอัดนิดๆ เพราะจิตโตขึ้นค่ะ มีพลังมากขึ้น เป็นอาการของคนที่กำลังจะเข้าสู่สมาธิขั้นแรกค่ะ



ปฏิบัิติแบบเดิมค่ะ อย่าคิดอะไร กำหนดลมหายใจเข้าออกไว้ รู้ลมหายใจเสมอ อย่าปล่อยให้ความคิดดึงเอาความรู้ลมหายไจไป นั่นเป็นการฝึกสมาถะสมาธิ จะมีอาการอะไรก็ช่าง รู้ไว้เฉยๆ ขาชาหนอ พุงป่องหนอ เรอหนอ ขนลุกหนอ ฯลฯ รู้มันไว้ แล้วปล่อยมันไป มากำหนดลมหายใจต่อ ทำแบบนี้เรื่อยๆ อกคุณจะอึกอักขึ้นเรื่องๆ กายดิ่งลงเรื่อยๆ นั่นเป็นการเข้าสมาธิที่แท้จริง

ต่อจากนั้นไม่นานนักหรอกค่ะ คุณจะเข้าสู้ฌานขั้นแรกได้ เป็นโสดาบัน เป็นเมื่อไหร่ คุณจะรู้ได้เองโดยอัตโนมัติ สำคัญที่อย่าเลิกเพียร อย่าใส่กิเลส อย่าหวังว่าจะได้เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าจะได้วันไหนก็ได้เอง

เจริญมนธรรมนะคะ

ขอบคุณทุกท่านสำหรับคำแนะนำครับ ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ก่อเิกิดประโยชน์กับผมอย่างมากครับ
ผมจะพยายามปฏิบัติต่อไป ขอคุณอีกครั้งครับ

สัพพัง อะปะระธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ทะวารัตตะเย นะ กะตัง
สัพพัง อะปะระธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเต

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
อิมาหัง ภะคะวา อัตตะ ภาวัง ตุมหากัง

รบกวนถามคุณจุฬาภินันท์หน่อยนะคะ บทข้างต้นนี้
ความหมายคร่าวๆคืออะไรคะ
แล้วที่กราบ 5 ครั้ง เรากราบอะไรบ้างคะ

เคยได้ยินมาว่า การแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล เราทำสำหรับเทพและสิ่งที่ล่วงลับไม่มีตัวตน
แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตหรือคนเป็นๆ จะใช้การแผ่เมตตาให้แทน
อันนี้เป็นหลักการที่ใช้กันทั่วไปรึเปล่าคะ